คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
" ซี๊ดดดดด...มาปวดไรตอนนี้ว่ะ" ผมตอนนี้ที่กำลังอ่านเว็บตูนย้อมใจหลังจากที่ดู
Avengers Endgameจบ...อันที่จริงยังไม่จบหรอกได้ยินสปอย์มาทำใจดูไม่ได้จริงๆ
แต่ตอนนี้ก็ดันมีข้าศึกบุกก่อนอ่ะนะ คิดได้ดังนั้นผมก็รีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องน้ำทันทีทันใด พร้อมกับโทรศัพท์ในมือที่เป็นการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่ผมกำลังอ่านอยู่ เอาจริงๆเรื่องนี้ก็สนุกจนหยุดอ่านไม่ได้เหมือนกัน
"ปู๊ดดดดด!" ชะอุ้ย! อย่าสนใจเลยครับเสียงนกเสียงกาน่ะ555.
เฮ้อ~มันโล่งเสียจริงๆ
"โคร๊กกกก~" /เสียงกดชักโครก/
ในขณะที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษชำระนั้นเอง อยู่ดีๆภาพตรงหน้าก็มืดดับไป
แต่เมื่อผมลืมตามาอีกที ผมก็ยังนั่งอยู่ตรงชักโครกเหมือนเดิมนะ
แต่....เอ๋~
มันไม่ได้อยู่ในห้องน้ำนี้หว่า ที่นี้คือที่ไหนครับ หรือผมจะขี้เสร็จเเล้วสมองมันโล่งจนทำให้ผมจินตาการเห็นกาแล็กซี่กันนะ...
บ้าไปแล้ว....จ่าผมไม่ได้สูบนะครับ
เมื่อผมมองไปรอบๆ ผมก็เห็นผู้ชายหน้าเบลอๆคนนึง อันที่จริงผมก็ว่าสมองกับตาผมไม่ได้เบลอนะครับ แต่หน้าเขาเบลอจริงๆ
รูปร่างก็สูงโปร่งประมาณนึง ท่าทาง กำลังทำท่าเหวอสุดๆ
รู้ได้ไงทั้งๆที่ไม่เห็นหน้าชัดๆงั้นหรอ?
เอ่อ...คงเป็นความรู้สึกล่ะมั้งครับประกอบกับท่าทางที่ดูจะเหวอๆไปหน่อย อะนะ...
.
.
.
.
"เฮ้ย!/เฮ้ย" ทันทีทันใดนั้นเอง ผมกับ เขาก็ร้องออกมาพร้อมกัน
"อะไรกันเนี่ย!/อะไรกันเนี่ย!" แถมยังพูดพร้อมกัน
"คุณเป็นใคร!/นายเป็นใคร!" แหนะ ยังจะพูดพร้อมกันอยู่อีก งั้นผมพูดก่อนเอง
"คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องน้ำผมได้ยังไง"
"ห๊า! ดูให้ดีก่อนนี้ห้องน้ำนายหรือเปล่า"
เขา ตอบออกมาพร้อมกับทำท่าทางให้เห็นสุดๆว่ากำลังงงๆ
"อะไรกัน...เนี่ย!ห้องน้ำผม ผมกำลังขี้อยู่!"
.
.
.
ผ่านไป5นาทีก็ยังไม่มีใครเปิดปากพูดออกมา
.
.
.
และยังผ่านไปอีก3นาที
"ฮึ...ฮ่าๆๆๆๆ..ฮึก.."
จนกระทั่งเป็นฝ่าย เขา เสียเองที่เป็นคนพูดออกมา....เอ่อ ก็ไม่เชิงว่าพูด น่าจะเรียกว่าหัวเราะทั้งน้ำตามากกว่า
ถามว่าเห็นได้อย่างไงทั้งๆที่หน้า เขา เบลอ จะไม่เห็นได้อย่างไงครับ น้ำงี้ไหลออกมาเป็นสายอย่างกับในการ์ตูน
"คุณหัวเราะอะไรกะ.."
"เหม็นขี้นายน่ะสิ!!!"
ขอโทษที่ขี้ผมมันเหม็นนะครับ...T_T
ฟุ่ป!
โชคดีนะที่ยังโยนกระดาษชำระมาให้...
"รีบทำความสะอาดซะ แล้วกะรีบเบิ่งตาดูว่านี้มันห้องน้ำบ้านนายหรือเปล่า"
อืม มันก็จริงอยู่นะ เพราะว่าส้วมบ้านผมไม่ได้ลอยอยู่ในอวกาศแบบนี้
.
.
.
.
หลังจากที่ผมทำความสะอาดจนเสร็จ เขา ก็เดินกลับมา จากนั้น เขา ก็ดีดนิ้ว ส้วมของผมก็หายไปทันที
"ที่นี้ที่ไหนกันครับ?" จะว่าไปผมก็พอจะเดาได้แหละว่ามันไม่ปรกติตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็นะประสาคนเป็นแฟนพันธ์แท้ของนิยายแนวแฟนตาซี ทะลุมิติ ต่างโลก เรื่องแบบนี้มันก็ตื่นเต้น ปนเศร้าๆอยู่นิดหน่อยอ่ะนะ
เพราะผมยังมีแฟนที่ยังไม่เคยแม้แต่จะได้จูบที่คบกันมานาน3ปีอยู่ อดเศร้าไม่ได้เลยจริงๆ
"อะแฮ่ม...เอ่อ..ที่นี้คงจะเรียกว่ามิติปรโลกของเอกภพล่ะมั้งนะ คล้ายๆกับสวรรค์หรือนรกในโลกที่พวกเจ้าเรียกกัน แต่ก็ไม่ใช่ซะขนาดนั้นเพราะที่นี้ไม่มีสวรรค์กับนรกนั้นแหละ เอ่อ..คงจะงงสินะ.." เขา ก้มหน้าทำมือขยุกขยิกเหมือนทำอะไรไม่ถูกนั้นแหละ
"เอ่อ.. ผมก็พอจะเข้าใจอยู่นะครับ"
"งั้นก็ใช่แล้ว ฉันจะอธิบายว่านายมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไงก็แล้วกันนะ....เรื่องมันเริ่มต้นตอนที่..บลาๆๆๆๆๆๆ......มันก็เกิดขึ้นด้วยประการฉะนี้แล"
"สรุปสั้น ๆก็คือ วันหนึ่งคุณเบื่อมากๆก็เลยคิดหาอะไรทำจนได้ไปเจอเรื่องราว เรื่องหนึ่งที่ทางเผ่าพันธุ์มนุษย์กำลังชอบดูกันอยู่ ซึ่งนั้นก็คือหนัง จากนั้นด้วยความดูจบแล้วมันสนุกมากจนลืมไม่ได้ จนได้นึกครึ้มอะไรไม่รู้ใช้กระเป๋าครอบจักรวาลล้วงหาของสิ่งนั้นจนล้วงเข้ามาที่ส้วมผม จนผมมาโพล่อยู่ที่นี้และ...สู๊ดดดดดด...'' ผมสูดหายใจเข้าจนเกิดผมสูดหายใจเข้าจนเกิดเสียงดัง
เอาจริงพอฟัง เขาอธิบายจนจบไปแล้วหลายนาที ผมก็ยังไม่สามารถทำใจได้เลยเพราะโลกที่ผมจากมาด้วยวิธีที่ผิดแปลกนี้ทำให้ทุกคนหรือทุกข้อมูลที่อยู่ในชีวิตผมจำผมไม่ได้ข้อมูลก็หายไปเหมือนผมไม่เคยมีตัวตน ไม่ว่าจะ พ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง และคนรัก ก็ล้วนจะจำผมไม่ได้เลยสักนิด
"...ผมก็หายไปอย่างไร้ร่องลอย...555คงเป็นอย่างนั้นสินะ" ผมหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา แต่น้ำตามันคงจะมากไป เพราะผมก็ไม่ได้ร้องมา4ปีแล้ว ตั้งแต่ที่ พี่ชายไม่แท้ผมเสียไป
"เอ่อฉันขอโทษและเสียใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ" เขา กล่าวออกมาพลางทำเสียเศร้าๆ
.
.
.
3ชั่วโมง ผมจึงได้ฤกษ์หยุดร้องไห้เสียที เอาซะจนลืมตาแทบไม่ขึ้นแหนะ
"ฮึก...คุณส่งผมกลับไปไม่ได้หรอ"
"จะว่าได้ก็ได้นั้นแหละ ถ้ามีร่างกายอะนะ"
ประโยคหลังทำไมเบาจัง
"..."
"จะว่าอย่างไงดีล่ะ...ร่างกายของนายมันสลายไปเเบบไม่มีแม้แต่อะตอมเลยล่ะ มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะนะ..."
"ทำไมพูดเบาลงเรื่อยๆเลยล่ะครับ"
"เอาเป็นว่าฉันจะทำตามนิยายที่ฉันเคยอ่านตอนช่วงที่ฉันไม่ได้ดูไอ้ที่นายเรียกว่าหนังก็แล้วกัน มันจะทำให้เจ้าได้มีชีวิตอยู่ต่อไป"
"พวกนิยายเกิดใหม่ ทะลุมิติ เข้าร่างคนอื่นงั้นหรอครับ?.."
"ใช่! นายบอกมาเลยอยากมีพลังวิเศษ อะไรประมาณนั้นแหละ!"
"แต่ว่ามันยังคงเป็นโลกมนุษย์อยู่ใช่มั้ยครับ ไม่ได้ย้อนยุค ไม่ได้อนาคตเเบบเกินไป คล้ายๆโลกเดิมที่ผมเคยอยู่งั้นหรอครับ"
"ใช่แบบนั้นเลย!" ท่าทางเเบบนั้นมันอะไรกัน ไอ้ท่าทางทำตัวไม่อยู่กับที่เนี่ย
"ขอพลังวิเศษก็ได้งั้นหรอครับ"
"ใช่...แต่ที่ไม่เกินความสามารถฉันนะ!"
"..." ผมนิ่งคิดสักพักอันนี้มันก็น่าสนใจดีอยู่นะ อันที่จริง ผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรที่โลกเดิมมากแต่ที่ร้องไห้3ชั่วโมงไปเนี่ย เพราะเสียใจล้วนๆ เสียใจที่ทุกคนจะจำผมไม่ได้นั้นแหละ มันน่าเศร้ามั้ยล่ะ ถ้าคนที่คุณคุ้นเคย เห็นหน้ากันมาตั้งแต่นานนม จะจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับตัวเราสักกะอย่าง มันก็คงใจหายอย่างนั้นแหละ คนเราพอเกิดมาแล้วก็อยากที่จะให้คนอื่นจดจำเราได้ไม่ว่าเขาจะจดจำเราแบบไหนแต่คงอยากจะให้จำเราให้ได้อยู่ดี
"เห้อ~...โอเคครับ ผมตกลง!" คิดดีแล้วสินะตัวกู ฮึบ!
"งั้นก็โอเคเลย บอกพลังวิเศษที่นายอยากได้มา อ๋อ รูปร่างหน้าตาด้วยก็ได้นะ"
"อืม...พลังวิเศษงั้นหรอกหรอ" จากนั้นหางตาผมก็เหลือบไปเห็นการ์ตูนที่ผมกำลังอ่านค้างไว้ค้างอยู่บนจอมือถือ ที่ผมถือไว้อยู่ในมือ
"ขอเเบบคล้ายๆกับ..นะ...โนเบลส(Noblesse)ก็ได้ครับ" คิดอะไรของกูอยู่ว่ะเนี่ยยยย!!!
จะว่าไปเรียกว่าสมองไม่ทำงานตั้งแต่ที่รู้ว่าเรื่องนี้มันชักจะเหมือนนิยายแฟนตาซีเข้าไปทุกทีนั้นแหละ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
end :บทนำ
ความคิดเห็น