หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี - 9497 - - นิยาย หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี - 9497 - : Dek-D.com - Writer
×

    หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี - 9497 -

    หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี มิเคยสร่างหาย ยังคำนึง ตรึงตรา... ผ่านการดับสูญ สารทคิมหันต์ ถูกหรือว่า ผิดพลั้ง เฝ้ารอยามที่กลีบไม้บาน เราได้เมามาย

    ผู้เข้าชมรวม

    539

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    539

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    12
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  28 ก.ค. 62 / 20:32 น.
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    愛殤


    หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี
     - 9497 -







     "ครั้งหนึ่งข้าเคยมีท่านเป็นปราการ"น้ำเสียงที่สั่นเครือไปด้วยความทุกข์ระทมของนาง เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาของนางบอบช้ำจาการร่ำไห้เสียงสะอือดังมาแผ่วๆตามสายลม ชุดสีขาวสะอาดพัดปลิวไปมา

         "อู๋ซือซุน....ท่านช่างใจร้ายเหลือเกิน"

         ยิ่งนางร้องไห้มากเท่าไหร่หัวใจของนางยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ยิ่งมองใบหน้าของเขานางยิ่งปวดร้าว นัยน์ตาสีนิลที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาของบุรุษตรงหน้า ทำให้นางยิ่งเจ็บแค้นใจตัวเอง หากจะกล่าวโทษคนผิดของเรื่องนี้คงไม่พ้นตัวนางเอง 

         "หนึ่งชาติภพที่เราได้เจอกัน ข้าขอให้มันเป็นหนึ่งชาติภพครั้งสุดท้าย"นางขยับเท้าทั้งสองเดินก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ สายลมหนาวเย็นจากปลายหน้าผากระทบร่างบางให้หนาวสั่น นางฉีกยิ้มอย่างกล้ำกลืนความเจ็บปวด เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆแสดงออกมา บุรุษไร้หัวใจผู้นั้นยังคงยืนนิ่งจ้องมองมาที่นาง ดวงตาของเขาช่างเยือกเย็นมิต่างจากหัวใจ 

         ต่อให้นางทรมานเจ็บปวดเจียนตายต่อหน้าเขา ชายผู้นั้นก็คงไม่มีหัวใจที่จะเข้ามาช่วยเหลือ 


        เจ็บเหลือเกิน....


         นี่หรือความรัก  นี่หรือคือสิ่งที่นางปราถนาอยากได้มัันมา โง่เขลาเหลือเกิน.....


         "ท่านเคยรักข้าบ้างไหม"

         หากนี่มันคือครั้งสุดท้ายที่จะเจอกัน 

         "ไม่เคย"


         ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว.....

         แต่นางก็ยังเป็นแค่คนโง่เขลายอมเจ็บปวดกับเรื่องเดิมๆซ้ำซาก 'พอแล้ว'.....นางบอกกับตัวเองอีกครั้ง และครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ เปลือกตาของนางปิดลงปล่อยให้สายธาราไหลอาบหน้านวล นางยกยิ้มปลอบใจตัวเองอีกครั้งก่อนที่ร่างนั้นจะเอนนอนไปบนอากาศ นางทิ้งตัวลงจากหน้าผาสูงชันผ่านสายลมหนาว หวังให้มันพัดพาตัวนางจางหายออกไป หากชาติหน้ามีจริง....นางขอเกิดเป็นดั่งเช่นนก 

         โบยบินไปตามกระแสลม ใช้ชีวิตได้อย่างที่ใจต้องการ 












    TB

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น