ชนทีพ่ายรัก (ภาคต่อโคแก่แพ้รัก)

ลำดับตอนที่ #1 : ชนที : บทนำ

* ไรต์ขอรีไรต์นิดหน่อยนะคะ อ่านกันใหม่นิสนุงนะเออ

ช  น  ที  พ่  า  ย  รั  ก

ป ฐ ม บ ท

ภายห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังทอดสายตามองร่างของมารดาในชุดคนไข้ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เธอได้ยินคุณพี่พยาบาลแอบคุยกันว่าแม่ของเธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน เด็กหญิงไม่อยากจะเชื่อและไม่อยากจะคิดถึงอนาคตถ้าต้องขาดเสาหลักสำคัญของชีวิตเธอ

หลังจากนั่งมองมารดาอยู่นานประตูห้องก็เปิดออกและร่างของชายสูงวัยคนหนึ่งก็เดินผ่านหน้าเธอเข้าไปคุยกับมารดา ไม่นานหลังจากนั้นมารดาก็ส่งเสียงแหบๆเรียกเธอเข้าไปหา

"ต่อไปฉันจะดูแลหนูเองนะ น้องแก้ม" เสียงทรงอำนาจแต่แฝงความเมตตาปราณีเอ่ยบอกสั้นๆพร้อมกับยิ้มเอ็นดูส่งมาให้แก่เด็กน้อยวัยเพียง7ขวบนัยย์ตาแฝงความสงสารและเอ็นดู ก่อนที่ "เด็กหญิงกรรัมภา" หรือ "น้องแก้ม" จะเงยหน้ามองใบหน้าของผู้พูดอย่างเกรงๆเธอรู้ว่าชายสูงวัยคนนี้คือพ่อเลี้ยงผู้กว้างขวางแห่งไร่แสนรักที่มารดาทำงานอยู่ สบตากับดวงตาอ่อนโยนนั้นแล้วหันมามองใบหน้าของมารดาที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้

"ไปอยู่กับพ่อเลี้ยงนะน้องแก้ม ท่านจะดูแลน้องแก้มต่อจากแม่ มะ แม่ ระ รัก นะ น้องแก้มนะ" หญิงสาวในชุดคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยบอกเสียงติดๆขัดๆก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายจะดับวูบไป

"แม่ แม่จ๋า ไม่นะแม่จ๋าอย่าทิ้งน้องแก้มไป ฮึก แม่ แม่จ๋า" เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้ออกมาเขย่าแขนมารดา จากไปแล้ว แม่ของเธอได้จากไปแล้ว ไม่อยากจะยอมรับแต่ร่างนั้นไม่ตอบสนองอะไรเธออีกแล้ว

มือหนาหยาบกร้านวางลงบนไหล่น้อยทำให้เด็กน้อยหันมามอง คนตรงหน้าเธอคือ "พ่อเลี้ยงชนะชล สัตยรังสรรค์" พ่อเลี้ยงวัยชราที่มีความอารีแก่เธอและมารดามาตั้งแต่เธอจำความได้ โดยไม่คิดอะไรมากหนูน้อยรีบหันไปกอดร่างนั้นไว้เป็นที่พึ่งพิงทันที

"ไม่ร้องนะเด็กดี ต่อไปหนูไปอยู่กับฉันนะ ไปเป็นลูกอีกคนของพ่อชลกับแม่แต" เสียงนั้นเศร้าแต่เด็ดเดี่ยว เขาเอ็นดูหนูน้อยคนนี้มาตั้งแต่เด็กๆเมื่อกรองแก้วมารดาของหนูน้อยขอร้องให้เขาช่วยดูแลลูกน้อยเขาจึงไม่รีรอที่จะตอบรับ 

กรองแก้วมาสมัครทำงานในไร่ของเขาเมื่อสามปีก่อนเขารับไว้ด้วยความอารี และเพราะความน่ารักของหนูน้อยกรรัมภาที่ลูกๆเขาหลงรักและเอ็นดู เมื่อไม่นานมานี้กรองแก้วป่วยเข้าโรงพยาบาลรักษาตัวมาจนถึงวันนี้ เพราะมีการติดเชื้อในกระแสเลือดมารดาของหนูน้อยจึงได้ลาโลกนี้ไปทั้งที่อายุยังไม่ได้มากมาย เขาไม่รู้ว่ากรองแก้วเป็นใครมาจากไหน พ่อของหนูน้อยเองเขาก็ไม่เคยพบเห็น ญาติพี่น้องที่ไหนก็ไม่รู้ว่ามีหรือไม่ จึงสมควรแล้วที่เขาจะรับอุปการะเด็กน้อยคนนี้ไว้

เวลาต่อมา

"ต่อไปเรียกเราสองคนเหมือนที่พี่ชมพูเรียกนะน้องแก้ม ไหนลองเรียกสิ" เสียงหวานแสนเมตตาเอ่ยบอกทำให้หนูน้อยเงยหน้ามองใบหน้านั้น ใบหน้าที่สวยราวกับนางฟ้าตรงหน้าคือใบหน้าของ "แม่เลี้ยงกรรณณารา" ภรรยาของพ่อเลี้ยงชนะชลที่ให้ความปราณีเธอกับมารดาเสมอมา

"แม่แต พ่อชล" หนูน้อยเอ่ยเรียกเบาๆก่อนที่จะถูกแม่เลี้ยงกรรณณารารวบเข้าไปกอด "ต่อไปนี้มาเป็นลูกแม่นะน้องแก้ม อย่าคิดว่าเราเป็นคนอื่นนะลูกนะ"

"ค่ะ แม่แต" หนูน้อยรับคำแล้วกอดตอบร่างนั้นแน่น ต่อไปนี้ชายหญิงคู่นี้จะเป็นที่พึ่งพิงให้แก่เธอ 

หลายปีหลังจากนั้น

กาลเวลานั้นทำให้คนเป็นคน ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในไร่แสนรักหนูน้อยกรรัมภาผู้ชีวิตมีแต่ความเศร้าก็เปลี่ยนแปลงไป บัดนี้หนูน้อยมีแต่ความสดใส ร่าเริง ขี้แกล้งและแสบซน ระยะสองปีหลังจากสูญเสียมารดาไปแม่เลี้ยงกรรณณาราก็ทำหน้าที่มารดาให้อย่างไม่เกี่ยงงอนทำให้เด็กหญิงหายเศร้าและลุกขึ้นมามีชีวิตใหม่เก็บความทรงจำเกี่ยวกับมารดาไว้ในใจจะไม่แสดงความเศร้าให้ครอบครัวใหม่ต้องเป็นกังวล

"น้องแก้มไปเล่นกัน" เด็กหญิงชนิกานต์ หรือที่หนูน้อยเรียกว่าพี่ชมพู ลูกสาวแท้ๆของพ่อเลี้ยงชนะชลและแม่เลี้ยงกรรณณาราเอ่ยบอกก่อนที่จะจูงมือน้องสาวลงจากบ้านไป ทุกคนที่นี่ปฏิบัติกับหนูน้อยเหมือนเป็นลูกแท้ๆของพ่อเลี้ยงชลและแม่เลี้ยงกระแต รวมถึงลูกๆของทั้งสองที่ปฏิบัติกับหนูน้อยราวกับหนูน้อยเป็นน้องสาวแท้ๆ

"รอด้วยดิชมพู อย่ายึดน้องไปเล่นคนเดียว" เสียงเรียกไล่หลังมาก่อนที่ร่างของเด็กชายชนาธิป หรือพี่แชมป์ของหนูน้อยจะวิ่งตามมา เด็กชายชนาธิปและเด็กหญิงชนิกานต์เป็นคู่ฝาแฝดกันทั้งสองอายุมากกว่าเด็กน้อยสามปี ตอนนี้ทั้งคู่จบชั้นประถมศึกษาปีที่หกแล้วและอีกไม่นานก็จะสอบเข้าโรงเรียนประจำในชั้นมัธยม

หนูน้อยได้รับความรักจากพี่ๆทั้งสองมาก ทั้งสองไม่เคยรังแกหรือดูถูกหนูน้อยเลยสักครั้งว่าไม่ใช่น้องแท้ๆทำให้หนูน้อยนั้นรักพี่ๆที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่มีใครรู้ว่าหนูน้อยเป็นใคร แม่ของเธอมาจากไหน และนับจากนี้ไม่มีใครอยากรู้ ทุกคนรู้แค่ว่าหนูน้อยนั้นเป็นลูกบุญธรรมของพ่อเลี้ยงชนะชลและแม่เลี้ยงกรรณณาราและภายภาคหน้าอาจจะกลายเป็นลูกหรือหลานสะใภ้ก็เป็นได้ ทุกคนให้ความรักเด็กน้อยไม่ต่างจากบุตรธิดาแท้ๆของพ่อเลี้ยงชนะชลและแม่เลี้ยงกรรณณาราทำให้เด็กสาวไม่เคยต้องทุกข์ใจหรือลำบากใจเลยสักครั้ง ถ้าเด็กหญิงกรรัมภาจะกังวลใจคงจะเป็นเพราะเรื่อง…บุตรชายฝาแฝดคนโตทั้งสามของพ่อเลี้ยงชนะชลมากกว่าเพราะเธอไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสามจะโอเคกับกาฝากอย่างเธอรึเปล่า…

#คุยท้ายบท

ขอทำการรีไรต์นะคะ เพราะคิดว่าเรื่องมันยังมีจุดบกพร่อง(จนไม่มีคอมเม้นต์เลย555) อ่านแล้วแลดูใช้ไม่ได้จนต้องเพิ่มเติมแก้ไข55