[junjinxbjin] bad friend

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

ย้อนไปเมื่อ10 ปีก่อนหน้านี้ เด็กชายน่ารักอายุ7ขวบ ชื่อ คิม จินฮวาน อาสัยอยู่ในบ้านหลังโต มีฐานะร่ำรวย 

"แม่ฮะพ่อฮะ วันนี้จินวานสอบได้ที่หนึ่งอีกแล้วฮะ" เด็กน้อยยื่นใบเกรดให้แม่ดูด้วยความภาคภูมิใจ 

"เก่งเหมือนทุกปีเลยนะลูกพ่อ อย่างงี้มันต้องให้รางวัลซะแล้ว" คนที่เรียกตัวเองว่าพ่อยื่นมือไปขยี้กลุมผมนุ่มนิ่ม

"มันก็เหมือนทุกปีนั่นเหละคุณตื่นเต้นอะไรนักหนา" ลูน่าว่าแล้วก็หันหน้าหนีไปทางหน้าต่าง

"อย่าเอาเรื่องของเรามาหงุดหงิดกับลูกได้มั้ย" จินฮวานได้แต่เงียบ เป็นครั้งแรกที่พ่อกับแม่เขาทะเลาะกัน

"ฉันป่าวสักหน่อย อ่อ เย็นนี้ฉันมีนัดปาร์ตี้กับเพื่อน" 

"ไปเที่ยวดึกๆดื่นๆเหมือนวัยรุ่นอยู่ได้ ลูกเธออายุ7ขวบแล้วนะ" 

"ก็ต้องผ่อนคลายกันบ้างสิ คุณจะอะไรนักหนา" หญิงสาวเถียงขาดใจ

"หรือไปหาไอ้ซึงฮยอนอะไรของคุณน่ะสิ บริษัทผมกำลังมีปัญหาคุณจะมาอยู่กับผมได้ไง หึ" ซึงฮยอนหรอ ซึงฮยานคือใครอ่ะ จินฮวานถามตัวเองในใจ

"ทำไมชอบมองฉันในแง่ร้ายแบบนี้ล่ะ" รถที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ก็หยุดจอดกระทันหัน

"จะไปก็ไป! ไปสิ!" ด้วยความโมโหพ่อของจินฮวานตะคอกใส่ลูน่า จินฮวานที่อยู่ในเหตุการ์ณถึงกับสั่นระริก ตาหวานมีน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา พ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องอะไรจินฮวานไม่รู้เรื่องเลย

ลูน่าออกจากรถก่อนที่จะปิดประตูรถอย่างรุนแรง

"พะ พ่อฮะ.." เขาคงลืมไปแล้วจริงๆว่ามีจินฮวานอยู่บนรถ

"ไม่มีอะไรหรอกนะ เดี๋ยวเรากลับบ้านกัน จินวานจะได้ดูการ์ตูนไง หรืออ่านหนังสือดี" มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่นเบาๆ

"จินวานอยากอ่านหนังสือฮะ หนังสือมีความรู้" ร่างเล็กเลิกร้องไห้ กลับมายิ้มแฉ่งให้พ่อตัวเอง

พอถึงบ้านจินฮวานก็ขี่คอพ่อตัวเอง ชายหนุ่มพาจินฮวานไปส่งที่ห้อง ในห้องจินฮวานมีแต่หนังสือและของเล่นนิดหน่อย เมื่อลงจากบ่าพ่อแล้ว จินฮวานก็วางกระเป๋าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า 

"เอานมกับขนมมาให้จินฮวานด้วย" 

....

"ป้าฮะ จินวานอยากเล่นกับคุณพ่อ" จินฮวานวางหนังสือมาเขย่าแขนสาวใช้

"คุณท่านยุ่งอยู่นะคะคุณหนู"

"นะฮะป้า" สาวใช้ยังหนักใจกับลูกอ้อนของเด็กน้อยตรงหน้า

'ปัง!' อยู่ๆก็มีเสียงดังลั่นบ้าน จินฮวานโดดกอดขาสาวใช้ทันที

"เสียงอะไรหรอฮะ มันดังมาจากห้องคุณพ่อ" จินฮวานวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของพ่อตัวเอง ทันทีที่เปิดเข้าไป..

"คุณพ่ออออออออออออออออออออออออออออ!" จินฮวานยืนมองร่างไร้ซึ่งวิณญาญนอนจมกองเลือด จินฮวานเดินเข้าไปใกล้ๆพ่อตัวเอง จินฮวานไม่ได้เด็กเกินไปถึงขนาดไม่รู้ว่าพ่อตัวเองยิงตัวเองตายหรอก... จินฮวานอยากให้เรื่องนี้ ..เป็นเพียงแค่ฝันร้าย.. ฝันร้ายเท่านั้น..

.....

แสงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านผ้าม่านบางๆ ในห้องเล็กๆ ทำให้จินฮวานได้ตื่นจากฝันร้าย.. 

เป็นอีกวันหนึ่งที่ ‘จินฮวาน’ ต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนตามวงจรชีวิตของตัวเองที่เหมือนๆกันแทบทุกวัน เหตุการณ์ในชีวิตของจินฮวานส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีอะไรน่าจดจำหรอก นอกจากเรียนแล้วทำงาน ในสมองของเขาก็ไม่เคยคิดอะไรเลย

ขาวเรียวเดินตามฟุตบาตเรื่อยๆจนถึงรัวโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง สีหน้าไร้ความรู้สึกของจินฮวานมันช่างเย็นชาไร้ซึ่งความสดใส สายตาจินฮวานเลือบไปเห็น ชายคนหนึ่งขับรถจักรยานยนต์เข้าไปเพ่นพ่านในโรงเรียน มือเล็กหยิบใบสีเหลืองออกจากกระเป๋า พร้อมกับเขียนอะไรสักอย่างลงในกระดาษ

“ นี่ นายไม่มีสิทธขับรถเข้ามาในโรงเรียน ไปจอดที่โรงรถเดี๋ยวนี้ มันคือกฎ “ มือเรียวแปะใบสีเหลืองลงไปในหน้ารถ

“โธ่ ประธานคนสวย ไม่เอาน่า” มือหนาดึงใบเตือนออกแต่โดนจินฮวานบัดมือ

“นี่ ฉันเตือนนายนะ อย่าให้ฉันต้องเตือนอีกครั้งสุดท้าย” สายตาเยือกเย็น กดดันความรู้สึกของอีกฝ่าย

“ก็ได้ ” ชายหนุ่มขับรถเข้าไปทางโรงรถเก็บความแค้นใว้ในใจ

 ความเจ้าระเบียบของจินฮวานทำให้เขาได้เป็นประธานโรงเรียนมา3ปีซ้อน ทั้งความสามารถ หน้าตา และเรื่องเรียนทำให้จินฮวานเป็นเบอร์หนึ่งของโรงเรียน ใครๆก็ต่างรู้จัก... แต่ไม่มีใครรู้จักพ่อแม่ของจินฮวานสักคน...

 ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องประจำ ที่ทางโรงเรียนจัดให้เป็นห้องสำหรับฝ่ายประธาน ในกระดานมีแผนการเรียนเกี่ยวกับโรงเรียนมากมายทั้งกิจกรรมในปีนี้ กฎระเบียบ

“ จินฮวาน ผอ. เรียกนายเข้าพบน่ะ” ไอรีนบอกจินฮวานทั้งที่จินฮวานยังเดินไม่ถึงเก้าอี้ตัวเอง ‘ไอรีน’ น่าจะเป็นคนเดียวที่จินฮวานคุยเข้าใจที่สุดแล้ว ไอรีนเป็นรองประธาน ที่ทั้งสวย รวยมหาสาน การเรียนก็ไม่แพ้ใคร เป็นผู้หญิงที่ทั้งโรงเรียนก็หมายปอง

“ถ้ามาไม่ทันคาบแรกฝากจดชีดด้วยนะ“ จินฮวานสั่งเสียแค่นั้นก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังห้องปกครอง  เมื่อถึงหน้าห้องปกครองมือเรียวก็เปิดประตู อย่างเคยชิน

“ สวัสดีครับ “ จินฮวานโค้งก่อนที่จะนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ผอ.

“สวัสดีประธานจินฮวาน มาโรงเรียนเช้าตลอดเลยนะ”  ‘หยาง ฮยอนซอก’ ผู้อำนวยการโรงเรียน พูดก่อนที่จะยิ้มบางๆ

“วันนี้ฉันก็เริ่มจะแก่แล้ว แล้วอีกอย่างฉันก็อยู่โรงเรียนนี้มานาน ฉันอยากพักผ่อนแล้วล่ะ” หยางฮยอนซอกกับจินฮวานผูกพันกันอยู่พอสมควร แต่นั่นมันก็แค่ความคิดของหยางฮยอนซอกเท่านั้น เพราะสำหรับจินฮวานไม่เคยรู้สึกผูกพันกับใครเลยคนที่เข้ามาในชีวิตจินฮวานมันก็คือหน้าที่และไม่มีใครที่พิเศษเลย

“ครับ? ท่านหมายถึง... “ จินฮวานเริ่มเข้าใจกับสิ่งที่ชายแก่ๆกำลังจะสื่อ

“ฉันจะให้ลูกชายฉันมาทำหน้าที่แทน ในวันพน. ฉันจะให้นายจัดงานอำลาฉันและต้อนรับคนใหม่ด้วย เพราะฉนั้นวั้นนี้เปลี่ยนแผนการเรียนแล้วจัดงานกันซะนะ” รอยยิ้มที่อบอุ่นของชายแก่มอบให้จินฮวาน

“ครับ” แต่สีหน้าตึงเรียบไร้การยิ้มตอบ

“นี่ จินฮวาน นายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าว 3ปีที่นายมาเรียนที่นี่มันไม่ทำให้นายสดใสเลยรึไง นายมีปัญหาอะไรมั้ย” ความอึดอัดในใจของชายแก่ ที่เป็นห่วงลูกศิทธิ์ตัวเอง

“ป่าวครับ” เช่นเคย จินฮวานก็คือจินฮวาน

“นายก็เหมือนลูกชายของฉันอีกคนหนึ่งนะ ฉันฝากความหวังของโรงเรียนนี้ไว้กับนาย ฉันอยากเห็นนายยิ้มสักครั้ง มีความสุขสักวันนายเครียดมาเยอะแล้วนะ ” คำพูดที่กลั้นออกมาจากใจ มันไม่กระทบโสดประสาทของจินฮวานสักนิด

“ผมมีความสุขดีครับ ผมจะไปเตรียมตารางงาน ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ” จินฮวานหยิบโปรเจ็คงานตรงหน้าก่อนที่จะเดินโค้งตามมารยาทแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไร้เยื้อใย 

-คุยกับไรต์-

ยู้หู้วว เปิดเรื่องมาได้ดร่าม่าจัดเต็ม น่าเบื่อมั้ย

อ่านแล้วคอมเม้นหน่อยเราจะได้รู้ว่ามีคนอ่าน 555

...ถ้าไม่มีเราก็จะแต่งให้จบ...

..รักนะคะคนอ่านของฉัน..