คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
จุดเริ่มต้นของโคแก่กับหญ้าอ่อน
ปางไม้สัตยรังสรรค์ จ.แม่ฮ่องสอน
ร่างสูงสง่ากว่า186เซนติเมตรมองชุดเจ้าบ่าวที่ประดับอยู่บนกายอย่างเจ็บใจ ชนะชล หรือชล พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เจ้าของไร่ชาและกาแฟ
ฟาร์มกล้วยไม้และรีสอร์ตชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่วัย40ปีสลัดความขุ่นมัวในใจก่อนจะคิดไปถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องสวมใส่ชุดเจ้าบ่าวนี้ทั้งที่ไม่เคยคิดจะสวมใส่
2ชั่วโมงก่อน
"ชลเห็นเจ้าชัชรึเปล่า" ชนะชัยหรือพ่อเลี้ยงชัย เจ้าของปางไม้สัตยรังสรรค์และฟาร์มม้าวัย48เอ่ยถามน้องชายอย่างชนะชลที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในบ้านหลังจากที่ออกไปดูความเรียบร้อยของขบวนขันหมากที่จะใช้ในงานแต่งงานของลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงชัยซึ่งถูกจัดขึ้นตามความต้องการของผู้ใหญ่หลังจากที่ชัชรินทร์เจ้าบ่าวในวันนี้เรียนจบปริญญาตรีและอายุครบ20ปีบริบูรณ์
และเจ้าสาวของเด็กหนุ่มก็คือเพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มเองตามที่ผู้ใหญ่เห็นสมควร
"ไม่เห็นครับ ผมไปดูขบวนขันหมากเพิ่งเข้ามา"
พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เอ่ยบอกก่อนจะมีสีหน้าหวั่นวิตกเพราะพอจะรู้ว่าหลานชายกับเพื่อนสาวไม่อยากจะแต่งงาน
"เดี๋ยวผมให้คนของเราออกตามหาดูครับ
นายชัชคงอยู่แถวนี้"
ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทที่เขาพามาช่วยงานที่บ้านของพี่ชายเพื่อสั่งให้ตามหาหลานชาย
1ชั่วโมงต่อมา
"ไอ้เมฆบอกว่าไม่พบเลยครับนาย"หมอกลูกน้องคนสนิทของชนะชลเอ่ยบอกเจ้านาย
นายน้อยของเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแถมฤกษ์แห่ขันหมากยังเหลืออีกไม่ถึง2ชั่วโมงทำให้เจ้านายแต่ละคนของเขาทำหน้าปลงไม่ตกกันไปตามๆกัน
"พี่โทรบอกพ่อเลี้ยงกรณ์แล้วเดี๋ยวทางโน่นคงมา
หมอกไปรอรับพ่อเลี้ยงกรณ์ที่ประตูหลังอย่าให้ใครเห็น เราต้องไม่กระโตกกระตาก"
ชนะชัยเอ่ยบอกเสียงเรียบนึกโกรธบุตรชายที่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตในใจ 'ไอ้ลูกเวรหาเรื่องมาให้พ่อจนได้พับผ่าสิ'
"เกิดอะไรขึ้นวะชัย ชล"พ่อเลี้ยงกรณ์ชนกเจ้าของไร่ส้มขึ้นชื่อของแม่ฮ่องสอนเอ่ยถามหลังจากตนและภรรยาเดินทางมาถึงบ้านของเพื่อนรักซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน
"เจ้าชัชหายตัวไป
ฉันเลยเรียกแกมาปรึกษาว่าจะเอาไง"
พ่อเลี้ยงชัยเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเคร่งเครียดจะให้ยกเลิกงานแต่ก็เสียชื่อเสียง
ไม่ยกเลิกก็ไม่มีเจ้าบ่าวเขาควรทำอย่างไรดี
"ว่าไงนะ เกิดขึ้นได้ยังไง"
พ่อเลี้ยงไร่ส้มโวยวายอย่างตกใจที่อยู่ ๆว่าที่ลูกเขยก็หายไป
"ยกเลิกไม่ได้นะคะ
ซินแสบอกว่าถ้ายัยกระแตไม่แต่งงานปีนี้ก็จะไม่ได้แต่งงานอีกเลยและอาจจะทำให้ยัยกระแตมีเคราะห์หนักนะคะ" แม่เลี้ยงกานดามารดาของเจ้าสาวเอ่ยบอกสามีและคนอื่น
ๆ เหตุผลที่เธอยอมให้ลูกสาวที่อายุเพิ่งจะ20แต่งงานก็เพราะเชื่อในคำทำนายของหมอดูชื่อดังที่บอกว่าถ้ากรรณณาราหรือกระแตลูกสาวของเธอไม่แต่งงานภายในปีนี้อาจจะเจ็บหนักถึงตายและไม่มีโอกาสได้แต่งงานตลอดชีวิต
"แล้วจะเอาไงล่ะยกเลิกไม่ได้แล้วเราจะหาเจ้าบ่าวมาจากไหน
ไอ้ชัชนะไอ้ชัชสร้างแต่เรื่อง" พ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้เอ่ยอย่างโมโห
จะมีวันไหนไหมที่ลูกชายเขาจะไม่สร้างเรื่องให้ปวดหัว
ก็เห็นไม่มาประท้วงอะไรคิดว่าไม่ขัดขืนที่ไหนได้มันหลอกให้ตายใจ
มันน่าโยนไปไว้ในปางนัก
"คุณชัยคะ
รินทร์เจอจดหมายนี่ในห้องตาชัชค่ะ" แม่เลี้ยงวารินทร์ผู้เป็นนายหญิงแห่งปางไม้สัตยรังสรรค์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงกระหืดกระหอบจากความรีบร้อน
พ่อเลี้ยงชัยรับจดหมายมาอ่านก่อนจะหันมามองน้องชายที่ยืนกอดอกสีหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างๆอย่างลำบากใจ
"จดหมายว่าไงครับพี่ชัย
นายชัชมันเขียนว่าอะไร" พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยถามอย่างสงสัยกับอาการของพี่ชาย
พ่อเลี้ยงชัยจึงยื่นจดหมายให้น้องชายอ่านเองเพราะพูดไม่ออกกับสิ่งที่อ่านไป
เขาเชื่อว่าถ้าไอ้เจ้าของจดหมายยืนอยู่ตรงนี้คงโดนน้องชายเขากระทืบไม่ยั้งทันทีที่อ่านจบเป็นแน่
ถึงทุกคนที่รัก
ก่อนอื่นผมต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้วุ่นวายกัน
แต่ผมกับกระแตไม่เคยรู้สึกกันแบบชู้สาวเลยแม้แต่น้อยผมกับกระแตจึงไม่สามารถยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ได้เราจึงตกลงกันว่าผมจะหนีงานแต่จากนั้นเธอก็จะอ้างว่าเสียใจและขอไปเรียนต่อตามที่คิดไว้
แต่พอมาคิดดูแล้วแบบนั้นเท่ากับผมทำลายชื่อเสียวงศ์ตระกูลผมเลยหาวิธีแก้ปัญหาที่คิดว่าดีที่สุดในวินาทีนี่ไว้แล้ว
นั้นก็คือการหาเจ้าบ่าวคนใหม่แทนผมที่สามารถช่วยกระแตจากคำทำนายได้
วันที่เจอซินแสผมจำได้ว่าท่านทำนายว่ากระแตจะได้สามีแก่ (ส่วนผมจะได้ภรรยาแก่กว่า)
ดังนั้นเจ้าบ่าวของกระแตต้องเป็นคนมีอายุและคนที่ผมเห็นว่าเหมาะที่สุดก็คือ
อาชล ใช่ครับอ่านไม่ผิดหรอกผมหมายถึงอาชนะชลของผมนั้นแหละ อาชล40แล้วผมไม่ยอมให้อาขึ้นคานหรอกวิธีนี้แหละเหมาะที่สุดกระแตพ้นเคราะห์
ผมได้อาสะใภ้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว เอาเป็นว่าตามนี่นะครับ
รักและเคารพทุกคนเสมอ
ชัชรินทร์ สัตยรังสรรค์
ปล.
ผมขอหลบเท้าอาชลไปตามหาเมียแก่สักพักนะครับ
"ไอ้เด็กเวร"
ชนะชลเอ่ยอย่างโมโหก่อนจะขยำกระดาษในมือทิ้งอย่างโมโห ไอ้หลานบ้านั้นมันคิดอะไรอยู่ถึงโยนเรื่องของตัวเองมาที่เขาแบบนี้
กลับมาเมื่อไหร่โดนดีแน่
"ชลถือว่าเห็นแก่พี่สักครั้งเถอะว่ะ"
พ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้เอ่ยขอร้องแม้จะไม่พอใจบุตรชายที่ทิ้งหน้าที่ไว้ให้น้องชายเขา
แต่เขาก็คิดว่าดีที่สุดแล้วน้องชายเขาจะได้มีครอบครัวซะทีส่วนเพื่อนลูกชายที่ตนรักเหมือนลูกก็จะได้แต่งงาน
เพื่อนของเขาจะได้สบายใจ
"ไม่มีทาง กรรณาราเด็กกว่าผมตั้ง20ปีเป็นพ่อลูกกันได้เลยนะ"
พ่อเลี้ยงหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเขาไม่บ้าจี้ตามหลานชายแน่นอนเรื่องอะไรจะหาเรื่องให้ตัวเองกลายเป็นโคแก่
ยิ่งเด็กนั้นทั้งแสบทั้งซนถ้าแต่งงานกันคงต้องบอกลาความสงบสุขตลอดชีวิตแน่
"ชลถือว่าช่วยพี่เถอะ งานนี้ล่มไม่ได้นะ
เพื่อครอบครัวเราและเพื่อความสบายใจของไอ้กรณ์กับกานดา"
พ่อเลี้ยงชัยเอ่ยหว่านล้อมน้องชายด้วยสีหน้าเศร้า
จนชนะชลไม่อาจทนมองได้พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เบือนหน้าหนีสายตาพี่ชายแต่ต้องเจอกับสายตาอ้อนวอนของพี่สะใภ้และเพื่อนของพี่ชาย
ชนะชลหลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปากเปลือกตาเปิดขึ้นอีกครั้ง
"ก็ได้ครับ
แต่ถ้าเกิดไปกันไม่รอดแล้วต้องหย่าผมจะไม่แต่งกับใครอีกห้ามมาบังคับแล้วกัน"
ชายหนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอก ทุกคนพากันยิ้มออกมาอย่างโล่งใจกับคำตอบของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"เสร็จรึยังจ๊ะชล เอ...ดูสิพอดีเลย" เสียงคุณวารินทร์เอ่ยขึ้นทำให้พ่อเลี้ยงชนะชลหลุดออกจากภวังค์แห่งอดีตก่อนจะจ้องมองดูตนเองในกระจก
เพราะตนและหลานชายมีความสูงและน้ำหนักใกล้เคียงกันทำให้ใส่ชุดของหลานชายได้พอดีหรืออาจเป็นความตั้งใจของไอ้หลานไม่รู้จักโตเขาก็บอกไม่ได้
"ไปกันเถอะจ๊ะจะได้ฤกษ์แห่ขันหมากแล้ว"
แม่เลี้ยงวารินทร์เอ่ยบอกน้องสามีที่ตนรักเหมือนน้องชายแท้ๆ
พ่อเลี้ยงชนะชลพยักหน้าแทนการตอบก่อนจะเดินไปพร้อมกับพี่สะใภ้
ด้านฝั่งเจ้าสาว
"อะไรนะคะ! ชัชหายไป?"
หญิงสาวหน้าใสในชุดไทยสำหรับพิธีแต่งงานเอ่ยเสียงดังราวกับตกใจก่อนจะลอบยิ้มมุมปาก
ใช่เธอไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยก็เธอตกลงกับว่าที่เจ้าบ่าวไว้แล้วนิ
แต่รอยยิ้มของเธอกับต้องเจื่อนลงทันทีเมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกบางอย่าง
"ไม่ต้องแอบดีใจไปหรอกตาชัชเขียนสารภาพในจดหมายแล้ว
และถึงแม้ตาชัชจะหายไปยังไงลูกก็ยังได้แต่งงานยัยแต เพื่อนรักของเราหาเจ้าบ่าวไว้ให้เราแล้ว
" พ่อเลี้ยงกรณ์เอ่ยบอกก่อนจะยิ้มเยาะเมื่อเห็นปฏิกิริยาของยัยตัวแสบ 'แสบนักสมน้ำหน้าโดนหักหลังซะบ้าง
หึ'
"ไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้ชัชบ้า
แล้วใครกันเจ้าบ่าวที่มันหาให้แต"
กรรณณาราโวยวายบริภาษเพื่อนรักทรยศก่อนจะหันกลับมาถามผู้เป็นพ่อ พ่อเลี้ยงกรณ์ชนกมองหน้าคุณกานดาก่อนจะยิ้มออกมา
"พ่อเลี้ยงชนะชลแห่งไร่แสนรักจ๊ะกระแตน้อยของแม่"
แม่เลี้ยงกานดาเอ่ยบอกแทนสามีก่อนทั้งสองจะมองหน้ากันอย่างนึกขันลูกสาวที่โดนเพื่อนหักหลัง
โดยส่วนตัวทั้งตนและสามีไม่ได้รังเกียจหรือเห็นว่าไม่สมควรเพราะเห็นชนะชลมาแต่เล็กแถมชายหนุ่มยังเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในจังหวัดแม้จะอายุห่างจากบุตรสาวเกือบ20ปีแต่ก็ไม่ถึงกับแก่หงำเงือกออกจะดูเด็กกว่าอายุจริงเสียด้วยซ้ำและเธอเชื่อว่าชนะชลจะดูแลกรรณณาราได้
"อาชลน่ะนะ จะบ้าเหรอ
แตไม่ยอมนะอาชลอายุมากกว่าแตตั้งเยอะ ไม่เอาอะแก่ "
กรรณณาราเอ่ยโวยวายทั้งที่อาชลนั้นไม่ได้ดูแก่เลยสักนิดออกจะหน้าเด็กกว่าอายุตั้งเกือบ10ปี
แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมถึงจะชื่นชมชนะชลอยู่มากก็ตามแต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเธอจะรักเขาแบบคนรักซะหน่อย
"ต้องแต่งถ้าไม่แต่ง
พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วไหนจะคำทำนายอีก
พ่อกับแม่กังวลมากนะยัยแตถือว่าเห็นแก่ความสบายใจของพ่อกับแม่เถอะ"
พ่อเลี้ยงไร่ส้มเอ่ยบอกลูกสาวเสียงอ่อนแต่มั่งคง จนลูกสาวไม่อาจทนได้
"ก็ได้ค่ะ ต่อจากนี้ชีวิตคู่ของแตจะเป็นอย่างไรพ่อกับแม่ห้ามยุ่งนะคะ"
กรรณณาราเอ่ยบอก คุณกานดาพยักหน้าก่อนที่จะเดินเข้ามากอดลูกสาว
พิธีการต่าง ๆผ่านพ้นไปอย่างไร้อุปสรรคท่ามกลางเสียงยินดีของแขกเหรื่อที่มาร่วมงานแม้ตอนแรกจะสงสัยอยู่บ้างแต่ก็พากันยินดีที่พ่อเลี้ยงหนุ่มผู้เป็นที่รักของชาวบ้านสละโสดสักทีแต่ก็มีเพื่อนสนิทบางคนที่เย้าแหย่เจ้าบ่าวสายฟ้าแลบว่าเป็น
โคแก่กินหญ้าอ่อน ทั้งที่ปากบอกไม่ชอบกินเด็ก จนชนะชลต้องรู้สึกอับอายขึ้นมา
ได้แต่นึกแช่งชักหักกระดูกหลานชายในใจ 'ไอ้หลานไม่รู้จักโตขอให้แกได้เมียโหดดัดนิสัยไม่รู้จักโต
เอาให้จ๋อยไปเลย'
เมื่อจบพิธีต่าง ๆเสร็จสิ้นไปก็ถึงเวลาเข้าหอ แม่เลี้ยงชนิสาผู้เป็นแม่ของพ่อเลี้ยงชนะชลและพ่อเลี้ยงชนะชัยนั่งลงตรงหน้าลูกชายคนเล็กและลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้มหลังจากเกิดเหตุการณ์สะเทือนใจชนะชลเมื่อเกือบ10ปีก่อนเธอก็ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้
วันที่จะได้เห็นลูกชายได้เป็นฝั่งเป็นฝาได้มีคู่ครองแม้จะเป็นความจำเป็นแต่เธอและลูกชายคนโตรวมถึงครอบครัวเจ้าสาวปรารถนาที่จะให้ชีวิตคู่ของทั้งสองยาวนานจนแก่เฒ่าไปพร้อม
ๆกัน
"แม่ฝากลูกชายคนนี้ด้วยนะหนูกระแต
ถึงแม้ว่าลูกสองคนจะแต่งงานกันเพราะจำเป็นแต่หนูก็คือสะใภ้ของสัตยรังสรรค์และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป"
แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานก่อนจะหันไปมองลูกชาย
"สิ่งที่ผ่านมาแล้วอย่าเก็บมาคิดให้เจ็บปวดจงอยู่กับปัจจุบันและอนาคตที่จะต้องมีหนูกระแตอยู่เคียงข้างนะลูก
ลืมไม่ได้ก็อย่าให้มันกลับมาทำลายชีวิตครอบครัว"
แม่เลี้ยงวัยชราเอ่ยบอกมือหยาบกร้านลูบผมของลูกชายเบาๆอย่างรักใคร่
พ่อเลี้ยงชนะชลมองมารดาโดยไม่ได้ตอบโต้ก่อนที่ทั้งสองจะก้มลงกราบเท้ามารดาของชายหนุ่มพร้อมกัน
"พี่ฝากยัยกระแตด้วยนะชล เมื่อจำใจรับไปแล้วอย่าเอามาคืนนะพี่ไม่รับ" พ่อเลี้ยงกรณ์เอ่ยเย้าแต่แฝงไปด้วยความต้องการฝากแก้วตาดวงใจไว้กับน้องชายคนนี้
ชนะชลไม่ตอบว่าอย่างไรแต่คนเป็นเจ้าสาวกลับทำหน้าย่น
อะไรคือการที่ให้แล้วไม่รับคืน นี่เธอเป็นลูกสาวนะ ลูกสาวคนเดียวด้วย
อย่าไม่รับคืนสิ
"หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก มีอะไรก็หันหน้าเข้าคุยกัน
พี่ฝากกระแตน้อยของพี่ด้วยนะชลถ้าดื้อจะตีไม่ว่าแต่อย่าเอามาคืนนะพ่อลูกเขย"
แม่เลี้ยงกานดาเอ่ยสั่งสอนก่อนจะกำชับอีกครั้งว่าห้ามเอามาคืนหรือก็คือไม่ว่าจะยังไงสถานะสามีภรรยาของเธอกับเขาจะไม่มีทางสิ้นสุด
คู่บ่าวสาวก้มลงกราบพ่อเลี้ยงกรณ์และแม่เลี้ยงกานดาก่อนที่ทั้งหมดจะออกจากห้องไปเพื่อให้คู่บ่าวสาวได้พักผ่อน
กราบสวัสดีคร่าาาา กลับมาอีกแล้ว 555+ ลงใหม่อีกรอบค่ะ เป็นฉบับแก้ไข นักอ่านเก่าอ่านอีกกะได้นะ ส่วนนักอ่านใหม่ยินดีต้อนรับค่ะ เรามาอ่านกันเถอะรับประกันความฟินค่ะ
ความคิดเห็น