รึจะรักราชนาวี

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่3 รู้จักกันอีกนิด 35%

ตอนที่3 รู้จักกันอีกนิด 35%

เย็นวันนั้น

        ร่างบางสูงโปร่งก้าวลงบันไดช้าๆสายตาหันมองรอบๆพร้อมสูดดมกลิ่มหอมของดอกไม้ที่ลอยฟุ้งเข้ามาด้านในก่อนที่ความตกใจจะเข้ามาแทนที่เมื่อมองไปเห็นอะไรบางอย่างตกลงมาที่ขอบบันได และมันคือสิ่งเดียวในชีวิตที่เธอกลัวแหละขยะแขยงที่สุด...

      ตับ ตับ ตั๊บแก

      "กรี๊ดดดดดด ว๊ายยย" แพรชมพูที่ขยับถอยหนีตุ๊กแกตัวใหญ่สะดุดขาตัวเองจนพลัดตกจากบันได เปลือกตาบางปิดลงอย่างหวั่นกลัวก่อนที่ร่างบางจะล้นตุบลงบนพื้นหน้าบันไดโชคดีของหญิงสาวที่เธอเดินลงมาเกือบจะถึงบันไดขึ้นสุดท้ายทำให้ตกลงมาจากความสูงแค่สามถึงสี่ขั้นบันไดไม่สูงมาก

โครม!

        "โอ้ยยย" เสียงร้องดังขึ้นหลังจากบั้นท้ายงามกระทบลงกับพื้นกระเบื้องแข็งๆข้อศอกทั้งสองข้าวมีแผลถลอกเล็กน้อยเพราะเธอดันเอาศอกกับบั้นท้ายลง ความจริงเธอคงจะตกลงมาหน้าคว่ำแต่เมื่อคิดไปว่าถ้าลงทางหน้าคงเจ็บไม่น้อยเลยเลือกลงทางหลังแทน

       "ผู้กองเป็นอะไรรึเปล่าครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงเธอร้องก่อนที่จะวิ่งมาดู ร่างสูงหุ่นล่ำขยับเข้ามาพยุงโดยไม่ลืมขออนุญาต

       "ขออนุญาตนะครับ ลุกไวมั้ย คุณตกลงมาได้ยังไงกัน" เจ้าสมุทรเอ่ยถามหลังจากพยุงร่างบางมานั่งที่โซฟา แพรชมพูข่มความเจ็บไว้ไม่อยากให้ใครมองว่าอ่อนแอก่อนที่จะเอ่ยตอบ

       "พอดีมันลื่นน่ะ" ผู้กองสาวมือปราบยาเสพติดเอ่ยปดด้วยไม่อยากอับอาย ไม่มีใครรู้ว่าเธอกลัวตุ๊กแกแม้แต่น้องสาวหรือพ่อแท้ๆยังไม่รู้ด้วยซ้ำและจะไม่มีทางมีคนรู้จุดอ่อนนี้แน่นอน

         "ลื่น? ไม่ใช่เพราะซีซ่าเหรอ" เจ้าสมุทรเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อก่อนจะพาเธอมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขกเขาเห็นในแววตาคมมองเจ้าซีซ่าตุ๊กแกสัตว์เลี้ยงพิศดารของน้องชายเขาอย่างหวาดกลัวและขยะแขยง

       "ซีซ่า? ไอ้ตุ๊กแกนั้นมีชื่อด้วยเหรอ" แพรชมพูเอ่ยถามอย่างสงสัยและแปลกใจ 'อย่าบอกนะว่านอกจากฉันจะเจอคนเจ้าชู้แบบตาสารวัตรกับนายทหารเรืออย่างอีตาผู้การนี่แล้วยังต้องมาอยู่กับไอ้ตัวน่ากลัวนั้นอีก'

        "ซีซ่าเป็นสัตว์เลี้ยงของนายหมอกน่ะครับ นายหมอกชอบเลี้ยงของแปลกๆแบบนี้แหละ ถ้าคุณไม่ชอบเดี๋ยวผมทำแผลให้คุณแล้วจะเอามันไปขังให้" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินไปหยิบกล่องเครื่องมือประถมพยาบาลมาก่อนที่จะนั่งลงข้าง

        "ขออนุญาตนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนที่จะเอื้อมไปจับข้อศอกบางก่อนที่จะใช้สำลีเช็ดที่รอยถลอก แพรชมพูมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาความจริงเขาไม่จำเป็นต้องช่วยเธอก็ได้ทั้งที่เธอก็พูดไม่ดีกับเขาไปตั้งเยอะแต่เขากลับไม่ไล่เธอออกจากบ้านแถมยังไม่มีท่าทีโกรธเคืองหรือทำให้ไม่ไว้ใจสักนิด 'หรืออีตานี่จะเป็นช้างเผือกในหมู่ทหารเรือชั่วๆ ...ไม่หรอกนายนี่ก็ต้องเหมือนกับคนพวกนั้น แค่แกล้งทำดีให้ตายใจสร้างภาพว่าแสนดีซะมากกว่า'

       "เรียบร้อยแล้วครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยหลังจากทำแผลให้หญิงสาวเสร็จทั้งสองข้างก่อนที่จะเงยหน้ามองหน้าเรียวดวงตาคมกล้าจ้องมองดวงหน้าหวานอย่างประหลาดในหัวใจแค่ได้มองก็ทำให้เขาแทบไม่อยากละสายตา เจ้าสมุทรพยายามดึงสติกลับมาแล้วขยับออกไปนั่งเว้นระยะห่างพอสมควร

       "ขอบใจ แต่จะดีกว่านี้ถ้าคุณจะไม่ปล่อยไอ้ตัวนั้นเพ่นพ่านในบ้าน ฉันไม่ได้กลัวหรอกนะแค่ไม่ชอบใจ" เเพรชมพูเอ่ยบอกก่อนที่จะต้องชะงักเมื่อเจ้าสมุทรเอ่ยบอก

      "คนที่ชอบปกปิดจุดอ่อน มักเป็นคนที่ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ใครๆเห็น ถ้าไม่ไหวคุณควรปล่อยมันออกมาบ้างนะครับคนเราไปต้องทำเป็นเข้มแข็งตลอดเวลาหรอก นี่ยาทาแก้เคล็ดขัดยอกทาซะนะครับ เดี๋ยวผมจะไปจับเจ้าซีซ่าไปขัง" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะวางขวดยาลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไป น้อยคนนักจะมองออกว่าแพรชมพูมีบางอย่างในใจและแสร้งทำเป็นเข้มแข็งทั้งที่ใจข้างในบอบช้ำและหวั่นกลัวหลายๆอย่างแต่เขาพอจะมองออกว่าดวงตาคู่นั้นไม่เพียงแข็งกร้าวแต่ยังอ่อนไหวและเศร้าหมองซ่อนอยู่...แต่เกิดจากอะไรนั้นเขาไม่รับรู้ได้

       "ใครบอกว่าฉันทำเป็นเข้มแข็ง คนอย่างไอ้พราวไม่มีคำว่าอ่อนแอหรอก เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก" คนที่ถูกชายหนุ่มดูออกเอ่ย ทำไมเขาพูดเหมือนมองเธอออกทะลุปรุโปร่งสิ่งที่ไม่เคยมีใครมองหรือสังเกตเห็นไม่ว่าจะครอบครัวหรือเพื่อนฝูงแต่เขากลับมองออก บ้าที่สุด

อืมมมมม ยัยคนนี้มีไรในใจกันน้อ เปิดมาห้าวมาตกม้าตายเพราะอยู่กับพี่เมฆหรา555 เดี๋ยวมาๆ