ตอนที่ 13 : -Thirteen-
"สรุปทุกคนตกลงกันได้ยังว่าจะแสดงอะไร" ฉันถามทุกคนในห้องที่กำลังถกเถียงกันไปกันมาอยู่
"ถามได้ต้องแสดงละครสิ"
"ไม่มีทางต้องแสดงร้องเพลงสิถึงจะถูก"
"ต้องละคร"
"ร้องเพลง"
"ละคร!"
"ร้องเพลง!!"
"ละคร!!!"
"ร้องเพลง!!!!"
ปึงง!!!!
ไม่ใช่อะไรหรอกนะเมื่อกี้เพราะการถกเถียงกันไปมาของทุกคนในห้องเรียนนี้แหละ ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของความอดทนฉันน่ะขาดเลยล่ะ ฉันเลยปล่อยอารมณ์ไปลงกับโต๊ะครูแทนจนมันแตกเป็นสองเสี่ยงเลยล่ะ และมันก็ทำให้ทุกคนเงียบสนิทด้วย จึงทำให้ทุกคนคิดแบบเดียวกันว่า
ซวยแล้วไง⊙﹏⊙ : ทุกคน [ยกเว้นพวกอาคาชิ]
"ไม่เถียงกันต่อล่ะทุกคน" มิซึกิที่ทำสีหน้ายิ้มแย้มทั้งที่ในใจของเธอกำลังโกรธอยู่
"ม...ม...ไม...ไม่ดีกว่า"
"เอ๋จะดีหรองั้นถ้าทุกคนไม่เถียงกันแล้ว งั้นฉันขอเลือดแสดงละครล่ะกันคงไม่ว่าอะไรนะ" พอจบประโยคก็มีคนหนึ่งค่อยๆ ยกมือขึ้ยมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ว่าไงค่ะโยชิดะคุง"
"ทำไมถึงไม่เลือกร้องเพลงล่ะคุณอิบุกิ" โยชิดะถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ด้วยความกลัว
"เหตุผลง่ายมากคิดว่าในห้องเรามีใครเล่นดนตรีเป็นไหมล่ะโยชิดะคุง" ว่าจบโยชิดะก็เริ่มส่ายหน้าไปมาอย่างช้าไป
"แล้วแน่นอนที่พวกเธอจะเลือกร้องเพลงน่ะไม่ผิดหรอ แต่ที่พวกเธอเลือกร้องเพลงคิดว่าฉันเดาไม่ออกหรอว่าพวกเธอจะยกหน้าที่นี้ให้ฉัน" เพราะประโยคนี้ทำให้โยชิดะและคนอื่นๆ ที่เลือกร้องเพลงนั้นต่างนิ่งกันไปเลย ซึ่งในคำพูดของมิซึกินั้นมันก็เป็นความจริง
"ฉันไม่ใช่คนใจดีเสมอไปนะขอบอกไว้ก่อน ใครดีมากฉันก็จะดีกลับ แต่ถ้าใครร้ายมาฉันก็จะร้ายกลับตามจำนวนของความดีที่มันเอามาหลอกฉันเป็นเท่าตัว คงเข้าใจนะทุกคน" มิซึกิถามทุกคนที่ตอนนี้ต่างก้มหน้าสำนึกผิด
"แล้วฉันเองก็มีหน้าที่ของฉันเหมือนกัน ฉันไม่ได้ว่างตลอดตามที่พวกเธอต้องก่อนหรอนะเพียงเหตุผลที่ว่าฉันเป็นหัวหน้าห้องต้องทำทุกอย่าง บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันเกลียดคนที่ปรับปักความรับผิดชอบที่สุด มันบ่งบอกได้เลยว่าพวกเธอน่ะมันคนไม่มีความรับผิดชอบ"
"แน่นอนว่าฉันจะพูดครั้งนี้ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายเท่านั้นเข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วล่ะ" ทุกคนต่างพูดต่างก้มหน้าสำนึกผิดและพร้อมกลัวมิซึกิในอารมณ์นี้อีกด้วย
"ถ้าเข้าใจแล้วก็คงวางแผนได้แล้วนะว่าต่างคนต่างจะทำอะไรกันใช่ไหม และแน่ว่าถ้าจะให้ฉันเป็นนางเอกปฏิเสธค่ะเพราะมีงานกรรมการต้องทำเข้าใจกันนะ" ว่าจบทุกคนก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะวางแผนกิจกรรมของห้อง และแน่นอนว่าการกระทำทุกอย่างของมิซึกินั้นอยู่ในสายตาของอาคาชิตลอดเวลารวมถึงคนอื่นๆ ด้วย
ทำให้เหตุการณ์โกลาหลนี้จบลงด้วยดีก่อนจะไปเรียนคาบต่อไป จนเวลาล่วงมานานกระทั่งเสียง ออกเลิกเรียนบ่งบอกถึงเวลาพักเที่ยงของวันแล้ว
"เอาหล่ะเลิกได้อย่าลืมทำการบ้านที่สั่งด้วยล่ะนักเรียน" อาจารย์ที่สอนเราตอนนี้ก็ได้เดินออกไปดูพา้อมอุปกรณ์การสอนของเธอออกไปจากห้อง
เห็นแบบนั้นทุกคนก็ต่างคนต่างพากันทยอยออกจากห้องทีละคนเพื่อทานข้าวกลางวันกัน แน่นอนว่าฉันเองก็ด้วย ตอนนี้ฉัน เคียวโกะ ฮานะและโคลมมาที่ดาดฟ้าโรงเรียนเพื่อทานข้าวกล่องกัน แต่ที่ประจำของฉันกลับโดนพวกเขาแย่งไป อาคาชิ ไงล่ะ
"นี้พวกนายมาแย่งที่พวกฉันทำไมกัน" ฮานะเริ่มตวาดพวกเขาออกไป
"อะไรกันล่ะใครมาก่อนก็ได้ก่อนสิ แปลกตรงไหน" อาโอมิเนะตอบ
"มันจะไม่แปลกมากถ้าพวกนายแย่งที่ของคนอื่นน่ะ" ฉันตอบกลับไปพร้อมมองพวกเขาเฉยๆ
"ว่าไงนะ!!" คางามิ
"ฉันว่าเราไปนั่งตรงอื่นก็ได้นะ" เคียวโกะบอกพลางห้ามให้ทั้งสองคนมีเรื่องกัน
"ฉันเห็นด้วยค่ะเดี๋ยวรุ่นพี่อิบุกิก็ต้องไปทำธุระด้วย" โคลมเข้ามาอธิบายสิ่งที่ต้องไปทำต่อไป
"ก็ได้ฉันเห็นแก่มิซึกินะ ไปตรงนั้นก็ได้" ฮานะยอมจำนนก่อนจะชี้ที่ว่างตรงอื่นของดาดฟ้าก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับคนอื่นๆ ก่อนจะลงมือทานข้าวกลางวัน
| Part : มิซึกิ |
สุดท้ายช่วงเวลาแห่งวุ่นวายก็จบลง ตอนนี้ฉันกำลังจะไปที่ห้องชมรมก่อนจะมีคนมาขวางฉันเข้า
"นั้นคุณจะไปไหน" อาคาชิไงล่ะ
"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณจะมายุ่งอะไรด้วยค่ะคุณอาคาชิ"
"แต่ไม่ชอบคนโดดเรียนก็เท่านั้นแหละ"
"หึ ขอบคุณสำหรับความหวังดีแต่ว่าฉันมีธุระต้องไปทำต่อที่ห้องชมรมของฉัน แล้วพวกอาจารย์ท่านอื่นก็รู้เรื่องนี้แล้วด้วยค่ะ ช่วยเข้าใจใหม่ด้วยค่ะว่าฉันไม่ได้โดดเรียน" ฉันกำลังจะออกจากตรงนั้นแต่ต้องโดนเขาขวางอีกแหละ
"อะไรของคุณอีกล่ะ"
"เธอไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งของผม เพราะคำของผมคือที่สุด"
"เผื่อคุณจะลืมนะคะคุณอาคาชิ ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ในถิ่นของฉัน คุณไม่รู้อะไรก็ช่วยอยู่เฉยๆ มันคงจะดีกว่ามายุ่งเรื่องของฉันแล้วคนที่จะตายคือคุณเอง"
"ไม่ยักรู้ว่าคนแบบคุณจะเป็นห่วงผมด้วย"
"คนแบบคุณมีอะไรให้ห่วงด้วยล่ะ ในเมื่อคุณก็ควรไปห่วงคนของคุณดีกว่านะคะคุณอาคาชิ" ว่าจบฉันก็กลับไปมองคนที่อยู่ตรงหน้าฉันฟุริฮาตะไงล่ะ
"คราวหลังก็ดูแลคนของคุณให้ดีสิค่ะคุณฟุริฮาตะ" ได้ยินแบบนั้นอาคาชิก็หันไปมองข้างหลังที่มีฟุริฮาตะมองอยู่
"โควคิ"
ไม่รอช้าฉันก็ออกมาจากตรงนั้นทั้งทีก่อนจะไปทางประตูหลังโรงเรียน ใช่พวกคุณได้ยินไม่ผิดหรอความจริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปห้องชมรมซะหน่อย ฉันตั้งใจจะไปตามตำแหน่งที่ฉันไปสืบมาได้ว่าพันธมิตรของวองโกเล่ได้หนีมาอยู่ แน่นอนว่าเส้นทางที่ฉันใช้ไปนั้นเป็นเส้นทางลับของวองโกเล่สร้างขึ้นมา
โดยไม่รู้ว่าในตอนนั้นเองได้มีคนมาเห็นเข้าแล้วหล่ะ
___________
ซวยแล้วๆ ใครกันล่ะที่มาเห็นล่ะ
แล้วสำหรับใครที่รอท่านฮิอยู่
ไรท์อาจะลงตอนหน้าหรือตอนถัดไป
นั้นแหละรอกน่อยสาวกท่านฮิ
Bye~~
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอค่าาาาา