คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตของผู้ป่วย
"ถ้าเกิดให้ผมผ่าตัดล่ะก็...ต่อได้แน่"
"ฮาซามะคุง.."
สิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นทำเอาซาดาโกะแอบหวั่นใจอยู่เล็กน้อยเพราะเขาเข้าไปอยู่ในจุดที่เสี่ยงอันตรายต่อการเป็นหมอของเขาในอนาคต
"ผมจะต่อมันให้ดู"
"จริงๆหรอคะ? ได้โปรดช่วยเด็กคนนี้ด้วยเถอะค่ะ!"
"แต่ว่าเด็กหนุ่มแบบเธอนี่.. "
เสียงของผู้เป็นพ่อของผู้ป่วยพูดด้วยความไม่ไว้วางใจฮาซามะที่จะให้ลงมือผ่าตัดครั้งนี้
"การผ่าตัดน่ะท้ายสุดแล้วก็อยู่ที่เทคนิคปลายนิ้วไม่เกี่ยวกับอายุหรอก"
"..... "
มือเล็กของซาดาโกะเขาไปแตะแขนของอีกอีกฝ่ายเพื่อเตือนว่าอย่าเสี่ยงแต่ดูสายตาของผู้ปกครองของผู้ป่วยนั้นเริ่มมีความหวังที่ให้ผู้ป่วยนั่นหายดีเป็นปกติทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นทันที
" จริงหรอ!? "
" แต่ว่าค่ารักษานั้นห้าล้านเยน"
" เอ๊ะ!ห้าล้าน----"
" แน่นอนว่าในกรณีที่ต่อไม่ได้ ผมจะไม่ขอรับแม้แต่เยนเดียวเอาไงครับ มีเวลาไม่มากนะ"
หลังจากที่ฮาซามะพูดจบสองสามีภรรยาก็ต่างพากันปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดีเพราะเวลาก็มีจำกัดเช่นกัน
"ขอฝากให้เธอจัดการด้วยในทางกลับกันจะต้องต่อแขนของเด็กคนนี้ให้ได้นะ"
"อาจะต่อให้ดูเอง"
'ฮาซามะคุงเนี่ยล่ะก็มั่นใจจัง....เห้อ'
ซาดาโกะก็คิดในใจแต่ไม่พูดออกมาก่อนจะวิ่งตามอีกฝ่ายไปพร้อมกับรุ่นพี่แพทย์ฝึกหัด
"จำเป็นต้องให้เลือด เตรียมเลือดกรุ๊ปA+ มาหกถุง"
"จะไปที่ไหนน่ะ"
" โรงพยาพยาบาลของคนรู้จักน่ะค่ะเดี๋ยวฉันช่วยนะคะรุ่นพี่"
" จะ"
ทั้งสองสาวไปเตรียมสิ่งจำเป็นที่ต้องใช้ในการผ่าตัดครั้งนี้ซาดาโกะนำทางพารุ่นพี่ไปโรงพยาบาลของคนที่ทั้งเธอและฮาซามะรู้จัก
"เอ๋ ฮาซามะอะไรน่ะจู่ๆก็"
" คุณยาบุสวัสดีค่ะ"
"เสียงซาดาโกะจังนี่มีอะไรกันน่ะ"
แกร๊ง...
จู่ๆก็มีเสียงเหมือนแก้วหล่นลงพื้นพร้อมเข็มฉีดยาฮาซามะเห็นสิ่งนั่นก็ไม่พอใจเท่าไหร่นัก
"นี่คุณ ใช้มันอีกแล้วหรอ?"
"คราวนี้วางแผนอะไรอีกล่ะ?... ละ.. เลือด!!!"
ว๊ายยย!!
" อย่าเข้ามาใกล้นะ!"
เสียงของรุ่นพี่โอคาโมโตะดังขึ้นซาดาโกะเองเมื่อเห็นอาการกลัวเลือดของคุณยาบุจึงรีบหลบไปข้างหลังฮาซามะทันทีเพราะเวลามีเลือดเมื่อไหร่จู่ๆคุณยาบุจะหวาดกลัวจนกอดแน่นเพราะกลัวผลเลยตกไปอยู่กับรุ่นพี่โอคาโมโตะเธอหยิบถาดขึ้นมาก่อนจะฟาดคุณยาบุ
" อะไรเนี่ย ผู้ชายคนนี้!?"
"ให้ฉันใช้ห้องผ่าตัดที"
"อย่ามาพูดบ้าๆน่าผ่าตัดอะไรของแก.."
"กับคนที่กลัวเลือดอย่างนายน่ะอย่ามาพูดจะดีกว่าค่าใช้ห้องคือห้าแสน ยิ่งกว่านั้นมีหนีท่วมหัวแล้วยังไม่ค่อยมีคนป่วยมาหาเนี่ยมันลำบากใช้มั้ยล่ะ?"
"นั้นสิคะขอร้องนะคะคุณยาบุ"
" นี่พวกเธอใช่จุดอ่อนของคนอื่น.. "
โป้ง!!
"อัก!!"
คุณยาบุกำลังบ่นฮาซามะอยู่นั้นเขายังคงกอดรุ่นพี่โอคาโมโตะทำให้รุ่นพี่ต้องฟาดเขาไปอีกครั้งจนหงายหลัง
" ต้องแข่งกับเวลาแล้วนะ"
" เข้าใจแล้วเข้าใจแล้วเห็นแก่ซาดาโกะจังขอร้องใช้ได้ตามสบายเลย-_-*"
"ขอบคุณนะคะคุณยาบุวันนี้ทำอาหารเย็นเป็นการตอบแทนนะคะ^^"
"นายเองก็ต้องมาช่วยด้วยรุ่นพี่ล่ะจะเอายังไงครับ?"
".... จะปล่อยให้นักศึกษาอย่างเธอผ่าตัดเองคนเดียวไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? "
ทั้งซาดาโกะและฮาซามะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะไปเตรียมตัวให้เรียบร้อยนี้เป็นครั้งแรกที่ซาดาโกะได้เข้ามาช่วยในการผ่าตัดครั้งนี้และเป็นครั้งแรกที่ฮาซามะได้ผ่าตัดเช่นกัน..
" บาดแผลนั่น"
เสียงหวานของรุ่นพี่โอคาโมโตะแปลกใจที่เห็นบาดแผลตามร่างกายของฮาซามะส่วนนักศึกษาพยาบาลแบบซาดาโกะกับคุ้นชินแล้ว
"หรือก็คือตัวผมเองนี่แหละคือตัวอย่างจริงของการต่ออวัยวะไม่คิดเลยว่าจะเป็นไปได้น่ะกับแพทย์ที่พูดออกมาพล่อยๆว่าต่อไม่ได้น่ะมันทนไม่ได้หรอกนะ"
"... เอาล่ะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะคะยิ่งเวลาเสียไปมากเท่าไหร่ส่วนที่ขาดเซลก็เริ่มตายแล้วนะคะ"
เสียงอันนุ่มนวลของซาดาโกะเอ่ยย้ำทั้งสองคนอีกครั้งก่อนเธอจะไปเตรียมตัว
" จำกัดเวลาอยู่ที่8ชม.ตั้งแต่ที่ถูกตัดมาก็ผ่านมาแล้ว4ชม.เหลืออีกแค่4ชม.แขนขาก็จะตายและกลายเป็นของที่ใช้การไม่ได้หากถึง8ชม.แล้วการไหลเวียนของเลือดไม่กลับมาล่ะก็ฉันจะเป็นคนห้ามเธอเอง"
"ไปกันเถอะ"
"อื้ม"
ทั้งสามคนเดินไปที่ห้องผ่าตัดทันทีส่วนตอนนี้ต้องแข่งกับเวลาเพื่อเชื่อมต่อแขนกับขาให้เป็นเหมือนเดิมเหลือเพียงแค่4ชม.เท่านั้นด้านซ้ายมีคุณยาบุกับซาดาโกะที่คอยดูชีพจรของผู้ป่วยส่วนด้านขวามีฮาซามะเป็นคนลงมือผ่าตัดและรุ่นพี่โอคาโมโตะเป็นผู้ช่วย
"ต่อจากนี้จะเริ่มการผ่าตัดเชื่อต่อแขนขวาและขาซ้ายคุณยาบุซาดาโกะฝากดูชีพจรด้วยครับ"
"อื้มเข้าใจแล้ว"
"ก่อนอื่นจะจัดแต่งรอยขาดมีด"
การผ่าตัดก็ได้เริ่มต้นขึ้นในตอนนี้คงต้องให้เสร็จก่อน4ชม.และรอลุ้นปฏิหารว่าจะเชื่อมต่อสำเร็จหรือไม่ก็ต้องแข่งกับเวลา
"คุณยาบุซาดาโกะชีพจรยังคงที่อยู่มั้ย"
" อื้มยังคงที่อยู่"
เมื่อสอบถามชีพจรแล้วขั้นตอนการผ่าตัดก็คงยังคงดำเนินต่อไปเข็มนาฬิกาในห้องผ่าตัดก็ค่อยไปตามปกติเหลือเวลาลดน้อยลงทุกที..
"เปลี่ยนไปต่อเส้นเลือดซาดาโกะเหลืออีกกี่นาที?"
"30นาทีต้องเร่งมือแล้วล่ะ"
"อืมเข็ม Tweezers"
'รวดเร็ว.. มากๆเลยนี้เป็นครั้งแรกของฮาซามะคุงจริงๆหรอ..'
ซาดาโกะได้แค่คิดในใจแต่แล้ว
"...."
"เอ๊ะฮาซามะคุง?"
".... หลอดเลือดแดงขาพับได้รับความเสียหายคุณยาบุปลูกถ่ายอวัยวะได้รึเปล่า?"
"ปลูกถ่ายอวัยวะ? เส้นเลือดเทียมน่ะหรอของแบบนั้นที่นี้ต้องไม่มีอยู่แล้วล่ะน่า.."
"ไม่จริงถ้าไม่มีเส้นเลือดเทียมก็ต่อเส้นเลือดไม่ได้ถึงจะกลับไปเอาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วต้องหยุดแค่นี้ฮาซามะคุงเธอทำได้ดีแล้วล่ะแต่ต้องตัดแล้วนะ"
".... "
" ฮาซามะคุงจะทำอะไรอยู่..?"
"ฮาซามะชีพจรลดต่ำลง! "
" ฮาซามะคุงเราจำเป็นต้องเปลี่ยนเป็นตัดแล้วล่ะถ้าการไหลเวียนของโลหิตยังไม่กลับมาแขนขาก็เป็นเนื้อตายเป็นอันตรายต่อชีวิตผู้ป่วย"
" ช่วยเงียบซักแปปเถอะ!! "
เสียงของฮาซามะดังขึ้นเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อที่จะให้การผ่าตัดนี้ควรไปต่อหรือหยุดเพียงแค่นี้...
.
.
.
.
หลังจากนั้น
ไฟห้องผ่าตัดดับลงคนเป็นพ่อเป็นแม่ของผู้ป่วยนั่นลุ้นเป็นอย่างมากว่าการผ่าตัดคงจะไปได้ด้วยดีประตูห้องผ่าตัดเปิดคุณยาบุเดินออกมาด้วยสีหน้าปลื้มปริ่มดีใจ
"ต่อได้แล้วครับการผ่าตัดประสบความสำเร็จ"
"โล่งอกไปทีดีจริงๆเลยทั้งแขนและขาปลอดภัยดี"
เสียงผู้เป็นพ่อและแท่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจและโล่งอกที่ลูกของพวกเขาปลอดภัยแล้ว
"ดีจังเลยนะเด็กคนั้นต้องหายดีในไม่ช้าแน่เลยเนอะ....ฮาซามาคุง?"
ซาดาโกะได้ยินเสียงของพ่อแม่ของผู้ป่วนก็อดดีใจตามไม่ได้เธอช่วยรุ่นพี่โอคาโมโตะเก็บของแต่แล้ว...
ยามค่ำ
อึก...
มือหนาของฮาซามะสั่นเทาเพราะนี้เป็นการผ่าตัเคีั้งแรกของเขาหลังจากทำการผ่าตัดเสร็จมือนั้นไม่ยิมหยุดสั่นเลยแม้แต่น้อย
" เหนื่อยหน่อยนะ.."
เสียงของคุณยาบุเอ่ยด้วยความเป็นห่วงก่อนจะยื่นแก้วกาแฟฉันให้ฮาซามะฮาซามะรับแก้วนั้นทั้งมือหนาของเขาเองก็สั่นอยู่ส่วนซาดาโกะนั้นหลังจากส่งรุ่นพี่โอคาโมโตะแล้วและซื้อของและทำอาหารเย็นตามคำที่เธอให้คำสัญญาที่จะทำมื้อเย็นเป็นการตอบแทนคุณยาบุที่ให้ยืมห้องผ่าตัด
"แกน่ะสุดยอดไปเลยนะ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอก...มือยังสั่นอยู่เลย"
"ถึงแบบนั้นก็ยอดอยู่ดีก็เป็นการผ่าตัดครั้งแรกใช่มั้ยล่ะ?"
"อื้อ"
ฮาซามะขานตอบคุณยาบุก่อนจะจับแก้วกาแฟนั้นให้แน่นมากขึ้นและชนแก้วในที่สุด
.
.
.
.
.
"ห้าแสน?"
"ฉันตรวจาอบเรื่องพวกเธอมาแล้วนะเนื่องที่ไม่ได้เป็นแพทย์ฝึกหัดแต่ยังเป็นแค่นักศึกษาทางนี้ก็แจ้งตำรวจได้อยู่หรอกแต่เธอก็จะไม่ได้รับใบอนุญาตทางการแพทย์สินะ.."
เสียงของผู้เป็นพ่อนั้นเอ่ยกับพวกฮาซามะจากค่าตอบแทนที่ตกลงกันไว้นั้นมันกลับพลิกผันเพราะทางฝ่ายของพ่อของผู้ป่วยก็ไม่โอเคนักจึงจ่ายแค่ตามที่เขาเตรียมมาเพียงเท่านั้นมือเล็กของซาดาโกะกำแน่นขึ้นเพราะฟังคำที่พ่อของผู้ป่วยพูดแล้วชีวิตนึงที่อยากจะรักษานั้นมันไร้ค่าและมีราคาเพียงแค่นั้นดวงตากลมโตเธอหันไปมองคนรักเขาเองก็ไม่พอใจอยู่ไม่น้อยแต่ยังคงเก็บอาการ
"ฉันจะไม่จ่ายห้าล้าน"
"ใจร้ายถึงจะพูดไม่ได้เต็มปากว่าการรับเงินเป็นสิ่งที่ถูกต้องแต่เล่นกลับแบบนี้"
"ก็ไม่ได้เบี้ยวซักหน่อยนิห้าแสนก็เป็นราคาที่เหมาะสมแล้วใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเป็นฝีมือเธอแล้วล่ะก็ถึงไม่ต้อวทำเรื่องแบบนี้ก็เป็นหมอที่หาเงินได้อยู่ดี... ใช่ไหม? "
มือหนารับซองเงินนั้นจากผู้เป็นพ่อของผู้ป่วยมือเล็กของซาดาโกะจับแขนของฮาซามะแน่นเป็นเชิงบอกว่าให้ใจเย็นๆก่อนเธอรู้ดีว่าผู้ชายตรงหน้าของเธอกำลังเดือดสุดๆแต่เขายังเก็บอารมณ์ไว้หลังจากผู้เป็นพ่อของผู้ป่วยออกไปมือหนากำซองเงินแน่นก่อนจะยื่นให้คุณยาบุเป็นค่ายืมห้องผ่าตัด
"ฮ.. ฮาซามะถึงจะพูดแบบนั้นแต่แบบนี้ก็หมายความว่านายทำงานโดยไม่ได้อะไร-"
ปัง!!
"ฮา.. ซามะคุง"
มือเล็กของซาดาโกะกุมแน่นเธอก้มหน้าลงเพราะสิ่วที่เจอวันนี้มันกลับดูเลวร้ายแม้เงินนั้นไม้ได้รับมาเพราะความถูกต้องก็ตามเธอรู้ดีทำไมผู้ชายที่เธอรักถึงทำแบบนี้เธออยากเข้าไปปลอบแต่ขาเรียวนั้นไม่ยอมก้าวออกไปเพราะเกรงว่าจะยิ่งแย่เข้าไปอีก
"... ชีวิต1ชีวิตพยามช่วยอย่างสุดความสามารถมันมีค่า.. แค่นี้หรอ?"
ซาดาโกะพึมพัมออกมาแม้เธอรู้ดีว่าการเป็นหมอหรือพยาบาลยังไงต้องรักษาผู้ป่วยให้ถึงที่สุดเธอไม่เคยหวังผลอะไรจากส่วนนี้เธอทำด้วยใจรักแต่การที่เธอพบเจอวันนี้มันเป็นการเอาเปรียบทำให้เธอเจ็บปวดหลายๆอย่าวที่อยู่ภายในใจของเธอ
" ต่อรองราคาชีวิตเด็กงั้นหรอ!? ความรู้สึกอยากช่วยนั้นมันโกหกงั้นหรอ!?"
หากเปรียบเปรยง่ายๆชีวิต1ชีวิตแม้เงินจะซักเท่าไหร่อยากให้คนที่รักนั้นมีชีวิตที่อยู่ต่อและใจอยากช่วยแม้โลกทั้งใบก็สามารถแลกเพื่อ1ชีวิตได้...แบบไม่เงื่อนไขอดีตของฮาซามาะได้ซ้อนทับอยู่บนตัวเด็กคนนั้นเขาถึงตัดสินใจลงมือผ่าตัดครั้งแรกสิ่งที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังความสำเร็จก็คือความรู้อันขมขื่นและนี้เป็นก้าวแรกของฮาซามะ คุโรโอะกับการเป็นศัลยแพทย์
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกับไรท์:มาแล้วค่ะกับตอนที่2ถ้าชอบก็อย่าลืมกดใจให้ไรท์ด้วยนะคะตือกว่าจะอัพต้องแปลและเรียบเรียงผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ✨??’•
ความคิดเห็น