นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[Fic Tokyo revengers] ( Izana x oc ) เธอผู้เป็นความสุข
" นี่เธอขอพรอะไร " " ขอให้นายมีความสุขไง "
ผู้เข้าชมรวม
1,292
ผู้เข้าชมเดือนนี้
10
ผู้เข้าชมรวม
1.29K
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 25 มี.ค. 65 / 05:26 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
雨の日に初めてお会いしました。
ฉันพบเธอครั้งแรกในวันที่ฝนตก
.
.
.
.
彼女は私には非常にまれです。
เธอเป็นคนที่หายากมากสำหรับฉัน
.
.
.
.
あなたは私の人生の光です
เธอคือแสงสว่างในชีวิตของฉัน
.
.
.
.
あなたは私の最初で最後の愛です。
เธอคือรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน
.
.
.
.
私はあなたに私の光を愛しています
ฉันรักเธอแสงสว่างของฉัน
永遠に側にいて欲しい。
อยากให้อยู่ข้างๆตลอดไปและตลอดไป
*************************************************************************************
นี้เป็นการแต่งนิยายเรื่องสั้นครั้งแรก หวังว่าผู้อ่านจะสนุกกับนิยายที่เราได้แต่ง
( ปล.แน่นอนว่าดนสดทั้งหมด )
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ปี 2002
ในวันที่ฝนนั้นเป็นวันที่เเย่มาสำหรับผม ารที่ผม้อมารู้วามริอนที่ผมิว่าเป็นพี่ายแท้ๆปิบัมาโยลอว่าผมนั้นไม่ใ้น้อายแท้ๆอินอิิโร่ ผมไม่เ้าใ ทำไมถึ้อมาโหผม ทำไมถึทำีับผม ทำไมถึมาให้วามหวัผมว่าผมยัเหลือรอบรัวให้ผมับไป ทำไมถึมาหลอลวผมทั้ๆที่ไม่ใ่น้อายแท้ๆไม่ใ่สายเลือเียวัน ทำไม ทำไม ทำไม ในหัวอผมนั้นสับสนไปหมไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วทำไ้แ่ยืนมอท้อนภาสีหม่นที่มีหยาพิรุร่วโรยาท้อฟ้าโยไม่สนสิ่รอบ้า
“ นี่นายนะทำไมมายืนาฝนแบบนี้เี่ยว็เป็นหวัหรอ ิว่าัวเอเป็นพระเอเอ็มวีหรือไ ”
“ นี่ทำไมไม่อบล่ะ หยิ่หรอเราอ่ะ ”
“ ไปไลๆ ” ผมเอ่ยไล่ผู้หิประหลารหน้าผมไม่เ้าใว่าะมายุ่เรื่ออผมทำไมทั้ๆที่ะเินผ่านหรือทำเป็นไม่สนใผม็ไ้แท้ๆ
“ เอ้า็อบไ้นี่น่า นึว่าเป็นไบะอี ”
“ สอไม่เ้าเรื่อ ” ผมว่าผู้หิรหน้า
“ เ้าร่มไ้แล้วเียว็เป็นหวัริๆหรอ ”
ผมไ้แ่ยืนมอเธอเินหันหลัมอหาที่หลบฝน ไม่นานเธอ็เห็นที่ที่พอะหลบฝนไ้
“ นี่นายะยืนบือไปถึเมื่อไร เ้ามาหลบ้าในสิ ”
ผมเินหนีผู้หิประหลา แ่เธอ็ับแนผมไว้แล้วลาผมให้ามเธอไป
“ แล้วนายะหนีันทำไมเนี่ย หรือว่าะลัวว่าันับนายไปทำมิีมิร้ายหรือไ แ่ไม่้อห่วนะันไม่ทำอะไรนายหรอ เห็นแบบนี้แ่ัน็เลือนะ ”
“ ยัยบ้า!!!!ใรเ้าะไปิอะไรทุเรศๆแบบหล่อนไม่ทราบ แล้วที่บอว่าเลือนี่หมายวามว่ายัไห๊ะ!!!! ”
ผมไ้เเ่่าผู้หิรหน้า ผู้หิบ้าอะไรวนะมั
“ ็ไม่ทำไมหรอ็แ่ไม่อยาทำอะไรับนที่ทำหน้าอย่าับลูหมาน้ำหรอนะ ”
“ แล้วหล่อนหน้าาีายเหละ ” ยัยบ้านิ!!!มาหาว่าผมหน้าาเหมื่อนหมาหรอ
“ อุ๊ยแรอ่ะ ”
“ ว่าแ่นายมายืนาฝนทำไม อหัมาหรือไ ”
“ ไม่ใ่เรื่ออเธอ ” ยัยนี่ยุ่ไม่เ้าเรื่อ
“ ันไม่รู้หรอนะว่านายไปเออะไรมา แ่ถ้าารที่นายอหัแล้วมายืนาฝนแบบนี้มันเป็นารทำลายสุภาพอัวเอนะ ถ้าารที่เาไม่รันาย็ไม่ไ้หมายวามว่านอื่นเาะไม่รันาย อย่าน้อยนหนึ่ที่รันาย็ือัวนายเอหัรััวเอให้มาว่านี้หน่อย อะฝนหยุแล้วันไป่อนละ แล้วเอันใหม่นะ ”
“ ใรเาะอยาเธอับเธอัน ” ผมพูับเธอ่อนะเินลับบ้าน
“ อะ เียว่อนนายอะื่ออะไร ันื่อ ฮาสุิ มิเอิ ะเรียันว่า มิเอะ็ไ้ ”
“ ุโราวะ อิานะ ”
“ ั้นอิานะ่อานี้นายเป็นเพื่อนันนะ บายล่ะ ”
“ ใรเาะเป็นเพื่อนับเธอันละยัยบ้า ” ยัยนี่พูเอเออเอใรเาะอยาเป็นเพื่อนับหล่อนไม่ทราบ
“ รััวเอั้นหรอ ” ผมไ้แ่พูเสียเบา ไม่รู้ทำไม ผมไม่สามารถสลัำๆนี้ออไปไ้เลย
ปี 2004
“ นี่ๆ อิานะพาันไปศาสเ้าหน่อยสิ ”
“ ะไปทำไม ” ผมถามออไป้วยวามสสัยร้อยวันพันปีไม่เยอให้พาไปศาสเ้าเลย ผมับยัยนี่เป็นเพื่อนันมา 2 ปีเเล้ว เป็นเพื่อนันั้เเ่วันที่ฝนวันนั้นอยู่ับยัยนี่็ไม่ไ้เเย่ออะมีวามสุเลย้วยสำหรับผมเเล้วมิเอะนั้นเหมือนเเสสว่าเลย แ่ผมไม่รู้ทำไมเวลาอยู่ับยัยนี่ทีไร็ะมีอาารหัวใเ้นเร็วผิปิบ้ารั้็ะมีอาารหน้าแร่วม้วยนบ้ารั้ผมิว่าผมเป็นโรหัวใ นผมไปหาหมอรวเ็ร่าายเเล้วแ่หมอันบอมาว่าร่าายเป็นปิไม่ไ้เป็นโรอะไร
“ ไปเถอะน่า นะ ”
“ เออๆ พาไป็ไ้ ” ผมล่ะริๆเวลาที่ยัยนี่ออะไรไม่เยปิเสธไ้เลยสัรั้
“ เอาถึเเล้ว ”ผมเอ่ยบอน้าหลัว่าถึที่หมายแล้ว
“ แล้วสรุปให้พามาศาสเ้าทำไม ” ผมถามำถามเิม้วยวามสสัย
“ อะไรันๆมาศาสเ้า็้อมาไหว้พระอพรอยู่เเล้วสิ ถามอะไรแปลๆ ”
“ เอ้า็ไม่บอั้แ่เเรัน็ถาม้ำสิ ” ยัยนี่นิ บอั้แ่แรบเเล้ว
“ ็ันลัวว่าบอแล้วนายะไม่พามานะสิ ”
“ ันวรบอเธอไหมว่าันเยปิเสธเธอไ้สัรั้ยั ” เห้อ ยัยนี่นี่นา
“ แล้วนี่เธออพรอะไร ”
" อให้นายมีวามสุไ และ็อให้ันอยู่ับนายลอไปยัไล่ะ "
“ อพรอะไรไรสาระะมั ” ถึเธอไม่อพรนั้ผม็มีวามสุอยู่เเล้ว
“ ไม่ไรสาระหรอ ็ันอยาให้นายมีวามสุริๆนี่นา ”
“ เธอนี่นา ” ำอบอเธอพร้อมรอยยิ้มสใสนั้นมันทำให้ผมหัวใเเ่เเร หรือผมะเเอบอบเธอันนะไม่รู้เลยริๆเเ่ารที่มีเธออยู่้าๆมันทำให้ผมมีวามสุ
“ เอาล่ะอพรเสร็เเล้ว่อไป็ไปิน้าวันเถอะ ”
“ เห้อ รับๆุผู้หิ เอาล่ะุผู้หิ้อารรับประทานอาหารร้านใหนันรับ ” ผมเินนำเธอพร้อมพูถามออมาแ่ับไม่ไ้ำอบปิถ้าผมถามเธอะอบลับมาโยทันที่เเ่รั้นี้แปล
“ นี่เี่ยบทำไมเป็นอ มิเอะ!!!!!! ” ผมหันไปมอ้าหลั้วยวามสสัย แ่สิ่ที่ผมเห็นับเป็นมือเรียวบาที่เ็มไป้วยเลือ ผมรีบเินลับไปหาเธอ้วยวามลัว
“ อุ อิานะั ”
เธออาเียนเป็นเลืออีรั้่อนที่ร่าบาอเธอะ่อยลและหมสิ แ่ีที่ผมรับทันไม่ั้นหัวเธอฟัพื้น
“ มิเอะ!!! มิเอะ!!! อย่าเป็นอะไรนะไ้โปร ้อร้อละ ” ผมรีบพาเธอไปโรพยาบาลที่ไล้ที่สุ อนนี้ร่าเธอถึมือหมอแล้วผมไ้แ่ภาวนาออย่าให้เธอเป็นอะไรไป อร้อล่ะพระเ้าท่านใร้ายับผมมาทั้ีวิแล้วผมอเเ่รั้นี้รั้เียวผมอเเ่เธอนเียวไ้โประอะไร็ไ้ผมยอมทั้หมอเเ่เธออย่าเป็นอะไร็พอ ผมรอหน้าห้อุบเินมาแล้ว 3 ั่วโมในที่สุหมอ็ออมา
“ นไ้พ้นีอันรายเเล้วรับ แ่อเิาินไ้มาฟัอาารอนไ้รับ ”
“ ผมรับ ผมเป็นเพื่อนมิเอะ ”
“ ั้นเิามมาทานี้รับ ”
ผมเินามหมอไปผมไม่รู้หรอว่าเธอเป็นอะไร แ่เเ่เธอปลอภัยแ่นั้นผม็ีใแล้ว
“ แล้วสรุปมิเอะเป็นอะไรรับ ” ผมถามออไป้วยวามสสัย
“ อนนี้นไ้เป็นมะเร็เม็เลือาวรับึ่อนนี้เป็นระยะสุท้ายแล้วาว่าเธออาะมีีวิอยู่ไ้แ่ 4 เือนรับทาเราเอ้อแสวามเสียใ้วยนะรับทาเราทำสุวามสามารถแล้วรับ ”
ผมที่ไ้ยินแบบนั้น็็อ้าไปทำไมพระเ้าถึไ้ใร้ายับผมัทำไมถึมาพรานสำัอผม อนนี้ิรใอผมล่อลอยไม่อยู่ับัวทำไ้เเ่เฺินเ้าไปในห้อที่มีร่าอมิเอะที่นอนอยู่ ผมทำไ้แ่ยืนมอร่าอเธออยู่อย่านั้นไม่นานผม็สัมผัสไ้ถึวามื้นที่ไหลออาวาผมำลัร้อไห้ ำถามที่ผมสสัยั้เเ่ที่ผมเริ่มใเ้นแรเวลาที่ผมอยู่ใล้ ำถามที่ว่า ผมเเอบอบเธอหรือเปล่่า อนนี้ผมไ้ำอบแล้ว ผมไม่ไ้อบเธอแ่ผมรัเธอเลย่าหา
ปี 2005
ในที่สุ็มาถึวันนี้นไ้วันสุท้ายอีวิเธอ
“ นี่อิานะ ันนะรู้มาลอว่าันนะอยู่ไ้อีไม่นาน และัน็รู้้วยว่านายพยายามปิปัันมาโยลอ อโทษนะทั้ที่เยบอว่าะอยู่ับนายลอไปแท้ๆันผิทำพูนไ้ ”
“ ั้นเธอ็อย่าายสิ ”ผมพูออไปพยายามลั้นเสียไม่ให้สั้นพยายามลั้นน้ำาไม่ให้ไหล
“ วามายมันห้ามไ้ที่ใหนันเล่า ีวิันนี่สั้นันะทั้ที่ันอยาทำอะไรั้อีหลายอย่า แ่นายะใ้ีวิเผื่อันไ้หรือเปล่านะ ”
“ ไ้สิทำไมะไม่ไ้ล่ะ ” ผมอบำถามอเธอเป็นไปไ้็อยาให้เธอมาใ้ีวิเอมาว่า
“ ั้นหรอ อบุนะฮึ อบุมาๆเลยฮึ ฮึ ูเหมือนันะไม่ไหวแล้วล่ะ และอย่าสุท้ายที่ันะบอนาย ูแล้วเอ้วยนะ ันรันายนะ รัมาที่สุและะรัลอไป ”
“ อืม ัน็รัเธอ รัมาที่สุ และะรัเธอลอไป รารีสวัสิ์หลับให้สบายนะ ” พูบอรัเธอผมบอวามรู้ที่ผมมีให้ับเธอ่อนที่เธอะไม่ไ้รับรู้วามรู้สึนี้อผมลอาล
“ อืม รารีสวัสิ์ "
นั้นือำสุท้ายที่ออมาาปาอเธอ่อนที่เธอะหลับไหลไปั่วนิรันร์ น้ำาที่ผมลั้นเอาไว้ทั้หม็ไหลออมาผมร้อไห้ออมานแทบาใ ผมพยายามแล้วแ่ผม็ไม่สามารถหยุร้อไห้ไ้ หัวใผมเ็บไปหมเ็บเหมือนหัวใอผมถูีเป็นิ้นๆ ผมหวัว่าเธอะไม่ทรมาน ผมหวัว่าเธอะหลับให้สบาย ผมอให้เธอไปเป็นนาฟ้าบนสวรร์ อให้เธอมีวามสุ ทุารระทำทุ่วเวลาอเธอผมะำทุอย่าที่เี่ยวับเธอไว้เพราะทุ่วเวลาที่มีเธอผมมีวามสุที่สุในีวิอผม
ลา่อนแสสว่าอผม
ปี 2006
ปั ปั ปั ระสุน3นัถูยิเ้ามาที่ัวผม ผมเอาัวเอมาบัาุโไว้ สำหลับผมาุโ็เป็นหนึ่ในนสำัอผมเหมือนัน
“ อ่าันมาไ้เเ่นี้หรอ ”
“ อโทษนะันทำามำออเธอไม่ไ้ หวัว่าเธอะไม่มาามทุบันหรอนะ ”ผมพูออมายามย้อนิถึอีอน่วสุท้ายอีวิเธอ
“ นี่ันำลัามเธอไปนะ เธอะยัรอันอยู่หรือเปล่า ” ผมพูออมาอย่าเพ้อฝัน ผมิถึเธอัผมอยาไปหาเธออยาอยู่้าๆเธอ อยาอยู่้าเธอลอไป
“ อยาเอเธอเร็วๆั ”
“ ันรัเธอนะ ฮาสุิ มิเอิ ”
นั้นือประโยสุท้าย่อนที่ลมหายใสุท้ายอผมะับล
หวัว่าผมะไ้พบเธออีรั้
私はあなたに私の光を愛しています
ันรัเธอแสสว่าอัน
永遠に側にいて欲しい。
อยาให้อยู่้าๆลอไปและลอไป
*************************************************************************************
ออบุผู้อ่านทุท่านที่เ้ามาอ่านนิยายเรื่อนี้่ะ
( ปล. แ่ไปร้อไห้ไป )
ผลงานอื่นๆ ของ cloud 29 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ cloud 29
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น