ดวงใจภักดิ์ปัถพี

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 นาฬิกาคู่

บทที่2นาฬิกาคู่

ร่างบางในชุดทะมัดทะแมงเดินเข้ามาในห้องครัวก่อนที่จะเห็นหญิงวัย50กว่าๆกำลังหั่นผักอยู่อย่างอารมณ์ดีเด็กสาวยิ้มก่อนที่จะเอ่ยทัก

“ทำอะไรอยู่ค่ะป้าเพ็ญ”

“อุ๊ยตเถร! ตายแล้วยัยกอหญ้าทำป้าตกใจหมดเลยเดี๋ยวก็ฟาดด้วยตะหลิวซะนี่”คนตกใจจากเสียงเอ่ยทักเอ็ดคนมาไม่ให้สุ่มให้เสียง

“คิกๆกอหญ้าขอโทษค่ะป้าเพ็ญว่าแต่ป้าเพ็ญทำอะไรอยู่คะ?”ศรัญญาหัวเราะขำก่อนที่จะเอ่ยขอโทษและถามคนเป็นป้า ป้าเพ็ญหรือคุณนายเพ็ญนภาเป็นพี่สาวแท้ๆของพ่อเธอเดิมทีเพ็ญนภาเป็นทหารเรือดูแลเรื่องเอกสารในกระทรวงกลาโหมแต่หลังจากแต่งงานก็ลาออกมาเป็นแม่บ้านเกียรติก้องจึงไว้ใจที่จะส่งลูกสาวมาอยู่ในความดูแลของพี่สาวและพี่เขย

“ว่าจะทำผัดผักน่ะแล้วเรามาทำอะไรในนี้ไปนั่งที่ห้องรับแขกเลยเดี๋ยวเสร็จแล้วป้าจะไปเรียก”เพ็ญนภาเอ่ยบอกหลานสาวที่เธอเอ็นดูศรัญญาอายุไล่เลี่ยกันกับพิมพ์ผกาหรือพิมพ์ลูกสาวของเธอทำให้เธอเอ็นดูหลานสาวคนนี้เหมือนลูก

“กอหญ้าช่วยป้าเพ็ญดีกว่าไม่อยากนั่งเฉยๆอ่ะชอบฟุ้งซ่าน”ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่เพ็ญนภาจะยิ้มแล้วยอมให้เด็กสาวช่วย

“กอหญ้านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วลูกป้าจะได้ไปรับยัยพิมพ์ที่บ้านเพื่อนเขา”เพ็ญนภาเอ่ยถามหลังจากช่วยกันทำผัดผักเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“หกโมงครึ่งแล้วค่ะป้าเพ็ญ”ศรัญญามองนาฬิกาข้อมือดีไซน์สวยก่อนที่จะเอ่ยบอก

“โล่งไปอีกครึ่งชั่วโมงค่อยไปรับ” เพ็ญนภาเอ่ยเมื่อฟังจบก่อนที่จะหันมองนาฬิกาของอีกฝ่าย  “นาฬิกาสวยนะรสนิยมดีนิเราพอดีเลยพรุ่งนี้ไปช่วยป้าเลือกนาฬิกาให้ยัยพิมพ์หน่อยสิ”

“ได้เลยค่ะแต่กอหญ้าก็ไม่ได้เลือกเก่งอะไรนะ”ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะยิ้มให้สองป้าหลานคุยกันจนได้เวลาเพ็ญนภาจึงออกไปรับผู้เป็นลูกสาว

ศรัญญามองนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะจมอยู่กับอดีตที่มาที่ไปของนาฬิกาเรือนนี้

2ปีก่อน

“แฟนไปซื้อนาฬิกาเป็นเพื่อนหน่อย”เสียงห้าวเอ่ยบอกในขณะที่คนถูกเรียกว่าแฟนกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำการบ้านช่วงปิดเทอมอยู่

“ฉันทำการบ้านอยู่ไม่เห็นเหรอ?”ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทำรายงานต่อแม้ว่าอีกเกือบเดือนกว่าโรงเรียนจะเปิดแต่เธอก็อยากทำให้เสร็จก่อนที่จะไปเที่ยวหรือทำอย่างอื่น

“ไม่เห็นอะ”ชายหนุ่มลอยหน้าลอยตาบอกด้วยสุ่มเสียงกวนประสาท

เด็กสาวชักสีหน้าใส่ก่อนจะหันกลับไปสนใจการบ้านช่วงปิดเทอมของตัวเองต่อ “ใช่ซี้บางคนไม่ต้องทำการบ้านแบบคนอื่นเขานี่”

“การบ้านอะไรช่วยมะ”เสียงห้าวเอ่ยถามก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเขากับเธอเป็นแฟนกันมาหนึ่งเทอมแล้วแต่ก็มีบ้างที่จะกัดกันแต่ก็ทำตัวน่ารักขึ้นเป้าหมายคือทำให้อีกฝ่ายหลงรักให้ได้แต่จะไม่หลงรักกลับ

“ฉันทำเองได้อย่ายุ่งเลยครูตรียิ่งจำลายมือเด็กเก่งอยู่โดนจับได้โดนฟาดแน่”ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะตั้งใจทำการบ้านต่อ “ว่าแต่ทำไมถึงจะไปซื้อนาฬิกาฮะวันก่อนก็เห็นยังดี ๆอยู่นิ”

“พอดีน้องมันขอก็เลยยกให้ไป”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะหยิบกระดาษรายงานที่แฟนสาวทำเสร็จแล้วขึ้นมาอ่าน

“น้องไหน?”

“น้องผู้หญิงที่โรงเรียนเธอแหละชื่ออะไรไม่รู้จักแต่มาสารภาพรักแล้วบอกว่ากำลังจะย้ายโรงเรียนเลยขอนาฬิกาเก็บไว้แทนความคิดถึงน้องมันทำหน้าน่าสงสารเลยให้ไป”ปัถพีเอ่ยบอกอย่างไม่ใส่ใจ

“เสน่ห์แรงเนาะขนาดใครๆก็คิดว่านายเป็นแฟนฉันยังมีคนกล้ามาสารภาพรักอีก”เด็กสาวเอ่ยบอกอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะมองคำถามในกระดาษรายงานอย่างคิดไม่ออก “ดินประเทศไทยมีกี่จังหวัดที่ติดทะเลแล้วอ่ะลืม”

“นั่นไงทำการบ้านหลายเรื่องไปสับสนเลยประเทศไทยมีจังหวัดที่มีพื้นที่ติดทะเลทั้งหมด23จังหวัดประกอบด้วยจังหวัดทางฝั่งอันดามัน6จังหวัดและฝั่งอ่าวไทย17จังหวัดเข้าใจมะ”ปัถพีเอ่ยบอกอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าให้ “พอเลยเขียนข้อนี้จบแล้วพักสมองสักนิดไปช่วยฉันเลือกนาฬิกาดีกว่า”

“อีกสามข้อก็เสร็จแล้วจะพอเท่านี้ได้ยังไงแค่สามข้อเองเดี๋ยวก็เสร็จ”ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะก้มหน้าเขียนต่อก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าแหยๆ “คำขวัญจังหวัดภูเก็ตว่าไงแล้วอ่ะลืม”

“เหอะนี่แหละผลของการทำงานทั้งวันจนเบลอคำขวัญประจำจังหวัดภูเก็ตคือไข่มุกอันดามันสวรรค์เมืองใต้หาดทรายสีทองสองวีรสตรีบารมีหลวงพ่อแช่ม”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะมองคำถามข้อต่อไปแล้วเอ่ยบอก “คำขวัญประจำจังหวัดพังงาคือแร่หมื่นล้านบ้านกลางน้ำถ้ำงามตาภูผาแปลกแมกไม้จำปูนบริบูรณ์ด้วยทรัพยากร”

“ข้อสุดท้ายท้าวเทพกษัตรีท้าวศรีสุนทรคือใครท้าวเทพกษัตรีท้าวศรีสุนทรเป็นวีรสตรีไทยที่ป้องกันเมืองถลางให้พ้นจากข้าศึกได้ในสงครามเก้าทัพสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นท้าวเทพกษัตรีมีชื่อเดิมว่า ท่านผู้หญิงจัน ท้าวศรีสุนทรเป็นน้องมีชื่อเดิมว่า คุณมุก ทั้งสองเป็นบุตรีของจอมรั้งเจ้าเมืองถลาง”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มเก็บกระดาษรายงาน

“เสร็จแล้ว ไปช่วยฉันเลือกนาฬิกาขอป๋าก้องไว้แล้ว”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะพยุงร่างบางลุกขึ้นแล้วดันหลังแฟนสาวไปที่รถ

“อ้าวเจ้ เฮียไปไหนกันอ่ะ”เสียงที่เพิ่งผ่านการเสียงแตกมาไม่กี่เดือนเอ่ยถามทำให้ปัถพีและศรัญญาหันไปมองคนที่เอ่ยถามคือนายศรันยูสิริรัตนากรณ์หรือกันต์น้องชายแท้ๆวัย15ปีของศรัญญาที่เป็นรุ่นน้องในโรงเรียนนายเรือของปัถพี

“ไอ้นี่จะลากเจ้ไปช่วยเลือกนาฬิกา”ศรัญญาเอ่ยบอกคนเป็นน้องชาย

“งั้นไปเลยซื้อขนมมาฝากด้วยนะเฮียกันต์ขอก๋วยเตี๋ยวด้วยนะ”ศรันยูเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป

“ตกลงเป็นน้องนายดินไทยใช่ไหมฮ่ะกันต์”คนเป็นพี่เอ่ยถามอย่างไม่ชอบใจดูสิดูน้องชายเธอนี่มีแต่ยกย่องไอ้คนข้างๆนี่เป็นไอดอลแทบจะอยากให้มันมาเป็นแฟนเธอจริง

“ก็ทั้งน้องเฮียน้องเจ้แหละไปๆรีบไปรีบกลับกันต์หิว”ศรันยูเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป

“ตกลงเป็นน้องเหรอเป็นพี่ฉันฮ่ะมีมาสั่งกันแบบเนี้ย”ศรัญญาเอ่ยอย่างไม่พอใจนิดๆก่อนที่จะเดินมาขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันโต

“ถ้ากันต์มันเลือกเกิดได้มันคงอยากเกิดเป็นลูกพ่อดิวว่ะเชื่อฉันมะมันจะได้เป็นน้องฉันไง”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปตามทางศรัญญาได้แต่มองบนแต่ก็เห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่ายน้องชายเธออยากเป็นน้องไอ้นี่มากกว่าเธอ

ร้านนาฬิกา

“อ้าวน้อง ๆมาซื้อนาฬิกาคู่เหรอ”เสียงเจ้าของร้านเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ปัถพีและศรัญญาเข้ามาในร้าน

“พี่จำได้ครั้งก่อนมาซื้อนากาให้ครูสัญญากับพี่ไว้ว่าครั้งหน้าจะมาซื้อนากาคู่”

“พอดีเลยนากามาใหม่เป็นคู่พอดี”เจ้าของร้านเอ่ยบอกก่อนที่จะไปหยิบนาฬิกาทีออกแบบมาเหมือนกันต่างกันแค่ขนาดและสีเรือนใหญ่เป็นสีดำในขณะที่เรือนเล็กเป็นสีขาว

“กันน้ำปะพี่พอดีผมลงทะเลบ่อยอ่ะ”ปัถพีเอ่ยถามพลางมองนาฬิกาทั้งสองเรือนอย่างถูกใจด้านศรัญญามองอย่างถูกใจไม่น้อยเช่นกันแต่วันนี้เธอไม่ได้เตรียมเงินติดตัวมาสักบาทใบหน้าจึงไม่สดใสนัก

“กันน้ำดิพิสูจน์ได้”เจ้าของร้านเอ่ยบอกก่อนที่จะมองหาแก้วน้ำหมายจะพิสูจน์ให้เด็กหนุ่มดู

“ไม่ต้องๆพี่ผมเชื่อพี่ดูตรงดีผมเอาสองเรือนนี้แหละ”ปัถพีเอ่ยบอก

“จะบ้าเหรอดินซื้อทำไมต้องสองเรือนฉันไม่ได้เอาเงินมาสักบาท”ศรัญญาเอ่ยท้วง

“ซื้อให้นา”คนถูกท้วงเอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปพยักหน้าให้เจ้าของร้านแล้วนั่งรอเจ้าของร้านใส่นาฬิกาให้

“อ่ะนี่ครับโอกาสหน้ามาอุดหนุนได้นะอ้อจริงสิ”เจ้าของร้านยื่นถุงนาฬิกาให้ก่อนที่จะนึกบางอย่างขึ้นได้ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบบางอย่างออกมา “พอดีพี่สั่งทำพิเศษเป็นคู่มา5คู่กะจะให้คู่รักที่มาซื้อนากาที่ร้านพวกน้องมาเป็นคู่ที่5พอดีได้ที่สวยที่สุดด้วยอภินันทนาการพิเศษจากทางร้านครับ”

ปัถพีและศรัญญามองล็อกเกตนาฬิกาสองชิ้นดีไซน์ห้อยอยู่ในสร้อยก่อนที่จะมองหน้ากัน

“พวกเรารับไว้ไม่ได้หรอกพี่มันดูสวยนะแต่ดูแพงอ่ะพี่เก็บไว้เถอะ”ศรัญญาเอ่ยบอกพร้อมทั้งเลื่อนกล่องใส่คืนให้

“นั่นดิพี่เก็บไว้เถอะ”ปัถพีเห็นด้วยกับเด็กสาวเจ้าของยิ้มก่อนที่จะเลื่อนคืนมาให้ตรงหน้าอีกฝ่าย

“รับไว้เถอะพี่อ่ะเล็งจะให้พวกน้องอยู่ตั้งแต่มาครั้งก่อนแล้วอย่าให้เสียน้ำใจดิรับๆไปเถอะ”เจ้าของร้านหนุ่มเอ่ยบอกก่อนที่จะยัดกล่องใส่ถุงนาฬิกา “ไปๆได้นากาแล้วกรุณาออกจากร้านกระผมด้วยเกะกะ”

“ขอบคุณนะพี่”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะยกมือไหว้อีกฝ่าย “ไปก่อนนะไว้จะมาใหม่มาเที่ยวเฉยๆนะ”

ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินออกจากร้านมาเด็กหนุ่มหนุดเดินเมื่อมาถึงรถก่อนที่จะหันกลับไปมองที่ร้าน

“คิดอะไรอยู่”ศรัญญาที่เดินตามมาเอ่ยถามอย่างสงสัย

“พี่เขาโคตรใจดีเลยว่ะเชียร์ให้พี่ดาวมาจีบดีกว่า”ปัถพีเอ่ยบอกสิ่งที่เขาคิด

“นายมันรั่วความคิดโคตรประหลาดแทนที่จะยุให้พี่เขาจีบพี่ดาวไอ้บ้าพี่นายเป็นผู้หญิงนะ”คนฟังเอ่ยบอกหลังจากได้ใกล้กันมากขึ้นทำให้เธอรู้ได้ว่าความคิดรั่วๆประหลาดๆของอิตาคนนี้คือสิ่งที่เธอเดาไม่ถูก

“สมัยนี้ผู้หญิงจีบผู้ชายเยอะไปอย่างสามวันมานี่ฉันเจอมาสิบคนมันคือโลกแห่งความเท่าเทียมผู้ชายจีบหญิงได้หญิงก็ต้องจีบชายได้พี่ดาวจีบพี่เขาได้ดิ”ปัถพีเอ่ยบอกตามสิ่งที่เขาคิดก่อนที่จะยื่นถุงนาฬิกาให้ศรัญญาถือและขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์พร้อมสตาร์ทเครื่อง

“ความคิดนายนี่บางทีก็ป่วยเนาะใครได้ไปเป็นแฟนนี่โคตรซวยเลยน่าสงสารคนคนนั้นจัง”ศรัญญาเอ่ยก่อนที่จะขึ้นซ้อนท้าย

“อ้าวก็แฟนฉันก็เธอไงสงสารตัวเองไปเถอะ”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะบังคับรถให้พุ่งทะยานไปตามถนนในขณะที่คนฟังอดที่จะใจเต้นแปลกๆกับคำว่าแฟนไม่ได้ ‘โอ๊ยกอหญ้าแกไม่ได้เป็นแฟนมันจริงอย่าใจเต้นเชียวแค่ทำให้มันหวั่นไหวแต่อย่าหวั่นไหวต่อมันเข้าใจไหม’

หลายชั่วโมงต่อมา

บ้านศรัญญา

มอเตอร์ไซค์สีเทาดำขี่มาจอดหน้าบ้านไม้หลังใหญ่ก่อนที่เด็กสาวที่นั่งซ้อนท้ายมาจะก้าวลง

“เอ้านี่ก๋วยเตี๋ยวนายกับนาฬิกาแล้วก็กล่องดนตรี”ศรัญญาเอ่ยบอกพร้อมทั้งยื่นถุงสามสี่ถุงให้เด็กหนุ่มหลังจากซื้อนาฬิกาเรียบร้อยเขาก็พาเธอไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากน้องชายและพี่ชายรวมทั้งพ่อแม่เธอ

“เดี๋ยวดิจะรีบไปไหนถือไว้ก่อนนะ”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะหยิบของที่ได้มาจากร้านนาฬิกาขึ้นมาใส่ให้อีกฝ่าย “ขยับมาใกล้ๆใส่ไม่ถนัด”

ศรัญญาที่เริ่มเมื่อยมือจึงขยับเข้าให้เด็กหนุ่มใส่สร้อยคอล็อกเกตนาฬิกาให้ก่อนที่ปัถพีจะหยิบนาฬิกาข้อมือมาใส่ให้

“ดีมากใส่ๆไปเถอะไหนๆพี่เขาก็ให้มาแล้ว”ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะรับถุงก๋วยเตี๋ยวและถุงนาฬิกามาถือไว้ “กล่องดนตรีนั่นฉันไม่เล่นอ่ะเอาไปเถอะไปแระ”

“ไอ้บ้าเอ๊ยอะไรของมันไม่เล่นแล้วซื้อมาทำเผือกทำมันอะไร”ศรัญญาได้แต่เอ่ยอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะเดินเข้าบ้านมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เข้าใจว่าจะยิ้มทำไม

ปัจจุบัน

“กอหญ้าหญ้า เฮลโลกอหญ้า”ริมฝีปากเปื้อนลิปสติกสีแดงของพิมพ์ผกาอ้าปากเรียกญาติผู้น้องที่นั่งใจลอยจนไม่รู้เลยว่าเธอกลับมาแล้วก่อนที่จะเพิ่งเสียงดังขึ้น “กอหญ้าาาาา”

“อุ๊ยตกใจหมดเลยพิมพ์เรียกอะไรเสียงดังขนาดนั้น”ศรัญญาที่ตกใจเสียงอีกฝ่ายจนหลุดจากภวังค์ความคิดเอ่ยอย่างตกใจ

“ก็หญ้าคิดอะไรอยู่ใจลอยไปถึงไหนแล้วพิมพ์เรียกก็ไม่ได้ยิน”พิมพ์ผกาเอ่ยบอกก่อนที่จะนั่งลงข้างๆญาติผู้น้องเธอกับศรัญญาค่อนข้างที่จะสนิทกันมากทั้งยังอายุเท่ากันอีกทำให้คุยกันง่ายกว่าญาติๆคนอื่น

“อ้าวเหรอแหะๆโทษทีช่วงนี้กอหญ้าฟุ้งซ่านบ่อย”ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะสลัดความคิดถึงอดีตออกแล้วหันมาคุยกับญาติผู้พี่