สาดรัก กระสุนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 สอบสวน

[บทที่ 3 สอบสวน]

ร่างบางทำหน้าที่พลขับจำเป็น ด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่หญิงสาวเคยขับมา เพื่อให้แน่ใจว่าฝ่ายไล่ล่าจะตามมาไม่ทัน เล่นเอาคนซ้อนท้ายมาด้วยภาวะคับขันถึงกับต้องห่อไหล่บึกบึนลง เพื่อลดแรงเสียดทานที่เมื่อความเร็วเพิ่มขึ้น แน่นอนว่าเขาอาจปลิวไปตามกระแสลมที่ตีหน้าในตอนนี้

 

แต่สิ่งที่เขาไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อภาวะคับขันขนาดนี้ เขายังมีเวลาพอที่จะสำรวจร่างบางที่บิดรถหนีแบบไม่คิดชีวิตอีก เธอสามารถตั้งสติได้ดีและมีไหวพริบพอตัวในการเอาตัวรอดได้เยี่ยมจนน่าทึ่ง

แต่ครั้นนึกดีๆ เขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ร่างบางที่มาช่วยเขา และขับรถให้เขานั่งตอนนี้ เป็นคนๆเดียวกับคนที่ชนเขาเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง คิดมาถึงตรงนี้…ความคิดอะไรบางอย่างก็ลำเลียงเข้าสู่สมองโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัว

“นั่งดีๆนะคุณ” ร่างบางตะโกนบอกเสียงดังแข่งกับแรงลม

“ครับ” รับคำจบ เขาก็ห่อตัวลงนิดหนึ่ง ก่อนจะใช้แขนแกร่งโอบไปรอบๆเอวของคนขับ อย่างตั้งใจ ก่อนจะกระชับมันไว้แน่น โดยที่เจ้าของไม่ทันระวังตัว เพราะอยู่ในภาวะคับขันเกินกว่าจะคิดหวงเนื้อหวงตัวอย่างที่เคยทำมาเสมอนั่นเอง

 

หญิงสาวขับไปตามทางเรื่อย จนกระทั่งเลี้ยวเข้าบ้านได้ คิดในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอกลับไปตั้งหลักก่อน อย่างน้อยๆบ้านตัวเองก็น่าจะปลอดภัยที่สุดในเวลานี้ เธอไม่พร้อมจะลุยกับใครตอนนี้

 

“ที่นี่บ้านฉันเอง รอสักครู่” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะลงจากรถในท่าทางลนๆ ก่อนจะไปปิดประตูรั้วเมื่อครู่ที่เปิดเอาไว้ และวกกลับมา เพื่อนำร่างสูงในชุดสูทสากล เข้าบ้านเมื่อร่างสูงกระทบแสงไฟ สิ่งหนึ่งที่หญิงสาวสังเกตเห็นก็คือ เขาบาดเจ็บ อาจจะถูกยิง

 

“คุณบาดเจ็บ!!!” ร่างบางเอ่ยเป็นเชิงถาม อีกฝ่ายแค่พยักหน้า

 

“มัสกลับมาแล้วเหรอ หายไปไหนมา…”มัทนาลงมาจากชั้นบนพอดี อดตกใจกับสิ่งที่เห็นไม่ได้

 

“เกิดอะไรขึ้นมัส แล้วนี่ใคร!!!”พี่สาวถาม นาทีนี้เอง ที่ร่างสูงพอจะเข้าใจแล้ว ถึงรูปในล็อคเกต ที่แท้สาวในรูปก็เป็นฝาแฝดกันนั่นเอง แต่ดูๆไป ทั้งคู่ก็ดูต่างกันมาก

 

“เรื่องมันยาวน่ะ โรส เดี๋ยวมัสเล่าให้ฟังแต่ตอนนี้ โรสช่วยอะไรมัสหน่อยสิ เขาบาดเจ็บ มัสไม่อยากให้เขามาตายในบ้านเรา”

 

“ไปสิ เดี๋ยวพี่ดูแผลให้” แฝดพี่ เอ่ยอย่างเข้าใจ ก่อนจะไปเตรียมอุปกรณ์ทำแผล ส่วนแฝดน้องก็พาร่างสูงไปนั่ง

 

“เอาล่ะ ฟังนะ คุณพูดไทยได้ ฉันรู้ เพราะฉันได้ยิน” มัสยาเริ่มก่อน

“สิ่งที่ฉันต้องรู้คือ คุณ…” พลางชี้ไปทางร่างสูงที่นั่งฝั่งตรงข้าม ถึงแม้เขาจะบาดเจ็บ เขาดูน่าเกรมขามมาก ดูหยิ่งๆและมีอำนาจในตัว

 

“เป็นอาชญากรหรือเปล่า มีคดีอะไรติดตัวมาบ้าง” คำถามแรกเล่นเอาคนตอบถึงกับสะอึก แต่ก็ต้องตอบไปตามความจริงเท่าที่บอกได้

 

“ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่มีประวัติอาชญากร ไม่ได้หนีคดีอะไรมา”

 

“คำถามต่อไป…คุณจะแจ้งตำรวจมั้ย” หญิงสาวเน้นเสียงช้าๆกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ

 

“ไม่…”

 

“ทำไม!!!”

 

“ผมมีวิธีการ จัดของผม”

 

“ให้ตายสิ!!! คุณคิดว่าคุณใหญ่โต คับโอ่งนักหรือไง โดนตามฆ่าขนาดนี้คุณยังเฉยได้อีก” หญิงสาวเริ่มมีอารมณ์

 

“ผมตอบคำถามคุณไปแล้ว” ร่างสูงเอ่ย

 

“คุณเป็นใคร…?”

 

“ผมเป็นนักธุรกิจ”

 

“มากกว่านั้น ฉันควรจะรู้ว่าตัวเอง เจ๋อไปช่วยใครเข้า…ไม่ใช่แค่ที่คุณบอกฉันตอนนี้”

 

“ผมบอกคุณได้แค่นี้ เพื่อเป็นเซฟคุณและทุกคนที่นี่ที่สุดแล้ว คุณไม่ควรเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

“ย้อนเวลากลับไปดีมั้ย ฉันควรจะปล่อยให้คุณถูกยิงตายงั้นซี” หญิงสาวประชดประชัน อย่างเริ่มมีอารมณ์ เป็นจังหวะเดียวกับที่ มัทนาเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลพอดี ก่อนเอ็ดน้องสาวเบาๆ

 

“ใจเย็นๆมัส อย่าใช้อารมณ์ เขาอาจมีเหตุผลของเขา ที่บอกเราทุกอย่างไม่ได้...เรื่องส่วนตัว”

       แฝดพี่เริ่มลงมือทำแผล ที่พิจารณาแล้ว   เท่านั้น ไม่อย่างงั้นคงต้องส่งโรงพยาบาลให้ผ่าเอากระสุนออก และต้องเสียเวลาตอบคำถามใครต่อใครอีกมากมาย เผลอๆเรื่องราวอาจลุกลามใหญ่โต จนกระทั่งทำแผลเสร็จนั่นแหละโดยมีแฝดน้องจอมโหดคอยเป็นลูกมือ
 

ชายหนุ่มแอบทึ่งสองพี่น้องนี่ไม่น้อย แค่ไม่กี่ชั่วโมง เขารู้สึกถูกชะตากับแฝดสองพี่น้องนี่ไม่น้อย โดยเฉพาะกับร่างบางแก่นๆรั้นๆนั้น

 

“ขอบคุณครับ ที่ช่วย และขอบคุณที่เข้าใจ”

 

“กองไว้ตรงนั้นแหละ…ที่ช่วยเพราะเห็นแก่มนุษยธรรม”

 

“มัส…อย่าเสียมารยาทกับแขก”พี่สาวเอ็ด เมื่อน้องสาวตัวดีพูดจบ

 

“แล้วคุณจะเอาต่อดีคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว พักที่นี่ก่อนแล้วค่อยติดต่อคนที่ไว้ใจได้มารับ เช้าแล้วค่อยไป”

 

“ขอบคุณครับ”

 

“คุณคงหิวแล้ว มัสด้วย มัวแต่วุ่นๆหนีตายกันมา  พี่เตรียมอาหารไว้แล้วไปจะอาบน้ำก่อนมั้ย”
 

“กินเลยได้มั้ย มัสหิวแล้ว เลยเวลาอาหารไปนานมาก กระเพาะประท้วงแล้ว”

 

“งั้นไปล้างมือก่อน เชิญที่โต๊ะอาหารค่ะ”

 

“ขอบคุณครับ” รับคำพลางเดินตามเจ้าบ้านสาว ไปที่โต๊ะอาหาร

 

ทั้งสามลงมือทานข้าวกันไป คุยโน่นนี่ นั่นกันไป เพื่อลดบรรยากาศตึงเครียด โดยมีมัทนาเป็นหัวเรือใหญ่ชวนคุย

 

“ทานได้มั้ยคะ อาหารไทยทั้งนั้นเลย  ฉันทำไว้ให้ตัวแสบน่ะค่ะ”ก่อนจะหันไปมอง  ตัวแสบ ที่ว่า กำลังตักข้างใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย จ้วงเอาๆ จนแขกหนุ่มอดยิ้มไม่ได้

 

“มัสเขาชอบน่ะค่ะ”

 

“คุณสองคนเป็นคนดีและมีน้ำใจ”
 

“ขอบคุณค่ะ” แฝดพี่รับคำยิ้มๆ ดีใจที่เพื่อนคุยเพิ่มขึ้นอีกคน แต่กับอีกคนนั้นได้แต่เบ้ปากให้น้อยๆ

 

“มัสอิ่มแล้ว จะไปอาบน้ำละนะ เหนียวตัวจะแย่”พูดจบ ร่างบางก็ลุกขึ้น หยิบของและกระเป๋าหนังสีน้ำตาล ขึ้นห้องทันที


 

จากนั้นไม่นาน แฝดผู้พี่และแขกหนุ่มก็แยกย้ายจากกัน มัทนานั้นเตรียมเข้านอนตามเวลาปกติของเธอ ส่วนแขกหนุ่มก็จับจองโซฟาเป็นที่หลับนอนคืนนี้

 

เพียงครู่เดียวที่ชายหนุ่มหลับตาไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงตะกุกตะกักดัง ขึ้นแอบหรี่ตามอง พบว่าเจ้าบ้านสาวจอมโหด ผมสั้นในชุดนอนสีหวานลายการ์ตูนน่ารัก กำลังจ้องหน้าเขานิ่ง ได้ยินเหมือนเธอพูดกับตัวเองมากกว่า
 

“เอาไงดีวะเนี่ย หลับเร็วเกิ๊น” เสียงบ่นเบาๆ

 

“ผมยังไม่หลับ”

 

“เห้ย!!!” ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าเก๊กโหดแบบเดิม
 

“ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน คุณคงนอนไม่สบายเท่าไหร่ ถ้ายังใส่เสื้อที่เปื้อนเลือดตัวนี้อยู่ นี่เสื้อยืดของฉันคุณใส่ได้”ชายหนุ่มมองเสื้อยืดคอกลม สีฟ้าลายการ์ตูนมิกกี้เมาส์ตัวโคร่ง


 

“ไม่เชื่อเหรอว่าเสื้อฉัน…งั้นไม่ต้องใส่” พูดพลางดึงเสื้อกลับแต่อีกฝ่ายไวกว่า สามารถฉกเอาไว้ได้ด้วยความรวดเร็ว

 

“นั่นห้องน้ำ อาบน้ำซะ จะได้สบายตัว และนี่ ผ้าห่ม ประเดี๋ยวยุงจะหามไปกิน” ชี้แจงเสร็จ ร่างบางในชุดนอนลายการ์ตูนสีหวานก็เผ่นขึ้นข้างบนทันที ทำเอาแขกถึงกับยิ้มกว้างๆ ก่อนจะมองเสื้อยืดในมืออย่างมีความหมาย เพราะถึงเธอจะตั้งป้อมกับเขามากเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังมีน้ำใจ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก


 

ติ๊ด..ติ๊ด โทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้นหลังจากที่เกิดเรื่องก็ไม่มีใครโทรมาเลย

“ฮัลโหล!!!”

 

‘นายปลอดภัยมั้ยครับ นายอยู่ที่ไหนครับ’ เสียงหม่าหลงดังมาตามสาย

 

“ปลอดภัยดี พรุ่งนี้เจอกัน ไม่ต้องห่วง ไปเคลียร์ทางโรงแรมให้เรียบร้อยและเงียบที่สุด ห้ามเรื่องถึงตำรวจ”

 

‘ครับ’
 

“พักผ่อนเถอะ หม่าหลง ดึกแล้ว ฉันก็จะพักเหมือนกัน”
 

‘แต่ว่า…’

 

“พักผ่อนซะ พรุ่งนี้ เราถึงจะเจอกัน” สิ้นคำชายหนุ่มก็วางสายทันที


 

……………………………………………………………………………..



 

ทันทีที่เจ้านายตัดสายทิ้ง สองบอดี้การ์ดหนุ่มถึงกับมองหน้ากัน แต่ก็ครายความกังวลไปบ้าง เมื่อรับรู้ว่าเจ้านายของพวกเขาปลอดภัยดี


 

“วางไปแล้วว่ะ”หม่าหลงบอกเพื่อน

 

“ปลอดภัยใช่มั้ย”
 

“อืม”

 

“งั้นเราคงจัดการเรื่องทางนี้”

 

“ใช่ พรุ่งนี้เราถึงจะได้เจอกับนาย” เมื่อตกลงกันเสร็จทั้งคู่ก็แยกย้ายกันเริ่มงานของตัวเองทันที

……………………………………………………………………………….




^_^ ให้อ่านกันอีกตอน

ถ้าความสุขของคุณ คือการอ่านนิยาย พลับ
อยากบอกว่า ความสุขของพลับ ก็คือการ รีไรต์ เรื่องราว
ให้คุณอ่าน


ปล. เหมือนเรื่องจะสนุกขึ้นเรื่อยๆ ตอนหน้าห้ามพลาด อุ๊บ >o< !!!