{FIC:NARUTO} รักของฉันจะเป็นอย่างไร

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2:ที่ของเรา

“นี้ซาอิคุง เธอไวไหม?”ซากุระมองเด็กหนุ่มที่นั่งรถเข็นด้วยสายตาที่เป็นห่วงก่อนจะกุมมือเขาไว้เพื่อให้เขารู้สึกอบอุ่น ไม่โดดเดี่ยว

“ไวครับคุณซากุระ ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ”ซาอิเอามือมาจับมือเรียวของเด็กสาวที่กุมเขาไว้เพื่อให้เธอแน่ใจว่าเขานั้นไม่เป็นไร พร้อมกับรอยยิ้มที่ปะดับใบหน้าขาวซีดอยู่ตลอดเวลา แต่วันนี้กับดูอ่อนลง

สิ่งนั้นมันทำให้ร่างเล็กพุ่งตัวเข้ากอดเด็กหนุ่มผิวขาวซีดก่อนที่จะมีน้ำตาใสใสไหลออกมา

“ตาบ้าทำไมไม่บอกกันห๊ะ ปล่อยให้ฉันรู้ที่หลังได้ไง” ซาอิกอดตอบก่อนจะลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

“คุณซากุระอย่าร้องให้เลยนะครับ ผมแค่ไม่สบายนิดเดียวเอง”

“อย่ามาโกหก ขาแทบเดินไม่ได้นินะยังจะบอกว่าไม่สบายนิดเดียวห๊ะ ข้ามถนนทำไมไม่รู้จักระมัดระวังตัว”ซากุระผละออกจากเด็กหนุ่มก่อนจะเช็ดน้ำตาออก

“คุณซากุระนิสร้างฉากสะทำให้ทุกคนถึงกับร้องเลยนะครับ” ซาอิหัวเราะน้อยๆกับเด็กสาวที่ทำตัวห่วงเขาเวอร์เกินไป แต่เขาก็ไม่เคยว่าเธอเลยตรงข้ามเขาว่ามันน่ารักมากกว่า

“ฉันก็ไม่ได้สร้างฉากสักหน่อย ก็คนมันเป็นห่วงนิถ้าขาเดินไม่ได้จะว่าไง ฉันไม่อยากได้สามีพิการหรอกนะ”คำพูดของเธอ มันทำให้เขาใจเต้นแรงก่อนจะยิ้มให้กับแม่สาวน้อยร่างเล็กที่เอาใจคนเก่งอย่างเธอ

“เอ้านี้ขนมฉันทำมาให้ซาอิคุง ฉันตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ”ซากุระพูดอย่างมั่นใจพร้อมกับยิ้มให้กับชายหนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณคับคุณซากุระ”ซาอิยิ้มก่อนจะยื่นมือไปรับ แต่ผิดคาดเขาจับมือเธอก่อนจะดึงให้ร่างเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด

“ขอบคุณจริงๆ”คำพูดนั้นทำให้ร่างเล็กน้ำตาร่วงก่อนจะกอดตอบ

“ตาบ้าเลิกพูดแบบนี้สักทีเถอะ”

“นี้ซาสึเกะกูว่ามึงอย่าไปยุ่งกับความรักของพวกเขาเลยว่ะออกจะหวานสะขนาดนั้น”ร่างสูงบอกเพื่อนตัวดีหลังจากดูฉากเลิฟซีนของคนที่มันหมายปองจะมาเป็นอาหารจานเลิศของมัน ก่อนจะได้เพียงรอยยิ้มที่ร้ายกาจจากใบหน้าหล่อราวกับปั้นมากับมือ

“นั้นสิฉันชักไม่อยากยุ่งสะแล้วออกจะหวานสะขนาดนั้น”ซาสึเกะพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก นั้นทำให้เพื่อนอย่างนารูโตะรู้ทันทีเลยว่าซาสึเกะไม่หยุดแค่นั้น เขายังต้องการตัวแม่สาวผมสีหวานคนนั้นมาครอง  นารูโตะเริ่มจะสงสารเด็กสาวคนนั้นแล้วสิ ที่ต้องมาเจอจอมปีศาจอย่างไอ้บ้านิ

“ตกลงแกจะเอาให้ได้ใช่ไหม”

“แล้วแกคิดว่าไงละ” นารูโตะถอนหายใจก่อนจะลงจากรถยุโรปโบราณตรงไปหาเด็กสาวผมสีชมพู

“ขอโทษครับคุณใช่ฮารุโนะ ซากุระหรือเปล่า”ร่างเล็กสะดุ้งก่อนจะหันมามองเด็กหนุ่มผมสีทองเหมือนตะวันกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“ค่ะ....มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”นารูโตะมองใบหน้าสวยก่อนจะทำใจพูดไปตามแผนของเพื่อนตัวดี

“คือซาสึเกะบอกกให้คุณไปหา”ชื่อของคนที่ไม่ปรารถนาจะได้ยินมันทำให้เธอรู้สึกใจสั่นด้วยความกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ

“ผมว่าคุณคงปฏิเสธไม่ได้ คุณคงจะรู้นิสัยของมันดี”นารูโตะพูดอย่างกับรู้ทันว่าเธอจะปฏิเสธ แต่นั้นก็เป็นความจริง ซากุระถอนหายใจก่อนจะมองคนที่นั่งรถเข็น

“ก็ได้ค่ะเดี่ยวฉันจะตามไป”

“ครับ”

เมื่อร่างสูงเดินจากไปซากุระก็หันไปหาคนที่นั่งรถเข็นก่อนจะเดินไปหาเด็กหนุ่มแล้วจับมือเขาไว้

“ซากุระกลับก่อนนะดูแลตัวเองดีๆละ”ซากุระพูดก่อนจะเดินออกไป ซาอิเอื้อมมือไปจับข้อมือเธอไว้เพราะเขารู้สึกว่าเธอจะไม่หันกลับมาถ้าเธอไปจากเขาตอนนี้  ซากุระหันหน้าไปหาเขา

“มีอะไรหรอซาอิคุง”ซาอิไม่ตอบเพียงแค่ดึงให้เธอมานั่งตักเขาก่อนจะกอดเธอ ให้เธอรู้สึกถึงความกลัวของเขาที่เกิดภายในจิตใจของเขา ซากุระเอามือทาบแก้มเขาก่อนจะจูบหน้าผากที่ขาวซีดของเขาเพื่อเป็นการปลอบว่าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น

“เธอไม่ต้องกลัวนะ”ซากุระส่งยิ้มเพื่อให้เขาไม่คิดอะไรกับลางสังหรณ์ของเขาซาอิยอมปล่อยมือจากเอวเพียวบางของเธอ

“แล้วเจอกันจ๊ะ”

ซากุระเดินมาตามแผนที่ ที่นารูโตะยื่นให้ซึ่งแผลที่ ที่เขาเอาให้มันไม่จำเป็นต้องใช้ด้วยซ้ำก็ในเมื่อที่ ที่จะไปนั้นก็คือบ้านเธอเองให้ตายเถอะเขากำลังคิดอะไรของเขา เมื่อเธอมาถึงเธอก็ไม่เห็นวี่แววของเขาเลย นั้นทำให้เธอสบายใจก่อนจะเดินเข้าบ้าน  และเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อประตูบ้านเธอไม่ได้ล็อก ซากุระใจเต้น เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที พยายามเปิดประตูออกช้าๆ  ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้านและเจอเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยพร้อมกับหญิงสาวสองคนที่นั่งคอเคลียเขา ซากุระเบื้องหน้าหนี

“เอ้ามาแล้วหรอครับ พวกเธอออกไปก่อน”ซาสึเกะพูดพร้อมยกมือไล่เหมือนไม่สนใจพวกเธอ

“แต่คุณซาสึเกะ”มีหรอว่าพวกเธอจะยอมพวกเธอยังคอเคลียเขาต่อไป และซาสึเกะเกลียดการที่ถูกขัดคำสั่งที่สุด

“ฉันบอกให้ออกไป!!”ซาสึเกะตะคอกก่อนที่พวกเธอจะสะดุ้งและถอยออกห่างเขาแม้แต่คนที่เบื้องหน้าหนียังตกใจ

“ค่ะ”พวกเธอลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากไปแต่ก็ไม่วายจิกสายตาให้เธอซากุระไม่กล้าแม้แต่จะสบตาพวกเธอเลย

“คุณซากุระ เชิญนั่งครับ”ซาสึเกะพูดขึ้นเมื่อเด็กสาวมองเขาด้วยสายตาที่แปลกใจก่อนจะทำตามเขาบอก

“ไม่ใช่ตรงนั้นครับตรงนี้”ซาสึเกะเอามือมาตบที่ตักของเขาเพื่อให้เธอรู้ว่าเธอจะต้องมานั่งที่ตักของเขาไม่ใช่โซฟาตรงข้าม

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ”เธอพูดก่อนจะนั่งที่โซฟาและการกระทำนั้นทำให้ซาสึเกะรู้สึกไม่พอใจ ทีกลับเขานั้นเหินห่างทีกับไอ้ผีดิบนั้นไม่ต้องพูดอะไรมากมายก็ยอมไปนั่งตักมันสินะ ซาสึเกะคิดในใจก่อนจะเดินไปนั่งโซฟากับเธอสิ่งที่เขากระทำมันทำให้เธอแทบลุกหนีแต่มีหรอจะไปพ้นจากมือเขาได้ซาสึเกะคว้าเอวเล็กมานั่งตัก ซากุระพยายามเกาะมือเขาออก แต่มีหรอว่าเขาจะปล่อยยิ่งเธอดิ้นเท่าไรเขายิ่งกอดรัดแน่นขึ้นเท่านั้น

ใบหน้าเรียวได้รูปไล้สูบดมกลิ่นหอมของดอกซากุระไปตามซอกคอของเด็กสาว จมูกคมสั้นฝั่งไปตามซอกคอทำให้เธอรู้สึกจักจี้

“พอแล้วหยุดนะ”ซากุระร้องเสียงหลงเมื่อมือของเขาไล้วนที่เนินอกของเธอ ซากุระพยายามเอามือเขาออกจากอกของเธอแต่ดูเหมือนเขาจะมีกำลังมากเกินไปมันทำให้เธอไม่มีแรงพอที่จะจับมือเขาไว้แต่เธอก็ยังขืน แต่เธอก็ต้องแพ้แรงของท่านชายผู้มากเล่ห์อย่างเขา

“ไม่ๆ!! พอแล้วหยุดได้แล้ว!!! อืม”ซากุระกำมือแน่นขบกัดริมฝีปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียงอะไรไปกระตุ้นเขาอีก

“อ่า..เธอนิสวยได้รูปจริงๆ”ซาสึเกะไล้มือสัมผัสช่วงบนของเรืองร่างของเด็กสาวสิ่งนั้นทำให้เขาพอใจก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ  ซากุระรีบลุกหนีจากอ้อมกอดที่อันตรายดีนะที่เขาไม่ถอดเสื้อเธอไม่งั้นเขาได้ต่ออีกแน่น

“คุณมาทำอะไรที่บ้านฉันค่ะ” คำพูดที่ออกมาจากปากเด็กสาวมันทำให้เขาหัวเราะก่อนจะลุกขึ้นมาหาเธอ ซากุระขยับหนีเธอละเกลียดจริงๆที่ให้เขาเป็นคนนำเกม

“อย่าถอยสิครับ ขยับหาผมหน่อย”ซาสึเกะหยุดเดินไปหาเธอก่อนจะเรือกให้เธอมาหาแต่ดูเหมือนเธอช่างไม่ไว้ใจเขาเอาเสียหรอ

“หรือคุณอยากให้ผมทำมันต่อ”เพียงประโยคนั้นทำให้เธอเดินไปหาเขาแต่กระนั้นสายตาเธอก็ยังหวาดระแวงเขา เมื่อเธอเข้ามาอยู่ในระยะที่สามารถฉุดดึงให้เธอมาหาเขาได้ ซาสึเกะก็ไม่รอช้าเขารีบคว้าเอวเพียวบางมาหาเขาก่อนจะกระซิบที่ใบหูของเธอ

“ใครว่าบ้านของคุณกันนี้บ้านของคารินส่วนบ้านของคุณ ก็อยู่ในที่ที่คุณแทบไม่อยากจะไปเลยละ”ซากุระตกใจกับประโยคที่เกิดขึ้นก่อนจะรู้สึกง่วงๆและหลับไปซาสึเกะรับเด็กสาวก่อนจะมองใบหน้าเธอยามหลับและรูปร่างของเธอ

ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอออกจากบ้าน รถคันหรูเคลื่อนตัวมาที่ ที่เขายืนซาสึเกะก้าวขึ้นรถพร้อมกับวางเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ข้างๆเขา ซาสึเกะเอื้อมมือไปปิดที่กั้นระหว่างคนขับกับที่ส่วนตัวซึ่งมันถูกทำขึ้นมาด้วยของชั้นดีมันกั้นไม่ให้คนนอกได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น   ก่อนที่เขาจะเอาศีรษะของเธอมาไว้ที่ตักแล้วเล่นผมสีดอกซากุระเขาไล้มือไปตามใบหน้างามก่อนจะยิ้มนิดๆ ซาสึเกะก้มลงหอมแก้ม

“ก็น่ารักดีนิ ยัยกระต่ายน้อย”

ร่างเล็กซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแกร่งเหมือนจะทราบซึมความอบอุ่นจากร่างสูงที่นอนกอดเธอไว้ จมูกเล็กที่เป็นสั้นฝั่งไปที่ระหว่างอกของเขาก่อนจะถูจมูกไปมานั้นทำให้ซาสึเกะรู้สึกจักจี้แต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาออกจะชอบมันด้วยซ้ำ ซาสึเกะมองดูคนในอ้อมกอดที่ทำตัวไร้เดือนสา  ก่อนที่เขาจะสังเกตว่าเธอคงจะรู้สึกตัว

ร่างเล็กที่รู้สึกว่าตัวเองที่เอาร่างกายไปซุกนั้นมันแข็งแกร่งไม่เหมือนหมอนที่เธอชอบเอาตัวไปซุก และกลิ่นมันก็แปลกไปอีกเธอรู้สึกได้ถึงเนื้อหนังรู้สึกได้ถึงอกแกร่งที่สมบูรณ์แบบ  ซากุระค่อยๆลืมตาช้าๆก่อนจะเบิกตาโพลงภาพที่เธอเห็นคือเด็กหนุ่มผมสีรัตติกาลมองหน้าเธอโดยใบหน้าของเธอและเขาห่างกันไม่เกินสามเซน เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา ก่อนที่เธอจะขยับตัวออกไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะซาสึเกะโอบกอดเธอไว้ ซากุระทำได้เพียงเอาใบหน้าออกจากเขาถึงมันจะทำได้เพียงน้อยนิดก็เถอะ  ก่อนที่เธอจะมองรอบห้อง ห้องนี้เป็นโทนสีดำไม่เหมือนห้องเธอซากุระพิจารณาสายตาของคนตรงหน้าและท่าทางเจ้าเล่ห์ ทบทวนเหตุการณ์ต่างก่อนที่เธอจะเบิกตาโพลง

“นี้คุณพาฉันกลับเดี่ยวนี้เลยนะ”คำพูดขอเด็กสาวมันทำให้เขารู้แล้วว่าที่เขาพาเธอมาที่นี้เพราะอะไร

“คุณจะไม่ถามผมหน่อยหรอว่าผมคุณมาที่ไหน”

“ไม่ฉันไม่อยากจะรู้หรอกพาฉันกลับเดี่ยวนี้เลยนะ”ซากุระพูดก่อนจะทุบอกแกร่งของเขาซาสึเกะจับมือเธอไว้ก่อนจะเอามันไว้หลังของเธอ

“ถึงคุณไม่อยากรู้ แต่ผมก็อยากให้รู้นะ ว่าที่นี้คือที่ของเราไงจ๊ะที่รัก”

____________________________________________________________________________________

ซาอิกับซากุระแต่กี้พวกเธอยังแสดงเป็นพี่น้องกันอยู่ไม่ใช่หรอไงมาเป็นพัดลมกันได้