รวมนิยายเรื่องสั้น ตามใจผู้เขียน

ลำดับตอนที่ #1 : {Katekyo Hitman Reborn:1827} 01:รอยรัก

ป.ล เรื่องนี้ วาย 18+ ช่วยอ่านอย่างมีวิจารณญาณในการอ่านด้วยนะขอรับ
 

 

โลกนี้มีพระเจ้าอยู่เหรอ
ถ้ามีจริงพระเจ้าไปอยู่ไหนกันละทำไมไม่มาช่วย

 

“ตามหาตัวให้เจอก่อนที่นายท่านจะกลับมา”คุซาคาบะสั่งลูกน้องก่อนที่ทุกคนจะรีบวิ่งตามหาเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ เจ้านายหวงนักหวงหนา
 

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย..ฉันเกลียดแก”พูดอย่างเจ็บแค้นดวงเนตรสีน้ำตาลมองหน้ามองหลังระวังตัวอย่างเป็นพิเศษใบหน้าหวานชื้นไปด้วยน้ำตาและเหงื่อ ชุดยูคาตะที่สวมนั้นก็ขาดหลุดลิ่วเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดที่เนียบบริสุทธิ์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของคนที่เขาหนีหัวซุกหัวซุนออกมาจาก คฤหาสน์ คิดแล้วเจ็บใจ

ไหนพ่อบอกว่าหมอนี้ไว้ใจได้ ไหนว่าหมอนี้เชื่อใจได้ เชื่อใจหนักเชื่อใจหนา ตอนนี้เด็กหนุ่มอยากให้พ่อตัวเองมาเห็นกับตาว่าไอ้คนที่แสนดีเลิศเล่อที่ชอบเอาเขาไปเปรียบเทียบกับมันอยู่เลื่อน ตอนนี้พ่อจะรู้ไหมว่ามันย้ำยีลูกชายของพ่อจนไม่เหลืออะไรแล้ว ถ้าพ่อได้มาเห็นลูกตัวเองในสภาพนี้พ่อยังจะว่ามันแสนดีอยู่ไหม?

มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ร่างกายที่ถูกไอ้บ้านั้นทำร้ายย้ำยีมาเมื่อคืน ตอนนี้กำลังฝืนตัวเองแบบสุดๆวิ่งทิ่มหน้าทิ่มหลังทุรนทุรายให้ตัวเองออกจากป่านี้ ถ้าให้เขาต้องกลับไปอยู่ที่นั้นเขาขอไปตายเอาดาบหน้าให้เสือจับกินยังจะดีสะกว่าต้องไปถ่างขาให้ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั้น ฝันร้ายของผู้ชายทั้งแท่งคือ การถูกผู้ชายด้วยกันขืนใจ มันน่ารังเกียจสะไม่มี ร่างกายเล็กที่เปื้อนโคลนเปื้อนดิน ถูกหนามจากต้นไม้และเศษไม้ตำจากร่างเล็กที่มีรอยอยู่แล้วยิ่งมีรอยช้ำไปอีกถึงจะเจ็บอย่างไงแต่ก็ยังกัดฟันทนความเจ็บนี้ไว้ ขอให้หนีจากไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี้พ้นเสียทีเถอะ ไม่งั้นก็ให้สิงสารสัตว์มาจับเขากินก็ได้เขายอมให้จับกินเลยเอ้า

เหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ต้องการชีวิตเขา หรือจงใจกลั่นแกล้งเขากันแน่น เมื่อวิ่งมาจนจะถึงถนนใหญ่ก็โดนมือหนาของใครบางคนตะครุบเข้าที่ปากและเอวเล็กก่อนจะยกร่างนี้ขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลสบเข้าไปปะทะกับดวงเนตรสีนิลของใครบางคนที่ร่างเล็กรู้สึกรังเกียจ คนตัวเล็กดิ้นพล่านทันที

“ปล่อยนะไอ้สารเลว แกปล่อย ฉันเดี่ยวนี้นะ”

“นายท่านนั้น...”คุซาคาบะหน้าซีดเผือกเมื่อร่างสูงของเจ้านายอุ้มนายน้อยแห่งวองโกเล่ผาดบ่า ท่าทางนายน้อยจะขัดขืนและใส่คำด่ารั่วๆมาตลอดทางและอาการทุบตีนั้นที่เจ้าตัวที่ถูกอุ้มทำท่าพยศใส่

“ฉันเผอลไม่ได้จริงๆสินะขนาดพวกนายที่มีกันอยู่เต็มแบบนี้ นายน้อยยังหนีไปได้เลย ฉันไม่ว่าหรอก ขนาดฉันนอนกอดอยู่ก็ยังจะเอามีดมาแท่งฉัน ฉันไม่ว่าหรอก”ชายหนุ่มพูดท่าทางใจเย็นก่อนจะเดินเข้าไปใน คฤหาสน์

ตุบ

“ปล่อย จะทำอะไรปล่อย”พูดพร้อมกับดื้นเมื่ออีกฝ่ายโยนเขาใส่เตียงนอนแล้วตามลงมาทับเขา

“ก็จะล้างเนื้อล้างตัวให้นายน้อยไงครับ ร่างกายตอนนี้ของคุณมันสกปรกมากแค่ไหนคุณรู้ไหม”มือหนากระชากชุดยูคาตะที่ขาดหลุดหลิ่วออกเผยให้เห็นผิวหนังที่สวยขาวระเอียดอ่อนที่ตอนนี้ร่างกายนั้นเปื้อนดินปื้นโคลนและเต็มไปด้วยร่องรอยของเขา

“แกไอ้โรคจิต ปล่อยฉันทำเองได้ ออกไป ออกไป!!!”เสียงแหลมตะคอกใส่เต็มๆหน้าของชายหนุ่ม พร้อมกับผลั่กคนตัวโตออกดวงเนตรสีน้ำตาลหวานตวัดมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีรังเกียจจนทำให้คนที่ไม่เคยถูกใครทำท่ารังเกลียดและพยศใส่ถึงกับกัดฝันข่มความโกรธไว้

“ไม่ใช่แค่ร่างกายของคุณที่ดูสกปรกแต่ปากของคุณนิก็ยังสกปรกด้วยนะครับ”เขาจงใจไม่ฟังคำพูดของคนพยศดวงเนตรสีนิลมองคนใต้ล่างที่โกรธจนหน้าแดง นายน้อย ซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้ที่คุณอาฝากให้เขาดูแล

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้โรคจิต วิต..อื้อ”เบื่อที่จะทนฟังคำพูดที่ออกมาจากปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมของเด็กนี้ มือเล็กทำการจิกข่วนคนตัวโตที่กำลังล่วงละเมิดสิทธิ์ทางเพศเขามือหยาบหนาของคนตัวโตลากมาที่ขาอ่อนก่อนจะทำการปลุกปั่นอารมณ์ของนายน้อยให้กระเจิง นายน้อยที่ปากดีคนนี้ให้ยอมจำนน

“เคียวยะ นะเป็นคนเก่งมากเลยลูกรู้ไหม”ครับผมรู้พ่อก็พูดถึงเขาให้ผมฟังเสมอ

“แถมยังเป็นคนดี พ่อคิดไม่ผิดจริงๆที่รับเลี้ยงดูเขามา การกีฬาก็เก่งการเรียนก็ดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

“ทำไมลูกไม่เหมือนเคียวยะเขาบ้างห๊ะสึนะ อันนี้อะไรถักผ้างั้นเหรอนี้มันงานของผู้หญิงนะ”แต่อันนี้ผมตั้งใจทำให้พ่อนะครับ พ่อจะไม่ชมผมหน่อยเหรอ?

“พ่อจะไปดูงานที่เมืองนอกหน่อยลูกอยู่กับเคียวยะไปก่อนนะอย่างสร้างความวุ่นวายให้เขา อย่าให้เคียวยะต้องลำบากใจ”

เคียวยะ อะไรๆก็มีแต่ฮิบาริ เคียวยะ ไม่มีซาวาดะ สึนะโยชิเลยสักนิด ชอบเอาเขาไปเปรียบเทียบตลอดอะไรไม่ดีหน่อยก็ยกแต่เคียวยะและก็เคียวยะมาให้เป็นตัวอย่างเสมอ สรรเสริญกันเข้าไป สรรเสริญให้กับความดีเลิศประเสิรฐศรีของฮิบาริ เคียวยะ อยากจะรู้ใบหน้าของ คุณพ่อนักจะทำสีหน้าอย่างไงเมื่อได้มาเห็นคนที่คุณพ่อภูมิใจหนักภูมิใจหนามาข่มขืนลูกชายตัวเองแบบนี้ จะทำหน้าอย่างไงยังอยากจะสรรเสริญกันอีกไหม คุณพ่อ คิดแล้วก็ยังเจ็บใจไม่หาย มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นใบหน้าหวานซบลงกับหมอนเอวเล็กถูกล็อกไว้เพื่อทำหน้าที่ให้คนที่คุณพ่อภูมิใจระบายอารมณ์ตัณหาใส่

“อ๊าส์..สาร..เลว..อ๊าส์”หมอนนุ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เสียงครางด่าเจ้าคนที่ทำรุ่นแรงกับเขานั้นก็ยังดังต่อเนื่อง

“อ่าส์ๆ!...จะ.อ่ะ...เจ็บ”สึนะอ้างปากร้องครวญครางเมื่อชายหนุ่มขยับเอวเร็วกว่าเดิมและลึกกว่าเดิมมือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับไปหมด เสียงครางของร่างเล็กดังจนหลุดรอดออกไปจากภายในห้องใหญ่ ทำให้คนฟังอดสงสารนายน้อยไม่ได้แต่เขาจะทำอะไรได้ในเมื่อเขาเป็นคนของนายท่านฮิบาริ แม้ว่าใจจะอยากช่วยแค่ไหนก็คงช่วยไม่ได้อยู่ดี

“อ่าส์”เสียงสุดท้ายพร้อมกับหยาดหยดของความสุขได้หลั่งออกมาเมื่อถูกเติมเต็ม ฮิบาริยอมปล่อยเอวกิ่วของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะหมดฤทธิ์หอบหายใจนอนอยู่เฉยๆร่างกายบอกบางที่หันหลังให้นั้นทำให้เขาอารมณ์เสียก่อนจะดึงนายน้อยเข้ามาที่อ้อมกอดแต่ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องโดนอีกฝ่ายขัดขืนแต่แรงขัดขืนนั้นช่างน้อยนิดเหลือเกิน

“ปล่อยอย่ามาแตะต้องตัวฉัน”ขนาดหมดแรงยังพูดจาชวนให้อารมณ์เสียขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าถ้าแรงของเด็กหนุ่มคนนี้กลับมาจะโดนอะไร

“ปากดีจังเลยนะครับนายน้อยมันน่าจะส่งสอนกันต่อ อีกสักยกนะครับเพื่อคุณจะรู้จุดยืนของตัวเอง”

เพียะ เหยียบหยามกันเกินไปแล้ว

“นี้นะเหรอ คนที่คุณพ่อภูมิใจหนักภูมิใจหนาที่แท้ก็แค่ไอ้คนสับสนทางเพศโรคจิต”ใบหน้าหล่อที่หันไปตามแรงตับก่อนจะหันมามองร่างเล็กด้วยความโกรธไอ้เด็กนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ

“โอ๊ย”ร้องขึ้นเมื่ออีกฝ่ายบีบมือเขา

“เป็นแค่สัตว์กินพืชแท้ๆยังจะมีหน้ามาตบฉัน”พูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยมือออกและลุกขึ้นฉีกแข่งฉีกขาคนตัวเล็กให้อ้างออกกว้างก่อนจะสอดกายเข้าไปใหม่

“อ่าส์..เจ็บ..เอาออกไปไอ้สารเลว..อ่าส์”ใบหน้าหวานบิดไปมามือเล็กจิกลงที่ไหล่กว้างเมื่ออีกฝ่ายกระแทกเข้าอย่างไม่มีความปราณีใดๆ

“อ่าส์..อ่าเจ็บ..ฮือมันเจ็บเอาออกไป..อ่ะ..อะ..อ่า”จากมือที่จิกบ่ากว้างก็เลื่อนมารั้งสะโพกของชายหนุ่มไม่ให้กระแทกซ้ำเข้ามา มันเจ็บจากแผลเมื่อคืนซ้ำยังเมื่อกี้ไม่มีการผ่อนหนักผ่อนเบานั้นทำให้เขาแทบจะขาดใจตาย ชายหนุ่มทำสีหน้าขัดใจก่อนจะจับมือของคนตัวเล็กออกแล้วกดแขนนั้นจมไปกับที่นอน

“แค่นี้นายน้อยเจ็บเป็นอยู่เหรอครับ”พูดพร้อมกับยิ้มเหยียบก่อนจะกระแทกเข้ามาอีกครั้ง

“อ่าส์..จะ..เจ็บ..มะ..ไม่เอาแล้วปล่อย..ฮือ”น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา ก่อนที่สึนะจะหันหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายจ้องตามา ไม่ได้เขินอายหากแต่รังเกียจสายตานั้นสายตาที่ทำให้เขารู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนกับเมื่อวานที่พอเขามาถึงที่นี้ชายหนุ่มก็กระทำการต่ำช้าราวกับสัตว์เรฉาน น่ารังเกียจ

“อ่าส์นายน้อย ช่างสวยเหลือเกิน”พูดอย่างเพ้อเมื่อเห็นใบหน้าหวานแดงกล่ำที่ทุกข์ทรมานกับแรงรักของเขา มือหนาจับใบแก้มนุ่มนิ่มนี้ไว้ก่อนจะฝังจมูกลงที่พวงแก้มนั้น นายน้อยที่ปากดีของเขาเอวหนาขยับตามที่อารมณ์ปรารถนา

“อ่าๆๆ..ระ..แรงเกินไป..อ่าส์”พูดอย่างทรมานเมื่อคนนำเกมดำเนินมันไปอย่างบ้าคลั่งสึนะดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างของเขา มือเล็กนั้นจิกเข้าที่กลางหลังของร่างสูงเพื่อระบายอารมณ์ที่เริ่มแปลกๆแทนที่ความรู้สึกเจ็บ มือหนาขยับแกนกายเล็กตามแรงที่สอดใส่  ใบหน้าหวานพลิกไปมาอย่างทรมารก่อนที่มือจิกนั้นจะแปลเปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคอและรั้งเขาเข้ามาใกล้

นายน้อยกำลังทรมานอย่างที่สุด

“อ่าส์...ไม่ไหว..อืม..อ่าส์”พูดพร้อมกับเปือยตามองคนที่นำเกม

อย่างไงเด็กก็ยังเป็นแค่เด็กอยู่วันยังค่ำแถมยังเป็นเด็กแรกรุ่นที่ยังต้องการเรียนรู้เรื่องอย่างว่า แค่เขากระตุ้นนิดกระตุ้นหน่อย ก็เผลอไปกับเขาสะหมด ชายหนุ่มจูบเข้าที่หน้าผากมนก่อนจะจูบที่ริมฝีปากเล็กท่าทางที่แสนง่ายของคนตัวเล็ก ก็คงจะพบได้ในเวลานี้เท่านั้น ก่อนที่เขาจะขยับเอวรั่วเมื่อใกล้ไปถึงปลายฝัน

“อ่าส์!!”เสียงเล็กแหลมร้องครางออกมาเมื่ออารมณ์ไปถึงปลายฝันใบหน้าหวานหลับตาเคลิ้มๆ ร่างเล็กปล่อยมือจากคนตัวโตก่อนจะนอนหอบหายใจอย่างเหน็บเหนื่อยชายหนุ่มแช่ค้างไว้ก่อนจะยอมถอนตัวออกแล้วลงมานอนข้างๆคนตัวเล็กก่อนจะกอดรัดคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยอมนอนนิ่งๆเป็นหมอนข้างให้กับเขาไม่ยอมพูดไม่ยอมจาทุกอย่างแค่จำยอม

.

.

“นะ..นายน้อย..คุณ”

“อย่าบอกฮิบารินะคุซาคาบะ ฉันไม่อยากให้หมอนั้นรับรู้”พูดพร้อมกับจับมือหนาเมื่อเขาตรวจร่างกายเล็กและพบความจริงที่น่าตกใจ ใบหน้าเล็กเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ผะ..ผม”

“ขอร้องละ ฮือนะ นายช่วยเก็บเรื่องนี้หน่อยนะ”ร้องให้เพื่อขอให้เขาเห็นใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้าให้เพื่อความจำยอมให้กับนายน้อย สึนะยิ้มอย่างโล่งก่อนจะกล่าวขอบคุณเขารั่วๆ

.

.

“ซาวาดะเป็นไงบ้าง”ถามทั้งๆที่ยังอ่านเอกสารหลังจากที่เขาตื่นก็พบว่าคนตัวเล็กตัวร้อนอย่างกับถูกเผา

“นายน้อยปลอดภัยดีครับนายท่าน ผมให้ยานายน้อยทานแล้วครับ”ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจแล้ววางเอกสารลง

“นายมีอะไรอีกไหมคุซาคาบะ”คนพูดนั้นทำให้คนสนิทถึงกับสะดุ้งก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพันวัน

“ไม่มีอะไรครับ”

“เหรอ นายคงจะคิดว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่มันผิดสินะ แต่ฉันก็ทำไปแล้วเอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้หรอก”

“แล้วนายท่านจะเอาอย่างไงต่อดีครับ จะปล่อยหรือจะเก็บไว้”คำถามที่ให้คำตอบไม่ได้ทำให้คนถูกถามหันหน้าหนี

“....”

“งั้นผมขอตัวครับ”

ใบหน้าหวานหลับตารับลมและกลิ่นหอมของดอกไม้ที่อยู่สวนในคฤหาสน์นี้ที่นี้มีศาลาเล็กๆให้นั่งเล่น มันก็ไม่เลวนักสำหรับนรกขุมนี้ที่ไม่มีอะไรดีเลยเว้นสะแต่

“ฉันไม่หนีไปไหนหรอกนะ อีกไม่นานพ่อของฉันก็จะมารับแล้วฉันไม่หนีให้เสียงแรงตัวเองหรอก”พวกสุนัขรับใช้ของฮิบาริที่ตามติดเขาทุกฝีก้าวทำอย่างกับเขาเป็นนักโทษที่ฆ่าคนตาย แต่ถึงจะบอกอย่างนั้นพวกนั้นก็ยอมทำตามแต่ก็คอยเฝ้าระวังเขาให้ตายเหอะ น่ารำคาญ

หนีนะเหรอ เลิกคิดตั้งนานแล้ว จะหนีทำไมในเมื่ออีกไม่นานพ่อของเขาก็จะมารับเขาทนอยู่ที่นี้ แค่วันสองวันคงไม่ขาดใจตายหรอกและอีกอย่างฮิบาริก็ไม่ค่อยมายุ่งยามกับเขาแล้ว แค่นี้ก็พอทนไหว

ใบหน้าหวานยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดว่าอีกไม่นานเขาก็จะได้ออกจากที่นี้แล้ว มันไม่มีอะไรทำให้มีความสุขไปมากกว่านี้หรอก ก่อนที่เขาจะดึงสติกลับเมื่อร่างสูงของคนที่ไม่ค่อยได้เจอหน้าช่วงนี้เดินมาหาเขาพร้อมกับโทรศัพท์ที่ยื่นมาให้เขา

“ท่านอาโทรมา”แค่นั้นสึนะก็แย่งมาทันทีเขาดีใจเหลือเกินที่ได้ยินเสียงของพ่อ

“ฮัลโหลพ่อ ผม”

(สึนะเป็นไงบ้างลูก อยู่กับเคียวยะคุงสบายดีไหม?)สึนะยังพูดไม่จบประโยคดีก็โดยคนเป็นพ่อสวนก่อน

“มะ..”ยังพูดไม่จบก็โดนคนตัวโตกอดเข้าที่เอวกิ่วแล้วก้มหน้ากระซิบที่ใบหูสีขาวนวล

“ตอบดีๆละนายน้อย ถ้าคุณอยากให้พ่อคุณรู้ว่าคุณนอนกับผมแล้วผมไม่รู้หรอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”พูดพร้อมกับเอาคางเกยไว้ที่ไหล่เล็ก

“ครับผมสบายดี แล้วพ่อละ”

(เฮ้ยโล่งอกไปที พ่อก็สบายดีเหมือนกัน สึนะคงไม่ทำอะไรให้ฮิบาริคุงเขาหัวเสียใช่ไหม)

“ไม่ครับ พ่อจะมารับผมตอนไหนเหรอครับ ผมคิดถึงพ่อ พ่อรีบกลับมารับผมไปอยู่ด้วยเถอะ..อึก”ยังพูดไม่จบก็โดนคนตัวโตกัดที่ลำคอสีขาวสึนะมองอีกฝ่ายด้วยตาขวาง

(เหรอลูก เฮ้ยพ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกันแต่พ่อติดธุระต่อนะลูก สึนะลูกรอพ่ออีกหน่อยได้ไหม)

“ไม่ครับ!! พ่อมารับผมเดี่ยวนี้”ไม่อยากอยู่สึนะตะโกนออกไปอย่าลืมตัวเขาไม่อยากอยู่ที่นี้โดยลืมไปว่าคนที่เป็นหัวข้อสนทนานั้นกำลังโอบกอดเขาจากด้านหลัง

(สึนะลูกใจเย็นหน่อย พ่อรู้ว่าไปอยู่ในที่ต่างถิ่นมันเป็นอย่างไง แต่เคียวยะคุงเป็นคนเดียวที่จะช่วยปกป้องลูกได้นะ รอพ่อหน่อยแค่สองสามเดือนเองนะลูก)สึนะซ่ายหัวทันที

“ไม่เอาครับ พ่อมารับผมหน่อยผมขอร้อง..อึก”มือเล็กกำที่ราวจับของศาลาแน่นเมื่อมือหนาสากลากเข้าไปในชุดยูคาตะที่เจ้าตัวเป็นคนเลือกให้

(เป็นอะไรหรือเปล่าสึนะ)ถามลูกชายจับสังเกตเห็นอาการผิดปกติของลูก

“มะ..ไม่ครับ..ไม่เป็นไร”

(งั้นพ่อไปก่อนนะเขารอพ่อประชุม พ่อสัญญาว่าพ่อจะรีบทำงานให้เสร็จโดยเร็วรอพ่อหน่อยนะ พ่อรักลูกนะสึนะ)

“ไม่พ่อ พ่อ!!”สึนะตะโกนออกไปเมื่อคนเป็นพ่อวางสาย ความหวังของเขาไม่เอาสึนะดึงมือหนาออก

“ปล่อย อย่ามาจับตัวฉัน”พูดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายยังจับตัวเขาไม่ยอมปล่อยร่างเล็กๆออกไปฮิบาริเริ่มหงุดหงิดที่ร่างนี้ชอบพูดจาไม่เข้าโสตประสาทเอาสะเลยก่อนจะระบายความหงุดหงิดโดยการอุ้มคนตัวเล็กขึ้น

“ปล่อยนะ ปล่อย”สึนะดิ้นจากอ้อมแขนที่อุ้มเขาในท่าที่น่าอับอายสำหรับคนที่รักผู้หญิงอย่างเขา

“ก็ได้ครับถ้านายน้อยอดไม่ไหวเราทำกันที่นี้ก็ได้ครับ”

“อย่า”เสียงเล็กห้ามเมื่อเขาจะวางตัวเขาลงสึนะเม้นปากเข้าหากันพร้อมกับมีหยดน้ำตาเล็กน้อยแล้วสายตาที่ตวัดมองซึ่งบอกได้อย่างดีว่าอีกฝ่ายรังเกียจเขาเพียงใดดวงเนตรสีหวานหลับตายอมจำนนให้อีกคนหิ้วเข้าห้องนอนมือเล็กกำเข้าหากันแน่นระงับอารมณ์โกรธแค้นคนตัวโต

“นายทำอย่างงี้กับฉันได้อย่างไง ไหนพ่อบอกว่านายไว้ใจได้ไง”พูดทั้งๆที่ไม่หันมามองคนที่นอนหันหน้าให้หลังของเขา

“.....”

“นายทำอะไรลงไปนายรู้บ้างหรือเปล่า พ่อฉันอุตส่าไว้ใจนาย ขนาดนั้นแต่ดูที่นายทำกับฉันสิ อึก”สึนะพยายามกลั้นเสียงสะอึ้น เมื่อต้องอยู่ที่นี้อีกตั้งสองสามเดือน มือเล็กกำหมอนแน่นสะกดกลั้นความรู้สึกสมเพชตัวเองเอาไว้

“.......”

“ทำไม นี้นะเหรอคนที่พ่อชอบเอาฉันไปเปรียบเทียบ ตัวของฉันที่ไม่มีดีอะไรสักอย่างฮือ คนที่ดีกว่าฉันแทบทุกอย่างมาทำอย่างงี้กับฉัน ฮือ”แผ่นหลังเล็กโยกไปตามแรงสะอื้นก่อนที่จะโดนคนตัวโตจับพลิกกายให้หันมา ใบหน้าหวานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยอดน้ำตาทำให้เขาใจเต้นใบหน้าหวานที่ร้องให้เม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่นกับพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระรื่น

“อย่า..ไม่เอาพอแล้วฮือ ”ร้องขออย่างหมดแรงใบหน้าหวานเบื้อนหนีริมฝีปากหยาบหนาที่จะมาตักตวงความหวานหอม แต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดีลิ้นหนาระรานลิ้นเล็ก ซึมซับความหวานหอมที่แผ่ซ่าส์ไปทั่ว พร้อมกับสองมือที่เลื่อนลงจับขาเรียวของคนตัวเล็กยกขึ้นคนตัวเล็กซ่ายหน้าหนีสัมผัสนั้น ฮิบาริถอนริมฝีปากออกก่อนจะมาระวนที่หน้าอกเล็ก แต่เมื่อทุกอย่างกำลังเป็นไปตามอารมณ์เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทีแรกฮิบาริทำท่าจะเมินเสียงนั้น แต่เมื่อเห็นว่าใครบางคนโทรมาจึงเลี่ยงไม่ได้แล้วอีกอย่างก็ยังไม่อยากหยุด

“อ่าส์...อ่าส์..อ่า อืม”เสียงคนตัวเล็กครวญครางออกมา สึนะรีบเอามือปิดปากของตัวเองเมื่อเห็นฮิบาริรับโทรศัพท์ทำไมถึงรับ

“ครับคุณอา”พ่อ พ่อโทรมา ยิ่งเป็นแบบนั้นแล้วสึนะกลั้นเสียงสุดชีวิตเพราะกลัวคนปลายสายจะรู้

“อืม”สึนะตาขวางใส่คนที่ขยับทั้งๆที่ถือสายกับพ่อเขา ใบหน้าหวานซีดอย่าเห็นได้ชัดเมื่อกลัวคนที่ฮิบาริโทรคุยด้วยจะรู้

“ซาวาดะ นอนแล้วครับ”

“อืม.อืม”มือเล็กจับริมฝีปากกลั้นเสียงตัวเองไว้แน่นเมื่อคนตัวโตยังขยับอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา

“ครับผม...ผมจะดูแลซาวาดะให้ดีที่สุดครับ”

“อ่าส์!!!”สึนะรีบยกมือปิดปากทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอร้องครางออกไป  สึนะจิกเล็บไปที่ไหล่หนาเพื่อคาดโทษที่ทำให้เขาร้องเสียงดัง เขารู้ว่าชายหนุ่มจงใจ

“เสียงทีวีนะครับ ครับ ฝันดีครับคุณอา”พูดพร้อมกับวางสายก่อนจะขวางโทรศัพท์แล้วมาจัดการกับภารกิจตรงหน้า

“อ่าส์..นายจงใจ..สารเลว”กัดฟันพูดมือเล็กจิกที่ไหล่หนาแน่น เลว

“ครับ..นายน้อย”ไม่ได้ตอบคำถามหรืออะไรเขา ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าไปที่ซอกคอบางพร้อมกับกัดและเม้นให้มันเด่ชัดเอวหนายังขยับรั่วเหมือนเดิมไม่มีการปราณีใดๆ จนคนตัวเล็กแทบขาดใจตายก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงแล้วสลบไปในที่สุด

ขอโทษ สึนะฉันขอโทษ

________________________________________________________________________________________________
มีต่ออยู่นะขอรับ