ตอนที่ 18 : -Eighteen-
"นั้นใช่นายใช่ไหมคุโรโกะ"
"หึ...ถ้ารู้แล้วว่าฉันเป็นใครแล้วทำยังไงต่อล่ะ"
"คือ-"
"คิดว่าฉันจะบอกพวกนายจริงๆ หรอว่าฉันคือใครมิโดริมะ"
"คุโรโกะมันไม่ใช-"
"บอกไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่คิดจะกลับไปหาพวกนายอีกต่อไปแล้ว ต่อให้พวกนายทำอะไรให้ฉันหรือจะชดใช้ในสิ่งที่พวกนายทำไว้กับฉันก็ตามมันไม่มีค่าอะไรแล้วสำหรับฉัน"
"......."
"เพราะฉันเป็นคนเจ็บแล้วจำ แล้วจะจำตลอดไป...อ่อแล้วอีกอย่างหนึ่ง"
"......."
"ที่นี้ไม่มีคนชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะหรอ….เพราะเขานั้นไม่มีอยู่จริง" ว่าจบร่างบางของมิซึกิก็ออกตัวออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยที่ไม่หันไปแลเพื่อนเก่าของเธอเลย
I Part : มิโดริมะ I
สวัสดีครับทุกคนอย่างที่รู้ๆ กันว่าผมค่อยตามสืบเรื่องของอิบุกิ มิซึกิจนรู้ว่าเธอน่ะคือคุโรโกะนั้นเอง แถมยังอยู่ใกล้ตัวพวกผมตลอดเวลาด้วย เพียงแต่พวกผมนั้นไม่ได้เอะใจเท่านั้นเอง แต่ว่าผมยังคงสงสัยอยู่ว่ามันหมายความว่าไงที่ไม่มีคนชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะอีกแล้วล่ะ ทำไมกันล่ะ ทั้งๆ ที่พวกเราเป็นกันมาก่อน แต่ผมเข้าใจอยู่ว่าพวกเราเป็นคนทำร้ายจิตใจคุโรโกะน่ะ( มากซะด้วยเจ้าบ้าาาg6lf3#!59[]*&*/ไรท์ )แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้ค่อยมองอยู่ห่างๆ ช่วยอะไรคุโรโกะไม่ได้จนผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ได้ช่วยเพื่อนของผมเลยสักนิด
ผมที่คิดแบบนั้นก็ไม่อยากที่จะยอมแพ้แล้ว อุตส่าห์เจอตัวแล้วแท้ๆ จะยอมแพ้เลยรึไง
"มิโดริมะ"
"อ-อาคาชิ มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็...ตั้งแต่แรกแล้วล่ะจนได้รู้ว่าคุโรโกะที่ฉันตามหามาตลอดอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เอง"
"งั้นหรอรู้แล้วสินะ"
"อ่า...ฉันนี้โง่จริงทั้งๆ ที่คนที่ตามหามาตลอดอยู่ใกล้ตัวแล้วแท้"
"........"
"แต่ฉันนี้สิกลับผลักไส้เขาออกไปอย่างกลับหมูกับหมา หึฉันนี้มันเลวจริงๆ มิโดริมะ"
"อาคาชิ"
"ฉันควรทำไงดีมิโดริมะ ฉันเอาคนที่ฉันรักกลับคืนมามิโดริมะ"
"ฉันเชื่ออาคาชิ มันต้องมีซักวันที่คุโรโกะต้องกลับมา" ผมว่าพร้อมเดินเข้าไปปลอบอาคาชิด้วยการตบบ่าเล็กน้อย ก่อนจะไปมองท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีส้มในไม่ช้า
"ฉันก็จะเชื่อแบบนั้น เพราะอะไรที่เคยเป็นของฉันก็จะเอามันกลับคืนมาให้ได้ต่อให้ต้องแลกอะไรก็ตาม"
"อาคาชิ"
"นายต้องช่วยฉัน ไม่สิพวกนายทุกคนเลย"
".....…"
"ฉันต้องทำให้คุโรโกะกลับมาหาฉันให้ได้"
I Part : มิซึกิ I
สุดท้ายก็มีคนรู้แล้วว่าฉันคือใคร แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันไม่อยากทำอะไรอีกแล้วหรือยุ่งเกี่ยวกับพวกนั้นแล้ว คงต้องหลบหน้าสินะ
ฉันไม่รู่จะทำอะไรต้องก็เลยกลับบ้านเลยดีกว่า เพราะที่โรงเรียนหยุดให้นักเรียนเรียนหนังสือแล้วให้ไปสนใจกิจกรรมแทน
พอใกล้ถึงบ้านฉันก็บังเอิญเจอกับรถใครมาจอดที่หน้าก่อนจะรีบไปในบ้านทั้งที เพราะรู้ว่ารถคันนี้เป็นรถของวองโกเล่เลยต้องรีบว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าถึงได้มาที่บ้านของฉัน ฉันเลยรีบไปเปิดประตูทันทีแต่พอเปิดไปฉันก็เจอกับคนที่ไม่คิดว่าจะกลับมาเร็วได้ขนาดนี้
"เคียว...คุง" เสียงที่เอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบาจนคนตรงหน้าได้ยิน แล้วหันไปหาเสียงที่เรียกชื่อของเขาก่อนแล้วก็หันไปอย่างเต็มตา มิซึกิก็ค่อยๆ เดินไปหาคนตรงหน้าอย่างช้าๆ แล้วสำรวจร่างกายของคนตรงหน้าว่ามีบาดแผลอะไรไหม
"นี้เคียวคุงจริงๆ ใช่ไหม"
"ไม่ใช่ภาพมายาแน่นอน ผมกลับมาแล้วมิซึกิ" พอพูดจบมิซึกิก็ตรงไปกอดคนตรงหน้าพร้อมมีน้ำคลอออกมาเล็กน้อย
"คิดถึงเคียวคุงที่สุดเลย"
"ผมเองก็เหมือนกัน แต่ต่อจากนี้จะไม่มีใครมายุ่งกับคุณได้แล้วล่ะเพราะผมจะปกป้องคุณเอง"
"ค่ะ ฉันก็เหมือนกัน"
_________________
แฮะมาแล้วจ้าอาจจะสั้นไปหน่อย
แต่ท่านฮิกลับมาแล้วค่าาาสำหรับที่คนรอท่านฮิกลับมา
แล้วขอโทษที่หายไปนานมากกกกก็ขออภัยด้วยที่หายไป
แต่ไรท์อาจจะมาแต่งต่อบ้างนะรอตอนต่อไปได้เลยนะทุกคน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แฮปปี้มากกกกกกกก เจอกันซักที รอตอนพวกนั้นเจอท่านฮิต่อ
สั้นน......
สั้นโว้ยยยย!!......
ขอยาวกว่านี้หน่อยยย!.......
ฮือออออ~