ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : Last Love รักครั้งสุดท้าย
ปริ๊น.. ปริ๊น!! เด็กหนุ่มที่กำลังเดินไปโรงเรียนหันไปตามเสียงรถที่ดังขึ้น พอหันไปก็ยิ้มกว้างเพราะรถที่ส่งเสียงนั้นคือรถของเพื่อนรัก
"ทำไมเดินมาละชานยอล" ลู่หานลดกระจกรถลงแล้วถามสิ่งที่สงสัยด้วยสีหน้ากังวล เพราะปกติเพื่อนของเขาจะไม่เดินมาแล้วทำไมวันนี้เพื่อนของเขาถึงเดินมาหรือว่ามีปัญหาอะไรหรือป่าว
"ฉันอยากเดินน่ะได้ออกกำลังกายด้วยและอีกอย่างคุณพ่อกับคุณแม่งานยุ่ง" ชานยอลเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนเป็นแบบนั้นก็รีบตอบออกไปเพราะกลัวเพื่อนกังวล ลู่หานยิ่งชอบคิดมากอยู่ด้วย
ลู่หานเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอกและปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที
"ไปกับฉันมั้ยชานยอล ฉันมีเรื่องจะเล่าให้นายฟังเยอะเลย"
ชานยอลเมื่อได้ยินเพื่อนชวนก็ทำท่าจะปฏิเสธแต่พอหันไปเห็นลู่หานที่กำลังทำหน้าหงอยเหมือนกำลังจะร้องไห้ก็เลยต้องจำยอมขึ้นรถลู่หานไป
ในระหว่างทางลู่หานก็ถามสารทุกข์สุขดิบของชานยอลไปเรื่อยเพราะว่าพวกเค้าไม่ได้เจอกันตั้งเดือนกว่าก็เลยต้องถามซะหน่อย
"ชานยอลลาาาาา ตอนนี้เราก็ ม.6 แล้วนะ จบไปชานยอลอยากเรียนคณะไหนหรอ?" ลู่หานหลังจากที่พูดเรื่องไร้สาระมาเรื่อยก็เริ่มเปลี่ยนมาถามเรื่องของอนาคต
"ฉันอยากเรียนออกแบบน่ะ ฉันอยากมีห้องเสื้อเป็นของตัวเอง" ชานยอลพูดด้วยแววตาที่เป็นประกายเมื่อนึกถึงความฝันของตนก่อนจะเอ่ยถามลู่หานบ้าง "แล้วนายล่ะลู่หาน"
ลู่หานส่งยิ้มน่ารักตามแบบฉบับของตนเองให้ชานยอลก่อนจะตอบคำถามของชานยอล "ฉันน่ะหรอ? ฉันก็อยากเรียนเกี่ยวกับการออกแบบเหมือนกัน ฉันฝันอยากมีห้องเสื้อเป็นของตนเอง เราไปเรียนด้วยกันมั้ยชานยอล?"
"ได้เลยลู่หาน แล้วเรามาเปิดห้องเสื้อด้วยกันนะ"
"จัดไปคุณดีไซเนอร์ชานยอล ห้องเสื้อของเราจะต้องดังที่สุด!!" ลู่หานทำหน้าตามุ่งบมั่นมากจนชานยอลหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังลู่หานเลยหัวเราะตามไปด้วย
เมื่อรถมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งเสียงหัวเราะนั้นก็หายไปและทั้งสองคนก็เดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกัน
-------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีจร้าาาาา เนื่องจากเรื่องเก่าไรท์ลืมก็เลยคิดเรื่องใหม่มาแต่ชื่อเรื่องยังเหมือนเดิม -*-
ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเน้ออออออ ><
ว่างๆจะมาใส่ให้จบเลย 555+ วันนี้ไปละ บรั้ยยยย ^^
"ทำไมเดินมาละชานยอล" ลู่หานลดกระจกรถลงแล้วถามสิ่งที่สงสัยด้วยสีหน้ากังวล เพราะปกติเพื่อนของเขาจะไม่เดินมาแล้วทำไมวันนี้เพื่อนของเขาถึงเดินมาหรือว่ามีปัญหาอะไรหรือป่าว
"ฉันอยากเดินน่ะได้ออกกำลังกายด้วยและอีกอย่างคุณพ่อกับคุณแม่งานยุ่ง" ชานยอลเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนเป็นแบบนั้นก็รีบตอบออกไปเพราะกลัวเพื่อนกังวล ลู่หานยิ่งชอบคิดมากอยู่ด้วย
ลู่หานเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอกและปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที
"ไปกับฉันมั้ยชานยอล ฉันมีเรื่องจะเล่าให้นายฟังเยอะเลย"
ชานยอลเมื่อได้ยินเพื่อนชวนก็ทำท่าจะปฏิเสธแต่พอหันไปเห็นลู่หานที่กำลังทำหน้าหงอยเหมือนกำลังจะร้องไห้ก็เลยต้องจำยอมขึ้นรถลู่หานไป
ในระหว่างทางลู่หานก็ถามสารทุกข์สุขดิบของชานยอลไปเรื่อยเพราะว่าพวกเค้าไม่ได้เจอกันตั้งเดือนกว่าก็เลยต้องถามซะหน่อย
"ชานยอลลาาาาา ตอนนี้เราก็ ม.6 แล้วนะ จบไปชานยอลอยากเรียนคณะไหนหรอ?" ลู่หานหลังจากที่พูดเรื่องไร้สาระมาเรื่อยก็เริ่มเปลี่ยนมาถามเรื่องของอนาคต
"ฉันอยากเรียนออกแบบน่ะ ฉันอยากมีห้องเสื้อเป็นของตัวเอง" ชานยอลพูดด้วยแววตาที่เป็นประกายเมื่อนึกถึงความฝันของตนก่อนจะเอ่ยถามลู่หานบ้าง "แล้วนายล่ะลู่หาน"
ลู่หานส่งยิ้มน่ารักตามแบบฉบับของตนเองให้ชานยอลก่อนจะตอบคำถามของชานยอล "ฉันน่ะหรอ? ฉันก็อยากเรียนเกี่ยวกับการออกแบบเหมือนกัน ฉันฝันอยากมีห้องเสื้อเป็นของตนเอง เราไปเรียนด้วยกันมั้ยชานยอล?"
"ได้เลยลู่หาน แล้วเรามาเปิดห้องเสื้อด้วยกันนะ"
"จัดไปคุณดีไซเนอร์ชานยอล ห้องเสื้อของเราจะต้องดังที่สุด!!" ลู่หานทำหน้าตามุ่งบมั่นมากจนชานยอลหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังลู่หานเลยหัวเราะตามไปด้วย
เมื่อรถมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งเสียงหัวเราะนั้นก็หายไปและทั้งสองคนก็เดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกัน
-------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีจร้าาาาา เนื่องจากเรื่องเก่าไรท์ลืมก็เลยคิดเรื่องใหม่มาแต่ชื่อเรื่องยังเหมือนเดิม -*-
ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเน้ออออออ ><
ว่างๆจะมาใส่ให้จบเลย 555+ วันนี้ไปละ บรั้ยยยย ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น