คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ระบายมันออกมา
“พี่ภีม ปล่อยนิานะ นิาเินเอไ้” วาเบิว้าและ้อมอนรหน้าโมโห พลาะอใส่เา้วยวาาเรี้ยวราเสียัสนั่นบ้าน พยายามสะบัมือบาที่อนนี้โนนัวโรวบไว้แน่นนเป็นสีแแ่็ไม่สำเร็ ใบหน้าอเธอแ่ำ้วยวามโรธ ริมฝีปาบิเบี้ยวเหมือนะพูอะไรบาอย่าแ่นัวโ็ันั้ำถามออมาเสีย่อน
“ทำไมุหนูทำัวแบบนี้” นัวโุระาลาร่าอรรเ้ามาในห้อนอนอเา และถลึามอเธอพลาเอ่ยถาม้วยวามโรธที่เพิ่มพูนึ้นเรื่อยๆ เหมือนน้ำในหม้อ้มที่ําลัเือพล่าน ใบหน้านเ้มหน้าแ่ำ้วยโทสะราวับประายไฟมาระเบิบนผิว แผ่นอล้ายับึ้นๆ ลๆ โทสะเ็มอ
“แบบไหนะ” เธอัฟัโ้อบย้อนถามเสียประประัน แล้ทำเป็นไม่รู้เรื่ออะไรอย่าไร้เียสา พลาทำหน้า้ำ้อเาอย่าไม่สบอารม์
“็แบบ...อ่อยผู้ายไปทั่ว” เาถลึามอเธออย่าุันทั้ำหนิเสีย่ำ้วยวามโมโห ถ้อยำอเาเปรียบเสมือนาบที่ฟันับลบนหัวใที่เือพล่านร้อนระอุ
“อ่อยแล้วไ พี่ภีมไม่อบเหรอะ” เอ่ยถามประเาอย่าไม่พอใ เมื่อหวนิถึผู้หินนั้นที่มาอ่อยเา ทำเป็นห้ามที่แท้ัวเอ็อบแบบนี้สินะ
“แล้วทำไมพี่้ออบ้วย” เาไม่เ้าใำถามเลย เธอหมายถึอะไรเา็ไม่อาเ้าใไ้
“็ไม่รู้สิะ นิาเห็นมีผู้หิเินมาอ่อย พี่ภีม็ไม่เห็นะปิเสธอะไร” เธอเอ่ยออมาามที่เห็น็เาไม่มีทีท่าว่าะปิเสธผู้หินนั้นเลยแถมยืนให้นาับแนอยู่อย่านั้น นี่ถ้าเธอไม่ไปถึผับอนนั้น เาให้ผู้หินนั้นับวามเป็นายไปแล้ว ยิ่ิยิ่โมโห
“ุหนู พี่เือนไว้่อนเลยอย่าทำแบบนี้อี”
“นิาทำแบบนี้็เพราะพี่ภีมแหละะ” หิสาวระทืบเท้าเร่าๆ อย่าทนไม่ไหว เสียหอบหายใเบาๆ บ่บอว่าเาำลัสะอารม์เือาลอย่าเ็มที่
“เพราะพี่...” ใบหน้ามายหันมามอเธอ้าๆ พลาเลิิ้วสูเอ่ยถามอย่าสสัย เายับหาเธออย่า้าๆ วามโรธอเาแปรเปลี่ยนเป็นประหลาใ
“็นิารู้หึและหวพี่ภีมไะ” วามโรธที่อยู่ภายในวาเมื่อรู่หายไปในพริบาเหลือเพียวามรั เธอไม่อาเ็บ่อนวามรู้สึไ้อี่อไป เธอึใ้โอาสนี้ปลปล่อยวามรู้สึที่สะสมไว้มาเป็นเวลานาน เธอยับร่าอรรเ้าไปหาเาทีละนิ หัวใ็พลันเ้นถี่ึ้นทุะท่ามลาบรรยาาศภายในห้อที่เียบสนิท
“นิารัพี่ภีมนะะ ไม่ไ้รัแบบพี่าย แ่รัแบบผู้หิรัผู้ายนนึ” เธอับเาเิบโมา้วยั้แ่เ็ๆ ึทำให้มีวามผูพันที่แน่นแฟ้น แ่วามผูพันนั้น่อยๆ เปลี่ยนแปลไปเป็นวามรู้สึที่ลึึ้เินว่าําว่าพี่ายที่ะเ็บ่อนวามรู้สึไว้ภายในใ
“นิา... ” เาเอ่ยื่อเธอเหมือนนละเมอ ะลึนิ่ไปั่วะ ถ้อยำอเธอทำให้หัวใที่ผนึเป็นน้ำแ็เริ่มละลายในพริบา
“พี่ภีม รันิาไหมะ” เรือนร่าอรรเ็มไป้วยส่วนโ้เว้าอันามนั้นแผ่รัสีแห่วามเย้ายวนนน่าสะท้านใ ยับเ้าไปหาร่าำยำแ็แร แหนหน้าบเบาๆ ที่ลูระเือบนลำอเาอย่ายั่วยวน
“ุหนู เราไม่วร....” เาพูยัไม่ทันบประโย เธอ็ใ้แนเรียวล้ออเา ริมฝีบาประบริมฝีปาหนาอย่ารวเร็ว ลิ้นเล็หยอเย้าลิ้นยาวพัวพันรุเร้าประุระแสลมแรที่พัโหมเ้ามาในหัวใ เธอูบเาอย่าเร้าร้อนโยไม่ิะปล่อย มือน้อยุนอเธอสอเ้ามาในอาภร์ลูบไล้แผอเา ารลูบไล้อย่าไร้เียสาอเธอลายเป็นเื้อไฟที่ร้อนแรที่สุ ารยั่วยวนอเธอทำให้เายาะ่อ้านวามปรารถนาอเาที่อลั้นมานาน
“ุ ุหนู หยุ ั้สิ่อน” เาพยายามั้มือหนา็พลาับแนเรียวเล็ผลัร่าอรรออ ารระทำที่เนายั่วยวนทำให้เาแทบลั่ใายและอนนี้หัวใเาโบยบินและสั่นสะท้านไปหม
“นิา มีสิี่ะ นอาสิพี่ภีมรู้ไหมะว่านิามีอะไร” หิสาวเยหน้าเรียวเล็ึ้นมอใบหน้าหล่อเหลาายแววเียบาอเาอย่าล้าหา ร่าบาาวุหิมะเบียเ้าหาร่าำยำอย่าำนาและไม่รู้สึัเินนเธอสัมผัสไ้ถึบุรุษเพศที่เ็มไป้วยวามปรารถนาและร่าให่ร้อนระอุเพราะแรปรารถนา
“อะไร” เสียแหบพร่าเอ่ยึ้น้วยวามสสัย สายา้อมอลีบปานุ่มที่ระุใเาให้หวั่นไหว เาพยายามหายใเ้าลึๆ เพื่อสะลั้นวามปรารถนาแ่็ไม่สำเร็เพราะยิ่สูลมหายใ็ไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ าลำอเรียวามอเธอ เพลิปรารถนาแผเผานเารู้สึเ็บปว
“มีอารม์ไะ” เสียอ่อนหวานแผ่วเบาระิบระาบและพ่นลมหายใที่ริมหูเา้วยท่าทาามยวนใยิ่นั
“พี่รันิานะ” สุท้ายแล้วเา็ไม่อา้านวามปรารถนาอัวเอไ้ เาโน้มัวลระิบ้าหูเธออย่าแสนสุใและใ้ลิ้นอุ่นๆ เลียใบหูแ่ำอเธอ
“อะ อื้อ” แนเรียวล้ออเาอัโนมัิ เริ่มหายใถี่ระั้นและร้อราออมาอย่าสุลั้น
“ไม่ไหวแล้วรับ” ริมฝีปาเาประบริมฝีปาเธออย่ารวเร็ว ่อนะลืนินเธออย่าบ้าลั่ ปลายลิ้นอันเร่าร้อนสอผ่านริมฝีปาเธอเ้าไปพันเี่ยวลิ้นูื่มลิ้มรสาิอันหอมหวานอย่าลุ่มหลมัวเมา มือหนาแ็แรลูบไล้เอวบาอย่าเเรและเ้นลึสะโพเธอเบาๆ
“พะ พี่ภีม เอาริเหรอะ” เธอผลัเาออและอ้าปาหอบหายใและแล้ถามเาเสียหวานอออ้อนท่าทาูน่ารั วาที่หรี่ลอเธอยิ่ทำให้เธอูมีเสน่ห์เย้ายวนและน่าลุ่มหล
“ถ้าั้น พี่หยุทำีไหม” เาประอใบหน้าแ่ำอเธออย่าอ่อนโยน มือ็่อยๆ เายับเลื่อนไหวไปามเรือนร่า
“…..” เธอไม่ไ้อบอะไรบอมา เพียแ่ส่ายศีรษะเบาๆ มือเล็ๆ ็พลาลูบลำแผ่นอเา ท้อเาและเลื่อน่ำล สนอวามปรารถนาอเาที่อลั้นมานาน และเธอ็สัมผัสไ้ราๆ ว่ามือให่เลื่อนลไปถึเรียวาาวอเธอเบาๆ
“ถ้าั้น พี่อัหน่อยนะ” เาระิบ้าหูเธอเบาๆ อรัเธอไว้ในวแน มือหนาประอใบหน้าอเธอึ้นมา แล้ว้มลูบลีบปาิ้มลิ้มอีรั้ ่อยๆ เยิมรสาิหวานอย่าอ่อนโยนและนุ่มนวล ลีบปานุ่มู่นั้นยับึ้นลระุใเาให้หวั่นไหว อ้อมแนยาวอ้ารับเรือนร่าบาที่เอนล้มล มือให่ออแรเล็น้อย็พาร่าอรรไปที่เียนาให่ ลมือถอุบนร่าเธอออทีละิ้นทิ้ล้าเีย เรือนายแ็แร่รึร่าเธอไว้บนเียอ่อนนุ่ม เาสำรววามอ่อนนุ่มอเธอทุารานิ้วไปพร้อมับสายาร้อนแร
“อะ อื้อ พี่ภีม นิาะเสร็แล้วนะะ” เสียนัวเล็ราออมาเมื่อมือฝ่ามือร้อนราวับไฟำลัลึเล้นผิวายเนียนละเอียรทรวอ เายสะโพเล็ลมลึึเ้ามาหาท่อนเหล็ร้อนผะผ่าวที่แ็ันเ็บอน วามสุสมที่ไม่เยสัมผัสมา่อนถาโถมเ้าใส่ราวับเลียวลื่นอันบ้าลั่
“พี่็ไม่ไหวแล้วนิา ั้นอเสร็เลยนะ” ร่าเปลือยสูให่อบุรุษามับร่าเล็บาาวผ่อำลั่ายเยันอย่าเร้าร้อน มือให่หนาร้านับเอวอิ่วเนียนนวลอนัวเล็ไว้แน่น
“อะ อ๊าส์ ” เสียราเาและเธอสลับับไปมา ไม่นานร่าทั้สอ็เหยียเร็และระุอย่ารุนแร
*** บบริบูร์ **
ความคิดเห็น