ทางเดินที่ถูกต้อง

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณเคยรักใครแล้วยอมเขาทุกอย่างมั้ย?แล้วต้องทนเจ็บเพื่อเขารึป่าว?บางคนคงบอกว่า 'บ้าไปแล้วใครจะทำแบบนั้นกัน' เชื่อผมเถอะครับถึงคุณจะเป็นคนใช้ชีวิตที่ดีและรักตัวเองขนาดไหนก็ต้องเคยโง่กับความรักมาแน่นอนผมตอนนี้ก็เช่นกันผมรักคนคนหนึ่งมากจนไม่รักตัวเองเลยเขาคือรุ่นพี่ที่น่ารักและใจดีมากเขาชื่อ'ลูซ'ผมรักเขามากและยอมทุกอย่างเขาก็รักผมเช่นกันแต่...เขาไม่ได้รักผมคนเดียวเขาก็รักเพื่อนสนิทของผม'เอ็ม'พวกเราสามคนรักกันมากแต่ดูเหมือนพี่ลูซจะเทคแคร์เอ็มมากกว่าผมซะอีกผมไม่อยากงี่เง่าเลยเงียบๆและทนเจ็บตลอดเรื่อยมาผมเจ็บเหมือนคนจะตายเลยล่ะเคยบอกเขาแล้วว่าให้สนใจกันบ้าง...เขากลับไม่ทำตามสัญญาว่าจะสนใจและอื่นๆอีกมากมายผมรู้สึก...กำลังจะตาย

"หนูมาทำอะไรตรงนี้"พี่ลูซสวมกอดผมจากด้านหลังพร้อมเอ่ยปากถามผมที่ยืนอยู่ริมระเบียงมองวิวข้างนอก

"หนูมามองวิวข้างนอกแก้เครียดฮะ"

"เครียดเรื่องอะไรบอกพี่หน่อยสิ"

"ไม่ดีกว่าฮะ เดี๋ยวพี่เครียด"พี่ลูซผละออกจากผมจับผมหันไปมองเขา

"หนูเครียดอะไรต้องบอกพี่พี่จะช่วยหนูเอง"พี่ลูซบอกผมด้วยสีหน้าขอร้องอ้อนวอนจะมีใครสักกี่คนกันที่ทนกับความน่ารักของแฟนตัวเอง

"เรื่องเดิมฮะ..."ซึ่งผมนั้นทนไม่ได้เพราะผมน่ะนะ...เป็นคนขี้ใจอ่อนไงล่ะเกลียดนิสัยอย่างนี้ขแงตัวเองจริงๆเลย

"พี่ขอโทษ..."พี่ลูซเริ่มทำหน้าหงอยเหมือนหมาอย่างที่เคยมันน่ารักและน่าสงสารเพราะแบบนี้ไงผมเลยใจอ่อน

"ไม่เป็นอะไรฮะ"ผมยกมือลูบหัวเขาเบาๆเพื่อปลอบ เอาอีกแล้วเป็นแบบนี้อีกแล้วผมใจอ่อนอีกแล้วแทนผมจะโดนปลอบแต่เป็นผมเองที่ปลอบเขาผมมัน...อ่อนแอ

"พี่รัก"กานต์'นะ"พี่ลูซสวมกอดเบาๆก้มหน้าหอมแก้มผมแฃเวคลอเตลียผมไปมา

"ลูซ!!!"เอ็มเเนเข้ามาพร้อมกับเรียกพี่ลูซเสียงดังพี่ลูซเองก็รีบไปหาเอ็มในทันที ทั้งๆที่กับผมไม่ค่อยมีเวลาให้เลย

"ครับบบบ"พี่ลูซรีบสวมกอดทันที ผมได้แต่กับราวระเบียงแน่นแล้วมองวิวไปพร้อมน้ำตา

"เหนื่อยอ่ะ นวดให้หน่อย"

"ครับๆคุณภรรยา"พี่ลููซขยับตัวไปหลังเอ็มแล้วเริ่มนวดทันที

เห็นมั้ยล่ะครับ ผมโง่มั้ยล่ะยอมทนเจ็บขนากนี้เพื่อให้เขามีความสุขควายก็ไม่สามารถเปรียบกับผมได้อีกแล้วผมมันยิ่งกว่าควายทำเพื่อเขากลับได้เศษใจเพื่ออะไรกันอิควายการต์อยากด่าตัวเองสักล้านๆรอบให้หายควาย

ในคืนนั้นกลางดึกผมหนีไปหาเพื่อนเพื่อระบายความเครียดผมขับรถที่พี่ลูซซื้อให้ไปบ้านของบลู

"ไงมึง"บลูทักทายผมที่ไม่ใช่คำทักทายแต่เป็นคำถามซะมากกว่าเพราะบลูรู้เรื่องของผมกับพี่ลูซดีบลูก็คือเพื่อนสนิทผมตั้งแต่เด็กก่อนจะมาเจอเอ็มและเราก็เป็นเพื่อนกันตอนนั้นเอ็มเหมือนชอบบลูด้วยซ้ำแต่มาคบกะบพี่ลูซด้วยผมก็แปลกใจไม่น้อยนะ

"กุเจ็บอ่ะมึง''ผมถลาตัวไปกอดมันทั้งน้ำตามันกพาผมเข้าบ้านไป

"เอาๆแดกๆให้หายเจ็บ ถึงแม่งจะๆม่ทำให้หายเจ็บก็เถอะ"มันพาผมมานั่งแล้วเอาขวดไวน์ให้

"หายเจ็บแล้วช่วยอะไรได้วะ แม่งก็เห็นอยู่ทุกวันเจ็บทุกวัน"ผมยิ่งพูดยิ่งเศร้าทำให้ผมนกขวดไวน์กระดกเข้าไปอย่างรวดเร็วจนหมดขวด

"เฮ้ยๆเดี๋ยวก็ตายหรอกไอสั-"มันสบถด่าผมรีบคว้าขวดไวน์ไปจากมือผม

"ช่างแม่งงงงงงง กุจะเมาจนโดนปล้ำเลย ฮ่าๆ!"หัวเราะออกจากอย่างคนอกหักที่เมาอบ่างคนบ้า

"ใครจะปล้ำมึง"

"หึ มึงไง"ผมค่อยๆเดินไปนั่งคร่อม

"หืมมม~เอาคนอื่นประชดผัว เค~ได้~"มันไซร้คอผมเรื่อยๆก่อนจะอุ้มผมไปที่ห้องของมัน

เช้าวันต่อมาผมก็ตื่นมาบนเตียงของมัน ผมจำได้นะว่าเกิดอะไรขึ้นผมมันพวกพอเศษเมาแล้วจำอะไรได้ มันก็รุนแรงกับผมจริงๆนะเอาซะปวดเอว พูดถึงมันปลุกมันดีกว่า

"เฮ้ย!~มึงตืนนนน~"ผมเขย่าตัวมันไปมา

"ขอ5นาทีนะเมียจ๋า~"

"เมียบ้านพ่อมึงสิ"ผมเตรียมยกขาเพื่อที่จะถีบมันเเต่รู้มั้ยครับมันกลับจับขาผมดึงลงแล้วมันขึ้นคร่อมผม

"เมียรุนแรงกับผัวจัง~"ถ้ามันจับขาผมได้ไม่แปลกใจเลยมันคือเดจาวูชัดๆเพราะนี้ไม่ใช่ครั้งที่ทำแบบนี้และมามีเซ็กส์กันเพราะเรามีเซ็กส์กันหลายเดือนแล้วตั้งแต่ผมเศร้าแล้วพลาดไปทำกับมันก็เลยทำมาตลอด

"พอๆกุจะกลับบ้าน"ผมดันออกลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงข้างล่างขับรถกลับไปที่คอนโด

"กลับมาแล้วฮะ"ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นพี่ลูซนั่งกลุ้มคนเดียวที่ปลายเตียง

"การต์!!หายไปไหนอีกแล้ว!เป็นอะไรมากรึป่าว"พี่ลูซรีบวิ่งมาหาผมจับพลิกซ้ายขวาเพื่อตรวจสอบร่างกาย แต่ยังไงก็คงเห็นรอยที่คออยู่ดี

"ไม่ครับ"

"แล้วนี้รอยอะไร..."

"........."

"อีกแล้วใช่มั้ย!!!!"พี่ลูซตะคอกใส่ผมจับผมเหวี่ยงลงเตียงอย่างรุนแรง

"อึก"

"บอกพี่มาว่าไม่ใช่"พี่ลูซขึงผมไว้กลับและหยิบของเล่นมากมายออกมา

"........."ผมเงียบต่อเพราะยังไงพี่ลูซก็ลงโทษผมอยู่ดี

"การต์!!!!!!"พี่ลูซเรียกชื่อผมเสียงดังอย่างโมโหพร้อมฟาดแส้ไปที่ท้องผมสุดแรง

"อั่ก!---"ผมทั้งจุกทั้งเจ็บในเวลาเดี๋ยวกันแต่ไม่มีความรู้สึกผิดอยู่เลยแม้แต่น้อยความเจ็บแค่นี้ยังสู้ความเจ็บที่พี่ทำมาตลอดเลย

"ทำไมทำแบบนี้!!บอกพี่!!"พี่ลูซฟาดลงอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลรินเต็มหน้า

"..."ผมมองพี่ลูซด้วยตาที่พร่ามัวเพราะความเหนื่อยล้าตั้งแต่เมื่อคืนกับตอนนี้ถาโถมเข้ามาทำให้อ่อนล้าก่อนที่ผมจะสลบไป

ผมตื่นขึ้นมาในไม่กี่ชั่วโมงก็เห็นเอ็มปลอบพี่ลูซอยู่ริมระเบียง เป็็นภาพที่สวยงามแต่ก็เจ็บในเวลาเดียวกันผมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเอ็มนั้นทำให้พี่ลูซมีความสุขมากกว่าเพราะผมนั้นก่อเรื่องมากมายและการที่ผมไปมีเซ็กส์กับบลูนั้นพี่ลูซไปพอใจอย่างมากทำให้เศร้าบ่อยๆ

"การต์ตื่นแล้วนะ"เอ็มบอกพี่ลูซที่หนุนตักเอ็มอยู่หลังจากเห็นผมตื่น'มึงเลือกที่จะเดินออกมาเพื่อให้เขาอยู่ด้วยกันหรือมันจะเลือกอยู่ไปจนพี่แกเสียพวกมึงไปหรอวะ'ในเวลานี้จู่ๆก็มีคำพูดของบลูผลุดขึ้นมาในหัว'มึงเด็ดขาดหน่อยดิวะ เข้มแข็งหน่อย' ได้กุจะเด็ดขาด ผมมองพี่ลูซที่เดินมาหาผมและสวมกอดผมเบาๆเหมือนกลัวผมจะหัก

"พี่ขอโทษหนูนะ พี่แค่หึง"อย่ามาพูดแล้วทำหน้าแบบนี้ได้มั้ย จะมาทำแบบเดิมอีกแล้วหรอ ไม่มีทางหรอก

"พี่เลือกเถอะ ว่าพี่จะอยู่กับใคร ขอร้องเพื่อผม"

"ทำไม"

"ผมเหนื่อยแล้ว ขอร้อง เลือกใครสักคน"

"งั้นพี่ขอเวลาได้มั้ย"

"ได้"ผมโทรให้บลูมารับเพื่อที่จะได้ตัดใจไปด้วยเพราะยังไงๆก็รู้อยู่แล้วว่าพี่ลูซจะเลือกใคร

"ผมไปก่อนนะ"ผมเดินออกจากห้องไปโดยไม่มีเสียงค้านจากพี่ลูซเลยสักนิดผมขึ้นแล้วตรงไปที่บ้านของมัน

หลายวันผ่านไปผมกลับไปหาพี่ลูซเพื่อฟังคำตอบที่อยากให้เป็นแต่ใจไม่ต้องการ

"หมดเวลาเเล้วฮะได้โปรดเลือกฮะ"

"พี่...พี่เลือก...เอ็ม"

"ฮะ"

"พี่ขอโทษที่ไม่ได้เลือกหนูนะ"

"ไม่เป็นไรฮะ ขอบคุณสำหรับคำตอบ"ผมพูดเสร็จผมรีบวิ่งไปร้องไห้ในรถไปบลูมันก็ขับไปเรื่อยๆให้ผมได้ร้องไห้

.

.

ขอบคุณช่วงเวลาดีๆที่เคยมีให้กัน

.

.

ขอบคุณที่เคยพยายามเพื่อหนู

.

.

ขอบคุณที่ไม่เลือกหนู

.

.

และขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจในการแต่งนิยายเรื่องนี้