รึจะรักราชนาวี

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่4 บ้านนี้ดูแลดี 35%

ตอนที่4 บ้านนี้ดูแลดี 35%

       ร่างบางในชุดออกกำลังกายเดินเข้ามาในบ้านหลังจากหญิงสาวออกมาออกกำลังกายในสวนหลังบ้าน กลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งมาจากห้องครัวทำให้คนที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดถึงกับเปลี่ยนเป้าหมายเดินเข้ามาในครัวแทนและได้เห็นนายทหารเรือหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว

        "อรุณสวัสดิ์ครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยทักในขณะที่มือหนากำลังใช้จวักคนข้าวต้มในหม้อสายตายังคงจับจ้องที่เตาไม่ได้หันมามองแพรชมพูเลยด้วยซ้ำ

        "อรุณสวัสดิ์ คุณทำอะไรเหรอกลิ่นหอมฟุ้งไปถึงหน้าบ้านเชียว" แพรชมพูเอ่ยถาม แม้จะไม่ปลื้มแถมมีอคติกับทหารเรือแต่เมื่อเธอยังต้องอยู่ที่นี่ก็ต้องอยู่ให้ได้จนกว่าจะมีที่พักใหม่ให้

        "ข้าวต้มเครื่องครับ เสร็จพอดีคุณจะกินเลยมั้ยหรือจะไปอาบน้ำก่อน" เจ้าสมุทรเอ่ยถามก่อนที่จะปิดไฟเตาแก๊ส

       "กินเลย" หญิงสาวพูดสั้นๆก่อนที่จะเดินไปหยิบชามกับช้อนแต่เหมือนจะช้ากว่าเจ้าสมุทร ชายหนุ่มหยิบชามมาตักข้าวต้มก่อนที่จะเดินมาตั้งบนโต๊ะ

       "นี่ครับ ทานได้เลย ผมต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินออกจากห้องครัวไป แพรชมพูมองคนที่เดินขึ้นบันไดไปก่อนที่จะยกชามข้าวต้มไปนั่งกินในห้องนั่งเล่น

      "วันนี้มีข้าวต้มเหรอ วู้ ลาภปากไอ้หมอก" คนที่เดินงัวเงียลงมาถึงห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้กองสาวนั่งกินข้าวต้มอยู่ เมื่อคืนเขาเมาหนักสุดก็เลยนอนที่บ้านซะเลยเพราะเจ้าสมุทรไม่กลับมาเขาก็ไม่อยากให้แพรชมพูอยู่บ้านคนเดียว เจ้าพระยาเดินไปที่ห้องครัวก่อนที่จะกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมกับชามข้าวต้ม

      "พี่เมฆล่ะ" เจ้าพระยาที่นั่งลงใกล้ๆแพรชมพูเอ่ยถามก่อนที่จะตักข้าวต้มขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย แม่ของเขาสั่งสอนวิชาการทำอาหารให้ลูกๆทุกคนเพราะไม่อยากให้อดตาย ท่านมักพูดติดตลกว่าเกิดได้ลูกสะใภ้หรือลูกเขยทำอาหารไม่เป็นจะได้ทำอาหารให้กินได้ หลังจากที่บิดาและมารดาของเขาย้ายไปอยู่กับน้องสาวบุญธรรมที่ภูเก็ตเจ้าสมุทรจะลงครัวเองหรือบ้างครั้งเป็นเขาที่ทำเองเพราะไม่อยากจ้างแม่ครัวเข้ามาวุ่นวายในบ้าน

       "ขึ้นไปอาบน้ำ" แพรชมพูเอ่ยบอกก่อนที่จะตักข้าวต้มเข้าปากอย่างไม่สนใจอีกฝ่าย

       "เป่าบ้างก็ได้ผู้กอง มันร้อนเดี๋ยวลิ้นก็พองพอดี คุณนี่เหมือนน้องสาวผมจริงๆ" เจ้าพระยาเอ่ยบอกคนที่กินไม่สนใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ค่อยจะเป่าสักเท่าไหร่พร้อมนึกไปถึงน้องสาวที่ชอบทำแบบนี้เหมือนกัน

       "น้องคุณเป็นอะไรเหรอ ขอโทษที่ถามแต่การให้ฉันไปนอนห้องเขาฉันควรรู้จักเขาบ้าง" แพรชมพูเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะเท่าที่ดูน้องของอีกฝ่ายก็น่าจะอายุมากกว่าเธอแค่สองสามปีไม่น่าจะอายุสั้น

       "ถูกลอบยิง น้องมินเป็นตำรวจสายบู๊แบบคุณนี่แหละ เธอถูกส่งไปปราบแก๊งค้ายา...แก๊งที่คุณปราบไปไม่นานมานี้น่ะ แก๊งเขี้ยวแดง เธอไม่ได้พักในแฟลตตำรวจแต่เช่าห้องพักแยกออกต่างหากก็เลยถูกลอบยิง เพราะแบบนี้ผมถึงไม่อยากให้คุณออกไปอยู่ไกลหูไกลตาไง พูดตรงๆนะ ผมรู้สึกเอ็นดูคุณเหมือนน้องสาวคนนึงเลย ผมไม่อยากให้อดีตมันซ้ำรอย" เจ้าพระยาเอ่ยบอกตรงๆโดยไม่ปิดบังก่อนที่จะหันมามองหน้าแพรชมพู เขาเพิ่งรู้หลังจากอ่านประวัติว่าเธอคือคนที่จัดการแก๊งค้ายาเสพติดที่สั่งเก็บน้องสาวเขา " ผมขอบคุณคุณมากๆเลยนะที่จัดการไอ้พวกสารเลวนั้นแทนผม ถ้าไม่ติดว่าผมมีงานที่นี่ผมอยากจะไปจัดการมันด้วยตัวเอง"

      "มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วนิ ช่างเถอะอย่าพูดถึงไอ้พวกเลวๆนั้นเลย ฉันจะกินข้าว" แพรชมพูเอ่ยก่อนที่จะตักข้าวต้มร้อนๆเข้าปากพร้อมทั้งเคี้ยวตุบตุบ

       "พี่เมฆทำกับข้าวอะไรมั้ย" เจ้าพระยาเอ่ยถาม ถึงแม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่าพี่ชายของตนทำอาหารได้อร่อยมากก็ตาม

"ก็งั้นๆ" แพรชมพูเอ่ยบอก เจ้าพระยาอยากจะขำก๊ากออกมากีบคำว่าก็งั้นๆของผู้กองสาว ก็งั้นๆแต่แม่คุณกลับกินเอากินเอานี่มันคืออะไร

      "ปกติกินข้าวเช้ารึเปล่า" สารวัตรยังคงเอ่ยถาม เขาถูกชะตากับเธอจริงๆและการได้คุยกับแพรชมพูมันเหมือนได้คุยกับจันทร์เจ้าขาอย่างบอกไม่ถูก

      "บางวันก็กินบางวันก็ไม่กิน ยัยเปีย เอ่อ หมายถึงแฟนของผู้กองโอมจะทำให้กินแต่บางวันก็ออกมาก่อนยัยเปียทำไม่ทัน" คนถูกถามเอ่ยบอกก่อนที่กินต่อ เจ้าพระยาเลิกถามและกินต่อเช่นกันเพราะเขายังต้องไปรับเจนติยามาส่งที่โรงพยาบาล

      "อ้าว เมื่อคืนนอนที่บ้านเหรอหมอก" เสียงที่ดังมาจากทางหน้าห้องนั่งเล่นทำให้เจ้าพระยาและแพรชมพูต้องหันไปมอง ดวงตาคมสวยเฉียบมองร่างสูงหุ่นล่ำในชุดสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่วางตา เกิดมาเธอเพิ่งรู้สึกว่าชุดของนายทหารเรือน่ามองก็อีตอนอยู่บนเรือนร่างของคนตรงหน้านี่แหละ 'ไม่นะไอ้พราว มันก็แค่ชุดเท่านั้นแหละที่ขาว นายนี่ก็เหมือนคนอื่นๆแหละ'

      "ไปไหนอีกพี่ เพิ่งเข้าฝั่งเมื่อวานเองผมนึกว่าจะได้พักนานๆ" คนเป็นน้องเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นพี่ชายใส่เครื่องแบบในเช้าวันแรกหลังจากกลับจากลาดตะเวน

       "จะไปพบท่านผ.บ. พอดีท่านสั่งให้ไปพบ" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกแต่ไม่ได้บอกถึงเรื่องการประชุมลับเรื่องโจรสลัดที่จะมีในช่วงบ่ายเพราะไม่อยากให้น้องชายต้องเป็นห่วง

       "ผ.บ. อีกแล้ว ผ.บ.ของพี่ท่านคงไม่ได้สั่งให้รับพรรัมภาเป็นน้องสะใภ้หรอกนะ ผู้หญิงอะไรบอกอยู่ว่าไม่ชอบยังจะ..." เจ้าพระยาเอ่ยอย่างอารมณ์เสียเมื่อนึกถึงพรรัมภาหรือพอลล่า ลูกสาววัย19ของท่านพฤกษ์ ผู้บังคับการกองบัญชาการทัพเรือภาคที่1*  ที่เคยตามตอแยเขาในช่วงก่อนหน้านี้แต่เมื่อเจอสายตาดุของพี่ชายทำให้เขาต้องเงียบลง

        "พี่บอกแล้วใช่มั้ยหมอก ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนนายก็ไม่ควรไปพูดถึงเขาในทางไม่ดีไม่ว่าเชาจะเป็นอย่างที่นายคิดหรือไม่ ท่านเรียกเรื่องคุณนายต่างหากไม่ใช่เรื่องของคุณพรรัมภา" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินไปในครัวและตักข้าวต้มมากินในห้องนั่งเล่นกับน้องชาย โดนที่เขาไม่ทันสังเกตเลยว่าหญิงสาวหนึ่งเดียวในบ้านมีปฏิกิริยาบางอย่างเมื่อพูดถึงคุณนายผ.บ.

       "อิ่มแล้วเหรอผู้กอง" เจ้าพระยาเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวหยุดกินไปเฉยๆ แพรชมพูเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างก่อนที่จะกินข้าวต่อจนหมดชามแล้วลุกเอาชามไปเก็บ

พี่หมอกมีความพูดตรง พี่เมฆมีความให้เกียรติผู้หญิงน่ารักกกก ส่วนผู้กองพราวมีความน่าสงสัย มีอะไรในใจยัยคนนี้นา ไม่บอกง่ายๆหรอกเดาเอาไม่น่ายาก555