คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Forensic Autopsy of Love นิติเวชชันสูตรแห่งรัก: คดี ๔ ยอมเจ็บปวด
สำนัานอปราบปราม
แบมแบมพาแม่อบอยเินเ้ามาห้อเ็บศพ พร้อมับมาร์ที่เินามมา้าหลั
แม่อบอยที่เินมาถึห้อเ็บศพ็เห็นร่าออีนที่นเยรัมา เธอ็ร้อไห้ออมาอย่าหนั
“ฮืออออออ” แม่อบอร้อไห้ออมาอย่าหนั
ห้อประุม
มาร์ แบมแบม นั่วิเราะห์ี พร้อมับมีินยอนั่หา้อมูลในโน๊บุ๊ไป้วย พร้อมับในสายโทรศัพท์อเบี แ็สัน ยูยอม้วย
“บอยเป็นลูนอสมรสอสันิับแฟนเ่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยอเา” มาร์พูึ้นมา พร้อมับมอหน้าแบมแบมไป้วย
“สันิปลอมัวเป็นบอย แล้วัาว่าเผาัวเอ เพื่อปป้อลูายอนเป็นรั้สุท้าย” แบมแบมพูึ้นมา
“แล้วบอยะไปอยู่ไหนไ้ ไปหามาทุทีแล้วยัไม่เอเลย” ยูยอมที่อยู่ในสายพูึ้นมา
“เอแล้ว!!!! ินยอพูึ้นมา พร้อมับเอาภาพสุท้ายที่บอยปราัวที่ร้านอาหารแห่หนึ่ึ้นมาบนอ
“ที่ไหน ิน” เบีถามินยอ
“ถนนินแ” ินยออบลับเบี
้านเบี แ็สัน ยูยอม รีบับรถไปที่ร้านอาหารันทันที เมื่อถึร้านอาหาร เบี แ็สัน ยูยอม รีบวิ่เ้าไปในร้านอาหารทันที พร้อมับเอาบัรำรวให้พนัานู แล้วถามว่า
“เยเห็นไหม” แ็สันถามพนัานร้าน พร้อมับเอารูปอบอยให้พนัานู
“เยเห็นรับ เมื่อสามวัน่อนรับ” พนัานอบลับำรว
“เามีวามผิปิอะไรไหม” เบีถามพนัาน้วยน้ำเสียนิ่ๆ
“ไม่รับ เาทำัวปิมาเา แ่เาอ่ายเินสแทนบัรเริรับ” พนัานอบลับเบี
เมื่อไ้ำอบาพนัานเรียบร้อยแล้ว เบี แ็สัน ยูยอม็เินออาร้านอาหาร พร้อมับับรถออไป
สำนัานอปราบปราม
แบมแบมเินสำรวศพทั้สอศพ พร้อมับูรูปสถานที่เิเหุทั้สอที่ไป้วย และรูปอสอสามีภรรยาไป้วย แ่แล้วแบมแบม็ไปสะุับบ้านแห่หนึ่ที่บอยถ่ายับเม้วยรอยยิ้มที่สใส แบมแบมรีบเินไปหาินยอทันที
“ิน หาบ้านหลันี้ให้หน่อย” แบมแบมพูับินยอ
“ไ้” ินยออบลับแบมแบม พร้อมับหาบ้านหลัที่แบมแบมบอไป้วย
“อยู่ที่ถนนทรวา” ินยอบอแบมแบม
แบมแบมที่ไ้ยินำอบอินยอ แบมแบม็โทรหายูยอมทันที
“ยอมไปที่ถนนทรวา บ้านที่36” แบมแบมพูับยูยอม
“อืม” ยูยอมอบลับแบมแบม พร้อมับรีบับรถไปที่แบมแบมบอทันที
บ้านแห่หนึ่
ยูยอมับรถมาอหน้าบ้านแห่หนึ่ ยูยอม แ็สัน เบีรีบลารถ พร้อมับ่อยๆเินเ้าไปในบ้านอย่าระมัระวั
เมื่อเ้าไปในบ้านไ้ ยูยอม แ็สัน เบี ็รีบสำรวบ้านทันที เบี็พบว่าบ้านหลันี้เยมีนอยู่ แ่ไปไ้ไม่นานนะ เพราะว่ามีมาม่าว่าอยู่บนโ๊ะอย่าอุ่นอยู่ เบีรีบโทรหาแบมแบมทันที
“เยมีนอยู่ริ แ่ไม่เอน เรามา้าไป” เบีพูับแบมแบม
“อืม” แบมแบมอบลับเบี
“ิน รวสอบล้อวรปิแถวนั้นให้หม เพราะนน่าะหนีไปไ้ไม่นาน” มาร์พูับินยอ
“…” ินยอหยัหน้าอบลับมาร์ พร้อมับเอาภาพล้อวรปิึ้นอ พร้อมับมีมาร์และแบมแบม หน้าบอยในอวรปิไป้วย
“ินหยุ อที่ 9” มาร์พูับินยอ เมื่อเห็นว่ามีายใส่หมวไหมพรมปิหน้าอยู่
“ำลัเินทาไปสถานีรถไฟฟ้า” ินยอพูึ้นมา
“ินูล้อสถานีรถไฟ” มาร์บอินยอ
“รับ” ินยออบลับมาร์
“แบมไปสถานีรถไฟ” มาร์พูับแบมแบม
สถานีรถไฟฟ้า
มาร์ับรถมาอหน้าสถานีรถไฟฟ้า มีแบมแบมนั่้าๆ พร้อมับรถอยูยอม แ็สัน เบี ับรถมาอ้าๆ
แล้วมาร์ แบมแบม เบี แ็สัน ยูยอม ็ลมายืนอยู่หน้ารถ มาร์็พูึ้นมาว่า
“แยย้ายันหา” มาร์พูับทุน
บำพูอมาร์ ทุน็พาันแยย้ายไปหาัวอบอยทันที
มาร์ แบมแบม เบี แ็สัน ยูยอม็วิ่ไปามสถานที่่าๆรอบๆสถานที่สถานีรถไฟ พร้อมับมอไปรอบๆที่มีนเยอาะมามาย เพื่อามหาัวอบอย แ่เสียอินยอ็พูึ้นมาว่า
“รถไฟู้ที่ 25” ินยอพู
บำพูอินยอ ทุน็พาันวิ่ไปที่รถไฟสาย 25 ทันที เมื่อทุนเ้าไปในรถไฟไ้็แยย้ายันามหาัวอบอยทันที แ็สัน็พูึ้นมาว่า
“ใส่หมวสีำ ผ้าพันอไหมพรมสีเทาปิปานั่หลับอยู่้าๆผู้หิเสื้อฟ้า” แ็สันพูึ้นมาเบาๆ
ทุนรีบหาไปมอามำพูอแ็สันทันที พร้อมับับาูนที่นั่หลับอยู่เียบๆ พร้อมับรถไฟแล่นออไป มาร์พูึ้นมาว่า
“ระหว่าวามปลอภัยอประาน้วย” มาร์พูับทุน
“รับ” ทุนอบลับมาร์
เมื่อรถไฟอที่สถานีแห่หนึ่ ที่นั่ร้ามมีนลุไป แบมแบมรีบเ้าไปนั่ทันที พร้อมับสำรวนที่นั่้มหน้า้มาหลับอยู่ไป้วย แ่ทุน็ยัไม่รีบเ้าไปับนที่นั่หลับ เพราะบนรถไฟฟ้า นยัเยอะอยู่มา แล้วนับา้วยนที่นั่หลับไป้วย
เมื่อรถไฟถึสถานีแห่หนึ่ น็พาันออารถฟันไป ทำให้ในรถไฟเริ่มน้อยลไปมา มาร์ แ็สัน เบี ยูยอม็รีบนั่ับาูนที่หลับอยู่ ไม่ใล้ไม่ไลมานะ ที่ยัไม่เ้าไปับ เพราะว่าในรถไฟยัมีนอื่นอยู่ในรถไฟอี และไมีรู้ว่านร้ายะมีอาวุธ่อเหุหรือไม่
เมื่อถึสถานีแห่หนึ่
นที่นั่หลับ็ื่นึ้นมา พร้อมับลุเินออไป มาร์ แบมแบม เบี แ็สัน ยูยอม็รีบลุามเินไป นถึที่มีผู้นน้อยล มาร์รีบเ้าไปับัวนไว้ทันที แบมแบมรีบเ้าไปึหมวและผ้าพันออลทันที ทำให้เห็นหน้านัๆ เมื่อไ้เห็นหน้านัเนทำให้ทุนถึับอึ้ไปเลย เพราะว่าไม่ใ่นที่ำลัามับอยู่
สถานีำรวอปราบปราม
ห้อสวบสวน
มาร์ แบมแบม เบี แ็สัน ยูยอม ินยอ ยืนมอนที่ับมา พร้อมับินยอพูึ้นมาว่า
“เ่ ธนาัย ธีรพันวศ์ อายุ 35 ปี เป็นพนัานบริษัทเอนแห่หนึ่ ไม่มีประวัิอาารรมเลย” ินยอพูประวัิอนที่โนับมา
เมื่อไ้ยินประวัิอนที่ับมาแล้ว มาร์็เินเ้ามาในห้อสอบสวน พร้อมับเบี มาร์เินมานั่เ้าอี้ เบีเินเอารูปภาพอบอยไปรวารหน้าอเ่ แล้วเินมานั่้าๆมาร์ มาร์็พูึ้นมาว่า
“รู้ัไหม” มาร์ถามเ่้วยน้ำเสียเรียบนิ่
“ไม่รู้ั” เ่อบับมาร์้วยใบหน้าีๆ
“ทำไมถึมีหมวและผ้าพันอไหมพรมอนร้ายไ้” เบีถามเ่
“ผมเ็บมาาถัยะ เพราะเห็นว่ามันยัูใหม่อยู่เลย” เ่อบับเบี้วยน้ำเสียสั่นๆ พร้อมับถอหมวและผ้าพันอโยนไปรหน้ามาร์และเบีทันที
“ถ้าุโห ุะเป็นผู้สมรู้ร่วมิทันที” มาร์พูับเ่
“ผมไม่รู้ัเา ผมเ็บมาาถัยะริๆ!!!” เ่ะโนใส่มาร์และเบีทั้น้ำา
มาร์และเบีมอหน้าเ่ที่เอาแ่้มหน้า้มาร้อไห้ออมาอย่าหนั มาร์ัลเบี็เินออาห้อสอบสวนไป
ห้อประุม
ินยอเปิภาพล้อวรปิึ้นอที่ับภาพบอยเอาหมวและผ้าพันอมาทิ้ที่ถัยะไว้ ส่วนบอย็เินหายาล้อวรปิไปที่ถนนแห่หนึ่ที่ล้อับไม่ไ้ นเวลาผ่านไปสัพัเ่ที่เินผ่านมา็เ็บหมวและผ้าพันออบอยึ้นมา
“แบมะไปที่เิเหุอีรอบ” แบมแบมพูึ้นมา หลัาูลิปบ
สถานีเิเหุ
แบมแบมเินเ้าไปที่ห้อนอนอเม พร้อมับมอไปรอบๆห้อ แ่แล้วแบมแบม็ไปสะุับุ๊าหมีัวหนึ่ที่วาอยู่บนเีย้วยวามสสัย แบมแบมหยิบุ๊าหมีึ้นมาูอย่าละเอีย แบมแบม็พบับ USB ที่อยู่ในัวุ๊า” แบมแบมหยิบึ้นมา้วย้วยวามสสัย พร้อมับมาร์ที่ยืนอยู่้าๆ
เมื่อูลิปบแบมแบม็เินไปที่โ๊ะหัวเียหยิบเอาสารอสีน้ำาลึ้นมา แล้วรลับสถานีับมาร์ทันที
สถานีำรวอปราบปราม
แบมแบมเินเ้ามาในห้อประุม พร้อมับมาร์ ยูยอม็พูี้นมาว่า
“อยู่ห้อสอบสวน” ยูยอมพูับแบมแบม
ห้อสวบสวน
แบมแบมเินเ้ามาในห้อสวบสวน ็พบับหิสาวที่่หน้าาสะสวยาม และเป็นนรับอย เธอออมอหน้าแบมแบมอย่ามั่นอมั่นใ แบมแบมนั่ลร้ามับเธอ ินยอพูใส่หัวฟับลูทูธไร้สายบอับแบมแบมว่า
“เธอื่อโบว์ ลาภา ศรีนวล อายุ 30 ปี” ินยอพูับแบมแบม
แบมแบมมอหน้าหิสาว้วยใบหน้านิ่เียบสบ ารระทำอแบมแบม ทำให้ในใอหิสาวรู้สึสั่นนิๆ แบมแบม็พูึ้นมาว่า
“ุรู้ใ่ไหมว่าเาอยู่ที่ไหน” แบมแบมถามหิสาว้วยน้ำเสียเรียบนิ่
“ไม่รู้” หิสาวอบลับแบมแบม้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“…” แบมแบมมอหน้าหิสาว พร้อมับเอาอสีน้ำาลที่เอามาาบ้านอเม ึ้นมารหน้าอหิสาวเอาระาษที่เป็นเอสารหย่าออมาาอ พร้อมับเอาไปมาไว้รหน้าอหิสาว
“…” หิสาวมอเอสารที่แบมแบมวารหน้าน้วยสายาสั่นไหว
“รู้ไหมว่าเธอไม่ไ้โนเา่า แ่เธอเสียสละ เพื่อใหุ้ับนที่เธอรัมา มีวามสุ้วยัน” แบมแบมพูับหิสาว้วยน้ำเสียที่ริั
“ไม่ริ!!!” เธอพูึ้นมาอย่าไม่เื่อับำพูอแบมแบม
“เป็นวามริ ผมไม่ไ้โหุ” แบมแบมพู พร้อมับมอหน้าหิสาวอย่าริั
“เาอยู่ที่บ้านพัทีุ่พ่ออันื้อไว้ในันเป็นอสัวันเิ บ้านมาลีวัน” หิสาวอบลับแบมแบมอย่ายอมแพ้
เมื่อไ้ำอบาหิสาวแล้ว แบมแบม็รีบออาห้อสอบสวน พร้อมับที่มาร์ เบี แ็สัน ยูยอม รีบับรถไปบ้านที่นที่ามหาอยู่
หมู่บ้านมาลีวัน
มาร์ เบี แ็สัน ยูยอม รีบเ้าไปในบ้านทันที พร้อมับมอหาัวอบอยไป้วย มาร์รไปที่สวนหลับ้าน แ็สันรไปที่ห้อรัว ยูยอมรไปที่ั้นสอทันที
ยูยอมรีบรไปที่ห้อนอน็เอบอยำลันอนหลับอยู่ ยูยอมที่เห็นบอยนอนหลับอยู่ ยูยอม็รีบเ้าไปับุมัวอบอยทันที บอยลืมา็้อใมา ที่เห็นว่าำรวมา บอย็ผลัยูยอมอย่าแรนทำให้ยูยอมล้มไปับพื้นอย่าแร บอย็รีบวิ่หนีออาห้อไป เมื่อบอยวิ่ลบันไมา็เอับแ็สัน บอยับแ็สัน็เิาร่อสู้ัน ระหว่าที่่อสู้ันบอย็่อยแ็สันอย่าแร นแ็สันล้มไปับพื้นอย่าแรนเือบสลบ บอย็วิ่หนีไปที่สวนหลับ้าน ็พบับมาร์ที่ำลัยืนออมอบอยอยู่ บอย็หยิบไม้ที่อยู่ในสวนึ้น พร้อมับีไปที่มาร์ แ่มาร์หลบทัน พร้อมับแย่ไม้มาาบอย แล้วโยนทิ้ ระหว่าที่บอยไม่ทันไ้ั้ัว มาร์็รีบร่าอบอยให้ล้มไปับพื้น พร้อมับเอาแนไป้านหลั พร้อมับใสุ่แมือทั้สอ้าไป้วย
สถานีำรวอปราบปราม
ห้อสอบสวน
มาร์ แบมแบมมอหน้าบอยที่เอาแ่นั่้มหน้า้มาอยู่ แบมแบม็พูึ้นมาว่า
“วันนั้นมันเิอะไรึ้น” แบมแบมถามบอย
“ผมไม่ไ้่าเธอ ผมไม่ไ้ทำ!!!” บอยพูับแบมแบม แล้วพูึ้นมาว่า
“ผมะ่าเธอไ้อย่าไร เธอเป็นเหมือนน้อสาวนหนึ่อผม ถึผมะแ่านับเธอ เพราะวาม้อารอผู้ให่็าม แ่เธอ็เป็นนีนหนึ่เลย ถึเธอะีมา แ่ผมไม่ไ้รั ผมเห็นเธอเป็นเหมือนน้อสาวนหนึ่เสมอ และผมอหย่าับเธอมาหลายรั้แล้ว แ่เธอไม่ยอมปล่อยผมไป แล้วผม็ยอมเธอมาลอ เพราะผมยัไม่เอนที่ผมรั เมื่อผมไ้เอนที่ผมรัแล้ว” บอยพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“แล้ววันนั้นเิอะไรึ้น” มาร์ถามบอย
“วันนั้นผมอหย่าับเธอ เธอไม่ยอมและโวยวาย เธอเ้ามาุบีผม ผมเลยปป้อัวเอ ผมเลยผลัเธอออไป แล้วผม็เินออไป แ่เธอยัมีีวิอยู่นะ เมื่อเห็นว่าึื่นแล้วผม็ลับเ้ามาที่ห้อ ็พบว่าเธอนอนอยู่บนพื้น ผมใมา ึรีบเ้าไปูเธอ ผม่อยๆเอามือไปรมูอเธอ แ่เมื่อเห็นว่าเธอไม่หายใแล้ว ผมลัวและใมา ผม็เลยเอาร่าอเธอไปโยนสระน้ำ แ่ผมไม่ไ้่าเธอริๆนะ ” บอยพูออมาทั้น้ำา
“เป็นวามริทีุ่ไม่ไ้่าเธอ วันนั้นหลัาทีุ่ผลัเธอ ทำให้ร่าอเธอไประแทับโ๊ะอย่าแร ทำให้ระูหัทั้สอ้า แ่ว่าอนที่เธอระูหัเธอยัไม่เสียีวิ แ่ว่าเป็นบาแผลที่ทำให้เ็บปวมา แ่เธอยัเวลามามายไปหาหมอ แ่เธอไม่ยอมไปหาหมอ แล้วสุท้ายเธอทนพิษบาแผลไม่ไหว ทำให้เธอเสียีวิ” แบมแบมพูับบอย
“ทำไม ทำไม เธอ้อทำแบบนี้ ทำไมเธอ้อยอมเ็บปวแบนนี้้วย” บอยพูึ้นมา้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“ริๆ ไม่ใ่ว่าเธอไม่ยอมหย่าับุ เธอและุแ่านันมาหลายปีแล้ว วันทีุ่เอ่ยปาอหย่า เป็นวันรบรอบวันแ่านอเธอับุ และเป็นวันที่เธอมีวามสุมาที่ไ้แ่านับุ ันั้นเธอึไม่อยาหย่าในวันนั้น” แบมแบมพูับบอย
“…” บอยร้อไห้ออมาอย่าหนัหน่ว เมื่อไ้ยินำพูอแบมแบม
“…” แบมแบมมอบอยที่ร้อไห้ออมาอย่าหนั พร้อมับเอาใบหย่าที่มีลายเ็นอเมไว้วาไว้รหน้าอบอย พร้อมับเปิลิปที่เมไ้มอบให้ับนที่เธอรัที่สุ แล้วมาร์และแบมแบม็เินออาห้อสอบสวนไป
“เมยอมแล้ว่ะ เมยอมปล่อยพี่ไปแล้วนะะ อบุมาที่พี่ยอมอยู่ับเมมาหลายปี เมื่อพี่ไ้เอนที่พี่รัแล้ว เม็พร้อมที่ะไป แล้วปล่อยพี่ไปมีวามสุับนที่พี่รันะ เมอยาให้พี่รู้ว่าเมรัพี่นะ รัลอไป”
บอยร้อไห้ออมาอย่าหนัมา เมื่อลิปอเมบล
าบฟ้าอสำนัานำรวอปราบปราม
แบมแบมยืนมอท้อฟ้ายาม่ำืนที่มีวาวสว่าไสว พร้อมับยไวท์ึ้นมาื่ม มาร์เอาเสื้ออัวเอมาุมให้ับแบมแบม พร้อมับถามแบมแบมว่า
“ิอะไรอยู่” มาร์ถามแบมแบม
“แบมสสารุเม เธอยอมทำทุอย่าเพื่อนที่เธอรัริๆ” แบมแบมอบลับมาร์
“แบมอยามีแบบนี้บ้าเหรอ” มาร์ถามแบมแบม
“ใ่ ถ้ามีแบบนี้ แบมะรัเามาๆ” แบมแบมอบลับมาร์
“เป็นพี่ไ้ไหม แบม” มาร์พูับแบมแบม
เมื่อไ้ยินำพูอมาร์ แบมแบมถึอึ้ไป แล้วมาร์และแบมแบม็สบาัน
16.03.2024
เป็นำลัใให้ับเรา้วยนะะ ❤️
โปริามอน่อไปและรออยอน่อไป้วยนะะ ➡️
ความคิดเห็น