Don't care about loveคนหล่อขอผ่าน

          สายฝนที่ตกลงมาอย่างปรอยปลายในเวลาที่นักศึกษาส่วนใหญ่พึ่งจะเลิกคาสบางคนก็มีรถขับมาเองแฟนมารับบ้างละนั่งจับกลุ่มคุยกันบ้างอย่างไม่เร่งรีบอะไรเพราะพึ่งจะเรียนกันเสร็จแต่ไม่ใช่กลับฉัน ฉันต้องรีบไปทำงานพาร์ททามที่ทำอยู่ประจำที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งส่วนอีกงานก็ที่ร้านดอกไม้ฉันทำงานพิเศษมาตั้งแต่เข้าปีหนี่งที่คนอื่นเป็นเฟรชชี่ใสๆเรียนแล้วก็กิจจะกรรมไม่เหมือนฉันน้ำหนึ่งคนนี้นอกจากเรียนแล้วก็มีแต่ทำงานกิจกรรมของคณะของมหา'ลัยไม่ได้ทำเลยสั้กกะอย่างตอนนี้ฉันปี4แล้ว มีเพื่อนสนิทอยู่แค่2คน ยัยภีมกับยัยมีสยูชื่อเก๋ดีนะฉันชอบชื่อมัน

สองคนนี้ส่วนมากจะได้ไปไหนกันแค่สองคนเพราะฉันต้องทำงานอีกอย่างสองคนนี้ก็มีถานะปานกลางๆต่างจากฉันที่ไม่มีหรือเรียกว่า'จน'นั้นเองเพราะตัวเองเป็นเด็กต่างจังหวัดอินพอตมาจากอีสานเลยล่ะแม่ไม่มีเงินส่งเรียนเลยต้องหาส่งตัวเองแหละส่งให้แม่ที่บ้านด้วย

มีเพื่อนสนิทที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันชื่ออ้อนแต่ตอนนี้มันเรียนรามแต่ก็ทำงานประจำด้วยมันอยู่กับแฟนมันก็ติดต่อกันบ้างแต่ก็ยังคงสนิทเหมือนเดิม

เรื่องแฟนฉันไม่เคยคิดเลยสักนิดหน้าตาฉันไม่ได้สวยเท่าเพื่อนสนิทสองคนนั้นแต่ก็เป็นคนค่อนข้างตัวเตี้ยสูง160 เซนติเมตร หน้าตาก็น่าจะไม่มีอะไรดึงดูดมั้งหรืออาจเพราะฉันไม่สนใจนิสัยอีกอย่างที่แปลกสำหรับคนอื่นคือ'ไม่อยากเดินเข้าไปใกล้คนหล่อ'ไม่รู้สิ อาจจะเพราะมาจากบ้านนอกด้วยมั้งเห็นผู้หญิงสวยผู้ชายหล่อก็ไม่อยากเข้าใกล้ มันรู้สึกเหมือนตัวเองมันคนละชั้นกับพวกเค้า เลยไม่อยากเดินใกล้ๆเท่าไหร่

ปีนี้ฉันอยู่ปี4แล้วคณะสถาปัตย์ส่วนมากจะปั่นโปรเจกต์จบมากกว่าเพราะผ่านการฝึกงานมาแล้ว

               Coffee Day

         "เอ้ามาแล้วหรอหนึ่ง"

         "ค่ะพี่มิน"

         "งั้นยืนเค้าเตอร์ก่อนพี่ไปหลังร้านแปบนึ่ง ฉันคานรับพนักงานกะเดียวกันกับฉันมีพี่มินแล้วก็ว่าเด็กปีสอง

              กรุ๊งง~กริ๊งง

          "กินไรวะโฟร์ค"ระหว่างนั้นก็มีสองค้าสองคนเดินเข้ามาตัวสูงมากอีกคนหน้าตาดูเป็นมิตรกับคนง่ายดีและอีกคนที่ดูเหมือนคนไม่สนใจอะไรรอบข้างเลยสั้กนิด

ดูถ้าจะอดหลับอดนอนละสิร่างกายอย่างกับซากศพเดินได้เค้าเป็นอีกคนที่หล่อนะ มากๆเลยล่ะ สูงสั้ก187เซนติเมตร ผิวดูขาวเหมือนลูกผู้ดีคนรวยใบหน้าที่ขาวคมเข้มหุ่นรูปร่างกำยำแข็งแรงไม่ดูใหญ่จนหน้าเกียจในตาสีนิลของเข้ามันชวนให้ดูหน้าหลงไหลจมูกโด่งเป็นสันสวย ผมสีคาลาเมลที่ถูกเชตขึ้นเพื่อเปิดใบหน้าริมฝีปากทีดูค้ำนิดๆอย่างที่คนที่สูบบุหรี่บ่อยเค้าดูเป็นคนแต่งตัวไม่เยอะเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกับกางเกงยีนสีเข้มข้อมือใส่นาฬิกาRolex และรองเท้า Converse แต่งไม่เยอะแต่กลับหล่อและน่าดึงดูดมาทีเดียวแหละที่สำคันแบรนด์เนมทั้งตัว

         "รับอะไรดีคะ"

         "เอ้าชาเขียวแก้วนึ่งครับ"

         "รอสั้กครู่นะคะ"เมื่อทำตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งเสร็จก็เอาไปเสริฟให้ที่โต๊ะ ขณะที่วางแก้วน้ำแล้วยืดตัวขึ้นก็ได้สบสายตาเรากับลูกค้าคนนั้นแต่ไม่ใช่กลับฉันที่ไม่อยากอยู่ใกล้คนหล่อ

          "มีอะอีกหรือเปล่าคะ"

          "เปล่าครับ"ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วยล่ะฉันว่าฉันก็ทำตามออเดอร์นะ

          "หล่อเนอะพี่หนึ่ง"

          "ใครหรอ"

          "ก็นั้นไงพี่หมอโฟร์ค ส่วนอีกคนก็พี่หมอนิค"

          "พี่ไม่รู้จัก"

          "ไปพี่อยู่ไหนมาเนี้ย นั้นพี่เค้าชื่อโฟร์คเรียนมอเดียวกับเราอยู่ปี6คณะแพทยศาสตร์ตอนปี1พี่โฟร์คเป็นเดือนมหา'ลัยด้วยนะ"

หมอหรอ? ดูไม่เหมือนเอาสะเลยเค้าดูแบดบอยด้วยซ้ำมันขัดกับการเรียนหมอเยอะมักเลยล่ะแววตาเค้าที่เห็นแวบแรกเหมือนสายตาของคนที่เจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหายไปชัววินาทีที่มาพร้อมกับสายตาอันเรียบนิ่ง

           "รู้เยอะแล้วยังไง ทำยังกลับเค้าจะมาคลุกคลีกับเรางั้นแหละ เอาเวลาไปทำงานดีกว่าไหมว่า"

           "ค้าาไปแล้วๆ"

เวลาเลิกตอนกลับห้องช่วงแรกๆก็กลัวนะเพราะทำงานเลิกดึกทุกวันทำที่นี้ช่วงหกโมงถึงสี่ทุ่มที่ร้านดอกไม้ก็ทำวันเสาร์-อาทิตย์แปดโมงถึงห้าโมงเย็นแล้วก็ต้องทำงานที่ต้องส่งอาจารย์อีก เหนื่อยมากนะแต่ก็นะ มันเป็นความสุขของฉันที่พยายามที่จะทำให้คนที่บ้านได้สุขสบายแค่นี้ฉันก็มีความสุขใจแล้วล่ะ

      เวลาผ่านไปนอนนี้ก็จะปิดร้านแล้วเหลือลูกค้าแค่โต๊ะเดียวคือโต๊ะที่ยัยวาว่าหล่อนั้นแหละนั่งตั้งแต่ปิดร้านจนจะปิดแล้วไม่เห็นมีท่าจะที่จะลุกเลย

"หนึ่งไปบอกลูกค้าหน่อยว่าร้านจะปิดแล้ว"

"อ๋อค่ะพี่มิน"หลังรับคำจากพี่มินก็เดินไปที่โต๊ะลูกค้าที่จริงไม่อยากเดินไปบอกเท่าไหร่ก็อย่างที่บอกฉันไม่ค่อยอยากจะพูดคุยกับคนที่หล่อดูดีหรอก แต่ทำไงได้มันไม่ถึงกับตายหลอกแร่เลี่ยงได้ก็เลี่ยงแค่นั้นซึ่งมันก็เลี่ยงไม่ได้เท่าไหร่เพราะงานที่ทำต้องเจอหน้าลูกค้าหล่อๆสวยๆก็เยอะฉันไม่ได้เป็นแค่กับผู้ชายนะกับผู้หญิงฉันก็เป็นแต่ดั้นมีเพื่อนสวยช้ะงั้น แต่กับเพื่อนมันก็ชินแล้วงัย

"ลูกค้าคะ พอดีร้านจะปิดแล้วค่ะ"หลังจากที่เอยปาดบอกคนที่ก้มหน้าอ่านหนังสือก้เงยหน้ามามองที่ฉันนิ่งๆมันดูนิ่งมากๆ

"ครับ"เค้าขานรับก่อนจะลุกออกไปเห็นเพื่อนเค้ากลับไปตั้งนานแล้วคงจะอ่านหนังสือสอบมั้ง แต่แพทย์ปี6มันต้องทำงานที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอเห็นเพื่อนเล่าให้ฟังว่าคนเรียนหมอยิ่งปีสูงๆยิ่งไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะนอนแต่ดูเค้าจะว่างเนอะ

นี้ก็ดึกแล้วรีบเก็บของแล้วเรียบกับจะได้ไปนอนง่วงจะแย่แล้วร่างกายต้องการนอนด่วนๆ

"พี่หนึ่งคะพี่หมอโฟร์คลืมโทรสัพไว้พี่เอาไปคืนที่คณะพรุ้งนี้ได้ไหมคะ"

"แล้วทำไปเราไปเอาไปคืนเองละ"

"โธ่ พี่หนึ่งพรุ้งนี้วาไม่มีเรียนกะว่าจะตื่นสายๆวากลัวว่าหมอเค้าต้องใช่อีกอย่างคณะพี่กับคณะแพทย์ก็ไม่ไกลกันสักหน่อย"

ไม่ไกลเลยมั้งถัดไปอีกสองคณะอะนะแต่ละคณะก็มีพื้นที่มาพอสมควรแต่ก็เอาเถอะของน้องมันอยู่คนละฝั่งกัน ยุ่งอยากชะมัดฮืยยย

"อืมๆ"

"นี้ค่ะ"

คณะแพทย์

  วันนี้ต้องเข้ามอเร็วกว่าทุกวันเพราะต้องเอาโทรสัพท์ไปคืนลูกค้าคนเมื่อวานงานฉันก็เยอะอยู่แล้วยังต้องดั้นด้นเอาของไปคืนคนอื่นอีกฉันไม่ใช่คนใจบุญขนาดนั้นไหมล่ะ!

"ขอโทษนะคะรูจักคนที่ชื่อหมอโฟร์คไหมคะ"

"พี่หมอโฟร์คปี6ใช่ไหมคะ"

"ค่วันนี้เค้าเข้าคณัไหม"

"น่าจะอยู่โรงอาหารค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

     โรงอาหารของคณะนี้นิมันดูดีชะมัดยังกับร้านอาหารในห้างเรียนหมอต้องมีเก่งกับมีเงินแล้วยังต้องมีคุณภาพชีวิตที่ดีไปช้ะทุกอย่างเลยไหมคนก็เยอะส่วนใหญ่ใส่เสื้อกาวการทั้งนั้นแล้วจะหาเจอไหมเนี้ย โอ้!นั้นไงฉันเดินเข้าไปยังกลุ่มผู้ชายสามคนผู้หญิงหนึ่งทึ่นั่งไกลจากคนอื่นๆกลุ่มนี้หน้าตาดีทั้งกลุ่มเลยก่อนจะคบกันต้องดูหน้าตาหรือป่าวเนี้ยถามจริง เดินไปหยุดตรงหน้ากลุ่มนั้นทุกคนก็หันมามองด้วยความสงสัยยกเว้นคนที่ฉันจะมาเจอเอาแต่ก้มหน้าอ่านเอกสารในมือไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม็กระทั้งผู้หญิงที่นั่งกอดแขนเค้าเอาไว้คนอื่นรวมถึงคนที่อยู่บริเวณนั้นอะไรกันฉันไม่ได้จะมาฆ่าใครสั้กหน่อยจะมองจ้องกันทำไม

"เธอเป็นใคร"ยังทันหันที่จะเอ่ยอะไรผู้หญิงตรงหน้าก็หันมามองอย่างเอาเรื่อง ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอนะเสียเวลาในดารแต่งหน้ากี่ชั่วโมงเนี้ยแม่คุณหนาแน่นมากเวอร์กะจะแต่งครั้งเดียวอยู่ทั้งวันงี้หรอเอ่อความคิดดีเนอะแต่แน่นไปนะ

"พี่ใช่แป้งแบรนด์อะไรคะ"

"ทำไม"

"พอดีมันคนละสีกับคอน่ะค่ะพี่เติมหน้านิดนึ่งดีไหมคะ"

เสียงลุดขำของบรรดาคนรอบก็ดังขึ้นรวมทั้งกลุ่มหมอโฟร์คด้วยเธอทั้งโกรธทั้งรีบค้นกระเป๋าพอแป้งนี้ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะ คนที่ก้มหน้าอ่านเอกสารก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันต่างคนต่างจ้องโดยไม่มีใครยอมละสายตาไม่อย่างจะอยู่ที่นี้แล้วสิเสียเวลาฉันยื่นโทรสัพท์ไปตรงหน้าของหมอโฟร์คเค้าเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะรับไป

"คุณลืมไว้ที่ร้านเมื่อวานค่ะ ขอตัวนะคะ"

พูดจบก็เดินออกมานี้กี่โมงแล้วเนี้ยจะเข้าเรียนทันไหมอากาศวันนี้เป็นอะไรที่มีประโยชน์มากสามารถเอาอาหารที่จะเว็ปมาวางไว้แปบเดียวรู้เลย ฉันเป็นคนชอบอากาศหนาวพอกาศร้อนแล้วชอบงวดงิดซึ่งปกติก็เป็นขี้ลำคานอะไรรอบตัวอยู่แล้วด้วย