คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นักศึกษาแพทย์และพยาบาล
"ซาดาโกะจังเลิกเรียนแล้วไปเที่ยวกันเถอะ"
เสียงหวานของนักศึกษาสาวคนนึงเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวผมสีส้มอ่อนดวงตากลมโตแต่งตัวในชุดนักศึกษาพยาบาลเธอรวบผมเรียบร้อยและหอบหนังสือจำนวนนึงไว้ด้วย
".. ขอโทษนะฮานะจังมิกิจังฉันนัดฮาซามะคุงไว้ที่สวนของมหาลัยแล้วล่ะขอโทษด้วยนะถ้าว่างจะไปแน่นอนจะไปก่อนนะ"
น้ำเสียงอันแสนนุ่มนวลของซาดาโกะเอ่ยด้วยความผิดต่อเพื่อนๆร่างบางหอบหนังสือเดินออกไปเหลือเพื่อนสาวทั้งสองแค่ได้ยืนมองซาดาโกะไปจนลับสายตา
"ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยว่าซาดาโกะจังไปคบกับคนแบบนั้นได้ยังไงถึงจะหน้าตาดีก็เถอะแต่ก็เป็นคนแปลกๆนะ"
" ฉันเรียนม.ปลายที่เดียวกันก็ถึงแม้จะอยู่ห้องเดียวกันแต่พวกเขาก็ไปไหนมาไหนด้วยกันถึงซาดาโกะจังจะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทสมัยตอนเธอยังเด็กก็เถอะ"
สองสาวพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายไปอีกทาง
ตึก.. ตึก
ซาดาโกะเดินไปตามทางเรื่อยๆจนไปถึงที่นัดหมายกับฮาซามะเอาไว้
"ฮาซามะ... คุง? "
เสียงนุ่มนวลของซาดาโกะกำลังเรียกฮาซามะคุโรโอะเพื่อนสมัยของเธอพวกเขาพบกันครั้งแรกที่โรงพยาบาล
'... เขากำลังฝึกฝ่าตัดฉันคงไม่ต้องรบกวนเขาดีกว่านะ..'
ซาดาโกะได้แค่คิดในใจก่อนจะเอาหนังสือที่เอามาด้วยไปตั้งไว้ตรงม้านั่งข้างๆฮาซามะและระหว่างเขากับซาดาโกะถูกขั้นด้วยหนังสือและตำราเรียนซาดาโกะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านทันที
"มีดผ่าตัด ผ่าขนานเอ็นกลมยาวของตับ.."
ฮาซามะเขาทบทวนท่องสิ่งที่เขาเรียนมาแม้จู่ๆเขาจะพูดออกมาให้คนรอบข้างได้ยินแต่สำหรับซาดาโกะกลับเป็นเรื่องปกติเพราะอีกฝ่ายนั่นเป็นนักศึกษาแพทย์และเรียนในด้านศัลยแพทย์ซึ่งเป็นสาขาที่ใครๆก็คิดว่ามันยากการที่ฮาซามะทำท่าทางเหมือนเป็นการจำลองการผ่าตัดและท่องจำเป็รการทบทวนตัวเองอย่างนึง
"โอ้วฮาซามะ แกเองก็เข้ากลุ่มประท้วงด้วยสิ!"
"พวกเราเองก็มีสิทธิ์ที่จะได้รับค่าตอบแทนเหมือนกันนะไม่คิดว่าถ้าเป็นนักศึกษาแพทย์แล้วก็ควรจะเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้บ้างรึยังไง?"
"โอ้ยแล้วก็เธอด้วยสาวน้อย!!"
"...!!!!"
จู่ๆมีชาย1ในสามคนเข้ามาหาพวกเขาเพื่อต้องการให้ทั้งสองคนเข้าร่วมกลับคนนึงดึงแขนของซาดาโกะทำให้เธอทำหนังสือร่วงลงกับพื้นแขนเล็กๆถูกชายหนุ่มดึงแขนเธอแน่น
"จะ..เจ็บนะคะปล่อยฉันเถอะค่ะ!!"
"ไม่พวกเธอต้องเข้าร่วมกับพวกเรา!!"
ในยุคแห่งความสับสนในช่วงเวลาที่ประเทศเกิดใหม่อย่างญี่ปุ่นเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วแต่แล้วปัญหาต่างๆมากมายก็ได้เกิดขึ้น ในปี1968 ข้อพิพาทวิทยาลัยโตเกียวได้เกิดขึ้นกระทันหันเพื่อต่อต้านกัับสิ่งนั้น เหล่าเด็กหนุ่มสาวทั้งหลายก็ได้รุกคืบเข้าต่อสู้กับกลุ่มอำนาจของประเทศในยุคสมัยแบบนั้นกลับมีแค่หนุ่มสาวสองคนหันหลังให้กับวังวนอันยิ่งใหญ่ของยุคสมัยพวกเขาเพียงแค่ทำตามความฝันของตัวเองและมีชีวิตต่อไปเพื่อเป้าหมายของพวกเขาซึ่งไม่น่าแปลกใจเลยซักนิดที่ในวิทยาลัยโตเกียวถึฃได้มีพวกนักศึกษาต่อต้านกับองค์กรใหญ่เป็นจำนวนมาก
"ดูดออกPean(คีม) มีดผ่าตัด.."
"นี่แก!! ตั้งใจจะเมินอย่างงั้นหรอ!?แกไม่คิดว่าแฟนแกจะเป็นยังไงบ้างรึไงฟะ!!
"ฮายามะคุง!! ระวัง!!"
ปึง!!!
จู่ๆมีชายหนึ่งคนนึงกับโมโหที่ฮาซามะกลับเมินเขาเขากลับใช้ไม้ฟาดลงไปที่กองหนังสือเพื่อระบายความโกรธ
ฟึบ...
!!!!
"ปล่อยเธอซะ... และอย่ามายุ่งกับฉัน.."
นัยน์ตาสีแดงเหลือบมองพวกชายหนุ่มทั้งสามที่มาชักชวนเขาด้วยสายตาดุทำเอาพวกเขาหวาดกลัวและปล่อยซาดาโกะไปอย่างง่ายดายเพราะถ้าขืนมีเรื่องกับเขาคงจบไม่ค่อยดีนักจากนั่นก็หนีไปทันที..
"....ขอบคุณนะฮาซามะคุง..เห้อทำไมต้องบีบแน่นด้วยนะเจ็บจัง.. "
" อื้มไม่เป็นไรก็ดีแล้ว.."
ซาดาโกะเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายแล้งก็ยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงตรงที่ม้านั่ง
~~
จู่ๆเสียงวอของรถพยาบาลก็ดังสนั่นไปทั่วพื้นที่ทำให้ทั้งคู่หันไปมองก่อนจะไปได้สนใจอะไรคงมีเหตุฉุกเฉินไม่ร้ายแรงนัก..
.
.
.
.
เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีซาดาโกะที่กำลังอ่านหนังสือเห็นหญิงสาวคนนึงยืนทำตัวแปลกๆเธอได้แค่งงก่อนจะอ่านหนังสือเงียบๆ
"คุณคือฮาซามะคุงสินะ?"
"คะ? คุณพี่พี่สาวมีอะไรรึเปล่า?"
จู่ๆซาดาโกะก็เงยหน้าจากหนังสือแล้วก็ถามคนที่เข้ามาใหม่ก่อนจะยิ้มให้
"เย็บแผล ผูกปม"
ฮาซามะพึมพัมเรื่องที่เขาท่องจำทำเอาหญิงสาวที่คนที่พึ่งเข้ามาถึงกับงง
"ฉันเป็นแพทย์ฝึกหัดชื่อโอกาโมโตะ ไมโกะอยากจะขอยืมมือหน่อยน่ะ? "
.....
" มีอุบัติเหตุรถไฟชนกับรถบัสที่จุดตัดรางรถไฟแล้วคนก็ไม่พอด้วยวุ่นจนอยากจะยืมมือแมวเลยล่ะแล้วก็เธอเป็นนักศึกษาพยาบาลนิขอแรงช่วยหน่อยสิ!"
คุณโอกาโมโตะพูดเหตุผลให้ฟังซาดาโกะก็ฟังอย่างตั้งใจก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
"ค่ะฉันเป็นักศึกษาพยาบาลอิจิมารุซาดาโกะคนขาดสินะคะยินดีช่วยค่ะ"
ซาดาโกะยิ้มให้คุณโอกาโมโตะทำให้เธอดีใจเล็กน้อย
" การผ่าตัดเสร็จสิ้น... "
"....? "
" ห้ะๆฮาซามะคุง-__-"
"ผมว่าผมดีกว่าแมวเยอะนะ.."
"อื้ม!"
ทั้งสามรีบไปช่วยเหลือแพทย์ที่โรงพยาบาลทันทีบรรยากาศภายในดูวุ่นวายและมีคนเจ็บอีกตั้งหลายคน
" ตรงนั้นน่ะ ฝากจัดการบาดแผลของผู้ป่วยด้วย!"
"ค่ะ/ครับ!"
ทั้งสามคนแยกย้ายไปรักษาบาดแผลของผู้ป่วยทันที
"อดทนหน่อยนะคะเดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ"
ซาดาโกะเข้าไปช่วยดูแลผู้ป่วยคนนึงและเป็นคนแรกที่เธอดูแลและรักษาแผลให้เธอพูดด้วยความใจเย็นและอ่อนโยนและทำแผลให้เรียบร้อย
" เสร็จแล้วนะคะหากมีปัญหาอะไรเรียกช่วยได้นะคะ"
ซาดาโกะทำแผลเสร็จก็เดินไปดูคนอื่นต่อเพื่อเธอมีอะไรที่ต้องช่วยบ้าง
" หลีกทางหน่อย!! เปิดทางให้ด้วยครับบ!?"
จู่ๆก็มีเคสฉุกเฉินเข้ามาจึงทำให้ต้องเคลียร์ทาง
"หมอใหญ่ช่วยดูอาการด้วยครับ!"
"คุณหมอคะขอร้องล่ะคะ..ทัตจังทำใจดีๆไว้นะ "
" ทนอีกนิดเดียวนะคุณหมอกำลังรักษาแล้ว"
เพื่อรถเข็นหยุดตรงที่หมอใหญ่พ่อแม่ของเด็กหนุ่มก็ดข้ามาอ้อนวอนเพราะต้องการให้ลูกของเขาดีขึ้นเพราะเด็กหนุ่มมีอาการที่ย่ำแย่บุรุษพยาบาลนำกระติกน้ำแข็งเข้ามาภายในบรรจุน้ำแข็งและ..
" เด็กคนนี้ตกลงไปใต้ขบวนรถไฟทำให้แขนขวากับขาซ้ายถูกตัดออกจากกันครับ"
!!!
"สาหัสเลยนะ..ต้องตัดแล้วล่ะพาไปข้างในที"
เสียงของหมอใหญ่กำลังพูดคุยและถกเถียงกับทางพ่อแม่ของเด็กหนุ่มซาดาโกะที่กำลังรักษาแผลให้กับผู้ป่วยได้ยินสิ่งที่พวกเขาตุยและถกเถียงกันทำเอาเธออดสงสารเด็กหนุ่มไม่ได้ที่ต้องสูญเสียชีวิตวัยเด็กของเขาไปถ้าหากต้องตัดทิ้ง..
" ขอร้องล่ะด้วยค่ะ ได้โปรดทำให้เด็กคนนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมที"
น้ำเสียงของคนเป็นแม่อ้อนวอนต่อหมอใหญ่ในใจเธอกลับเจ็บปวดเมื่อได้ยินว่าลูกชายของเธอคงไม่ได้เหมือนกับเด็กคนอื่นทั่วๆไปเพราะในอนาคตทำให้มันเป็นกลายเป็นบาดแผลในใจไปตลอดหัวอกคนเป็นแม่ใจแทบแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อลูกนั้นเกิดอุบัติเหตุ..
" ชีวิตกับแขนอย่างไหนสำคัญกว่ากันครับ!!"
...
"งั้นก็เชิญไปที่อื่นเถอะครับหากมีแพทย์ต่อมันได้อยู่ล่ะก็นะ.."
หมอใหญ่หมดความอดทนจึงพูดจาแย่ๆใส่พ่อแม่ของผู้ป่วยก่อนจะหนีออกไปเมื่อพ่อกัยแม่ของผู้ป่วยได้ยินเช่นนั้นยิ่งเสียใจและเจ็บปวดเข้าไปอีกฮาซามะที่มองอยู่นั้นก็...
" พวกเธอไปช่วยเตรียมผ่าตัดทีนะ
"ค่ะ"
....
ฟึบ!
จู่ๆฮาซามะเดินมาดูอาการของผู้ป่วยก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นและกำลังคิดบางอย่าง
" ฮาซามะคุง.. "
" ฮาซามะคุงไปกันเถอะต้องเตรียมตัวนะ"
" คุณพี่สาวโอกาโมโตะ...? "
" คุณอิจิมารุช่วยดูแลที่นี้เถอะนะคะ"
"ค่ะ..คุณ.."
.
.
.
. "มันยังต่อได้!!!"
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกับไรท์:ชะวิ้งชะแวบมาเปิดประเดิมตอนแรกกันค่ะเหตุผลพึ่งมาลงก็เพราะว่าอะเคลียร์นิยายเรื่องอื่นแล้ว1และก็เรื่องนี้มันเกียวกับการแพทย์ต้องศึกษาและดูในอนิเมะวนไปหลายๆรอบกว่าจะได้แต่ละซีนเห้อไรท์ขอไม่มากค่ะขอแค่ให้นักอ่านกดหัวใจให้กำลังใจกับแฟนฟิคนี้ไรท์ตั้งใจทำมากๆและกดติดตามคอมเม้นท์พูดคุยได้นะคะรักคนอ่านเสมอนะ❤️✨
ความคิดเห็น