คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Your text 1
“เซียด้า เมื่อไหร่เธอจะเลิกตอบรับคำขอของคนอื่นมั่วซั่วสักที”
“ไม่เอาน่าเมอร์สัน ก็รุ่นพี่โชเขาไม่ว่างนี้ จริง ๆ นายไม่ต้องมาช่วยฉันก็ได้นะ”
ฉันหันไปมองเมอร์สันที่นั่งขุดดินอยู่ข้าง ๆ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ลากอีกฝ่ายมาเกี่ยวด้วยส่วนเจ้าตัวยืนยันว่าจะช่วยให้ได้ เมื่อตอนเย็นของวันศุกร์รุ่นพี่โชได้เข้ามาขอให้เธอช่วยย้ายกระถางต้นหัวกระเด้งดึ๋งแทนเธอทีเพราะเธอมีซ้อมควิดดิชในวันเสาร์และต้องส่งมันในวันจันทร์คาบเช้าของศาสตราจารย์
สเปราต์เธอก็ตอบรับคำช่วย นั้นจึงเป็นเหตุทำให้เพื่อนชายของเธอนั่งพรวนดินไปบ่นไป เธอเป็นพวกปฎิเสธไม่เป็นจึงทำให้มีแต่คนมาขอให้เธอช่วยเอาจริง ๆ คนส่วนใหญ่เรียกเธอว่า เบ๊ เพราะนิสัยนี้จึงทำให้เมอร์สันหงุดหงิดทุกครั้งที่เธอตอบตกลงที่จะช่วยเหลือหรือทำแทน ทำให้โดนดุบ่อย ๆ ทำไงได้ละฉันปฎิเสธคนไม่เป็นนิ ฉันเลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะจับเจ้าต้นเด้งดึ๋งเข้ากระถางอย่างเบาถึงแม้มันจะไม่อยู่นิ่งก็ตามกว่าจะเสร็จเล่นทำเธอกับเมอร์สัเหนื่อยหอบกันเลยทีเดียว ฉันขอแยกกลับหอก่อนจะไปห้องโถงเพื่อกินอาหารกลางวันเพราะตอนนี้ตัวเธอเต็มไปด้วยดินที่เลอะเต็มตัว สภาพไม่ต่างจากหมาคลุกดินเลย ฉันสำรวจตัวเองก่อนจะถอนหายใจอย่างปลง ๆ" เซียเธอไปทำไรมาเนี้ย" ฉันเงยหน้ามองหาเจ้าของเสียงและพบว่าเป็นพี่ชายของเธอเอง พี่ต้องบ่นเธอแน่ ๆ
“ไปเปลี่ยนกระถางวิชาของศาสตราจารย์สเปราต์มาน่ะ” โอลิเวอร์จ้องฉันอย่างจับผิดมองได้ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย
"เซียเธอโกหกฉันอีกแล้วฉันเป็นพี่ชายไม่ได้เรื่องรึไงเธอถึงไม่ยอมบอกว่าโดนคนอื่นใช้มาน่ะเมอร์สันมาบ่นกับฉันแล้ว" เมื่อโดนจับได้ตัวเธอลีบเล็กลงไม่กล้าสบตากับพี่ของเธอด้วยซ้ำ เธอไม่กล้าบอกเขาเพราะโอลิเวอร์เป็นห่วงเธอมากเขามักบ่นบ่อย ๆ
ว่าให้เธอหัดปฎิเสธมั้ง โอลิเวอร์ถอนหายใจเมื่อเห็นปฎิกิริยาหมาหงอยของเซียเขามักใจอ่อนกับเธอทุกที อีกฝ่ายยกเมื่อมาลูบหัวน้องสาวของตนก่อนจะบอกให้เธอรีบไปอาบน้ำกินข้าวก่อนจะบอกลาและเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่ยืนรอเขาอยู่ ร่างเล็กถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบก้าวขาเดินตรงไปยังหอนอนบ้านเรเวนคลอเธอกำลังเดินขึ้นบันไดแต่ก็โดนรุ่นพี่ปี5เรียกเข้า ขาเธอหยุดชะงักตามเสียงเรียกและหันหลังไปหาอีกฝ่ายที่อยู่กับเพื่อนบ้าน
เบดเจอร์ของเขา “มีอะไรรึป่าวคะ” เธอมองอีกฝ่ายที่ถือกล่องและหนังสือด้านบนกองใหญ่อย่าง งง ๆ
“ใช่คนนั้นที่เขาลือรึป่าวแต่ยังไงก็เถอะฉันขอฝากของพวกนี้ไปเก็บทีนะ”เธองงนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าตอบอีกฝ่ายเขายกยิ้มดีใจ เอาจริง ๆ เธออยาก
ปฎิเสธนะ แต่ก็ค่อนข้างลำบากใจเมื่อครุ่นคิดไป
สักครู่ปากที่เคยคิดว่ากำลังจะเอ่ยปฎิเสธถูกกลืนลงคอทันทีเมื่อรุ่นพี่ชายเอากล่องมาไว้ในมือเธอทันทีที่เธอพยักหน้าตอบ ในเมื่อมัดมือชกขนาดนี้ปฎิเสธไปคงไม่มีไรดี เธอจับกล่องแน่นแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังหอนอนแต่บ้านเรเวนคลอดันอยู่บนหอคอยใกล้หอดูดาว กล่องใบนี้มันหนักไปสำหรับสรีระของผู้หญิงอย่างเธอด้วยซ้ำ ถ้าเดินไม่ระวังมีหวังผลัดตกลงไปแน่เลย ใครเป็นคนคิดค้นให้เรเวนคอลต้องอยู่บนหอคอยนะตอนนี้ฉันเหนื่อยจะแย่แล้ว เมอร์สันต้องบ่นฉันตายแน่เลยถ้าไปช้าขนาดนี้ ในขณะที่ใจเหม่อลอยเธอที่ไม่ทันได้ระวังก็ดันเผลอก้าวเท้าผิดขั้น โอ้ กางเกงในเมอร์ลิน
ฉันตกแน่ เธอหลับตาปี๋คิดในใจร่างกายนี้คงล้มลงตามบันไดไปซะแล้วหากแต่เธอดันสัมผัสได้ถึงร่างกายที่ใหญ่และอ่อนโยน กลิ่นของไอดินปะทะเข้ากับจมูกของเธอ และกลิ่นของ คาราเมลไหม้ ?
“น้องเดซี่น้อยทำไมเดินเร็วจัง” เดซี่น้อย? ฉันหันกลับไปมองคนที่ช่วยฉันไว้เมื่อครู่พบว่าเป็นเพื่อนของรุ่นพี่คนนั้นที่ใช้ฉันเอาของขึ้นไปเก็บที่หอ “ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรเอามานี้มาฉันช่วย” เขาว่าก็เอากล่องที่ฉันถือไปถือแทนฉันเป็นห่วงนิดหน่อยว่าเขาจะหนักเมื่อเห็นสีหน้าที่ถืออย่างสบาย ๆ ของเค้าฉันก็เลิกสนใจ เมื่อลอบมองบุคคลตรงหน้าพบว่าเขาเป็นหนุ่มที่หน้าตาค่อนข้างดีจริง ๆ แล้วฉันว่าเขาค่อนข้างฮอต"เธอจ้องพี่ใหญ่เลย" เซียด้าสะดุ้งด้วยความตกใจเธอทำท่าทางเลิ่กลั่กราวกับเด็กโดนจับได้ว่าแอบกินขนม รุ่นพี่บ้านเหลืองขำท่าทางของเธออย่างเอ็นดูก่อนจะจ้องอีกฝ่ายกลับเพื่อแกล้งอีกคนเซียด้าที่โดนจ้องเธอทำตังลีบเล็กลงทันที เซียด้าคนซื่อไปจ้องพี่เขาทำไมเล่า ! เธอได้แต่กร่นด่าตัวเองอยู่ในใจไม่รู้ทำไมหัวใจถึงเต้นเร็วขึ้นผิดจังหวะ เมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายเลิกจ้องเธอจึงกลับมาเป็นปกติ เธอไม่คิดว่าหอเรเวนคลอไกลเท่าวันนี้มาก่อน!! ปกติมันไม่ไกลขนาดนี้นี่น่า ให้ตายเถอะเมอร์ลิน ด้วยความเหม่อของเซียด้าเธอจึงเดินชนหลังอีกฝ่ายเข้าให้จนได้ เรานี่มันเบ๊อะบ๊ะจริง ๆ เลย เธอลูบจมูกเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองด้านหน้าและพบว่าเธอได้เดินมาถึงหน้าทางเข้าหอเธอแล้ว “ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือ” อีกฝ่ายส่ายหน้าบอกไม่เป็นไรเพราะเขาเต็มใจ
“รู้อะไรมั้ยมีดินติดเเก้มเธอด้วย” เด็กหนุ่มบ้านฮัฟเฟิลพัฟบอกพร้อมชี้ไปที่แก้มของเธอ เซียด้าเอามือจับหน้าด้วยความเขิน ให้ตายเถอะวันนี้เธอเดินหน้าเปื้อนดินตลอดเลยหรอ! เธอรีบเช็ดหน้าตั้งใจจะหันไปขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้งแต่เขาดันไม่อยู่ซะแล้ว ไม่เป็นไรค่อยขอบคุณวันหลังละกันเธอรีบจัดการตอบคำถามก่อนเข้าหอแล้วยกกล่องตัวปัญหาเข้ามาในห้องนั่งเล่นเมื่อจัดการธุระของคนอื่นเสร็จแล้วตาต่อไปก็ไปจัดการตัวเองให้ดูดีขึ้นนะเซียด้า เธอได้แต่บนตัวเองเมื่อเห็นสภาพไม่น่ามองเท่าไหร่นักปานี้เมอร์สันบ่นใหญ่แล้วแน่เลย
ช่วงคุยกับไรท์
ทุกคนเราจะเปิดตอนนี้ให้อ่านก่อนนะจะดูนะว่าจะมีใครสนใจบ้าง เราจัดหน้ากระดาษไม่ค่อยเป็นพระงั้นมันอาจจะดูยุ่งๆอยู่หน่อย แล้วเราไม่ได้แต่งนิยายบรรยายนานแล้วมันเลยแปลกนิด ๆ ถ้าทุกคนอยากอ่านเราจะแต่งให้จบทีเดียวแล้วค่อย ๆ อัพทีละตอน อาจนานนิดหน่อยเพราะไรท์ต้องไปศึกษาเนื้อหานิยายเพิ่ม
หากใครแวะเข้ามาก็ขอบคุณนะคะ
ช่วยเม้นบอกความคิดเห็นหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น