คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {Chapter2}
“คุณซาสึเกะจะให้พวกเราเตรียมอาหารไว้ไหมค่ะ”สาวใช้สูงวัยพูดขึ้นเมื่อเห็นคนเป็นนายก้าวลงมาจากรถพร้อมกับอุ้มหนูน้อยที่กำลังหลับสนิท
ซาสึเกะได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะก้าวเข้าไปในตัวบ้าน พร้อมกับเอาคนที่หลับเพราะความเหนื่อยล้าที่วิ่งเล่นนั้นเล่นนี้ทั่วสวนสนุกแถมเขายังต้องมาแบกตุ๊กตากับลูกโป่งให้เธอด้วย ก็ไม่รู้ว่าซากุระเผลอหลับไปตอนไหนรู้อีกทีก็ตอนที่เล่นชิงช้างสรรค์เธอก็เผลอหลับไปแล้ว
“เด็กหนอเด็ก”ซาสึเกะพูดก่อนจะห่มผ้าห่มให้เธอพร้อมกับนั่งมองเธอ
อีกไม่นานเธอก็จะโตกว่านี้ อีกไม่นานเธอก็จะสงสัยมากกว่านี้ อีกไม่นานเธออาจจะรู้ความจริงบางเรื่อง แล้วก็อีกไม่นานเธอก็จะต้องสงสัยว่าพ่อแม่เธอคือใคร เรื่องนั้นเขาคงบอกไม่ได้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใครถ้าเธอถามเขาก็จะขอเลี่ยงมันหรือไม่ก็ตอบแบบปัดๆ
ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาขอให้เธอไม่สงสัยเรื่องพ่อแม่ หรืออะไรทั้งนั้นที่เกี่ยวกับตัวเธอแต่มันก็เป็นเพียงคำภาวนาเท่านั้น ยังไงเธอก็ต้องสงสัยอยู่แล้วว่าตัวเธอเป็นใครมาจากที่ไหนถึงเวลานั้นเขาก็คงจะหาทางแก้ตัวเองหรอก
.
.
“อย่ากินแต่เนื้อกินผักด้วย”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแม่หนูน้อยตักแต่เนื้อไปที่จานตัวเองโดนไม่แตะผักสักกะนิด
“ก็มันไม่มีผักที่หนูชอบนี้น่า”ซากุระพูดพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก
“ไม่ชอบก็ต้องกิน มันมีประโยชน์”ซาสึเกะยังไม่ยอมเลิกราเขายังอยากให้เธอกินมัน
“นี้ซาสึเกะถ้าเป็นผักคะน้า หรือแครอทหนูจะไม่ว่าหรอกนะ นี้มันมีแต่มะเขือเทศ”ใช่ซากุระไม่ใช่คนเกลียดผักหรือไม่ชอบทานผักแต่เธอไม่ชอบมะเขือเทศเพราะมันเปรี้ยวและรสชาติไม่ถูกปากเธอเลยด้วยซ้ำ
“แล้วไงก็กินไปสิ”
“ซาสึเกะใจร้าย เชอะหนูไม่กินหรอก”พูดอย่างไม่สนใจก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อพร้อมกับเขม็งตาใส่คนตัวโตที่ยังมองมาทางเธอ มีแต่ว่าเธอเป็นเด็กเอาแต่ใจไม่ใช่สักหน่อยเป็นตัวเขานั้นละที่เป็นเด็กเอาแต่ใจ เอาแต่ของที่ตัวเองชอบมากิน
“หึ หึ”ซาสึเกะกลั้นขำเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ดูตลกของเธอมันไม่ได้ดูน่ากลัวหรือเกรงขามเลยสักนิดตรงข้ามมันกลับน่าหัวเราะและตลกไปสะมากกว่าที่จะหน้ากลัว
เมื่อเห็นคนตัวโตพยายามกลั้นขำพร้อมกับมองมาทางเธอนั้นทำให้เธอแปลกใจก่อนจะสำรวจตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
“ซาสึเกะหัวเราะทำไมอ่ะ”
“ก็..เปล่าฮึ”พูดพร้อมกับอมยิ้มนั้นทำให้คนตัวเล็กยิ้มตามก่อนจะชี้หน้าเขา
“ซาสึเกะโกหก บอกมาเลยนะ”เมื่อเห็นว่าเขายังไม่หยุดหัวเราะเธอซากุระก็ลงจากเก้าอี้ของตัวเองพร้อมก่อนจะเดินมาหาเขา
“ซาสึเกะ หนูจะโกธรจริงๆแล้วนะ”พูดก่อนจะเขม็งตาใส่เขาซาสึเกะต้องพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกไปก่อนจะกลบเกลื่อนทำเป็นยิ้มให้เธอ
“ฉันไม่หัวเราะ แล้วฮึ”ทั้งที่พูดว่าจะไม่หัวเราะ แต่มันก็อดไม่ได้ที่เห็นคนตัวเล็กยืนชี้หน้าเขาพร้อมกับทำหน้าตลกแบบนั้นจะไม่ให้เขาอดหัวเราะได้ไง
“ซาสึเกะ เชอะ”พูดพร้อมกับหันหน้าหนี ซาสึเกะมองภาพนั้นด้วยความเอ็ดดูก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมา
“ปล่อยเลยนะไม่ต้องมาจับตัวหนูเลย ซาสึเกะใจร้าย”พูดพร้อมกับดิ้นทั้งที่รู้อยู่ว่ายังไงก็ไม่สามารถหลุดจากเขาได้
“อ่ะ อ้าปากอ้ำ”พูดพร้อมกับเอาช้อนที่ตักข้าวจ่อนที่ปากเธอพร้อมกับอ้าปากทำเหมือนที่เขาชอบทำตอนที่เธอยังเด็กกว่านี้ เมื่อเห็นอย่างนั้นด้วยความเป็นเด็กเธอก็ทำตามสัญชาตญาณก่อนจะอ้าปากงับข้าวจากซ้อนเขา
“อร่อยไหม”ซาสึเกะถามพร้อมกับยิ้มให้เธอ ก่อนที่ซากุระพยักหน้าแทนคำตอบ
“อ่ะเอาอีก อ้ำ”
.
.
“ซาสึเกะ 2%4 ได้เท่าไรเหรอ”ซากุระถาคนตัวโตที่นั่งทำงานที่โต๊ะทำงานข้างๆโต๊ะเขียนหนังสือเธอ
“4 นั้นเป็นข้อสุดท้ายแล้วใช่ไหม”ซาสึเกะพูดขึ้นเมื่อเธอถามเขาหลายครั้ง
“อืม ใช่ค่าแล้วทำไมเหรอ”
“อย่าลืมท่องสูตรคุณรอฉันก่อน”คำพูดนั้นทำให้คนตัวเล็กทำแก้มป่องก่อนจะมองมาทางเขา
“ค่า ”พูดก่อนจะหยิบสูตรคุณขึ้นมาอ่าน
เมื่อทำเอกสารเสร็จเขาก็หันหน้าไปดูนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาเที่ยงคืน นั้นทำให้เขาเบิกตากว้างก่อนจะรีบหันไปมองเด็กน้อยก็พบว่าเธอนั้นหลับไปพร้อมกับสูตรคุณซาสึเกะสอดมือเข้าไปอุ้มเด็กน้อยที่หลับสนิทก่อนจะพาไปที่ห้องนอน
ซาสึเกะล้มตัวนอนลงพร้อมกับสาวน้อยก่อนจะโอบกอดร่างเล็กไว้ ซาสึเกะเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างถ้าสักวันเธอรู้ความจริงเกี่ยวกับเขาเธอจะทำสีหน้ายังไงน่ะ จะตกใจหรือยิ้มสมเพชตัวเองทั้งน้ำตา หรือร้องห่มร้องให้ เรื่องนั้นเขาก็ไม่อาจรู้ พอถึงตอนนั้นเขาขอเพียงให้เธอยิ้มรับและให้อภัยเขา
.
.
“นี้ซาสึเกะ ถ้าคนเราอยากมีลูกมันต้องทำกันอย่างไงเหรอ”พูดพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยใบหน้าใสซื้อราวกับว่าเรื่องที่เธอพูดไม่ได้มีอะไรผิดไปเลย
“เธอยังเด็กเกินไปไม่สมควรฝังเรื่องพรรคนี้”
“เอ้าทำไมอ่ะ ขนาดคุณนารูโตะยังพูดให้หนูฟังเลย”ประโยคนั้นทำให้คนที่อ่านหนังสือพิมพ์ถลึงตาใส่เพื่อนสนิทที่ยังยืนยิ้มเหงื่อแตกพรากมาให้เขา ก็ไม่รู้นิว่าแม่หนูน้อยจะเอาเรื่องนี้มาบอกซาสึเกะ
“แกพูดอะไรให้ซากุระฟัง”คำพูดนั้นมันเหมือนมีพลังงานบางอย่างซึ่งทำให้ขนกายของเขาลุกชันได้อย่างน่าประหลาด
“ก็ฉันบอกซากุระว่า คนแต่งงานเขาก็ต้องมีลูกธรรมดาก็แค่นั้น”คำพูดแก้ตัวของเขามันไม่ได้ทำให้คนหน้าตายหยุดสงสัยได้เลย
“จริงๆนะไม่เชื่อถามซากุระจังได้เลยเนอะซากุระจัง”
“ใช่ค่ะ”
“เห็นไหม”เมื่อฟังประโยคนั้น ซาสึเกะก็ไม่นึกสงสัยอะไรก่อนจะหันหน้าเข้าหนังสือพิมพ์นั้นทำให้นารูโตะถอนหายใจด้วยความโล่ง อกก่อนที่เขาจะตกใจสุดขีดเมื่อจู่ๆเจ้าหมอนั้นก็โผล่ขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“แล้วอย่างพูดเรื่องพรรคนั้นให้เธอฟังอีกละ”
“คะ..ครับ”
“ทำไมซาสึเกะต้องไปดุคุณนารูโตะด้วยละ”พูดออกไปด้วยความสงสัยเพราะมันไม่มีเหตุผลที่เขาจะดุนารูโตะเลย ก็นารูโตะแค่ตอบความสงสัยเธอก็เท่านั้น
“เพราะมันพูดไม่เหมาะสม”
“ตรงไหนเหรอ”
“ช่างเถอะ เธอไปรดน้ำที่ส่วนดอกไม้ของเธอไป”เมื่ออธิบายอย่างไงเธอก็ไม่เข้าใจเลยใช้ตัวล่อให้เธอออกไป
“ค่า”
เมื่อเด็กน้อยออกไปก็ถึงคราวที่ผู้ใหญ่ต้องพูดคุยกัน
ความคิดเห็น