สาดรัก กระสุนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ดงลูกปืน / น้ำใจ

[บทที่ 2 ดงลูกปืน / น้ำใจ]

ร่างบางเดินหอบ ของพะรุงพะรัง ออกจากห้าง ถึงแม้จะตัวเล็ก แต่ก็หอบของมากมายมาจนถึงรถ วันนี้เธอเอารถกระบะของพี่สาวมา โดยทิ้งช็อปเปอร์คู่ใจไว้ที่ร้าน  หญิงสาวเอาของขึ้นท้ายกระบะอย่างคล่องแคล่ว โดยหารู้ไม่ว่าทุกย่างก้าวของเธอ อยู่ในสายตาคมกริบที่ซ่อนอยู่ในกรอบแว่นสีดำสนิทของใครบางคน ที่นั่งรอการกลับออกมาอีกครั้งของเธอด้วยความตั้งใจ


 

“เรารออะไรหรือครับ นาย” บุรุษหนุ่มที่นั่งคู่คนขับถามอย่างสงสัย ทันทีที่ขึ้นรถ นายหนุ่มก็สั่งให้ติดเครื่องรอแต่ไม่อนุญาตให้ออกรถ จนกระทั่ง นานจนผิดสังเกต จึงได้เอ่ยถาม

“หม่าหลง ตามรถคันหน้าไป ไม่ให้เขารู้ตัว จนกว่าฉันจะสั่งให้เลิกตาม” เสียงขรึมทรงอำนาจ ไม่ตอบแต่กลับออกคำสั่งที่ทุกคน ที่นั่งมาด้วยถึงกับอึ้ง แต่ก็ทำตามอย่างไม่มีข้อขัดแย้ง

 

มัสยาขับรถไปตามทางหน้าสู่ ร้านขนมไทยของพี่สาว ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น เพราะรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครขับตามมา พยายามมองกระจกหลังตลอดแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดสังเกต

 

“เหมือนจะรู้ตัวครับ นาย”

“ตามต่อไป ยังไม่สั่งให้เลิกตาม” สั่งเสียงเรียบด้วยท่าทางที่ขรึมเช่นเคย มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบเอาสร้อยล็อคเกต ขึ้นมาเปิดดูรูปในนั้นอีกครั้ง ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมา นอกจากยิ้มมุมปากนิดๆ มีแต่คนสนิทเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้เขาอารมณ์ดีแค่ไหน

จนกระทั่งรถกระบะของหญิงสาวจอดที่ร้านขนมไทย “มัทนะพาธา” หญิงสาวก็ลงจากรถ ก่อนจะตรงเข้าไปในร้าน และกลับออกมาอีกที คราวนี้มีเด็กหนุ่มตามออกมาด้วย สองคน เพื่อขนของลงจากรถ แล้วเจ้าตัวก็กลับเข้าไปในร้านอีกครั้ง

 

“หม่าหลง กลับโรงแรม” ร่างสูงในชุดสูทสากลสั่งเสียงเฉียบ

“ครับ นาย” พลขับรับคำก่อนจะออกรถ มุ่งสู่ปลายทางที่เจ้านายของเขาต้องการ

มัสยาออกจากร้านของพี่สาวในเวลาเกือบพลบค่ำ ขับช็อปเปอร์คู่ใจ กินลมไปเรื่อยๆ มุ่งหน้ากลับบ้าน โดยหลังจากปิดร้านเสร็จ พี่สาวจะกลับตามมา และไปเจอกันที่บ้านเพื่อกินข้าวด้วยกัน เป็นอย่างนี้มาตลอด

ร่างบางท่องไปบนถนนยามเย็น อย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะมีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในสมอง ก่อนหักหัวชอปเปอร์คู่ใจคันโปรดไปอีกเส้นทางหนึ่ง เพื่อจะแวะไปหาเพื่อนรักที่ทำงานโรงแรมใหญ่ ที่ค่อนข้างจะมีระดับ เพื่อจะให้เขาประหลาดใจเล่น

………………………………………………………………………….

“รถนั่น น่าสงสัย ทุกคนระวังตัว” สิ้นคำชายหนุ่ม ก็เป็นไปตามที่เขาเอ่ยไว้จริงๆ เมื่อ ชายฉกรรจ์ ราว 4 คน จากรถอีกคันพร้อมอาวุธครบมือ หันปลายกระบอกปืนมาทางรถของเขาพอดี เป็นอื่นไปไม่ได้ นอกจากกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ที่ตามมาเก็บเขานั่นเอง คนร้ายไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หาที่ซ่อนตัวหรือตั้งตัวอะไร ทันทีที่หันปลายกระบอกปืนมาทางเขากระสาดกระสุน นับไม่ถ้วนจนคนในรถต้องหมอบต่ำลง

 

ปัง!!! ปัง!!!! [ปืนไม่เก็บเสียง ] ปิ้ว !!! [ปืนเก็บเสียง]

 

ร่างหนาในชุดสูท อาศัยช่วงจังหวะหนึ่ง สลัดตัวออกจากรถถึงแม้ว่ารถของเขาจะเป็นรถอย่างดี กันกระสุนได้ก็ตาม  รวมถึงคนติดตามอีกสองคนด้วย ก่อนจะอำพรางตัวเองกับต้นไม้ใหญ่หน้าโรงแรม กระชับปืนในมือมั่นก่อนจะเล็งไปยังชายชุดดำ และระเบิดกระสุนไปยังฝ่ายตรงข้าม

 

“หนีไปครับ นาย ทางนี้ผมถ่วงเวลาเอง!!!” โจวเหวิน เอ่ยเสียงดังฟังชัด ฝ่าเสียงกระสุนปืนมากบอก

“หม่าหลง นายคุ้มกันเจ้านายไป ทางนี้ฉันถ่วงเวลาเอง”

“ได้!!! แล้วเจอกัน ไปครับ เจ้านาย”


       ร่างสูงในชุดสูทสีดำ รับคำเพื่อน ก่อนยิงสกัดอีกฝ่ายให้อย่างกระหน่ำ จนเปิดช่องพอจะหนีได้ ความจริงพวกเขาชินแล้วกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่ที่ต้องหนีก่อนเพราะที่นี่ไม่ใช่ถิ่นเขานั่นเอง เขามาติดต่อธุรกิจและพักไม่กี่วันก็จะกลับ แต่พอมาเจอเรื่องนี้เข้า เกรงว่าจากที่จะกลับ เขาอาจต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่อย่างเลี่ยงไม่ได้


 

………………………………………………………………………



 

“มัส ฉันมีงานด่วนอ่า มีพวกมาเฟียมาถล่มกับแขกที่มาพัก หน้าโรงแรม ที่สำคัญแขกพิเศษด้วยว่ะ วันนี้ไม่ดวกจริงๆ ไว้วันหลังนะ ไปเคลียร์พื้นที่ก่อน”


       ร่างโปร่งในชุดพนักงานโรงแรม ถือวิทยุสื่อสาร ตรงดิ่งไปยังที่เกิดเหตุ ทันที ทิ้งสาวร่างบางผมม้าให้มองตาม ด้วยความรู้สึกเห็นใจ ก่อนจะหมุนตัวกลับ เพราะเพื่อนมีงานด่วนเสียแล้ว ตัวเองก็คงต้องกลับบ้านจริงๆเสียที เดี๋ยวพี่สาวจะรอนาน


 

…………………………………………………………………….




 

“เจ้านายโดนยิง นี่ครับ” หม่าหลงเอ่ยเสียงเครียด เมื่อเหลือบไปเห็นไหล่แกร่งที่มีเลือดอาบเป็นทางยาว

“ไม่เป็นไร แค่ถากๆ” พูดเสียงขรึมกัดฟันเอ่ย ก่อนจะถามต่อ

“ตอนนี้เรามาไกลหรือยัง”

“ผมไม่ทราบครับ แต่น่าจะไกลพอ” โจวเหวิน รายงาน พลางกระชับปืนมือมั่น เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์

 

       เพียงแต่ทั้งสองเตรียมจะออกเดินทางต่อ ก็ต้องชะงัก เมื่อชายชุดดำอีกสามคนตามมาล้อมเอาไว้ได้สำเร็จ
 

“ถึงที่ตายแล้ว ไอ้หน้าจืด!!!” หนึ่งสามกล่าวเสียงเหี้ยม
 

ในขณะที่คนที่ตกอยู่ในวงล้อมประเมินสถานการณ์ตรงหน้า คนพวกนี้ไม่ใช่พวกที่ตามมาจากฮ่องกง แต่เป็นทีมมือปืนที่นี่ ซึ่งอาจจะฝีมือไม่เท่าไหร่

 

“พวก แก ต้อง การอะไร!!!” ชายหนุ่มในวงล้อมกล่าว เสียงเย็น

 

“จะตายอยู่แล้ว ถามมากทำไมวะ นี่หรือวะ เจ้าพ่อฮ่องกง ไม่มีน้ำยาเอาเสียเลย” คนได้เปรียบยังคงเย้ยหยันอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง
 

“โจวเหวิน ฝ่าไปให้ได้ ไม่ต้องห่วงฉัน”

     ชายหนุ่มกระซิบสั่งเป็นภาษาจีนกวางตุ้ง ให้รู้กันสองคน เพราะประเมินแล้วว่า คนพวกนี้ไม่รู้ภาษาจีนอย่างแน่นอน เมื่อลูกน้องคนสนิทรับคำ การบู๊สนั่นจึงเกิดขึ้น

“อะไรวะนั่น!!!” ร่างบางที่ควบชอปเปอร์ผ่านมา เพราะเป็นเส้นทางกลับบ้าน เกิดเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดี ก่อนจะค่อยๆ จอดรถแอบข้างทาง และค่อยๆย่องไปดู ภาพที่เห็นคือ ชายชุดดำ 2 คนกำลังได้จังหวะ จ่อปืนไปยังร่างสูงในชุดสูทสากลที่ยืนมือเปล่า ไม่มีอาวุธใดในมือ

“เห้ย!!! แบบนี้มันรุมกันนี่นา” ร่างบางเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆอ้อมไปอีกฝั่ง และสังเกตรอบๆปรากฏว่าไม่ใครแล้ว นั่นแสดงว่า ปลอดภัยระยะหนึ่ง หากจะจัดการกับสองคน ที่กำลังจ่อปืนผู้ชายคนนั้น หญิงสาว อ้อมไปหามุมที่พอจะสามารถสื่อสารกับคนที่กำลังเสียเปรียบ เพื่อบอกเขาว่า เธอจะช่วย และเมื่อมั่นใจว่า อีกฝ่ายรับรู้การมาของเธอแล้ว ร่างบางก็ให้สัญญาณ เพื่อลงมือพร้อมกัน อย่างน้อย ตัวต่อตัวก็พอจะสมน้ำสมเนื้อ มากกว่า


 

“เห้ย!!!” ร่างบางส่งเสียง เพื่อให้คนทั้งสามรู้ตัว มีแต่เพียงชายหนุ่มในชุดสูทสากลเท่านั้นที่รู้ว่า สัญญาณนี้ มีเพื่ออะไร สิ้นคำ ชายหนุ่มในชุดสูทสากลก็เตะตวัดมือ จนปืนในมือของอีกฝ่ายกระเด็นไปไกล ก่อนจะระดมกำลังที่มี ต่อสู้กับอีกฝ่าย เช่นเดียวกับร่างบางที่เข้าไปช่วย


 

เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะสามารถต่อสู้กับผู้ชายอกสามศอกได้ขนาดนี้ เจ้าตัวคงฝึกฝนมาดีพอตัว แต่กระนั้นการยื่นมือเข้ามาช่วยเขาคราวนี้ หญิงสาวคงต้องเดือดร้อนโดยใช่เหตุ อย่างไรก็ตาม เขาก็ซาบซึ้งกับน้ำใจครั้งนี้ยิ่งนัก เขาไม่อยากจะคิดว่า หากการมีน้ำใจครั้งนี้จะให้ร่างบางต้องบาดเจ็บหรือเป็นอะไรไป เขาคงไม่ให้อภัยตัวเอง


 

“หนีไปซะ…ที่นี่ไม่ปลอดภัย” ชายหนุ่มกล่าวเสียงขรึม ขณะที่ยังต่อสู้อยู่กับชายชุดดำอย่างถึงพริก ถึงขิง หากเขาไม่บาดเจ็บ สองคนนี่ไม่รอดมือของเขาแน่

 

“ฉันหนีไป…แล้วทิ้งคุณไว้คนเดียวเหรอ ฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณ อย่าสั่ง!!!” หญิงสาวตอบกลับไปก่อนจะเตะอีกฝ่ายจนล้มลงไปกอง และไปช่วยชายหนุ่มอีกแรง เมื่อชายชุดดำเสียหลัก หญิงสาวก็จูงมือของชายหนุ่มในชุดสูทสากลวิ่งไปทางที่จอดชอปเปอร์ทิ้งเอาไว้ ก่อนจะขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ และบังคับให้อีกฝ่ายขึ้นซ้อนและบึ่งออกไปจากที่เกิดเหตุ อย่างรวดเร็ว…





 ######################################


ส่งให้อ่านนำร่องกันอีกตอน ^_^  เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ  เม้นเยอะ ๆ