รึจะรักราชนาวี

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 นาวาโทเจ้าสมุทร & ร้อยตำรวจเอกหญิงแพรชมพู 35%

ตอนที่1 นาวาตรีเจ้าสมุทร ร้อยตำรวจเอกหญิงแพรชมพู 35%

      ร่างสูงล่ำในชุดเครื่องแบบทหารเรือบ่งบอกชั้นยศตำแหน่งนาวาโทเดินลงจากเรืออย่างคล่องแคล่วแต่ทุกๆก้าวมั่นคงและสง่างามสมชายชาติทหาร  นักเรียนนายเรือสามถึงสี่นายที่เดินผ่านมาแล้วมองเห็นรีบทำความเคารพด้วยรู้จักเจ้าของร่างสูงเป็นอย่างดี นาวาโทเจ้าสมุทร สุทธิรักษ์ศิระภักดีหรือผู้การเมฆ ผู้บังคับการเรือเรือหลวงหาญหักศัตรู* และเป็นหนึ่งในนักรบซีลหรือหน่วยทำลายใต้น้ำจู่โจม* นายทหารเรือตัวอย่างวัย31ปีที่มีดีทั้งหน้าตา บุคลิกและนิสัยและการกระทำอันเป็นต้นแบบสำหรับนายทหารเรือและนักเรียนนายเรือหลายต่อหลายคน

       "นี่ครับกุญแจสารวัตรหมอกฝากพวกผมไว้ให้ รถจอดอยู่ข้างๆร้านข้าวเจ้ดาครับผู้การ" หนึ่งในนักเรียนนายเรือเดินเข้ามาเอ่ยบอกพร้อมกับยื่นกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่น้องชายของผู้การหนุ่มฝากไว้ให้

       "ขอบใจมากมาก ผมขอตัวก่อนนะเดี๋ยวเจอกัน" เจ้าสมุทรเอ่ยอย่างสุภาพและเป็นกันเองก่อนที่จะรับกุญแจมาถือแล้วเดินออกไปจากกลุ่มนักเรียนนายเรือเพื่อมุ่งหน้าไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่น้องชายนำมาจอดไว้ให้ก่อนจะไปทำงาน

       เป็นเวลาเกือบสองเดือนที่เรือหลวงหาญหักศัตรูรอนแรมอยู่การท้องทะเลกว้างใหญ่เพื่อตรวจตราและรักษากฏหมายทางทะเล ระยะเวลาสองเดือนมานี้เขาได้พบเจอกับหลายๆเรื่องทั้งปัญหาและอุปสรรคแต่เมื่อเขาเป็นผู้นำจึงต้องปกป้องและแก้ปัญหาเพื่อพาลูกเรือทุกคนกลับเข้าฝั่ง ภารกิจที่สื่อเข้าไม่ถึงในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ที่ไม่รู้จะไปบรรจบที่ใดคือสิ่งที่เขาและนายทหารเรือทุกนายบนเรือหลวงหาญหักศัตรูไม่อาจคาดคิดล่วงหน้าได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ภาคภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่บนท้องทะเลไทยเพื่อรักษากฏหมายและทรัพยากรในทะเลไว้ให้ลูกหลานได้ชื่นชมต่อไป

       "กินอะไรสักหน่อยมั้ยคะผู้การเมฆ" ดารินทร์หรือเจ้ดาเจ้าของร้านข้าวแกงวัยกลางคนเอ่ยถามผู้การหนุ่มทันทีที่เจอหน้า 

       "ผัดผักกับแกงเขียวหวานใส่ถุงก็แล้วกันครับเจ้ดา ผมจะกลับไปกินที่บ้าน" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกอย่างสุภาพ ดารินทร์ยิ้มเอ็นดูก่อนที่จะตักผัดผักและแกงเขียวหวานใส่ถุงตามที่ชายหนุ่มสั่ง เจ้าสมุทรสุภาพกับทุกคนไม่ว่าจะเพศไหนหรือฐานะใดทำให้เป็นที่รักและเอ็นดูของเธอและชาวบ้านรอบๆมากทีเดียว 

       "นี่ครับค่าอาหาร ไม่ต้องทอนนะครับที่เหลือผมให้เป็นค่าเหนื่อยของหนูจันทร์ที่นั่งเฝ้ารถให้" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกพร้อมกับส่งยิ้มเอ็นดูให้กับเด็กหญิงจันทร์เจ้า หรือหนูจันทร์ ลูกสาววัยเจ็ดขวบกว่าๆของดารินทร์ที่นั่งเฝ้ารถมอเตอร์ไซค์ของเขาไม่ให้ใครเข้าใกล้

       "พี่หมอกจ่ายแล้วค่ะพี่เมฆ" จันทร์เจ้าเอ่ยเสียงสดใส เพื่อบอกให้ผู้การหนุ่มรู้ว่าน้องชายของเขาจ่ายค่าเหนื่อยให้เด็กสาวตัวน้อยมานั่งเฝ้ารถให้

       "ครับพี่หมอกจ่ายแล้ว แต่ส่วนนี้ของพี่เมฆ ที่ได้จากพี่หมอกเก็บไว้ซื้อขนมนะครับ ส่วนที่พี่เมฆให้เก็บใส่กระปุกไว้เวลาจำเป็นจะได้เอาออกมาใช้" เจ้าสมุทรเอ่ยบอก จันทร์เจ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะเดินไปหยิบสมุดบนโต๊ะมาให้ผู้การหนุ่มดู

       "หนูจันทร์ทำบัญชีรายรับรายจ่ายตามที่พี่เมฆสอนแล้วนะ หยอดกระปุกทุกวันด้วยตอนนี้กระปุกพี่หมูจะเต็มแล้ว แม่ดาบอกว่าถ้าพี่หมูเต็มจะพาไปเปิดบัญชีเงินฝากธนาคาร" จันทร์เจ้าเล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้นและอวดให้พี่เมฆของเธอดู

       "เก่งมากครับ พอพี่หมูเต็มก็ต้องทุบพี่หมูใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่เมฆจะซื้อพี่หมูตัวใหม่มาให้ แต่หนูจันทร์ต้องเป็นเด็กดีนะครับ เชื่อฟังแม่กับพ่อ แล้วก็คุณครูสัญญานะครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่ทั้งสองจะเกี่ยวก้อยสัญญากัน

      "งั้นผมกลับก่อนนะครับเจ้ดา พี่เมฆไปนะครับหนูจันทร์พรุ่งนี้จะพาพี่หมูมาให้" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะลูบศีรษะของจันทร์เจ้าเบาๆอย่างเอ็นดูแล้วเดินออกมาที่รถ

      "พี่ๆผมขอเงินกินข้าวหน่อย" เด็กชายคนนึงเอ่ยบอกเบาๆ รูปร่างดูดีแต่ใบหน้าอิดโรยเหมือนจะเป็นลม

      "หนูมาอยู่นี่ได้ยังไงครับ พ่อแม่ไปไหนทำไมทำไมหนูต้องมาขอเงินกินข้าวแบบนี้" เจ้าสมุทรเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนที่จะหันซ้ายหันขวามองหาพ่อแม่ของเด็กน้อยน่าสงสาร

       "ผมหาพ่อกับแม่ไม่เจอครับ กลับบ้านไม่ถูก" เด็กชายเอ่ยบอกก่อนที่จะร้องไห้ออกมา

       "ไม่เอาไม่ร้องนะครับ ผู้ชายไม่ร้องไห้นะ เอาข้าวพี่ไปกินก่อนเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะยื่นถึงข้าวในมือที่ซื้อมาเมื่อครู่ให้แก่เด็กน้อย "หนูจันทร์ครับขอจานให้น้องเค๊าหน่อย"

        "ขอบคุณครับ" นายทหารเรือหนุ่มเอ่ยขอบคุณจันทร์เจ้าหลังจากที่เด็กสาวนำจานและช้อนมาให้ ชายหนุ่มเปิดถุงข้าวใส่จานก่อนที่จะเปิดถุงตักแกงใส่ข้าวให้เด็กน้อย

        "กินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งบ้าน" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกพร้อมทั้งยื่นจานข้าวให้เด็กชาย เด็กหนุ่มตัวน้อยยกมือขอบคุณก่อนที่จะตักข้าวกินอย่างหิวจัด

       "เอาล่ะต่อไปเราก็มาคุยกันดีกว่าครับ พ่อแม่หนูชื่ออะไร แล้วมาทำอะไรแถวนี้" เจ้าสมุทรเอ่ยถามหลังจากที่เด็กหนุ่มกินข้าวจนอิ่มแล้ว

      "พ่อผมชื่อเตครับ ผมชื่อต้น พ่อพาผมมาเยี่ยมลุง ลุงเป็นทหารเรืออยู่เรือ เออ เรือ อ๋อ เรือหลวงหาญหักศัตรู" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยบอกพร้อมทั้งทำท่าคิดหนักในช่วงท้ายประโยชน์

      "แล้วคุณลุงชื่ออะไรครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยถาม รู้สึกว่าตัวเองโชคดีขึ้นมาหลังจากที่เด็กน้อยบอกเกี่ยวกับผู้เป็นลุง

       "ลุงต้อมครับ" "ลุงต้อม นายต้อมเองเหรองั้นเดี๋ยวพี่ขอโทรหาลุงต้อมก่อนนะ รอก่อนนะ" เจ้าสมุทรเอ่ยอย่างแปลกใจหลังจากเด็กน้อยบอกชื่อเล่นของผู้เป็นลุงก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาลุงต้อม หรือเรือเอกไตรณรงค์ ต้นกลหนุ่มประจำเรือหลวงหาญหักศัตรูนั้นเอง

      "ต้อม หาหลานอยู่รึเปล่า ตอนนี้แกอยู่กับพี่ที่ร้านเจ๊ดา" เจ้าสมุทรเอ่ยถามปลายสายที่ฟังจากเสียงดูเหนื่อยๆ คงเกิดจากการตามหาหลานชายมาสักพัก 

     "เดี๋ยวลุงต้อมกับพ่อแม่ก็มาแล้วนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกเด็กน้อยหลังจากวางสายจากต้นกลหนุ่มก่อนที่จะอยู่รอจนไตรณรงค์และน้องชายน้องสะใภ้มาถึงก่อนที่จะขอตัวกลับบ้าน

35% แรกมาแล้วจ้า พี่เมฆน่ารักนะจะบอกให้