[FIC PRODUCE101 #มินอุน] PONYO’s SENIOR #น้องโปเนียวกับพี่ปาก้า

ตอนที่ 3 : #น้องโปเนียวกับพี่ปาก้า 3rd

บทรักบทที่ 3

น้องโปเนียวกับพี่ปาก้า 3rd

 

        หลายวันผ่านไปเร็วปานโกหก แต่จริงๆพึ่งผ่านมาสองวันหรอกครับเอาให้โอเวอร์ไปงั้นแหล่ะ ตั้งแต่ได้ถุงยางจากคุณพี่รหัสที่มโนแต่งตั้งตัวเองว่าหล่อ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังมีเพียงแค่กล่องถุงยางเพียงเท่านั้น

        คือคุณพี่มึงตังค์หมดหรือว่ายังไง ขอจองเซอุนคนนี้หยาบคายทีเหอะ

        คือจะให้กูแดกถุงยางเป็นอาหารเช้าหรือว่าไงมิทราบ แค่คุณพี่มึงยอมเจียดเวลาซื้อขนมถุงละไม่กี่บาทมาเซ่นไหว้พร้อมน้ำแดง(?) นี่มาสาหัสสากันขนาดนั้นเลย

        แถมซื้อมาก็ไม่ดูไซต์ กูใช้ไม่ได้โว้ยยยยยยย

        “มึงเป็นอะไรไอเชี่ยเซอุน เดี๋ยวยื้ม เดี๋ยวหน้าบึ้ง เมนไม่มาหรอมึง”

        ผัวะ!!

        “มึงตบหัวกูทำมายยย ไอเพื่อนเชี่ย”

        ผมได้แต่ปล่อยให้ไอฮยอนบินมันโวยวายไป ไม่ต้องไปสนใจอะไรมันมากหรอกครับเดี๋ยวมันก็ไปออเซาะไอพี่มินฮยอนเฮยินอะไรก็ไม่รู้ของมัน พอพักเที่ยง ไม่สิแม้แต่พักย่อยระหว่างคาบ เอาง่ายๆก็คือมันว่างเมื่อไหร่มันก็จะนำตัวมันเสด็จไปหาพี่มินฮยอนของมันทันที ปล่อยให้ไอเซอุนเพื่อนรักเพื่อนเลิฟของมันเหงาเปล่าเปลี่ยวหัวใจอยู่คนเดียว

        ไอเพื่อนเชี่ยยย

        “ฮือฮือ ทำไมเพื่อนอุนต้องตบหัวบินด้วยง่า”

        วันนี้มันมาแปลกอยู่ดีไม่ว่าดีมาร้องไห้ใส่เสียอย่างนั้น ปกติถ้ามันโดนผมตบหัวมันจะอยู่เงียบๆหรือไม่ก็กวนประสาทผมต่อ แต่คราวนี้มันกลับร้องไห้ หรือผมจะเล่นแรงเกินไปว้ะ

        “มึงกูขะ......”

        กำลังจะขอโทษเพื่อนรักด้วยความรู้สึกอันแรงกล้า แต่สายตาของผมที่ใครหลายๆคนบอกว่า มึงไปนอนเถอะ กลับเห็นน้ำตาเทียมในมือมัน เลยได้แต่ยิ้มสงสารอย่างแสแสร้งให้แทน

        มึงจะเอาอย่างงี้ใช่มั้ย เดี๋ยวพี่อุนคนนี้จัดให้!!!!

        “มึงรู้ไหมไอฮยอนบิน”

        เพิ่มออฟชั่นด้วยการลูบหัวมันได้ด้วย ผลลัพธ์คือมันหยุดการสะอื้นจอมปลอบแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาที่อินโนเซนต์สุดๆ

        “......................”

        “ถ้ามึงแสดงละคร มึงคงได้รางวัลแสดงละครยอดแย่ว่ะ”

        “อะ....ระ”

        ผมยื่นมือไปจุ๊ที่ปากมันก่อนที่มันจะเริ่มเล่นละครต่อก่อนที่จะพูดกับมันไปว่า

        “น้ำตาเทียมในมือมึงอ่ะ เก็บให้มันดีๆหน่อย”

        พอไอฮยอนบินรู้ความจริงมันก็เบิกตากว้างก่อนที่จะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที แถมยังไม่วายตะโกนอีกว่า

        “พี่มินฮยอนไออุนมันแกล้งผมง่าาาาาา”

        โคตรเคะเลยเพื่อนกู ผมขอให้ทุกๆท่านยืนไว้อาลัยกับความหล่อของมันหน่อยครับ

        “ไอฮยอนบินมันเป็นอะไรอ่ะอุน”

        เสียงของ อึยอุง หรือ อีอึยอุงทักผมขึ้นเมื่อเห็นไอฮยอนบินวิ่งออกจากห้องไป คืองี้ครับอึยอุงน่ะเป็นเพื่อนที่ผมรู้สึกสนิทด้วยตอนที่ไอฮยอนบินไม่อยู่ ผมว่าอึยอุงเขาน่ารักดีนะครับ ผมเลยไม่กล้าพูดหยาบกลับอึยอุงเท่าไหร่ เลยแทนตัวเองว่าอุนและเรียกมันว่าอุงแทน ผมก็คิดว่าน่ารักดี

        หยุดมองผมด้วยสายตาแบบนั้นนะครับ ใช่ว่าชีวิตทุกคนต้องมีแต่เพื่อนพูดคำหยาบๆนี่ครับ จริงม่ะ??

        “ไม่มีอะไรหรอกอุง”

        “เราก็คิดว่าเป็นอะไรไปสักอีก แล้วนี่อุนกินอะไรแล้วยัง ไปกินข้าวกับพวกเราไหม”

        พออึยอุงชวนไปกินข้าว ผมก็ก้มดูนาฬิกาตัวโปรดก็พบว่าเที่ยงแล้ว ผมก็พยักหน้าให้ก่อนที่เขาจะจูงมือผมแล้วลงไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน

        “เดี๋ยวอุนรอที่โต๊ะนะ เดี๋ยวเดินไปซื้อข้าวให้”

        อึยอุงพูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปซื้อข้าวทันที ผมก็เลยรู้สึกผิดที่ให้เพื่อนใหม่ตัวเล็กๆไปซื้อข้าวคนเดียวเลยลุกไปซื้อน้ำเสียเลย

        เห็นงี้ผมก็คนดีนะเว้ยย

        “ป้าครับเอาน้ำแดงสองแก้วครับ”

        ผมพูดกับป้าร้านขายน้ำแค่นั้น ก่อนที่จะยื่นเงินไปให้แต่ก็มีมือยื่นเงินให้ป้าเขาไปก่อน

        “นี่ครับป้า เดี๋ยวพี่เลี้ยง”

        พี่ยองมินพูดแค่นั้น ก่อนที่จะหันมายิ้มกว้างให้ผม

        ตึก ตึก ตึก

        ผมว่าตอนนี้ผมต้องเหนื่อยมากแน่ๆ อยู่ดีๆหัวใจของผมก็เต้นเร็วขึ้นมาเสียอย่างนั้น

        “น้องเซอุนเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าแดงเชียว”

        “มะ...ไม่ได้เป็นอะไรนี่!!”

        ผมได้แต่จับหน้าที่อยู่ดีๆก็ร้อน แล้วเสียงกูนี่จะสั่นทำว้ะเนี่ย เสียเกียรติคนหล่อหมด

        “หึหึ พี่จะเชื่อแล้วกันนะครับ”

        พี่ยองมินหัวเราะใส่ผมเบาๆก่อนจะเอื้อมมือมาจับหน้าผมไว้ ก่อนที่จะจับใบหน้าผมที่ตอนนี้กำลังก้มลงมองพื้น ให้ขึ้นไปสบตาพี่เค้า

        “ทะ...ทำอะไรครับ”

        “ไม่ทำหรอกครับ จะว่าไปน้องเซอุนนี่ น่ารัก ดีนะครับ”

        ตู้มมมมมม

        ได้ยินเสียงอะไรระเบิดไหมครับ หน้าผมนี่แหละครับระเบิมตู้มกลายเป็นโกโก้ครัชชชชช

        พี่เค้าบอกว่าผม น่ารัก เลยนะเว้ย

        น่ารักอ่ะ

        น่ารัก

        ถึงแม้ผมจะหล่อ ปกติใครว่าผมน่ารักมีงอนไม่ก็ต่อยกันให้เจ็บไปข้าง แต่ทำไมพอพี่ยองมินหน้าปาก้านี่พูดถึงไม่คิดโกรธอะไรเลย

        กลับชอบอีกต่างหาก

        ผมรู้นะครับว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ผมก็มอปลายแล้วนะครับใช่จะไม่รู้เรื่อง แต่มันแล้วยังไงล่ะครับ ตอนแรกก็ไม่มั่นใจอะไร แต่ตอนนี้ผมอยากได้พี่เค้ามาเป็นแฟน และค่อยต่อยอดทำเป็นศรีภรรยาโดยสมบูรณ์แบบแล้วล่ะครับ ตอนแรกที่เจอก็ได้แต่ทำตัวนิ่งๆ ให้พี่มันรู้ว่าไม่ได้หวั่นไหวอะไร แต่พอรู้ว่าห้องอยู่ไหน แทบอยากจะลาก เห้ย!!! ไม่ใช่ทำความรู้จักทันที

        ออมม่าผมอยากได้พี่ยองมินนนนนน

        “คิดอะไรอยู่เนี่ยเรา หน้าหื่นเชียว”

        พี่ยองมินว่าก่อนที่จะผลักหัวผมเบาๆ ผมรีบเอามือขึ้นมาจับหัวไว้ก่อนที่จะส่งยิ้มหล่อๆไปให้พี่เค้าทีหนึ่ง

        “คิดว่าจะทำยังไงให้พี่มาเป็นมะ.....”

        “อุนยืนทำอะไรอยู่อ่ะ!!”

        เสียงตะโกนดังขึ้นมา จนทำให้ทั้งผมแล้วพี่ยองมินหันไปมอง ก็พบร่างของอึยอุงทำหน้าบึ้งมาให้ก่อนที่จะเดินแล้วมาจับแขนผมไว้ทันที

        “อุงรออุนนานแล้วนะ ทำไมช้าอ่ะ”

        อึยอุงว่าก่อนที่จะเอามือมากอดเอวผมไว้ ถึงแม้จะแลกๆผมก็ไม่ว่าอะไร

        “อุนคุยกับพี่ยองมินอยู่”

        “ไอพี่หน้าอัลปาก้าโรคจิตนี่อ่ะนะ”

        ผมรู้สึกหน้าพี่ยองมินกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มให้อึยอุงเพื่อนหวังผูกมิตร มั้งนะ??

        “ยองมินครับ ไม่ใช่อัลปาก้าโรคจิต”

        “แล้วแต่พี่เถอะครับ!! ไปเร็วอุนเราหิวแล้ว”

        อึยอุงพูดกับพี่ยองมินแค่นั้น ก่อนที่จะลากผมทันที พี่ยองมินก็โบกมือให้ผมก่อนที่จะเดินไปโต๊ะพี่เค้าต่อ เมื่อมานั่งบนโต๊ะ อึยอุงก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่ผมสักงั้น

        นี่ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า

        ด้วยความที่ท่านแม่สอนมาดี ด้วยความหล่อแล้วโรคสำนึกผิดเลยกำเริบขึ้นมาทันที

        “อุงเป็นอะไรหรือเปล่า โกรธอะไรอุน”

        “..........”

        มีเงยหน้ามองผมเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มลงตักข้าวกินต่อ

        ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวเพื่อนใหม่ได้หายไปก่อน สงสัยต้องอ้อนแล้วแหล่ะครับ

        “เค้าขอโทษนะอุง ไม่โกรธเค้าดิ”

        “เห้อ!! เราไม่ได้โกรธหรอน่า”

        อึยอุงยิ้มให้ผมอย่างปกติก่อนที่จะก้มลงกินข้าวต่อ โล่งอกไปทีผมเลยได้แต่ยิ้มกลับไปให้ โดยไม่รู้เลยว่าเพื่อนของตนนั้นส่งสายตาที่เหนือกว่าไปให้โต๊ะที่ห่างออกไปเพียงแค่ไม่กี่โต๊ะ โต๊ะของยองมินนั่นเองพลางพูดอย่างไม่มีเสียงไปว่า

        “เซอุนของผม ห้ามมายุ่งนะ”

ยองมิน PART

        สวัสดครับผมอิมยองมิน หนุ่มหล่อหน้าเหมือนปาก้า แต่ไม่ว่าจะยังไงผมว่าผมหล่ออ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

        เห็นผมอารมณ์ดีแบบนี้ แต่ผมก็อยากจะเตะก้านคอเด็กนะครับ โดยเฉพาะไอเด็กที่ชื่ออึยอุงอะไรนั่น

        “เซอุนของผม ห้ามมายุ่งนะ”

        ของน้องบ้านน้องสิครับ ของกูโว้ยของกู ไอเด็กเวร ตอนแรกผมก็ไม่อะไรกับน้องเค้าหรอกครับเห็นเป็นเพื่อนน้องเซอุนคนน่ารักของผม แต่เมื่อกี้รู้แจ่มแจ้ง เต็มสองตาเก็บเข้าไปในสมองส่วนซีรีเบลลัมเลยล่ะครับ ไม่รู้ว่าถูกไหมเพราะผมตกชีวะ

        เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะครับ เซอุนผมสำคัญกว่า

        คิดจะเปิดศึกกับยองมินคนนี้ สายไปหน่อยนะครับน้อง หึหึ

        เมื่อน้องมันพูดแบบนั้นผมก็ได้แต่ส่งสายตาพร้อมเปิดศึกตลอดเวลา แต่ปากของผมนี้ยิ้มกว้างให้น้องเค้าไป ก่อนที่จะพูดตอกกลับเบาๆไป

        “เซอุนของพี่ น้องแย่งไปไม่ได้หรอกครับ”

        น้องมันเบิกตากว้างก่อนจะส่งสายตาที่ผมก็รู้ว่าพร้อมเปิดศึกมาให้ ผมก็จัดการลุกขึ้นไปเก็บถาดข้าวพร้อมกับไอแดนและไออง แต่ตอนเดินผ่านโต๊ะน้องเซอุนสุดที่เลิฟของผมผมก็หยุดเดินก่อน จะหันหน้าทำหน้าตาที่ผมคิดว่าเหนือกว่าให้น้องอึยอุงอะไรนั่นก่อนที่จะกระตุกยิ้มร้ายให้

        “น้องเซอุนครับ”

        “คะ....ครับ”

        “วันนี้รอกลับหอพร้อมพี่นะครับ”

        ฟอด!!!

        ผมว่าแค่นั้นก่อนที่จะกดจมูกไปที่แก้มนุ่มนั่นก่อน จะเดินออกมาพร้อมส่งคำพูดเบาๆไปว่า

        “อิจฉากูล่ะสิ ไอเด็กเวร”

        มันจะได้รู้ไงครับว่าเพื่อนก็คือเพื่อน ส่วนแฟนน้องเซอุนต้องเป็นผมไม่ใช่ไอเด็กเวรตัวเตี้ยนั่น

        เซอุน PART

        “วันนี้รอกลับหอพร้อมพี่นะครับ”

ฟอด!!!

        รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจิ้มที่แก้มของผม ก่อนที่ผมจะเบิกตากว้าง

        อีเชี่ยยยยย พี่ยองมินหอมแก้มกู หอมแก้มกู

        ออมม่าครับเซอุนตายตาหลับแล้วครับ

        รอเซอุนก่อนนะพี่ยองมินเดี๋ยวผมจะรีบหาทางให้พี่มาเป็นศรีภรรยาผมให้ได้เลย

        เอาหน้าตาผมเป็นประกันเลยเอ้า

        อีกด้านหนึ่งร่างสูงใหญ่ของรุ่นน้องที่วิ่งเข้ามาในห้องของพี่มอห้าเหมือนเนเรื่องปกติ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปกอดร่างที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ พร้อมกับเสียงที่โวยวายเสียงดัง

        “พี่มินฮย๊อนนนน ไออุนมาตบหัวผมอ่ะ”

        มินฮยอนเว้ย ไอเด็กเวร

        ผมมินฮยอนได้แต่ทำหน้าเหนื่อยใจให้ไอรุ่นน้องไม่สมประกอบนี่แทน ก่อนที่จะละความสนใจจากมันแล้วก้มเขียนงานต่อ

        “พี่มินฮยอนสนใจผมก่อนดิ!!”

        พอไม่สนใจก็เอาแต่ใจ โอ้ยนี่กูมีแฟนหรือว่ามีลูกว้ะเนี่ย

        ครับผมกับไอเด็กเวรฮยอนบินเป็นแฟนกันมาตั้งแต่ผมอยู่มอสาม เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ยกเว้นเพื่อนสนิทผม แต่อยู่ดีๆไอเด็กเวรนี่ดันจับผมได้เป็พี่รหัสอีก เออจำเริญล่ะจ้างานนี้

        “เจ็บตรงไหนล่ะ”

        “เจ็บตรงนี้”

        น้องมันว่าก่อนที่จะชี้ให้ผมดู ผมเลยได้แต่เป่าลมให้

        “ฟู่ว หายเจ็บนะครับ”

        “หายเจ็บล่ะ พี่มินฮยอนใจดีจัง”

        น้องมันว่าพลางกอดผมเอาไว้ เห็นไหมล่ะครับมีแฟนเหมือนมีลูก ชีวิตไอมินฮยอนผู้นี้เพลีย

TBC.