คล้องใจรักราชนาวี

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 ตามฝัน... 100%

บทที่1 ตามฝัน

ความเป็นจริงเป็นจังของสองแม่ลูกฉายชัดให้รติภัทรได้เห็นมากขึ้นเมื่อเช้าวันต่อมาสองแม่ลูกก็หาข้อมูลโรงเรียนใหม่อย่างตั้งใจ

“พ่อครามคะ ยัยรุ้งกับหนูเล็กเอาใหญ่แล้วพ่อครามทำอะไรสักอย่างสิ” รติภัทรเอ่ยกับปลายสายโทรศัพท์ในขณะที่สายตายังคงมองไปยังสองแม่ลูกที่นั่งหาข้อมูลอยู่ด้วยสีหน้าหนักใจ

“ปล่อยไปก่อนน้องครีม อีกหน่อยก็คิดกันได้เองนั่นล่ะ” ปลายสายซึ่งก็คือพลเรือตรีสิรภัทร หรือพ่อสีครามของรติภัทรและรัมภาภัสร์เอ่ยกลับมา

“โธ่ พ่อครามขา ยัยเด็กดื้อสองคนนี้กำลังหาข้อมูลโรงเรียนกับที่ทำงานกันแล้วนะคะ ท่าทางคราวนี้อีกนานกว่าจะคิดได้ ทำตามใจตัวเองกันเหลือเกินทั้งแม่ทั้งลูก” ว่าก็ว่าเถอะ แม้รัมภาภัสร์จะเป็นน้องสาวแต่รติภัทรก็เข้าข้างฝั่งราชนาวีมากกว่า ด้วยว่าเพื่อนของเธอเป็นทหารเรือที่มักจะต้องไปราชการปุบปับอยู่เสมอ หรือบางครั้งก็มีภารกิจที่เร่งด่วน และชายหนุ่มมักจะทำอะไรด้วยเหตุผล ผิดกับน้องสาวของเธอที่มักจะทำอะไรตามใจตัวเองและลูกโดยไม่ฟังเหตุผลของอื่น

“พ่อไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน คงต้องปล่อยไปก่อน จนกว่ารักจะกลับมาจากคาบสมุทรอินเดียโน่นแหละ ให้เวลาพวกเขาได้เรียนรู้กันบ้าง น้องเราน่ะถึงจะเอาแต่ใจแต่ก็เก็บตัวอย่างกับอะไรดีไม่เคยไปไหนมาไหนไกล ๆ ยังไม่รู้ทันอะไรอีกหลายอย่างให้น้องกับหลานเราได้เรียนรู้เสียบ้างก็ดี พ่อครามเชื่อนะว่าสุดท้ายแล้วทั้งคู่จะคิดได้เป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีที่ไหนอยู่แล้วสุขกายสบายใจเท่าที่บ้านหรอกและการได้อยู่กันเป็นครอบครัวย่อมดีกว่าพ่อไปทางแม่ไปทาง”

“ครีมก็หวังว่ายัยหนูเล็กจะคิดแบบนั้นได้นะคะ” หญิงสาวบอกกับคนเป็นพ่อขณะที่หลุบตาลงด้วยความรู้สึกผิด ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านจริงแท้อย่างที่ผู้เป็นพ่อพูด แต่ตัวเธอก็ยังดึงดันขอเวลา10ปีออกมาตามความฝันก่อนจะกลับไปอยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตา เธอช่างเป็นลูกที่อกตัญญูเสียจริง

“พ่อก็หวังว่าเมื่อวันนั้นมาถึงจะได้เห็นทั้งน้องรุ้งและน้องครีมกลับมาอยู่บ้านเรานะ”

“ค่ะพ่อคราม ครีมสัญญา ยัยรุ้งยอมกลับบ้านเมื่อไหร่ครีมจะกลับไปอยู่กับพ่อคราม กับแม่เพียงแล้วก็น้อง ๆ”

“ไม่สิ ต้องพาลูกเขยกลับมาด้วย อย่ามาคนเดียว” คนเป็นพ่อตอบกลับก่อนที่จะขอวางสายเมื่อมีเอกสารที่ต้องเซ็นต์ รติภัทรย่นคิ้ว ราชนาวีอยู่คาบสมุทรอินเดียแล้วเมื่อไหร่จะกลับมาเอายัยเด็กดื้อสองคนนี้กลับล่ะเนี่ย

‘3เดือนนะรัก ฉันให้เวลาแก3เดือน ถ้าแกไม่กลับมาฉันจะพายัยเด็กดื้อพวกนี้กลับบ้านเอง แล้วเป็นบ้านฉันด้วยไม่ใช่บ้านแก’ รติภัทรบ่นในใจก่อนที่จะเดินเข้าไปหาสองแม่ลูก

“ว่าไงแม่ลูก ได้โรงเรียนใหม่กันหรือยัง?”

“โรงเรียนของหนูเล็กได้แล้วค่ะ ไม่ไกลจากคอนโดพี่ครีมเท่าไหร่ เรื่องโรงเรียนยังไม่ต้องรีบหรอกเพราะว่าช่วงนี้ยังเป็นช่วงปิดเทอม” รัมภาภัสร์บอก “ส่วนของรุ้ง นี่เลย เขากำลังเปิดรับสมัครพอดี ที่เดียวกับพี่ครีม”

ปัจจุบันคนเป็นพี่นั้นเป็นมัณฑนากรอยู่ที่บริษัทออกแบบและตกแต่งภายในแห่งหนึ่ง เธอเองก็จบมัณฑนศิลป์มาเช่นเดียวกับพี่สาวแต่ยังไม่ทันได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาก็ดันมีรัมภาวีร์เสียก่อน เวลานี้จึงเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้ทำตามความใฝ่ฝันของเธอ แม้จะรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าสักวันเด็กหญิงรัมภาวีร์จะต้องร่ำร้องกลับไปหาคนเป็นพ่ออย่างคนที่สายเลือดตัดกันไม่ขาดแต่เธอก็อยากจะลองทำงานที่ใฝ่ฝันมาสักครั้ง แม้เวลามันอาจจะสั้นก็เถอะ

“ตามใจทั้งคุณแม่คุณลูกเลยจ้า อยากทำอะไรก็ทำ” บอกก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าและใส่รองเท้า “พี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะลองคุยกับบอสดู”

“ขอบคุณค่ะ”

“ตั้งใจทำงานนะครีมจ๋า กลับมาเร็ว ๆ ด้วยหนูเล็กอยากกินหมูกระทะ” หนูน้อยรัมภาวีร์บอกพร้อมกับโบกมือไปมา

“โอเค งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ครีมจ๋าจะพาไปกิน แต่ครีมจ๋าเปย์เยอะไม่ไหวนะ งบน้อย” คนเป็นป้าบอกก่อนที่จะออกจากห้องไปในทันที

รัมภาภัสร์ยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นตบกับฝ่ามือน้อย ๆ ของลูกสาว “ครีมจ๋าไปแล้ว เราออกไปกันบ้างดีกว่า”

“หนูเล็กพร้อมมาก” หนูน้อยตอบรับก่อนที่สองแม่ลูกจะจูงมือกันออกจากห้องบ้าง สถานที่แรกที่จะไปก็คือบริษัทที่รติภัทรทำงานอยู่

เพราะรัมภาภัสร์ชอบที่จะทำอะไรด้วยตัวเอง เธอจึงคิดที่จะไปสมัครงานด้วยตัวเองไม่อยากจะให้ใครเรียกว่า “เด็กฝาก”

“ครีมจ๋าต้องตกใจแนะเลย”

“ก็เราต้องการให้ครีมจ๋าตกใจนี่เนาะ” รัมภาภัสร์บอกยิ้ม ๆ ในระหว่างที่พี่สาวเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์เธอและลูกสาวได้ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วถึงแผนการที่จะไปปรากฎตัวที่บริษัทของรติภัทรเพื่อที่จะสมัครงานและจะไม่บอกรติภัทรจนกว่าคุณป้ายังสาวจะเห็นเอง

*****ต่อ*****

ไม่นานหลังจากนั้นสองแม่ลูกก็มาถึงบริษัทสิรากรการออกแบบ ซึ่งเป็นที่ทำงานของรติภัทร

“สิรากรยินดีต้อนรับค่ะ มาติดต่ออะไรคะ” ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยถามเมื่อเห็นทั้งคู่ก้าวเข้ามาภายในบริษัท

“ดิฉันเห็นประกาศรับสมัครมัณฑนากรในเว็บของบริษัท ที่บอกว่ายื่นสมัคร และประกาศผลทันทีหลังสอบสัมภาษณ์น่ะค่ะ ก็เลยมาสมัคร” หญิงสาวบอก “ยังรับสมัครอยู่ไหมคะ?”

“อ้อ รับค่ะ บอสยังไม่ได้มัณฑนากรตามคอนเซปต์เลย เลยยังเปิดรับอยู่ เชิญทางนี้เลยค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวบอกก่อนจะเดินนำสองแม่ลูกไปยังทิศทางที่มุ่งตรงไปยังห้องของผู้เป็นประธานบริษัท

“เดี๋ยวค่ะ ดิฉันพาลูกมาด้วย อนุญาตให้พาไปด้วยเหรอคะ?” คนพาลูกมาด้วยถามอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นทีท่าแปลกใจของพนักงานสาวที่เธอมีอีกคนหนีบมาด้วย พนักงานสาวยิ้มก่อนจะอธิบายให้ฟัง

“ต้องบอกเลยว่าที่นี่ชิลล์มากค่ะ อนุญาตให้พนักงานพาลูกพาหลานที่อายุ3ขวบขึ้นไปเข้ามาได้ หลายคนพาลูกมาทำงานด้วยยังมีเลยค่ะ ยิ่งช่วงปิดเทอมนะคะเด็กเนี่ยแน่นยิ่งกว่าโรงเรียนอีก ถ้าคุณได้ทำงานที่นี่ไม่ต้องกังวลเรื่องลูกเลย จะพามาเมื่อไหร่ก็ได้ จะไปรับมานั่งรอหลังโรงเรียนเลิกก็ได้ เพราะเราเลิกงาน5โมง”

“ว้าว ไม่เคยเห็นที่ไหนเลยค่ะ”

“ที่นี่เราเน้นเรื่องความสบายใจของพนักงานและครอบครัวค่ะ ถ้าพนักงานสบายใจไม่กังวลเรื่องลูกก็จะทำงานได้เต็มที่ขึ้น ที่นี่เรามีโซนสำหรับลูกหลานพนักงาน พาลูกมาอยู่ใกล้ คุณพ่อคุณแม่คนไหนก็สบายใจจริงไหมคะ?”

“จริงค่ะ ยิ่งฟังยิ่งอยากได้งานนี้จัง” รัมภาภัสร์บอก ส่วนเด็กหญิงรัมภาวีร์มองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เธอชอบที่นี่ นึกอยากให้ช่วงที่ปิดเทอมอยู่นี้มารดาได้ทำงานที่บริษัทนี้เสียจริง ๆ ดูแล้วคงสนุกไม่น้อย

“อ้อ ลืมแนะนำตัวเลย ดิฉันชื่อลิน อายุ30ถ้าอายุน้อยกว่าจะเรียกพี่ก็ไม่ว่ากันค่ะ” วรรณณลิน หรือ ลิน ประชาสัมพันธ์สาวผู้เป็นมิตรแนะนำตัว

“รัมภาภัสร์ค่ะ เรียกว่ารุ้งหรือสีรุ้งก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่ลิน” รัมภาภัสร์ตอบกลับก่อนที่หนูน้อยจะแนะนำตัวเองอย่างรู้งาน

“ส่วนหนูชื่อรัมภาวีร์ค่ะ เรียกหนูเล็กก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะลินจ๋า”

“ว้าว ปากหวานจังเลยลูก ท่าทางเป็นเด็กฉลาดนะจ๊ะเนี่ย” เพราะหนูน้อยไม่เรียกป้าวรรณณลินจึงรู้สึกเอ็นดูหนูน้อย ส่วนคนถูกเอ็นดูนั้นก็แค่เป็นเด็กรู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหางไม่อยากถูกเขม่นเพราะผู้หญิงวัยนี้ไม่ชอบให้เรียกป้าให้ดูแก่ก็เท่านั้น

“แกค่อนข้างแก่แดดน่ะค่ะ แต่ก็รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหางเชียวล่ะค่ะ”

“ฉลาดแบบนี้ดีแล้วค่ะ พี่ชอบ นี่คนแรกเลยนะที่ไม่เรียกพี่ว่าป้า ลูกคนอื่นล่ะมาถึงสวัสดีป้ากันหมดเลย” วรรณณลินบอกก่อนที่จะเดินนำไปยังโต๊ะตัวใหญ่ที่มีสาววัย35นั่งอยู่ ป้ายบนโต๊ะเขียนว่าเลขานุการ สองแม่ลูกจึงเดาได้ว่าหญิงสาวคงเป็นเลขานุการของประธานบริษัทหรือใครสักคนที่เกี่ยวข้องกับการเปิดรับมัณฑนากรครั้งนี้

“สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่เมย์ เช้านี้มีคนมาสมัครเป็นมัณฑนากร1คนค่ะ น้องพิจารณาแล้ว คนนี้ตรงตามเงื่อนไขของบอสแน่นอน”  วรรณณลินบอกแก่เลขานุการสาวเกือบใหญ่ “รุ้งจ๊ะ นี่พี่เมลาณี หรือพี่เมย์ เป็นเลขาของท่านประธาน พี่เมย์คะ นี่น้องรุ้งค่ะ มาสมัครเป็นมัณฑนากร”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันนะคะ พี่ขอเอกสารแนะนำตัวด้วยค่ะ” เมลาณีผู้เป็นเลขานุการของท่านประธานเอ่ยบอก คนเตรียมพร้อมมาตั้งแต่แรกยื่นสิ่งที่เมลาณีต้องการให้สาววัยเกือบกลางคนทันที

“เดี๋ยวพี่จะเอาเข้าไปให้ท่านประธาน ลินพาน้องรุ้งไปรอที่ห้องสัมภาษณ์ให้ทีนะ”

“ตามนั้นค่ะคุณพี่ มาค่ะน้องรุ้ง ตามพี่มา” วรรณณลิน-บอกก่อนจะนำไป หนูน้อยบ่นว่าต้องเดินอีกแล้วแต่ก็ตามไปโดยไม่เกี่ยงงอนก่อนที่เวลาต่อมาสองแม่ลูกจะได้นั่งรอภายในห้องที่มีทึบฝั่งประตูและผนังด้านขวา แต่ด้านซ้ายเป็นกระจกเงาและฝั่งตรงข้างกับประตูเป็นกระจกใสที่มองออกไปเห็นทิวทัศน์ด้านนอก

“มีกระจกด้วยค่ะแม่รุ้ง กระจกแบบบ้านคุณตา” หนูน้อยบอกก่อนจะโบกไม้โบกมือไปทางฝั่งกระจกเงา

“อย่าซนสิคะ เดี๋ยวคนฝั่งโน้นที่ดูเราอยู่ก็ตกใจแย่เลยที่หนูรู้ทัน”คนเป็นแม่บอกก่อนที่จะนั่งรออย่างสงบเสงี่ยม กระจกแบบบ้านคุณตาที่เด็กหญิงรัมภาวีร์พูดถึงนั้นคือกระจกชนิดพิเศษที่ฝั่งหนึ่งมองเห็นอีกฝั่งได้ แต่ฝั่งตรงข้ามมองกลับมาไม่เห็น ที่บ้านของคุณพ่อเธอ ไม่สิ...

จริง ๆ แล้วบ้านหลังนั้นเป็นของคุณตาเธอที่ยกให้เป็นของขวัญแต่งงานของคุณแม่และคุณพ่อของเธอ ที่บ้านหลังนั้นมีห้องที่สร้างด้วยกระจกชนิดพิเศษอยู่และสมัยเด็กเธอมักจะเล่นกับน้อง ๆ เสมอ โตมาหน่อยก็พาหนูน้อยไปเล่นบ่อย ๆ เวลาที่ไม่พอใจพ่อของลูก

กระจกบานนี้เพียงมองก็รู้ได้ว่าเป็นชนิดเดียวกันกับห้องกระจกอันคุ้นตา และทางฝั่งของเธอเห็นแค่เพียงเงาของตัวเองก็หมายความว่าอีกฝั่งของกระจกมีใครสักคนกำลังมองพวกเธออยู่ ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นท่านประธานหรือไม่ก็ผู้มีสิทธิ์ตอบรับเธอเข้าทำงาน

“เก่งนี่ รู้ด้วยว่ามีคนมองอยู่” เสียงจากลำโพงที่อยู่มุมห้องด้านบนดังขึ้น “ผมชื่อปฐวี สิรากรเป็นประธานของสิรากรกรุ๊ป ผมขอชื่นชมในไหวพริบของพวกคุณแม่ลูก เอาล่ะ เรามาเริ่มสัมภาษณ์กัน กฎมีอยู่1ข้อที่ต้องปฏิบัติ นั่นก็คือจนกว่าการสัมภาษณ์จะจบห้ามลูกสาวของคุณเอ่ยปากพูดแม้แต่คำเดียว”

“เป็นไปตามนั้นค่ะ” สองแม่ลูกตอบพร้อมกันก่อนที่หนูน้อยจะทำท่าทางรูดซิปปากและนั่งเงียบ ๆ

“งั้นเรามาเริ่มกันเลยคุณรัมภาภัสร์” เสียงของปฐวีผู้เป็นประธานบริษัทบอกมาก่อนจะเริ่มการสัมภาษณ์ บทสัมภาษณ์ของปฐวีเป็นเรื่องเกี่ยวกับทัศนคติเป็นส่วนใหญ่ รัมภาภัสร์ตอบไปตามความจริงถึงเรื่องทัศนคติและวิธีคิดของเธอจนมาถึงคำถามสุดท้ายที่ปฐวีถามมาว่าทำไมเธอถึงอยากทำงานและถ้าได้งานคิดว่าจะทำงานที่นี่ได้นานแค่ไหน

“ดิฉันไม่ใช่คนตอแหล ขอบอกตามตรงว่าที่ดิฉันมาสมัครงานที่นี่ก็เพราะเป็นจังหวะที่ลูกสาวงอนพ่อของแกเราจึงพากันขึ้นมากรุงเทพเพื่อที่จะประชดพ่อของแก ในช่วงเวลานี้ดิฉันอยากจะทำงานในสายอาชีพที่เรียนมาสักครั้งก่อนที่พ่อลูกเขาจะดีกัน ส่วนเรื่องระยะเวลา ดิฉันมั่นใจว่าเกิน3เดือน” รัมภาภัสร์ตอบไปตามความจริง

“สามีคุณทำงานอะไร ทำไมพูดเหมือนมั่นใจว่าอีก3เดือนพ่อกับลูกเขาจะยังไม่คืนดีกัน” ปฐวีถามอย่างประหลาดใจ น้ำเสียงของเขาดูทึ่งในคำตอบที่ตรงไปตรงมาของหญิงสาวไม่น้อย

“เขาเป็นทหารเรือค่ะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่คาบสมุทรอะไรด้วยซ้ำ”

“โอเค ที่ผ่านมาไม่มีใครตอบผมได้ตรงแบบคุณและตรงใจผมเลย แต่คุณทำได้ ผมรับคุณเข้าทำงาน แต่...” ปฐวีบอกและเว้นคำพูดไว้ที่แต่ก่อนจะพูดต่อ “เดือนแรกเป็นการทดลองงาน ผมไม่จ่ายเงินเดือน ผมจะจ่ายเมื่อคุณทำงานครบ2เดือนโอเคไหม?”

“โอเคค่ะ”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณสะดวกเริ่มงานวันไหน?” ปฐวีถาม คำตอบของรัมภาภัสร์เป็นคำตอบที่เขาอยากได้ฟังจากคนที่เขาจะรับเข้าทำงานเขาจึงไม่ลังเลที่จะรับเธอเข้าทำงาน แม้จะรู้ว่าอีก3เดือนข้างหน้าเธออาจจะต้องลาออกก็ตาม ในเมื่อเขายินดีจะรับเธอคนนี้เข้าทำงานเขาก็เตรียมการไว้สำหรับวันนั้นแล้วว่าจะยื่นข้อเสนอใดให้เธอไม่ลาออกและเป็นข้อเสนอที่ไม่สร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวของหญิงสาว

“วันนี้เลยก็ได้ค่ะ” คนอยากทำงานเอ่ยบอก “เวลาไม่คอยท่า ยิ่งเริ่มทำเร็วเท่าไหร่ ยิ่งคุ้มค่าสำหรับดิฉันค่ะ”

“โอเค งั้นผมจะให้คุณเมย์พาคุณและลูกสาวมาหาผมที่นี่ แล้วผมจะแนะนำให้รู้จักกับหัวหน้าทีมมัณฑนากรที่ปากจัดที่สุดใน3โลก แต่ก็ทำงานดีที่สุดของบริษัท คุณจะได้ทำงานกับเธอ”

“รับทราบค่ะ ท่านประธาน” พูดจบสองแม่ลูกก็แตะมือกันก่อนที่เมลาณีจะเข้ามาและนำไปยังห้องของท่านประธาน

“แม่รุ้ง ๆ เมื่อคืนหนูเล็กเห็นรูปเขาในห้องครีมจ๋า” ทันทีที่ได้เห็นโฉมหน้าของปฐวีหนูน้อยก็กระซิบบอกคนเป็นแม่ทันที “แต่เป็นรูปตอนหนุ่มกว่านี้ ในรูปใส่ชุดนักเรียน”

“พี่ พี่ปรัช นี่ พี่ปรัช พี่ปรัชใช่ไหมคะ?” ทางด้านคนเป็นแม่นั้นทันทีที่ได้มองหน้าเจ้านายคนใหม่และคนแรกในการทำงานเอ่ยอย่างดีใจในขณะที่ปฐวี หรือ ปรัชได้แต่ประหลาดใจ

“รู้จักชื่อเล่นผมด้วย เอ๊ะ เดี๋ยวนะ นามสกุลอารีราชนาวินทร์ นี่มันนามสกุลเพื่อนผมนิ คุณเป็นอะไรกับเพื่อนผม?”

“สีรุ้งไงคะ น้องสาวพี่ครีมไง” เธอแนะนำตัว ที่แท้แล้วปฐวีคนนี้คือเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่สาวของเธอ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่ปรับตลอดกาลของคนเป็นพี่เลยก็ว่าได้ และที่สำคัญสมัยเรียนรติภัทรมักจะปล่อยข่าวลือว่าปฐวีเป็นเกย์ที่ชอบตามเทียวไล้เทียวขื่อราชนาวีไปทั่วโรงเรียน และยังเป่าหูเธอกับน้อง ๆ ให้เชื่ออีกด้วย

‘หนูเล็กคงตกใจแย่เลยถ้ารู้ว่าพี่ปรัชเป็นคู่จิ้นของพ่อ ไม่พูดมากดีกว่า’ สาวเจ้าคิดในใจ

“น้องสีรุ้ง น้องสาวยัยสีครีม เห้ย จริงดิ พี่นึกว่าโตมาจะหน้าเหมือนยัยสีครีมเสียอีก” ปฐวีเหมือนจะระลึกได้จึงเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ

“พ่อครามบอกว่ารุ้งหน้าค่อนไปทางแม่เพียงน่ะค่ะ ส่วนพี่ครีมเหมือนพ่อคราม”

“เห้ย พี่ไม่ได้เจอเรานานมากอะ ตั้งแต่พี่จบม.ปลายแล้วไปเรียนต่อที่เมกา ไม่รู้เลยนะเนี่ย ว่าเรามีลูกโตขนานี้แล้ว แซงหน้ากันนี่น๊า” สมัยก่อนเพราะต้องการยั่วโมโหรติภัทรชายหนุ่มจึงเข้ามาตีสนิทกับรัมภาภัสร์ ทั้งคู่จึงสนิทกันและสร้างความเข้าใจผิดให้รติภัทรอยู่ช่วงหนึ่งว่าชายหนุ่มเข้ามาจีบน้องสาวและน้องสาวก็ตกลงเป็นแฟนกับอีกฝ่ายจนตามหวงน้องสาวไปเสียทุกที่  แต่สุดท้ายแล้วรติภัทรผู้หวงน้องก็ต้องหน้าแตกเมื่อรู้ความจริงว่าแค่สนิทกันแบบพี่น้องเท่านั้น

“เอ๊ะ ไม่ถูก เราเป็นน้องยัยสีครีม แล้วก็ไม่ได้ใช้นามสกุลแม่ทั้งคู่ เราก็ต้องใช้อัศวโยธินสิ ทำไมใช้นามสกุลไอ้รักได้ล่ะ?” เพราะห่างหายจากบ้านเกิดมามากว่า10ปีปฐวีจึงไม่รู้อะไรมากนัก และไม่ค่อยว่างไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นจึงไม่รู้ข่าวคราวของใคร แค่เพื่อนในรุ่นคนไหนแต่งงานแล้วเขายังไม่รู้ แล้วประสาอะไรกับน้องสาวคู่ปรับ และเพื่อนสนิทที่แยกไปเรียนนายเรือและห่างหายกันไปนานอย่างราชนาวีที่เขาจะไปรู้

“นี่ลูกสาว แสดงว่าเราแต่งงานแล้ว แล้วเราก็ใช้นามสกุลอารีราชนาวินทร์ นี่เราไปเกี่ยวดองอะไรกับบ้านไอ้รัก?”

“เพื่อนพี่ปรัชเป็นพ่อของหนูเล็กค่ะ ดีเอ็นเออยู่บนหน้านั่นน่ะมองดูสิ” รัมภาภัสร์บอกพร้อมกับให้หันดูหน้าหนูน้อยรัมภาวีร์ที่โขลกสำเนาผู้เป็นพ่อมาถูกต้องทั้งที่เธอเป็นคนอุ้มท้องและคลอดออกมา

“เห้ย จริงดิ” ไม่ใช่เรื่องของเด็กหญิงรัมภาวีร์เท่านั้นที่ทำให้ชายหนุ่มอึ้ง เขายังตกตะลึงที่รัมภาภัสร์ไปตกร่องปล่องชิ้นกับราชนาวีที่ยิ่งกว่าคู่กัดได้ หรือที่เขาบอกว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นจะเป็นจริง จริงไม่จริงไม่รู้ รู้แค่ว่านอกจากทั้งคู่จะตกร่องปล่องชิ้นกันแล้วยังมีโซ่ทองคล้องใจที่สำเนาใบหน้าได้พ่อมาเต็มร้อยอีกด้วย

“เรื่องมันยาวค่ะ เอาเป็นว่า รู้แค่ว่าหนูเล็กเนี่ย ลูกเขาก็พอ ส่วนเรื่องรุ้งกับเขาไม่ต้องถาม เคยเป็นอย่างไรตอนนี้ก็เหมือนเดิม เพียงแต่เพลาลงมานิดหน่อยก็เท่านั้น” หญิงสาวบอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “กลับมาที่เรื่องงาน ให้รุ้งทำงานกับพี่ครีมได้ไหมอะ”

“เอ่อ พี่ก็จะให้เราทำงานกับยัยนั่นแต่แรกแล้วล่ะ ยัยนั่นยังปากร้ายคงเส้นคงวาแต่ก็ทำงานเก่งคนที่ได้ทำงานกับยัยนั่นถือเป็นระดับมือดีของบริษัทเลยล่ะ” ปฐวีบอกพร้อมกับลำดับเรื่องราวภายในใจ รัมภาภัสร์บอกว่าลูกสาวงอนพ่อและพ่อเป็นทหารเรือ ซึ่งพ่อของหนูน้อยก็คือราชนาวี หมายความว่าหนูน้อยกำลังงอนราชนาวีและตกลงกับแม่หนีออกจากบ้านประชดราชนาวีอย่างนั้นใช่ไหม?

แล้วราชนาวีจะไม่เอาเรื่องเขาใช่ไหม ที่รับรัมภาภัสร์เข้าทำงาน?

“ว้าว ดีเลย จริงสิ ยังไม่ได้แนะนำเลย  นี่รัมภาวีร์ค่ะ เรียกแกว่าหนูเล็กก็แล้วกัน ตอนนี้อายุ5ขวบแต่สมองราวกับ22 แก่แดดอย่าบอกใครเชียว หนูเล็กคะ ไหว้ลุงปรัชสิคะ ลุงปรัชเป็นเพื่อนครีมจ๋าแล้วก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อรัก” หญิงสาวแนะนำหลังจากที่พูดคุยกับพี่คนสนิทจนปล่อยให้ลูกสาวงงอยู่นาน นอกจากจะเป็นเพื่อนแล้วราชนาวีกับปฐวียังมีสถานะเป็นลูกพี่ลูกน้องกันด้วย

“สวัสดีค่ะลุงปรัช”

“ไม่เรียกลุงปรัชสิ ทียัยครีมยังเรียกครีมจ๋าเลย เรียกว่าปรัชจ๋า โอเคไหม?” ชายหนุ่มต่อรอง “เดี๋ยวเลี้ยงไอติม”

“ตามนั้นค่ะปรัชจ๋า”

“เอาของกินมาล่อล่ะยอมตลอดเลยนะแม่คนตะกละ” คนเป็นแม่ว่าให้อย่างเอ็นดู ปฐวีเองก็ยิ้มเอ็นดูหลงรักหนูน้อยเข้าเต็มเปา หนูน้อยรัมภาวีร์น่ารักและฉลาดหลักแหลมเสียจนเขานึกเสียวสันหลัง น่ารักขนาดนี้พ่อคงหวงน่าดู มีแววว่าขึ้นฝั่งเมื่อไหร่ต้องรีบมาเอากลับแล้วเก็บไว้อย่างมิดชิดเป็นแน่

ปวดหัวแทนครีมจ๋า555