คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Your text 1
“เซียด้า เมื่อไหร่เธอจะเลิกตอบรับคำช่วยเหลือของคนอื่นมั่วซั่วสักที”
“ไม่เอาน่าเมอร์สัน ก็รุ่นพี่โชเขาไม่ว่างนี้ จริงๆนายไม่ต้องมาช่วยฉันก็ได้นะ”
ฉันหันไปมองเมอร์สันที่นั่งขุดดินอยู่ข้างๆ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ลากอีกฝ่ายมาเกี่ยวด้วยทั้งๆที่เจ้าตัวยืนยันว่าจะช่วยให้ได้ เมื่อตอนเย็นของวันศุกร์รุ่นพี่โชได้เข้ามาขอให้เธอช่วยย้ายกระถางต้นหัวกระเด้งดึ๋งแทนเธอทีเพราะเธอมีซ้อมควิดดิชในวันเสาร์และต้องส่งมันในวันจันทร์คาบเช้าของศาสตราจารย์สเปราต์เธอก็ตอบรับคำช่วยนั้นจึงเป็นเหตุทำให้เพื่อนชายของเธอนั่งพรวนดินไปบ่นไป เธอเป็นพวกปฎิเสธไม่เป็นจึงทำให้มีแต่คนมาขอให้เธอช่วยเอาจริงๆ คนส่วนใหญ่เรียกเธอว่าคนรับใช้มากกว่า เพราะนิสัยนี้จึงทำมให้เมอร์สันหงุดหงิดทุกครั้งที่เธอตอบตกลงที่จะช่วยเหลือหรือทำแทน ทำให้โดนดุบ่อยๆทำไงได้ละฉันปฎิเสธคนไม่เป็นนิ ฉันเลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเจ้าจับต้นเด้งดึ๋งเข้ากระถางอย่างเบาถึงแม้มันจะไม่อยู่นิ่งก็ตามกว่าจะเสร็จเล่นทำเธอกับเมอร์สันเหนื่อยหอบกันเลยทีเดียว ฉันขอแยกกลับหอก่อนจะไปห้องโถงเพื่อกินอาหารกลางวันเพราะตอนนี้ตัวเธอเต็มไปด้วยดินที่เลอะเต็มตัว สภาพไม่ต่างจากหมาคลุกดินเลย ฉันสำรวจตัวเองก่อนจะถอนหายใจอย่างปลงๆ"เซียเธอไปทำไรมาเนี้ย" ฉันเงยหน้ามองหาเจ้าของเสียงและพบว่าเป็นพี่ชายของเธอเอง พี่ต้องบ่นเธอแน่ๆ
“ไปเปลี่ยนกระถางวิชาของศาสตราจารย์สเปราต์มาน่ะ” โอลิเวอร์จ้องฉันอย่างจับผิดมองได้ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย"เซียเธอโกหกฉันอีกแล้วฉันเป็นพี่ชายไม่ได้เรื่องรึไงเธอถึงไม่ยอมบอกว่าโดนคนอื่นใช้น่ะเมอร์สันมาบ่นกับฉันแล้ว" เมื่อโดนจับได้ตัวเธอลีบเล็กลงไม่กล้าสบตากับกัปตันบ้านสิงห์ เธอไม่กล้าบอกเขาเพราะโอลิเวอร์เป็นห่วงเธอมากเขามักบ่นบ่อยๆว่าให้เธอหัดปฎิเสธมั้ง โอลิเวอร์ถอนหายใจเมื่อเห็นปฎิกิริยาหมาหงอยของเซียเขามักใจอ่อนกับเธอทุกที อีกฝ่ายยกเมื่อมาลูบหัวน้องสาวของตนก่อนจะบอกให้เธอรีบไปอาบน้ำกินข้าวไม่งั้นจะปวดท้องเอาได้และเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่ยืนรอเขาอยู่ ร่างเล็กถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบก้าวขาเดินตรงไปยังหอนอนบ้านเรเวนคลอเธอกำลังเดินขึ้นบันไดก็โดนรุ่นพี่ปี5บ้านตัวเองเรียกเข้าขาเธอหยุดชะงักตามเสียงเรียกและหันหลังไปหาอีกฝ่ายที่อยู่กับเพื่อนบ้านเบดเจอร์ของเขา “มีอะไรรึป่าวคะ” เธอมองอีกฝ่ายที่ถือกล่องและหนังสือด้านบนกองใหญ่อย่างงงๆ
“ใช้วู้ดคนที่เขาลือรึป่าว”เธองงนิดหน่อยแต่ถ้าวู้ดบ้านเรเวนคลอคงมีเธอคนเดียวฉันพยักหน้าตอบอีกฝ่ายเล็กน้อยเขายกยิ้มดีใจ"ดีเลยงั้นฝากเอาของพวกนี้ไปที่ห้องนั่งเล่นหอเรเวนคลอหน่อยนะพอดีฉันรีบนิดหน่อย" เอาจริงๆเธออยากปฎิเสธนะฉันค่อนข้างลำบากใจเล็กน้อยปากที่กำลังเอ่ยปฎิเสธถูกกลืนลงคอทันทีเมื่อรุ่นพี่ชายเอากล่องมาไว้ในมือเธอทันทีที่เธอพยักหน้าตอบ เฮ้ออฉันเริ่มปลงกับชีวิตตัวเองแล้วล่ะในเมื่อมัดมือชกขนาดนี้ปฎิเสธไปคงไม่ดี เธอจับกล่องแน่นแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังหอนอนแต่บ้านเรเวนคลอดันอยู่บนหอคอยใกล้หอดูดาว กล่องใบนี้ค่อนข้างหนัก…ไม่สิหนักมากเลยตั้งหากไม่รู้ในกล่องมีอะไรแต่บนกล่องเป็นหนังสือหลายเล่ม เอาจริงนะตอนนี้เหนื่อยมากทั้งถือกล่องทั้งเดินขึ้นบันไดมันทำให้เธอเหนื่อยมากว่าจะหยุดพักแต่ดันไม่ระวังทำให้ตัวเอนไปด้านหลัง ร่างบางปิดตารอรับความเจ็บปวดหากแต่เธอไม่ได้ตกลงไปไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดแต่ได้กลิ่นหอมของไอแดดและกลิ่นคาราเมลไหม้ ?
“เจ้าดอกเดซี่น้อยทำไมเดินเร็วจัง” เดซี่น้อย? ฉันหันกลับไปมองคนที่ช่วยฉันไว้เมื่อครู่พบว่าเป็นเพื่อนของรุ่นพี่คนนั้นที่ใช้ฉันเอาของขึ้นไปเก็บที่หอ “ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรเอามานี้ฉันช่วยนะ” เขาว่าก็เอากล่องที่ฉันถือไปถือแทนฉันเป็นห่วงนิดหน่อยว่าเขาจะหนักเมื่อเห็นสีหน้าที่ถืออย่างสบายๆของเค้าฉันก็เลิกสนใจ เมื่อลอบมองบุคคลตรงหน้าพบว่าเขาเป็นหนุ่มที่หน้าตาค่อนข้างดีจริงๆแล้วฉันว่าเขาค่อนข้างฮอตนะแอบมองอีกฝ่ายนานจนเผลอตัว"เธอจ้องฉันใหญ่เลย" เซียด้าสะดุ้งด้วยความตกใจเธอทำท่าทางเลิ่กลั่กราวกับเด็กโดนจับได้ว่าแอบกินขนม รุ่นพี่บ้านเหลืองขำท่าทางของเธออย่างเอ็นดูก่อนจะจ้องอีกฝ่ายกลับเพื่อแกล้งอีกคนเซียด้าที่โโนจ้องเธอทำตัวลีบเล็กลงทันที ไอ้สายตาเจ้าบ้า!!ทำไมไปจ้องพี่เขาซะนานเลยละเซียด้าได้แต่กรนด่าตัวเองในใจ เมื่อรับรู้อีกฝ่ายเลิกจ้องแล้วจึงทำตัวปกติและเดินขึ้นหอ เธอไม่คิดว่าหอนอนเรเวนคลอไกลเท่าวันนี้มาก่อน!!ปกติมันไม่ไกลขนาดนี้นี่น่า ให้ตายเถอะเมอร์ลิน ด้วนความเหม่อของเซียจึงเดินชนหลังอีกฝ่ายเข้าให้ เธอลูบจมูกเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองด้านหน้าพบว่าถึงหน้าทางเข้าหอเธอแล้ว “ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือ” อีกฝ่ายส่ายหน้าบอกไม่เป็นไรเพราะเขาเต็มใจที่จะช่วย “รู้อะไรมั้ยมีดินติดเกมเธอด้วย” เด็กหนุ่มบ้านฮีฟเฟิลพัฟบอกพร้อมชี้ไปที่แก้มของเขา เซียด้าเอามือจับหน้าด้วยความเขิน ให้ตายเถอะวันนี้เธอเดินหน้าเปื้อนดินตลอดเลยหรอ! เธอรีบเช็ดหน้าก่อนจะหันไปขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้งแต่เขาดันไม่อยู่ซะแล้ว ไม่เป็นไรค่อยขอบคุณวันหลังละกันเธอตอบคำถาใก่อนเข้าหอแล้วยกกล่องเข้ามาในห้องนั้งเล่นเมื่อจัดการธุระของคนอื่นเสร็จแล้วตาต่อไปก็ไปจัดการตัวเองให้ดูดีขึ้นนะเซียด้า เธอได้แต่บนตัวเองเมื่อเห็นสภาพไม่น่ามองเท่าไหร่นักก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนแล้วจัดกรตัวเองให้เรียบร้อย ปานี้เมอร์สันบ่นใหญ่แล้วแน่เลย
ช่วงคุยกับไรท์
ทุกคนเราจะเปิดตอนนี้ให้อ่านก่อนนะจะดูนะว่าจะมีใครสนใจบ้าง เราจัดหน้ากระดาษไม่ค่อยเป็นพระงั้นมันอาจจะดูยุ่งๆอยู่หน่อย แล้วเราไม่ได้แต่งนิยายบรรยายนานแล้วมันเลยแปลกนิดๆ ถ้าทุกคนอยากอ่านเราจะแต่งให้จบทีเดียวแล้วค่อยๆอัพทีละตอน อาจนานนิดหน่อยเพราะไรท์ต้องไปศึกษาเนื้อหานิยายเพิ่ม
หากใครแวะเข้ามาก็ขอบคุณนะคะ
ช่วยเม้นบอกความคิดเห็นหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น