คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 ส่งแขก
[บทที่ 4 ส่งแขก]
เช้าวันต่อมาชายหนุ่มก็โทรเรียกคนของเขาให้มารับ ที่บ้านของสองพี่น้อง ทันที แต่กว่าที่คนของเขาจะมา ชายหนุ่มก็ถือโอกาสเดินสำรวจบ้านช่องห้องหับเสียหน่อย
“อึ๊บ…ฮึ๊บ !!!” เสียงหนึ่งดังมาจากหลังบ้าน เรียกให้แขกหนุ่มต้องเดินไปตามเสียงนั้น
“ทำไมมันยากเย็นอย่างเน้…”
ร่างบางบ่นกะปอดกะแปด อย่างไม่สบอารมณ์ เช้าๆวันหยุดอย่างนี้เธอควรจะได้เดินเล่น และปลูกต้นไม้อย่างที่ควรจะเป็นสิ แต่พี่สาวก็ผู้มีเมตตาของเธอก็หางานมาให้เธอจนได้ จำได้ว่าเมื่อเช้าตอนที่แหกตาตื่นขึ้นมา เพราะว่ามัทนาไปปลุก ด้วยเหตุผลคือ พี่สาวสุดที่รักจะทำน้ำพริกส้มตะลิงปลิง จะว่าอร่อยมันก็อร่อยอยู่หรอกเรื่องกินเธอไม่เกี่ยวอยู่แล้ว เพราะฝีมือพี่สาวเรื่องนี้น่ะ เชื่อกินได้เลยว่าอร่อย แต่ทีรับไม่ได้คือ เช้าๆแบบนี้ทำไมต้องให้เธอมาปีนต้นตะลิงปลิงด้วยเล่า แต่เพื่ออาหารรสเด็ดจะขึ้นโต๊ะเช้านี้ ร่างบางเลยยอมแต่โดยดี
“ฮึ๊บ…แฮ่ ได้แล้ว คงจะพอล่ะนะ”ร่างบางเด็ดตะลิงปลิง จนพอใจแล้วปีนกลับลงมาอย่างคล่องแคล่ว ระหว่างที่เดินถือตะกร้า ตะลิงปลิงที่เพิ่งเก็บมาได้อย่างภูมิใจ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อแขกของบ้านมายืนทื่อเป็นยักษ์ปักหลั่น และอมยิ้มน้อยๆ
“คุณ!!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่างบางถามเสียงห้วน ก็ภาพลักษณ์คงไม่น่ามองเท่าไหร่นักหรอก
“สักพัก”
“คุณยิ้มอะไร…” หญิงสาว
“คุณเก่ง”
“อยู่แล้ว…ถอยไปเกะกะ”ร่างบางยืดตัวอย่างน่ารักก่อนจะเดินชนไหล่ข้างที่ไม่เจ็บของอีกฝ่ายไป
“โอ๊ะ!!!”
คนอวดเก่งร้องเสียงหลง เมื่อเดินไปผ่านไปได้สักพัก เมื่อร่างบางสะดุดหลุมดินที่ขุดเอาไว้เตรียมจะลงต้นไม้ แต่บังเอิญมีหญ้าคลุมอยู่ ด้วยสภาพที่ไม่จืดเอาเสียเลย ตะลิงปลิงที่เก็บไปเมื่อครู่ กระเด็ดตามแรงจนกระจัดกระจาย ชายหนุ่มรีบหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ พอๆกับที่มัทนา รีบวิ่งออกจากครัว เพราะความเป็นห่วง กลัวว่าน้องสาวจะตกต้นตะลิงปลิง
“มัส!!! ทำไมลงไปนั่งแบบนั้น เจ็บตรงไหนรึเปล่า” แฝดพี่ถามด้วยความเป็นห่วง
“มัสโดนแกล้ง”ได้ช่อง คนเจ็บก็ฟ้องเลย
“ใครแกล้ง” แฝดพี่ถาม
“ไม่น่าถามเลยโรส ก็หมอนี่ไงล่ะ”
“แกล้งยังไง”
“ก็เขาหัวเราะมัส จนมัสเดินสะดุดหลุมนี่ไงล่ะ เขาผิด”ร่างบางฟ้องข้างๆคูๆ จนคนถูกใส่ร้ายแอบยิ้มให้กับความไร้เดียงสาน้อยๆนี้
“ครับ ผมผิด”
“เห็นมั้ย…” แฝดน้องโบ้ยทันที
“มัส…มีเหตุผลหน่อย พี่ไม่เห็นว่าหัวเราะเฉยๆจะทำให้มัสสะดุดล้มได้ มีแต่มัสเองอ่ะแหละ ซุ่มซ่ามจนได้เรื่อง นี่!!! แล้วก็อย่างเถียง เราเป็นฝาแฝดกัน เรื่องแค่นี้ปิดกันไม่ได้หรอก”
มัทนาเอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะเอ็ดร่างบางจอมซุ่มซ่ามของบ้าน อย่างยิ้มๆ เอ็นดูในความแก่นเซี้ยวของอีกฝ่ายมากกว่าจะโกรธจริงจัง ก่อนจะช่วยกันเก็บตะลิงปลิงที่กระจัดกระจาย
ผ่านไปสักพัก แขกอีกสองคนก็มาเยือน เป็นหม่าหลงกับโจวเหวินนั่นเอง มาตามเวลาที่นายของเขาสั่ง และเงียบที่สุด
“นั่นใครมาน่ะ” มัทนาถามทันทีที่มีรถมาจอดหน้าบ้าน
“เดี๋ยวมัสไปดูเอง” พูดจบร่างบางก็เดินออกไปดู
“มาหาใครคะ”
“ผมมารับคุณ…เอ่อ เจ้านายครับ”
โจวเหวินอ้อมแอ้มตอบ ก่อนจะมองเจ้าของบ้านชัดๆ รู้สึกคุ้นๆ และเพียงครู่เดียวเท่านั้นก็นึกได้ว่า คือคนเดียวที่เจ้านายของพวกเขา สั่งให้ขับรถตามเมื่อวานนี้ตอนกลางวันนั่นเอง ชักจะยังไงๆสองหนุ่มหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนที่เจ้าของบ้านเปิดประตูให้เข้าไป
และเมื่อเจ้านายกับลูกน้องเจอกัน พี่น้องฝาแฝดก็แยกตัวออกมาโดยมุ่งหน้าเข้าครัว ปล่อยให้หนุ่มๆเขาคุยกันนั่นเอง
“คุยอะไรกัน ดูมีลับลมคมใน”แฝดน้องอดบ่นไม่ได้
“เขาคงมีเรื่องสำคัญต้องคุยกันแหละ มัสก็…อย่าบ่นไปหน่อยเลย”
พักใหญ่อาหารหลายอย่างทยอยเสร็จพร้อมรับประทาน มัทนาเดินเข้าไปบอกแขกทั้งสาม ให้อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน ซึ่งทั้งสามก็ไม่ขัด อาหารหลายอย่างจึงถูกลำเลียงขึ้นโต๊ะอย่างน่ารับประทาน
“ทานข้าวกันก่อนเถอะค่ะ แล้วค่อยไป”
“ใช่รีบกินๆซะ จะได้รีบไป” แฝดน้องอดไม่ได้ ก่อนจะเอาถั่วฝักยาวจิ้มน้ำพริกตะลิงปลิงแล้วส่งเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“มัสอ่ะ…”
“นั่นอะไรหรือครับ” หม่าหลงถาม เมื่อเห็นหญิงสาวแฝดน้อง จิ้มแล้วส่งเข้าปาก
“น้ำพริกตะลิงปลิงค่ะ ลองดูอร่อยนะคะ” มัทนาเชิญชวน และแน่นอน มันอร่อยสมคำเชิญชวน แต่น่าเสียดายที่สองหนุ่มผู้มาใหม่ไม่ทราบที่มาที่ไป ของตะลิงปลิงที่นำมาทำน้ำพริกถ้วยนี้เท่านั้นเอง
“น้ำพริกตะลิงปลิงอร่อยเหาะจริงๆด้วยครับ” หม่าหลงเอ่ยอย่างชื่นชม แต่คนที่มีชนักปักหลัง เพราะเมื่อเช้าดันทำตะลิงปลิงเหาะไปเกือบหมดถึงกับสำลักน้ำ
“แค่กๆ แค่กๆ”
“มัสค่อยๆทานสิ” มัทนาเอ่ยยิ้มๆรู้ทันความคิดอีกฝ่าย และเวลาอาหารผ่านไป แขกก็ถึงเวลาต้องกลับจริงๆเสียที
“ขอบคุณครับ…ที่เอื้อเฟื้อ” แขกหนุ่มผู้เป็นนายเอ่ยอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าสาวร่างบาง ผมสั้นตัดม้าน่ารัก
“แล้วพบกันใหม่…” ก่อนจะจากไป โดยมีลูกน้องสองคนเดินตามไม่ห่าง
“เชิญ!!! ใครอยากจะพบกับคุณ ไม่เจอกันทั้งชาติ อ่ะดีแล้ว”
“ผม…ยืนยันคำเดิม แล้วพบกันใหม่” ร่างบางไม่ยี่หระกับคำกล่าวนั้น จนกระทั่งรถหรู ค่อยๆ เคลื่อนจากไปช้า ชีวิตสองสาวก็เท่ากับว่าได้กลับสู่ ภาวะปกติอีกครั้ง
………………………………………………………………………………
“นี่มันอะไรกันครับ นาย” ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกไป หม่าหลงก็ถามขึ้นก่อน ด้วยความคาใจ
“เรื่องอะไร”
“ฝาแฝด สองคนนั่น”
“ถึงเวลาแล้วจะบอก…ตอนนี้สิ่งที่เราต้องทำคือ กลับฮ่องกง ไปสะสางกับคนที่ตามฆ่าฉัน ถึงที่นี่ ฉันไม่คิดจะหายใจร่วมกับมัน” ร่างสูงทรงอำนาจ เอ่ยเสียงเย็นเหยียบ
#----------------------------#
เป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะเออ เช้าๆวันอาทิตย์ สดใส
อัฟให้อ่านกันอีกตอน นะคะ
ความคิดเห็น