ข้าคือสตรีเส้นใหญ่ที่สุดในใต้หล้า

ตอนที่ 29 : หยกหลานเซ่ออวี้

ยามนี้โจวฉวี่เฉินเดินมาส่งเสิ่นจือเหว่ยเกือบถึงจวนแล้ว แสงแดดยามเย็นส่องแสงสีทองเรืองรองพาดผ่านต้นแปะก๊วยที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีเหลือง กลายเป็นภาพชวนฝันราวกับภาพวาด อากาศก็ไม่ได้ร้อนจัดเฉกเช่นช่วงยามอู่ทำให้เสิ่นจือเหว่ยรู้สึกผ่อนคลายมากเป็นพิเศษ

นางเหลือบมองโจวฉวี่เฉิน เขานิ่งไม่พูดจามาตลอดทางคล้ายคิดบางอย่างนางเองก็ไม่กล้าขัด เขาหันมามองนางเล็กน้อย 

"ท่านจะเข้าไปพักดื่มชาสักหน่อยรึไม่" เสิ่นจือเหว่ยใช้โอกาสนี้เอ่ยชวนโจวฉวี่เฉินตามมารยาท

"ขอบใจเจ้ามากแต่คงต้องลากันตรงนี้" เขาเอ่ยตอบนางสองเท้าหยุดเดินขึ้นมาทื่อๆ นางพยักหน้าเข้าใจ 

"เช่นนั้นก็ลากันตรงนี้ ขอจี๋ทาของข้าด้วย" เขาหยิบจี๋ทาที่สะพายอยู่ด้านหลังส่งให้นาง

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" นางรับมันมาไว้ในมือก่อนจะส่งให้เฉินตง

"เดี๋ยวสิ" เสิ่นจือเหว่ยกำลังหันมาเอ่ยร่ำลาเขาหยุดชะงัก นางมองเขาด้วยความสงสัย โจวฉวี่เฉินล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อหยิบหยกหลานเซ่ออวี้แกะสลักเป็นตราสัญลักษณ์ที่นางไม่เคยเห็นออกมา นางอดคิดไม่ได้ว่าโจวฉวี่เฉินผู้นี้ร่ำรวยเสียจริง เขายื่นมันให้นาง ทำเอานางเลิกคิ้วขึ้น มอบหยกให้นาง หมายความว่าอันใด ใช่แบบที่นางคิดหรือไม่ 

"รับไปเสีย" โจวฉวี่เฉินเห็นนางนิ่งไม่ตอบรับกลับมาจึงถือวิสาสะจับมือของนางแล้วยัดมันใส่มือ

"จงยื่นมันแก่คนที่ร้านน้ำชาในความดูแลของหลี่จินผิง หากเจ้าอยากพบข้า ช่วงนี้ข้าคงพักอยู่ที่นั่น เจ้าคงไม่คิดว่าเจ้าจะได้พบตัวข้าได้ง่ายๆหรอกนะ" พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปทิ้งนางให้ยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น 

นางมองแผ่นหลังกว้างเดินจากไปไกลๆด้วยความรวดเร็วแล้วรู้สึกคุ้นตานัก เขาคือบุรุษที่สะพายจี๋ทาที่นางพยายามวิ่งตามวันนั้นมิใช่รึ นางก้มหน้าลงมองแผ่นหยกแกะสลักในมือแล้วรู้สึกอบอุ่นใจแปลกๆเขาใส่ใจนางถึงเพียงนี้ ตั้งแต่เกิดมานอกจากบิดา พี่ชายและท่านปู่น้อย บุรุษอื่นใดที่นางสนิทด้วยคงมีแต่เหมิงเฟยหรง แล้วยิ่งเขาคล้ายเหมิงเฟยหรงสหายวัยเด็กของนาง คล้ายหานหมิงองครักษ์เงาที่นางไว้ใจ นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้นางวางใจเขาอย่างรวดเร็ว นางเก็บมันเข้าอกเสื้อแล้วหันหลังเดินกลับจวน ส่วนเฉินตงก็รีบเร่งฝีเท้าตามนางมา

โจวฉวี่เฉินเมื่อเดินมาระยะหนึ่งจึงหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองนาง แผ่นหลังเล็กของนางเล็กลงเรื่อยๆเขามองส่งนางจนนางเดินเข้าจวนไปพร้อมกับผู้ติดตาม

เขาไม่เคยสนสตรีใด แต่พอเป็นนางเจอเพียงครั้งแต่กับไม่อยากแยกจาก ยิ่งได้ใกล้ชิดทำเอาเขาอดคิดไม่ได้ว่านางช่างเหมือนสตรีในฝันนางนั้นของเขามิมีผิด สถานที่เปลี่ยน กาลเวลาแปรผัน แต่ไม่มีสักวันที่ในฝันนั้นเขาจะสมหวังกับนาง

โจวฉวี่เฉินระบายลมหายใจออกมา สตรีเหมือนในฝันปรากฏกายในชีวิตจริง เขาก็ยังคงรู้สึกแบบนั้นกับนางเหมือนเช่นในฝัน  ไม่รู้เพราะเหตุใดกันหรือในฝันเขายังทรมานไม่มากพอ

.

เสิ่นจือเหว่ยกลับมาถึงจวนแล้วพบว่าพี่ชายของนางยังไม่กลับมา เฉินตงเดินมาส่งนางถึงเรือน เขาส่งจี๋ทามาให้นางแล้วขอตัวกลับไป จางหมิ่นรออยู่เมื่อเห็นนางจึงเข้ามาปรนนิบัติพัดวีนางเป็นปกติ

เวลาเข้ายามซวีนางพลิกตำราศาสตร์พิษไปมาแต่ไม่เข้าหัวเลยสักนิด นางมีเรื่องให้คิดมากมายเหลือเกิน นางตัดสินใจปิดตำราลง อ่านไปตอนนี้ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา

"เสี่ยวหมิ่น" เสิ่นจือเหว่ยเอ่ยเรียกสาวใช้คนสนิทแต่ไร้เสียงตอบรับใดๆ นางหันไปมองพบว่าสาวใช้ตัวน้อยนั่งพิงเสาเผลอหลับไปเสียแล้ว เสิ่นจือเหว่ยมิอยากกวนสาวใช้คนสนิทอีก นางหยิบผ้าคลุมผืนบางขึ้นมาคุมไหล่ หยิบตะเกียงน้ำมันที่นางพอถือไหวเดินออกจากเรือนตน นางคิดจะออกไปเดินเล่นสงบสติอารมณ์เสียหน่อยถึงนางเข้านอนไปตอนนี้ก็คงไม่หลับ

ดวงดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้า เวลาหัวค่ำในคืนเดือนหงาย ดาวเป่ยจี๋ซิงส่องสว่างโดดเด่นยิ่งกว่าใคร สายลมอ่อนๆโดนเข้ากับผิวกายของนาง นางหยุดเดินรับสัมผัสสดชื่นแล้วชวนใจสงบมากขึ้นนัก 

พลันดวงตาคู่งามเหลือบไปเห็นแมลงอิ่งหั่วส่องแสงรืบหรี่ตัวหนึ่งดูแล้วงดงามยิ่งนัก แมลงอิ่งหัวค่อยๆบินจากไปช้าๆ นางอดที่จะเดินตามแสงนั้นไม่ได้ นางลองเดินตามไปคิดเพียงว่าหากไปไกลเกินไปเดี๋ยวนางก็กลับ ระหว่างทางนางเจอทหารยามหลายนายเดินเข้ามาหาเพราะแสงตะเกียงของนางโดดเด่นในค่ำคืนยิ่งนัก พอพวกเขาเดินมาใกล้ๆเห็นว่าเป็นนางจึงทำความเคารพแล้วเดินจากไป  นางพยักหน้าพึงพอใจกับการทำงานของพวกเขาไม่น้อย

นางเดินตามแมลงอิ่งหั่วตัวน้อยจนมาถึงเก๋งริมน้ำก็ต้องตะลึงในความงดงามเบื้องหน้า แมลงอิ่งหั่วหลากหลายตัวบินอยู่เหนือผิวน้ำ นางไม่เคยออกจากเรือนเวลานี้มานานจึงไม่รู้ว่าที่แห่งนี้งดงามยิ่งนัก

แกรก เสียงขยับของอะไรบางอย่างทำให้นางนึกใจไม่ดี

"ใครน่ะ?" สองเสียงประสานออกมาพร้อมกัน เสียงหนึ่งทุ้ม เสียงหนึ่งเล็กหวาน นางมองตามเสียงขึ้นไปผ่านความมืด แสงสว่างจากดวงจันทร์ฉาบไล้ผิวหน้าทำให้เห็นว่าเขาคือใคร นางเห็นเสิ่นหวังเหว่ยพี่ชายของนางกำลังนั่งจ้องนางเขม็ง นางนึกสงสัยไม่น้อยพี่ชายของนางไปนั่งทำอะไรบนหลังคาเก๋งริมน้ำกัน

"เสี่ยวจือเจ้าออกมาทำอะไรเวลานี้ แล้วคิดจะออกมา ไฉนจึงไม่พาจางหมิ่นออกมาด้วย" เสิ่นหวังเหว่ยเอ่ยถามนางทั้งที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วงอยู่หลายส่วน เขาใช้วิชาตัวเบากระโดดจากหลังคาลงมาหานาง

"ข้าเพียงนอนไม่หลับจึงออกมาเดินเล่นเจ้าค่ะ บังเอิญพบเจอแมลงอิ่งหั่วจึงเดินตามมาดู แล้วพี่ชายเล่าเจ้าคะ เหตุใดจึงขึ้นไปนั่งบนนั้นกัน" เสิ่นจือเหว่ยเอ่ยตอบพี่ชายตนออกไปโดยเลี่ยงประเด็นจางหมิ่นเอาไว้

เสิ่นหวังเหว่ยมองน้องสาวตนแล้วถอนหายใจน้อยๆ

"พี่ชายก็นอนไม่หลับเช่นกัน เช่นนั้นเรามานั่งคุยกันเป็นอย่างไร" นางพยักหน้ารับเห็นด้วย ทั้งสองพากันเดินมานั่งยังภายในเก๋งริมน้ำ นางตั้งตะเกียงน้ำมันไว้ตรงกลางระหว่างนางกับพี่ชาย มองไปนอกเก๋งริมน้ำ เจ้าแมลงอิ่งหั่วยังบินว่อนส่องแสงริบหรี่แต่ครานี้หลายตัวยิ่งนัก เวลาผ่านไปสักพักแม้พี่ชายจะกล่าวชวนมาพูดคุยกันแต่ก็ยังไร้เสียงพูดคุย ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง

"วันนี้เฉินตงกล่าวว่า คุณชายโจวมาส่งเจ้าที่จวนแล้วยังมอบหยกพกแก่เจ้าเสียด้วย" นางหันหน้ามามองพี่ชายที่ทำลายความเงียบด้วยคำถามชวนคิดไปไกล

"เจ้าค่ะเขาทำเช่นนั้นจริงๆ แต่ย่อมไม่ใช่อย่างที่พี่ชายคิด" นางล้วงเข้าไปในอกเสื้อหยิบหยกแผ่นนั้นส่งให้พี่ชาย

"เจ้าถึงกับพกหยกของเขาติดตัวด้วย" เสิ่นจือเหว่ยขมวดคิ้ว

"ข้าเพียงมีเรื่องให้คิดถึงมันเลยนำติดตัวมาด้วยเท่านั้น" เอ่ยจบนางก็หันไปมองแมลงอิ่งหั่วต่อ

คนเป็นพี่มองน้องสาวที่มีอาการแปลกๆแล้วนึกระแวงในใจไม่น้อย ดังคำกล่าวที่ว่าหากไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหยกจะพกติดกายไม่ห่าง โจวฉวี่เฉินมอบหยกพกให้นาง ส่วนนางพกหยกของเขาติดตัวตลอดเวลา

"ไม่ใช่ว่าเจ้าและโจวฉวี่เฉินพึงใจกันหรอกนะ แต่เขาไม่รู้ว่าเจ้าเป็นสตรีนี่" เสิ่นหวังเหว่ยคิดไม่ตกผู้ใดในเมืองหลวงล้วนคิดว่านางคือคู่ต้วนซิ่วของเขา นั้นอาจทำให้ชื่อเสียงเขาเสื่อมเสียไปบ้างแต่มีผลดียิ่งนัก เขาไม่มีสตรีใดมายุ่งยาก น้องสาวของเขาไม่มีบุรุษใดมาตอแย นางสามารถทำสิ่งใดได้โดยสะดวก ไม่ต้องห่วงภาพลักษณ์ใดๆมากมายเช่นตอนเป็นหญิง แม้เขาจะเคยกล่าวถึงน้องสาวตนต่อหน้าบุรุษผู้นั้นแต่เขาไม่เคยพูดว่านางคือคู่ต้วนซิ่วของเขาแล้วบุรุษผู้นั้นรู้ได้เช่นไร

คำกล่าวของพี่ชายทำให้นางต้องหันไปมองทั้งที่ยังเคืองไม่หาย 

"บุรุษผู้นั้นรู้ว่าข้าเป็นหญิงแต่เขาเพียงมอบให้ไว้เป็นป้ายผ่านทาง หากข้าต้องการพบตัวเขาเท่านั้น เขาได้ตกลงจะสอนจี๋ทาในส่วนที่ข้าสงสัย ไม่ใช่เพราะพึงใจอย่างพี่ชายว่า" เสิ่นหวังเหว่ยคิดไม่ตกโจวฉวี่เฉินรู้ว่านางเป็นสตรีแล้วยังมอบหยกพกแก่นาง การที่ใช้ข้ออ้างเช่นนั้นทำเอาเขานึกชังเสียจริง หึ! เป็นป้ายผ่านทางเช่นนั้นรึ เรื่องเช่นนั้นมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายถึงขนาดมอบหยกพกติดตัวให้น้องสาวเขาเชียวหรือ

เห็นหยกเหมือนเห็นคน ประโยคนี้ใครๆก็ย่อมรู้ ช่างน่าชัง! น่าชังเสียจริง เขาแค่ไม่อยู่ด้วยเพียงไม่นานเท่านั้น

*แมลงอิ่งหั่ว คือหิ่งห้อย

  ดาวเป่ยจี๋ซิง ดาวเหนือ

_____________________________

มาต่อให้แล้ว ไปดูอนิเมะต่อละ