คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 คบเพราะคำท้าหรอกนะ
 |
|
บทที่1 คบเพราะคำท้าหรอกนะ
2ปีก่อน
“คนอย่างไอ้หญ้าไม่มีทางหวั่นไหวกับไอ้ดินโคลนนั่นแน่นอน” ศรัญญาในวัย17ปีเอ่ยเสียงมั่นใจหลังจากเพื่อนที่พูดคุยกันเรื่องเพื่อนหนุ่มหลายคนที่เรียนชั้นประถมมาด้วยกันพูดถึงเพื่อนคนสุดท้ายที่ตอนนี้เป็นนักเรียนนายเรือสุดฮอตที่สาวๆ ทั้งโรงเรียนอยากได้เป็นแฟน
“ไม่เชื่ออ่ะ ดินไทยออกจะหล่อไม่หวั่นไหวได้ไงบ้านก็อยู่ใกล้กันขนาดนั้น สารภาพมาทะเลาะกันกลบเกลื่อนใช่ไหมล่ะ” สุนิสา หรือ ทราย เอ่ยถามออกมาอย่างไม่เชื่อ ในตอนนี้พวกเธออยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของ พิชญาดา หรือ พอใจ เพื่อนอีกคนที่นั่งฟังทำหน้าไม่เชื่อเหมือนเธออยู่
“ดูปากศรัญญานะคะ ไม่มีวัน มันจะหน้าหล่อขนาดไหนคนอย่างไอ้หญ้าก็ไม่มีทางหวั่นไหว” ศรัญญาเอ่ยบอกเสียงแข็งแฝงด้วยความมาดมั่น อย่างเธอน่ะไม่หลงรักอีตาคนนั้นแน่นอน
“นางเอกในละครน่ะก็พูดแบบนี้ทุกที สุดท้ายก็ได้ไอ้คนที่บอกว่าไม่มีทางชอบทุกราย” ภารดี หรือ อาย เพื่อนสาวอีกคนผู้คลั่งไคล้การดูละครและอ่านนิยายเอ่ยบอก
“แต่นี่โลกแห่งความจริงค่ะ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบนะคะคุณแม่มโน ศรัญญาไม่ใช่นางเอกและคนอย่างไอ้นั่นไม่ใช่พระเอก มันเนี่ยอย่างมากก็ตัวร้าย” ศรัญญาเอ่ยบอกโดยไม่เห็นเลยว่าคนที่พูดถึงนั้นกำลังเดินเข้ามาพร้อมกล่องของขวัญให้กับเจ้าของวันเกิด
“ใครตัวร้าย อย่างฉันเนี่ยพระเอก ส่วนเธอแค่ตัวประกอบ แถมยัง...ประกอบไม่เสร็จด้วย” เสียงห้าวผ่านการแตกพานมาสักพักดังมาจากด้านหลังทำให้ศรัญญาหันไปมองก่อนที่จะเบะปากมองบนอย่างหมั่นไส้
“มาวันเกิดเพื่อนทั้งทีมาอย่างเละเลย เนี่ยน่ะเหรอพระเอก นายอ่ะมันก็แค่ต้นไม้ประกอบฉากในละครแหละ” ศรัญญาเอ่ยบอกหลังจากพิจารณาชุดของอีกฝ่ายที่มีรอยเปื้อนดินโคลนเกือบทั้งตัว
ส่วนคนที่ถูกมองบนใส่อย่างปัถพี คีรีวัฒนาวงค์ หรือ ดินไทยนักเรียนนายเรือหนุ่มหล่อขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ทำเป็นไม่สนใจสายตามองบนก่อนจะเผยยิ้มแล้วยื่นกล่องของขวัญให้พิชญาดา การปฏิบัติต่อเด็กสาวทั้งสองต่างกันราวฟ้ากับเหว คนหนึ่งเขายิ้มหวานให้ ส่วนอีกคนเขาทำไม่สนใจราวกับเธอไร้ตัวตน
“สุขสันต์วันเกิดนะพอใจ โทษทีที่มาแบบนี้ กลับมาถึงก็ตรงมาที่นี่เลยแต่ก่อนจะถึงงานเจออุบัติเหตุนิดหน่อย ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น” ตัวเด็กหนุ่มตอนนี้เรียนอยู่ที่โรงเรียนนายเรือจังหวัดสมุทรปราการ น้อยครั้งจึงจะกลับบ้าน พอดีกับที่วันเกิดเพื่อนสาวตรงกับวันหยุดเขาจึงมาได้แต่เพราะคาดเดาเวลาผิดทำให้มาถึงสัตหีบเกือบจะค่ำแล้วไม่อยากเบี้ยวนัดก็เลยตรงมางานของเพื่อนก่อนโดยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและระหว่างทางก็เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย สภาพของเขาถึงได้ถูกบางคนเอามาแขวะได้อย่างไรล่ะ
“วันเกิดปีนี้ขอให้พอใจมีความสุขมาก ๆ นะ เราขอให้พอใจตาสว่างเลิกคบยัยแม่มดเป็นเพื่อน และขอให้พอใจรอดพ้นและหลุดพ้นจากมนต์ดำของยัยแม่มดเร็วๆ นะ” ปัถพีเอ่ยอวยพรให้เพื่อนรักพร้อมเน้นคำว่ายัยแม่มดเสียงดังฟังชัด
“แม่มดไหน โลกนี้มีแม่มดด้วยเหรอ?” พิชญาดาถามด้วยความงุนงงไม่เข้าใจความหมายในขณะที่ศรัญญากำหมัดแน่น
“ใครมองบนใส่เราคนนั้นแหละแม่มด เป็นยัยปีศาจด้วยนะพอใจระวังล่ะ” ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่พิชญาดาจะหันไปมองหาคนที่มองบนและได้เห็นว่าศรัญญานั่นเองคือยัยปีศาจที่ปัถพีพูดถึง
“นายว่าใครเป็นแม่มดฮะไอ้ผีดิบ” ศรัญญาเอ่ยพร้อมทั้งชี้หน้าคนที่ลอยหน้าลอยตาว่าเธอเป็นแม่มด
“ก็ว่าเธอนั่นแหละ มีปัญหาไรปะยัยแม่มด” ปัถพีเอ่ยบอกอย่างลอยหน้าลอยตาก่อนที่จะทำหน้ายิ้มยียวนใส่
“ไอ้ผีดิบดินโคลน!” “ทำไมยัยแม่มด” เด็กสาวชี้หน้าเรียวชื่อแสนไฉไลที่เธอตั้งให้ก่อนที่เขาจะตอบกลับด้วยใบหน้ายียวน
“ถ้าสู้ไม่ได้กลับบ้านไปฟ้องป๋าก้องไป ยัยหนูอย่างน้องอ่ะสู้พี่ไม่ได้หรอก” ปัถพีเอ่ยบอกพร้อมยิ้มอย่างสะใจใส่
“ไปฟ้องป๋าดิวสิ ฉันจะไปฟ้องป๋าดิวให้ลงหวายนายคอยดู” คนสู้ไม่ได้เอ่ยบอกก่อนที่จะนั่งลง ทำไม๊ ทำไมเธอถึงไม่เคยสู้อีตาคนนี้ได้เลยนะแค่มันหน้ายิ้มยียวนใส่ประสาทเธอก็ตอบรับไม่ทันแล้ว
“ฮะฮะฮ่า ขี้แพ้ช่างฟ้องนี่หว่า นี่น่ะเหรอลูกสาวว่าที่ผบ.ทัพเรือภาคที่1 โฮ้ย ไม่ผ่านเลยอ่ะขี้ฟ้อง” ปัถพีเอ่ยทำเอาคนถูกหาว่าขี้ฟ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจ
“ไอ้ดินโคลน นายมัน มัน”
“มันอะไร มันอะไร ด่าไม่เป็นแล้วเจ่ออยากจะด่า แบบนี้ก็ได้เหรอไม่สวยไม่น่ารักขอเตือนอย่ามาด่าพี่ เพราะพี่จะด่ากลับว่ะ” ปัถพีเอ่ยบอกพร้อมยิ้มเยาะคนด่าไม่เป็นแถมไม่สวย
“หยุดดดดด พอใจขอ แยกเถอะ พอใจขอร้องงงงง” เจ้าของวันเกิดเอ่ยบอกหลังจากนั่งฟังมาสักพัก สถานการณ์ชักบานปลายสิ่งที่ดีที่สุดคือยุติสงครามก่อนที่งานวันเกิดจะกลายเป็นสงครามน้ำลาย
“พอใจคนสวยขอนะเราถึงยอม ถ้าคนไม่สวยแบบยัยหญ้าแพรกนี่ขอเราไม่หยุดหรอก เราไปหาพวกไอ้พยัคฆ์ก่อนนะ” ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินออกไปแต่ก่อนไปยังทิ้งท้ายให้คนไม่สวยได้โมโหอีกรอบ “ไปแระ ขี้เกียจทะเลาะกับยัยปีศาจ”
“ดูมัน ๆ ไอ้ดินโคลน ถ้าฉันเป็นปีศาจนายนั่นก็เป็นพ่อมดหมอผี วอเดอร์มอร์แล้ว” เด็กสาวเอ่ยบ่นในขณะที่พิชญาดาและเพื่อนๆ ได้แต่ยิ้มแหยๆ ‘มันก็พอกันนั่นแหละสองคนนี้น่ะ’
“อุ๊ยได้เวลาแล้ว เดี๋ยวเราขึ้นเวทีก่อนนะมีเกมให้เพื่อนๆ เล่นกัน”พิชญาดาเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเวที
“ทุกคนๆๆๆๆ พอใจขอขัดเวลาพูดคุยกันหน่อยนะ เนื่องในวันนี้เป็นวันเกิดพอใจใช่ไหมล่ะ พอใจก็มีเกมมาให้เล่นกันด้วยแหละ” พิชญาดาเอ่ยบอกสร้างความสนใจให้เพื่อนๆเป็นอย่างมากรวมทั้งศรัญญาและปัถพีด้วย
“เกมนี่เป็นเกมท้าเดิมพัน โดยทุกคนจะได้รับคำท้าจากพอใจ ถ้าไม่กล้ารับคำท้าก็ต้องเอาของมาแลกและถือว่าแพ้ไป ใครรับคำท้าต้องทำตามคำท้าของพอใจตามเวลาที่พอใจกำหนด ถ้าทำไม่ได้ถือว่าแพ้” พิชญาดาเอ่ยบอก
“เราเล่นๆ” ชนัชนนท์หรือชลเอ่ยขึ้นทำให้พิชญาดายิ้มมุมปากก่อนที่คิดหาคำท้ามาแกล้งคนกล้ารับคำท้า
“ชลนายกล้าไม่คุยกับเปียเป็นเวลาหนุ่มเดือนมะ” พิชญาดาเอ่ยท้าทำเอาชนัชนนท์ถึงกับยิ้มไม่ออกเมื่อเพื่อนสาวมาท้าไม่คุยกับแฟน
“ระ รับคำท้า” ชนัชนนท์เอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปยิ้มให้แฟนสาวด้วยใบหน้าราวกับกลืนยาขม
“เปียล่ะกล้าเปล่า” พิชญาดาเอ่ยท้าคนเป็นแฟนชนัชนนท์พร้อมกับยิ้มขำออกมา
“รับคำท้า ถ้าเรากับชลชนะ พอใจต้องไปบอกรักพี่ที” ปาริสาหรือเปียเอ่ยบอกทำให้คนจะแกล้งเพื่อนเบิกตากว้าง
“ก็ได้ แต่เธอสองคนแพ้แน่แล้วเราไม่มีทางแพ้หรอก” พิชญาดาเอ่ยบอกซึ่งศรัญญาและคนอื่น ๆ ก็เห็นด้วย ก็ชนัชนนท์และปาริสาน่ะแทบจะคุยกันตลอดเวลาจะไม่พูดอะไรกันได้สักกี่วันกันล่ะ
“โอเคคนต่อไป คนต่อไป” พิชญาดาเอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปมองหาคนที่เธออยากท้าทาย จนกระทั่งเหลือเพียงศรัญญาและปัถพี พิชญาดายิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อนึกอะไรพิเรนทร์ออกมาได้
“กอหญ้า ดินไทย พวกนายกล้าเป็นแฟนกันจนจบม.หกแล้วเลิกกันโดยไม่หวั่นไหวปะล่ะ” เจ้าของวันเกิดสาวเอ่ยบอกทำเอาปัถพีและศรัญญาหันมามองหน้ากันอย่างไม่นัดหมาย
“กล้าเปล่าๆ” เสียงเพื่อนๆ เอ่ยถามทำเอาคนไม่ชอบให้ใครมาท้าทายเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน “กล้าเว้ย”
“เรารับคำท้า ต่อให้คบกันจนจบมหาลัยเราก็ไม่หวั่นไหวกับคนอย่างไอ้เศษดินนี่หรอก” ศรัญญาเอ่ยบอกเสียงหนักแน่น
“เราด้วย เรารับคำท้า อย่างยัยหญ้าแฝกนี่ทำเราหวั่นไหวไม่ได้หรอก” ปัถพีเอ่ยบอก
“ดี งั้นสองคนนี้เป็นแฟนกันแล้วนะ พวกเธอจะเลิกกันได้ก็ต่อเมื่อกอหญ้าจบม.6เท่านั้น ถ้าเลิกก่อนแพ้” พิชญาดาเอ่ยบอก ‘มาดูกันคนที่ว่าไม่มีทางหวั่นไหวจะใจแข็งกันได้นานแค่ไหน’
“ตามนั้น” คนถูกท้าเอ่ยบอกพร้อมกันก่อนที่จะสะบัดหน้าไปคนละทาง
“เอาล่ะๆ มาสนุกกันดีกว่า” พิชญาดาเอ่ยบอกก่อนที่จะเปิดเพลงสนุกกันเพื่อนๆ จนกระทั่งถึงเวลาเกือบสามทุ่ม
“พอใจเรากลับก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องไปธุระกับป๋าก้อง” ปัถพีที่เดินเข้ามาเอ่ยบอกเจ้าของวันเกิดเมื่อเห็นเข็มนาฬิกาเลยเลขเก้ามาแล้ว พรุ่งนี้เขามีธุระกับพลเรือตรีเกียรติก้องหรือที่เขาเรียกติดปากว่าป๋าก้องซึ่งเป็นพ่อของแฟนหมาดๆ
“จะกลับแล้วเหรอ ขอบใจที่มานะ ไหนๆ ก็กลับทางเดียวกันไปส่งแฟนด้วยสิ” พิชญาดาเอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปยังแฟนหยก ๆ ของอีกฝ่าย “กลับบ้านกับแฟนไปเลยกอหญ้า เป็นแฟนกันต้องไปรับไปส่งกันด้วยนะ ถ้าไม่ทำเหมือนแฟนเขาทำกันถือว่าแพ้”
“จ๋าแม่เพื่อนประหลาด คิดอะไรก็ไม่รู้พิเรนทร์ชะมัด” ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะลุกขึ้นยืน ปัถพียิ้มให้พิชญาดาและเพื่อนคนอื่นก่อนที่จะเดินนำไป
“ขึ้นมาดิ” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกหลังจากเดินนำมาถึงรถมอเตอร์ไซค์คันโตของตัวเอง
“ใครบอกฉันจะกลับกับนาย แค่หลอกพอใจให้ตายใจหรอกย่ะ” ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินผ่านไปมองหารถรับจ้าง
“อ่อๆ เข้าใจแล้วที่แท้เธอก็ไม่กล้า ทำไมกลัวอยู่ใกล้ฉันแล้วจะหวั่นไหวหราาาา” ปัถพีเอ่ยขึ้นทำให้คนที่เดินผ่านชะงัก
“ใครบอกว่าไม่กล้า ต่อให้ใกล้เนื้อแนบเนื้อก็ไม่หวั่นไหวเว้ย” ศรัญญาเอ่ยสวนกลับก่อนที่จะเดินกลับมาหยิบหมวกกันน็อกจากมือปัถพีแล้วไปนั่งซ้อนท้าย
“ต่อไปฉันต้องไปรับไปส่งเธอทุกครั้งที่ฉันกลับบ้าน ถ้าวันไหนช้าก็รอไปนะคนมันธุระเยอะ แต่ขอบอกฉันจะไม่มีทางแพ้เกมพันครั้งนี้” ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะสวมหมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทเครื่อง
“เหอะ ฉันก็จะไม่แพ้เว้ย ต่อให้คบกันเป็นสิบปีทำเหมือนแฟนทุกอย่างฉันก็ไม่หวั่นไหวกันนายหรอก” ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะสวมหมวกและจับชายเสื้ออีกฝ่ายไว้
“กอดดิ อยากตกลงไปกลิ้งสามตลบเหรอ ยิ่งไม่สวยอยู่แล้วถ้าหน้าไปครูดกับถนนยิ่งไม่สวยใหญ่เลย” ปัถพีเอ่ยก่อนที่จะเร่งเครื่องให้มอเตอร์ไซค์สุดรักสุดหวงพุ่งทะยานไปตามถนน
“เหอะ แค่นี้ไม่ตกหรอก อย่างนายขับได้แค่ไม่เกินกฎหมายกำหนดหรอก” เด็กสาวเอ่ยก่อนที่จะต้องตกใจจนรีบกอดเอวอีกฝ่ายไว้เมื่อเด็กหนุ่มเริ่มเร่งความเร็วจนเกินกว่ากฎหมายกำหนดไว้
“พี่บอกแล้วนะว่า รถพี่มันแรง” ปัถพีเอ่ยบอกก่อนที่จะเร่งความเร็วและควบคุมรถให้ส่ายไปส่ายมาจนคนซ้อนท้ายเวียนหัว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
อุ๊ก อ๊วก
เสียงโอกอากดังมาจากหน้าบ้านทำให้พลเรือตรีเกียรติก้องและคุณนายสิริสุภาต้องเดินออกมาดู
“เสียงใครมาอ้วกอยู่หน้าบ้าน อ้าวยัยหนูเป็นอะไรล่ะลูก” เกียรติก้องเอ่ยถามทันทีที่เห็นว่าเจ้าของเสียงคือบุตรสาวของตนที่ยืนอาเจียนอยู่โดยมีลูกชายเพื่อนสนิทลูบหลังให้
“หึหึหึ ก็ไม่มีอะไรมากป๋าก้องแค่ยัยนี่มาดูถูกพี่สิงห์ พี่สิงห์เลยจัดให้” ปัถพีเอ่ยบอกอย่างสะใจเบาๆ แต่ท่านเกียรติก้องกลับมองเห็นว่าในแววตาคู่คมของเด็กหนุ่มฉายแววความเป็นห่วงออกมาต่างจากหน้าตา พี่สิงห์ที่ว่าคือชื่อมอเตอร์ไซค์ที่ พลเรือตรีดิษดนัย คีรีวัฒนาวงค์หรือดิวผู้เป็นพ่อของเด็กหนุ่มยกให้ลูกชายเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว
“พี่สิงห์น่ะไม่จัดให้หรือนายนั่นแหละนิสัยเสียขี่ส่ายไปส่ายมา เกินกฎหมายกำหนดด้วยนะคะป๋า” ศรัญญาเอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปฟ้องผู้เป็นพ่อ
“เออๆ สองคนนี่พอเลย กอหญ้าขึ้นไปพักลูกไปส่วนดิน ป๋ามีเรื่องจะคุยด้วย” เกียรติก้องเอ่ยบอกก่อนที่คนเป็นลูกสาวจะเดินเข้าบ้านแบบงงๆ ว่าเกียรติก้องคุยอะไรกับปัถพี
ปัจจุบัน
“จะว่าไปแม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยป๋าคุยอะไรกับอีตานั่น เช้ามาป๋าถึงดูมีความสุขนัก” ศรัญญาได้แต่เอ่ยกับตัวเองเมื่อนึกถึงอดีตที่ทำให้เธอได้เป็นแฟนกับใครบางคน
“แต่ช่างเถอะ ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มีทางนึกถึงเรื่องของนายอีกแล้ว นายผีดิบ” เด็กสาวเอ่ยบอกตัวเองก่อนที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน มีอีกหลายเป้าหมายที่เธอต้องทำให้สำเร็จ จะมานึกถึงเรื่องไร้สาระของคนกวนประสาทอยู่ไม่ได้
ความคิดเห็น