แฝดแล้วไงเอาอยู่หรอ

ลำดับตอนที่ #2 : จุดบรรลัยที่ 2 ผู้บรรยายอายุน้อย

    ฉันมองทุกคนอย่างหัวเสียหลังจากเจอเอริคแล้วทำอะไรไม่ได้ก็โดนลากมาคณะบริหาร ถึงแม้ว่าจะต้องมาอยู่แล้วก็เถอะ แต่ไม่ใช่มาในแบบถูกลากมาแบบนี้แล้วอะไรคนพวกนี้ไม่เคยเห็นคนถูกลากรึไงมองกันอยู่นั้นละ

“คุณมีบรรยายที่นี้”

“อ่าาาา” ฉันพยักหน้าให้เอริคแล้วเดินตามเข้าไป ส่วนพวกดิวแล้วก็พี่ธามเข้าไปหาที่นั่ง

“เอาละนักศึกษานั่งที่ให้เรียบร้อย ผมต้องขอโทษด้วยที่เข้าสายนิดหน่อยเนื่องจากไปรับเธอคนนี้ เธอคือ คนที่ประสบความสำเร็จธุรกิจในจีนเป็นอย่างมาก ที่นู้นเธอมีฉายานามว่าควีน”

“สวัสดีค่ะ” ฉันฉีกยิ้มพร้อมโค้งให้

“ผมได้เชิญเธอมาบรรยายในวิชาของผมวันนี้ 20 นาที” เมื่อได้รับสัญญาณฉันก็ลากเก้าอี้ออกมาข้างหน้าเเล้วนั่งลง

“เอาละค่ะเรามาทำความรู้จักกันก่อนนะค่ะ ฉันชื่อควีนเป็นชื่อในวงการทางธุรกิจที่คนอื่นๆใช้เรียก และการที่ทุกคนทำหน้าตาตกใจเมื่อเอริคแนะนำฉันเมื่อกี้ ถ้าให้เดาคือฉันอายุน้อยกว่าทุกคนค่ะ”

“ขอโทษนะครับควีนอายุเท่าไรครับ” มีนักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้น คนๆนี้คือเพื่อนธาม      

“21 ค่ะ ฉันโตมาจากเมืองนอกถูกฝึกสอนอะไรหลายๆอย่าง วันนี้คงจะมีคนที่อายุน้อยกว่าฉันหรือมากกว่ามาฟังบรรยายครั้งนี้ อายุมันไม่ได้วัดความเก่ง แต่สิ่งที่วัดกันจริงๆคือความสามารถ นักศึกษาบางคนในที่นี้อาจจะมีคนที่เปิดธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเอง….”

19 นาที ฝ่านไป เป็นการบรรยายแบบไฟแรบ คิดสะว่าตัวเองเป็นเดอะเเร็พเปอร์กันเลยทีเดียว ถึงแม้เหล่านักศึกษามากว่า 50ชีวิตเริ่มแรกอาจจะไม่ค่อยมีคนฟังหรือสนใจต่พอผ่านไปได้สักพักทุกคนก็ต้องเปลี่ยนมาตั้งใจฟัง เพราะสิ่งที่เทอพูดมามันมีประโยชน์กับธุรกิจที่ทำหรือทางบ้านที่กำลังเจอตอนนี้มากๆ
 

“เอาหละหมดเวลาของควีนแล้วขอตัวนะค่ะ คิดว่าการบรรยายของเราครั้งนี้จะช่วยให้ทุกคนผ่านไปได้ สวัสดีค่ะ”

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ”

“ให้ผมไปส่งไหมควีน” เมื่อฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้เอริคก็เดินเข้ามาหาฉัน

“ไม่เป็นไร นายยังมีสอนต่อไม่ใช่หรอ เดียวเลขาฉันมารับ อ้อฉันขอพาน้องสาวฉันกลับก่อนน่ะ"

“ได้ คุณเกวลิน นักศึกษาปีหนึงกรุณาออกมาข้างหน้าด้วย”ฉันมองไปที่ยัยดิวที่ตอนนี้กำลังจะมุดใต้โต๊ะหนีฉัน จนฉันต้อง

ส่งสายตาพิฆาตให้เดินออกมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขอนุญาติครับพวกผมมารับควีน” ฉันมองไปผู้มาใหม่ที่เปิดประตู….ไอเลขาบ้านี้แม่งจะขนบอดี้การ์ดมาทั้งบริษัทเลยรึไงว่ะ

“…….”

พอจะเข้าใจมี่ยัยดิวหลับฉันแล้วละ ความอับอายรู้สึกอย่างนี้เองสินะ

“ควีนเชิญตรงนี้ครับ” โหดูดู๊ดูน้ำเสียงที่เย็นชานั้น ตกลงใครเป็นเจ้านายหรือลูกน้องกันแน่

“…อืมนายไปช่วยถือของดิว ฉันเอารถมานายให้คนขับไปด้วย”ฉันชี้ไปที่น้องสาวและยื่นกระเป๋ากับกับกุญเเจรถให้เลขา

“ครับ”

“แล้ววันหน้าไม่ต้องเล่นใหญ่ขนคนมาหมดบริษัทขนาดนี้”

“ควีนก็อย่าแอบหนีหลังจากลงเครื่ิองแบบนี้สิครับ”

“อะไร๊ใครหนี ฉันแค่เห็นว่ายังไม่มีคนมารับ ฉันรีบเฉยๆ” ฉันแถจนสีข้างเริ่มถลอกแล้วว

“แล้วน้องสาวของควีนละครับ” ฉันหันมามองดิวที่เดินตามฉันมาอย่างหวาดระแวงชายชุดดำที่เดินคุ้มกันอย่างน่ากลัว และเป็นจุดสนใจ น้องฉันการละครจริงๆกับท่าทางกลัวคนนั้น

“ดิวพี่ว่ามาถึงขนาดนี้เลิกเล่นละครได้เเล้วมั่ง ไม่มีใครทำอะไรเธอได้แล้ว”

“แหะๆๆ ขอโทดทีพี่พอดีที่ทิ้งหนูให้แสดงละครนานเกิน” ฉึก เจ็บจี้ดดด ใครมันว่าน้องฉันมันใส่ซื่อขอเถียงขาดใจ

“มาขึ้นรถเถอะ เราจะไปเปลี่ยนนามสกุลของน้องและทำเรื่องย้ายที่อยู่” เลขาเปิดประตูรถให้ฉัน และดิวตามขึ้นมา และปิดประตูแล้วไปนั่งข้างคนขับ

“ต่อไปนี้เรียกพี่ว่าควีนนะ เพราะพี่จะเป็นราชินีแห่งความร้ายและความวอดวายของคนที่มารังแกเรา”ฉันแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจ

“เก็บทรงหน่อยครับควีน คุณหนูดิวอย่าไปเชื่อควีนมากเลย”

“555”ยัยดิวขำออกมาอย่างสดใส จนทำให้ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ชื่อนี้คุณท่านเป็นคนตั้งให้ควีนรับเพราะความแสบสันและความสามารถในการจัดการหลายๆอย่าง”

“ใช่ มันเลยกลายเป็นชื่อเล่นของพี่ไปโดยปริยาย ชื่อไทยพี่ก็ไม่ใช้แล้ว เพราะชื่อจริงพี่มีหลายภาษามาก” มากจนลืมต้องให้เลขาช่วยจำ

เพราะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุที่เหมือนตายครั้งนั้นทำให้ถูกแจ้งว่าฉันได้ตายไปแล้ว ฉันผู้ถูกคุณปู่กับคุณย่ารับไปเลี้ยงที่อิตาลีจึงได้ชื่อมาใหม่

“แล้วชื่อพี่จริงๆคืออะไรค่ะ”

“เฮเลน่า แพท เซียเคอร์เรีย เฮเลน่าคือชื่อ แทพชื่อกลาง ส่วนเซียเคอร์เรียคือตละกูล” ดิวที่ได้ยินชื่อถึงกับอ้าปากเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

“เอ๊ะ นี้มัน…….”

“ใช้จ้าาา มาเฟียที่คุมส่วนหนึ่งของอิตาลี เรื่องนี้พ่อของเรายังไม่รู้ความเป็นมาของแม่หรอก” 

เพราะตอนนั้นแม่ไปเรียนที่อังกฤษเจอพ่อ ด้วยความงามสวยของแม่ทำให้พ่อเกิดความหลงทั้งที่มีคนรักอยู่ที่ไทย แต่เพราะการดูแลและความเป็นสุภาพบุรุษทำให้แม่ตกหลุมพลาง แต่ก็โชคดีที่แม่บอกพ่อว่าตัวเองเป็นลูกสาวของนักธุรกิจที่รวยติดหนึ่งในสิบของโลก 

เป็นบ้านที่รวย แต่มีแต่ภาระเยอะมากมาย

“เลขาพี่หยางซีหลง เป็นคนจีนที่พูดไทยได้ เค้าจะเป็นคนพาน้องดำเนินเรื่องการเปลี่ยนชื่อและย้ายที่อยู่” เมื่อเห็นว่าน้องสาวฉันได้สติฉันก็พูดเข้าตรงประเด็นทันที

“พี่ไม่ได้เป็นคนทำให้หนูหรอค่ะ”

“พี่ติดประชุมทั้งเดือน เพราะบริษัทที่พี่เปิดใหม่ที่ไทยต้องวางแผนการงานใหม่นะ ไหนจะงานสังคม ” มันจะไม่ติดประชุมทั้งเดือนถ้าหากฉันไม่เปิดบริษัทเยอะอะนะ คนมันรวยก็ต้องต่อยอดความรวย

“โอเคคะ” เมื่อเห็นว่าน้องฉันเข้าใจอะไรง่ายฉันก็อดไม่ได้ที่จะยกมือลูบหัวด้วยความเอ็นดู

“พี่วางแผนและคนไว้ร่วงหน้าแล้ว หนึ่งอาทิตย์นี้เหนื่อยหน่อยนะเพื่อที่คนพวกนั้นจะได้ไม่มายุ่งกับน้องได้อีก ส่วนของที่เป็นของเเม่พวกเราน้องจะต้องเป็นคนทวงคืนมานะ ”

“ทำไมค่ะ หนูทำไม่ได้หรอก”

“ดิวทำได้อยู่แล้ว พี่ไม่ใช่คนน้องบ้านนั้น พี่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ตัวตนใหม่ เราอายุถึงสิทธิ์ในการครอบครองของพวกนั้นแล้ว พี่จัดทนายไว้แล้ว ถ้าน้องเอาของคืนมาได้น้องอยากได้อะไรพี่ให้ทุกอย่าง” เมื่อเห็นน้องหมดกำลังใจฉันเลยหาตัวล่อมา พี่พร้อมเปย์พี่สาวคนนี้รวยมากกกกก

“พี่ให้ได้ทุกอย่างหรอค่ะ”

“แน่นอน ขอแค่หนูบอกค่ะ”

“หนูขอ…ให้หนูไม่ถูกกีดกัดเรื่องพี่ธามได้ไหมค่ะ เพราะพี่เค้าช่วยหนูมาตั้งแต่ปีหนึ่งเลย”

“เอ๊ะ ปีหนึ่ง….เท่ากับตอนเข้าเรียนแรกๆ” ทำไมฉันไม่รู้หรือว่า ฉันหันไปมองซีหลงเลขาหนุ่มสุดหล่อของฉันทันที

“ควีนอย่ามองด้วยสายตาอย่างนั้นครับ พอผมจะบอกคุณทีไรคุณก็จะบอกว่าน้องคุณแสดงเป็นเด็กใส่ซื่อ ทำตัวฉลาดน้อย ไม่แต่งตัวไม่มีคนมาชอบ ไหนจะส่งคนไปกีดกันผู้ชายทั้งหมดแล้ว ไม่มีใครเข้าหาน้องคุณได้ คุณบอกว่านั้นแค่ผู้หวังดี” มาเป็นชุดเลยค่ะท่านผู้ชมม

“ดิวถือว่าพี่รับปากแล้วนะค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันโดนน้องสาวตัดบทแล้วหลับอย่างว่องไว ซีหลงก็รับหยิบโทรศัพท์มาเช็คงานโดยไม่ได้สนใจสายตาฉันเลย

*************************************

ถ้าผิดพลาดตรงไหนขอให้ทุกคนช่วยชี้แนะด้วยนะค่ะ หรือว่าเนื่อเรื่องส่วนใดมันดูงงๆ

ช่วงต้นๆพื้นเนื้อประวัติของน้องควีนจะเยอะหน่อยนะคะ