สาดรัก กระสุนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 เทียบเชิญตระกูลเฉิน

[บทที่ 6 เทียบเชิญตระกูลเฉิน]

มัสยาออกจากบ้านตั้งแต่เช้า วันนี้หญิงสาวมีนัดกับเด็กๆที่ยิมจะต้องรีบไป โดยพาหนะคู่ใจคือชอปเปอร์คันโปรด

“โรส มัสไปก่อนนะ รีบจริงๆ เด็กๆมันนัดประลองเชิงกัน ต้องไปเป็นกรรมการ”

“จ๊า มัสขับรถดีๆนะ เย็นนี้กลับมากินข้าวด้วยกัน”

“ค๊า” รับคำ ก่อนจะบึ่งชอปเปอร์คันโปรด ทะยานสู่ท้องถนน

แต่ขับไปได้สักพักก็ไปต่อไม่ได้ เพราะมีรถตู้สองคันจอดขวางทางอยู่ หญิงสาวค่อยๆจอดรถ และตะโกนถามเสียงดัง

“รถเป็นอะไรอ่ะคุณ”

“รถชนกันครับ” ชายชุดดำดูสุภาพๆ ตอบกลับมาพลางเดินมาหาร่างบางที่คล่อมชอปเปอร์อยู่อย่างทะมัดทะแมง

“แต่ฉันต้องผ่านทางนี้คุณหลีกทางหน่อยสิ” หญิงสาวเอ่ยออกไป ถ้าจะเปลี่ยนเส้นทางอื่นคงไปไม่ทันพวกนั้นประลองมวยกันแน่ เผลอๆ ไปไม่ทันเรื่องจะไปกันใหญ่

“ครับ”เขารับคำก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวค่อยๆเคลื่อนรถไปอย่างช้าๆ เพราะทางมันแคบ แต่เพียงหญิงสาวคล้อยหลังไปเล็กน้อยสายตาบางอย่างก็ถูกส่งไปยังพักพวก ที่ออกันอยู่โดยที่หญิงสาวไม่ทันรู้ตัว  

“เอ๊ะ !!! พวกคุณขวางฉันทำไม นี่ถนนสาธารณะ นะ” ร่างบางถามเมื่อชายชุดดำอีกสองคนกรูมาขวางทางเอาไว้ เท่ากับว่าตอนนี้เธอตกอยู่ในวงล้อมของคนพวกนี้อย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางเหวี่ยงตัวลงจากรถอย่างเสียอารมณ์ เห็นทีเธอคงได้ออกกำลังกายตอนเช้าเป็นแน่แท้

“เราได้รับคำสั่ง ให้มาเชิญคุณ ให้ไปกับเรา” ชายชุดดำคนเดิมกล่าว

“ฉันไม่รู้จักพวกคุณ ไม่ตอบรับคำเชิญ ถอยไป!!!”

“ถ้าเช่นนั้น คุณคงต้องหาทางฝ่าออกไปเอง”

การต่อสู้เหมือนกำลังจะเริ่มขึ้น โดยหญิงสาวเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ร่างบางซัดร่างหนาที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดลงไปนอนกองลงกับพื้นอย่างง่ายดาย ก่อนจะซัดอีกสองคนที่กรูเข้าหาอย่าง จนกระทั่งฝ่าไปถึงคนที่พูดคุยกับเธอนั่นเอง เธอแค่คิดว่าคนพวกนี้แปลกๆ อยากจะพาเธอไป แต่เหมือนถูกสั่งมาไม่ให้ร้ายอะไรเธอเลย เพราะนอกจากจะไม่สู้เธอด้วยฝีมือแท้จริงที่มี กลับยอมให้เธอซัดให้แบบจังๆ แต่จังหวะที่เธอก้าวเท้าพลาด เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายชุดดำเอาผ้าสีขาวกลิ่นฉุนมาโปะ เข้าที่จมูกจนร่างบางเริ่มเซ และสลบไปในที่สุด

“โห คุณปีเตอร์ เธอร้ายไม่เบานะครับ เจ้านายแค่ให้มาเชิญแค่นี้ พวกเราสะบักสะบอมไปหลายคน”

“ถ้าได้มาง่ายๆ คุณหม่าหลงจะบอกหรือว่า อย่าประมาท รีบออกรถ ส่วนชอปเปอร์คันนี้ให้คนเอาไปเก็บไว้ก่อน”

“ครับ”

……………………………………………………………………………..

คฤหาสห์ตระกูลเฉิน

“เรื่องที่ฉันให้ไปทำ ถึงไหนแล้ว”

“เรียบร้อยครับนาย ไม่เกิน 4 ชั่วโมงนายจะได้ของสำคัญ”

“ดีมาก…วันนี้ ยกเลิกนัดทั้งหมด ฉันไม่ออกไปไหนทั้งนั้น”

“ครับ…ว่าแต่ เราเอาของสำคัญมาแบบนี้ พี่สาวเขาจะไม่โกรธเอาหรือครับนาย เขารักของเขา”

“ที่เหลือฉันจัดการเอง สั่งคนจัดห้องไว้ให้พร้อม”

…………………………………………………………………………

เมืองไทย

มัทนากลับเข้าบ้านในเวลาเย็นย่ำค่ำ อดแปลกใจไม่ได้ วันนี้ทั้งวัน มัสยาน้องสาวฝาแฝดไม่โทรหาเธอเลยแม้แต่สายเดียว กลับมาถึงบ้านก็ปิดเงียบ แสดงว่าเจ้าตัวยังไม่กลับ ร่างบางไขประตูความมืดโรยตัวลงเรื่อยๆ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ผ่านประตูเข้าไปในบ้านก็มีมือปริศนาเอื้อมมาจากด้านหลังพร้อมผ้ากลิ่นฉุนสีขาวปิดปากปิดจมูกเธอเอาไว้ หญิงสาวพยายามดิ้นเอาตัวรอดแต่ก็ยากเต็มที ในที่สุดร่างบางก็สิ้นสติลงชายปริศนาค่อยๆช้อนตัวหญิงสาวขึ้นอุ้ม ก่อนจะพาร่างบางที่หมดสติไปที่รถและขับออกไป

“ถูกตัวแน่นะ”

“เออ…ตามรูปที่นายให้มา”

“ถ้างั้นก็ออกรถ มีเวลาไม่มากเดี๋ยวเครื่องบินออกพอดี”

“อืม”

………………………………………………………………………………….

คฤหาสห์ตระกูลเฉิน

มัสยาค่อยๆลืมตา พร้อมๆกับสติที่ค่อยฟื้นคืน ร่างบางมองไปรอบๆและบอกกับตัวเองว่านี่ไม่ใช่ห้องของเธอในบ้านของเธอ ร่างบางทบทวนความคิดอีกครั้ง จนกระทั่งเริ่มลำดับเหตุการณ์ได้ ร่างบางก็สะดุ้งโหยง ก่อนจะตรงดิ่งไปที่ประตู ค่อยๆแง้มบานประตูออกมาและมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าทางสะดวก ร่างบางก็ค่อยๆลัดเลาะไปตามทางเดิน จนกระทั่งลงสู่ห้องโถงชั้นล่าง ด้วยความรู้สึกว่าจะไปทางไหนดี เพราะที่ทางบ้านช่องกว้างขวางเกินไป ท่าทางลนๆนั้น อยู่ในสายตาของชายหนุ่มเจ้าของสถานที่มาตลอด ผ่านทางหน้าจอที่เชื่อมกับกล้องวงจรปิด

“ขวางเธอไว้ อย่าให้หนีไปได้” สั่งเสียงเรียบก่อนจะออกไป

“ครับ”

มัสยาค่อยๆลัดเลาะไปตามทางก่อนออกสู่ประตูหน้าห้องโถงที่เบื้องหน้าคือสวนหย่อมขนาดใหญ่ ร่างบางไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปทันทีแต่ก็ช้าเกินไปสำหรับชายชุดดำนับสิบคนที่กรูเข้ามาล้อมเธอไว้ตอนนี้

“พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม” ร่างบางเอ่ยถามพลางยกกาดขึ้น อย่างระวังตัวทั้งที่สติเธอตอนนี้ยังมึนๆงงๆ อยู่เลย

“ยินดีต้อนรับ ครับคุณมัสยา” เสียงขรึมทรงอำนาจเอ่ยขึ้นจนหญิงสาวหันขวับไปมอง

“คุณ!!!”

“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง”

“แต่ฉันไม่ยินดีที่ได้พบคุณ”

“แต่คุณไม่มีทางเลือก”

“ใช่ ฉันไม่น่าช่วยงูพิษเลย สุดท้ายมันก็วกกลับมาทำร้ายฉันจนได้ ไอ้พวกสารพัดพิษ!!!” หญิงสาวบริภาษทั้งวาจาและสายตา ไปยังคนตัวสูงที่ยืนตระหง่าน ต่อหน้าเธอ

“ผมว่า…คุณต้องการพักผ่อน”

“ไม่ต้องมาอ้อมโลก คุณต้องการอะไร พาฉันมาแบบนี้!!!”

“หายเหนื่อยแล้วค่อยคุยกันนะมัส”

“ไม่!!! ที่นี่ ที่ไหนฉันจะกลับบ้าน”

“ที่นี่ ฮ่องกง ไม่ใช่เมืองไทย คุณยังกลับตอนนี้ไม่ได้”

“ได้สิ แค่คุณพาฉันไปส่ง…นะ…คุณไม่รู้หรือป่านนี้โรสคงรอฉันกลับบ้าน ไม่มีฉันสักคนโรสจะเป็นยังไง” หญิงสาวบอกออกไป น้ำตาเม็ดใสๆค่อยๆเอ่อมาคลอ แต่อีกฝ่ายยังคงเฉย หญิงสาวจึงปรี่เข้าไปก่อน เอ่ยวาจาท้าต่อยจนใครๆต่างพากันอึ้ง

“ถ้างั้นมาสู้กัน ถ้าฉันชนะคุณต้องพาฉันกลับไปส่ง”

“แล้วถ้า…แพ้”

“ทุกอย่าง…ที่คุณต้องการ !!!” ร่างบางยื่นขอเสนอ จนลืมคิดถึงเรื่องความเสียเปรียบที่ผู้หญิงอย่างเธอจะต้องเผื่อเอาไว้ ในเงื่อนไขครั้งนี้ด้วย

“ตกลง”




################################

นู๋มัสของเจ้ ทำไมปากไวเยี่ยงเน้ >O<

อ๋อย ตอนหน้า ใครชนะมาลุ้นกัน !!!

เชียร์ใครดี ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ >//<