Spring day ฤดูที่รอคอย

'ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ'ขณะมี่ผมบ่นกับตัวเองก่อนนี้มันเกิดเหตุการณ์ที่ผมไม่ค่อยชอบใจนักเรื่องอะไรน่ะหรอ หึ!!~~

"เดือนหน้าฉันจะให้แกย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น"

เสียงเข้มของพ่อผมที่จะให้ผมไปย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น

"ห๊ะ!... ว่าไงนะพ่อจะให้ผมไปเรียนที่ญี่ปุ่น..ผมไม่ไปหรอกพ่อ"

ยังไงผมก็ไม่ไปหรอกให้ตายผมก็ไม่ไป ผมก็ยังปฏิเสธท่านเสียงเเข็ง

"หึ" เสียงของพ่อที่เหมือนกำหัวเราะในลำคอให้ผม

"ชั้นให้เวลาแกเตรียมตัวหนึ่งเดือนก่อนที่จะย้ายไป หรือไม่แกก็ย้ายไปซะพรุ่งนี้เลย"

พอพ่อพูดจอพ่อก็เดินหนีผมไปเลยให้ผมยืนงงอยู่คนเดียว

'โถ่โว้ยยยยยยยกุจะทำยังไงดีวะ กูไม่อยากไป'

วันที่1 เดือนธันวาคม ปีxx

ณ สนามบินxx

ตอนนี่ผมอยู่บนเครื่องบินละ เฮ้อ!!~~~นั้งเครื่องบินมา3ชั่วโมงกว่าๆล่ะ

มันเป็นอะไรที่โครตน่าเบื่อเลย

Trrrrrrrrrrrrrr rrrrrrrrrrr

"โหล ว่าไงพ่อ" เสียงผมดังขึ้นทันทีที่ผมรับโทรศัพท์

"หึ~ เสียงแกดูเหมือนไม่อยากรับโทรสัพท์ชั้นเลยนะ" ปลายเสียงดังขึ้นเหมือนตัดพ้อ

"ใครมันอยากจะไปรับวะพ่อ พึ่งโดนบังคับในสิ่งที่ผมไม่อยากทำเลยนะพ่อ เฮ้อ~" ผมบ่น

"เออๆ ฮ่าๆๆ.. ยังไงแกก็ขึ้นเครื่องไปแล้วนี่" เสียงพ่อหัวเราะผม

"พ่อแค่นี้นะเครื่องจะลงแล้วอะ" ผมต้องหยุดคุยกับพ่อก่อนเพราะเครื่องจะลงแล้ว

"เออๆ แกก็อย่าคิดมากแล้วกัน" พ่อพูดเหมือนจะปลอบผม

"ครับๆ" ผมก็ตอบพ่อไปเพราะตอนนี้ผมต้องโทรหาแม่ตอนนี้

Trrrrrrrrrrrrrrrrr rrrrrrrrrrrrrrr

"Hello baby Arrived at really???"

(เฮลโล!! เด็กน้อย มาถึงแล้วหรอ)

"มาถึงแล้วคับแม่" ผมตอบแม่ของผมไป

"โอ๊ะ!!!!........ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกแม่จริงๆ ฮ่าๆๆ" ปลายเสียงของแม่พูดจบแม่ก็เราะผมก็ขำแม่ผมจู่ๆพออะไรเนี่ย ฮ่าๆๆ...

"โถ่แม่ผมก็ วาโย ลูกของแม่คนเดิมล่ะคร้าบบบบบ" ผมลากเส้ยงยาวจนอีกคนหัวเราะผมอีก

"ว่าแต่ลูกอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย" แม่ถามผมขึ้น ขณะที่ผมกำลังตอบแม่แม่ก็พูดว่า

"แม่เจอลูกแล้ว แม่วางสายนะ" แม่พูดขึ้น

"อาาา~~ คับ" พอผมพูดจบแม่ก็วางสายไป

ผมนั่งนั่งอยู่สักพักก็มีเสียงดังขึ้นมี่ข้างหลังของผม

"peekaboo What are you doing?? Baby" 

(จ๊ะเอ๋ ทำอะไรอยู่หรอจ๊ะ)

 เสียงของแม่ผมนี่เองเฮ้อดีนะไม่ใช่พวกวิ่งราว 555

"ก็นั่งรอแม่อยู่ไงคร้าบบบ" ผมพอจบแม่ก็เอามือมาลูบหัวผมแล้วเราก็กอดสักพักนึง

"กลับบ้านเรากันเถอะโย" แม่พูดขึ้น

"ครับ ผมไม่ได้ญี่ปุ่นนานแล้วนี้นะเปลี่ยนไปเยอะเลย ^^" ผมพูดเพราะอะไรๆที่ญี่ปุ่นก็เปลี่ยนไปเยอะจริง

"แหม่!!!เด็กขนาดนั้นจำได้ด้วยหรอจ๊ะ" แม่พูดเหมือนจะเย้ยผม

"จำได้สิคับ" ผมตอบไปแบบมั่นใจหน่อยเพราะมันนานแล้วนี้เนอะ

"เอ๊ะ!! พ่อบอดว่าเราไม่อยากมาที่นี้หรอ มำไมไม่อยากมาหรอ" แม่ถามผมดูเหมือนคนน้อยใจหน่อยๆ

"เปล่านี่ฮะผมแค่กลัวไม่มีเพื่อนน่ะ" ผมก็แถไปงั้นๆแหละแต่ดูเหมือนว่าแม่จะรู้ก็เลนไม่ถามผมต่อ

---ณ บ้าน ของวาโย

"ไม่ได้มาตั้งนานบ้านก็เปลี่ยนผรอเนี่ย ^^" 

ก็บ้านเปลี่ยนไปจากตอนที่ผมเป็นเด็กมาแน่ผมก็จำได้เรือนรางนะว่าอะไรเป็นอะไรก็ตอนนั้น ผมยัง5ขวบอยู่เลย ผมจำได้ก็สมองดีขนาดไหลละ 55

"จ้า ไปนั้งก่อนสิโย" แม่บอกให้ผมนั่งแล้วบอกให้แม่บ้านไปเอาน้ำมาให้ผม

"ครับแม่" ผมตอบแม่แล้วนั้งลง

"นี่ทุกคน...." แม่พูกขึ้นก่อนจะพูดต่อ

"นี่ลูกชายคนกลางของชั้นเอง ชื่อ วาโย อายุ 17 ปี ต่อไปนี้จะมาอยู่กับพวกเรานะจ๊ะ"

แม่แนะนำผมให้ทุกคนรู้จักแล้วผมก็ยิ้มใผ้ทุกคน

"ครับ/ค่ะ" เสียงของแม่บ้านและพ่อบ้านตอบพร้อมกัน

================================

อิSull

แฮร่บทพูดเยอะเลยอ่านตอนแรกยังไม่รู้เลยว่าตัวเอกจองเราชื่อไร55 รอติดตามกันด้วยนะคะ เรื่องแรกของไรท์เองฝากด้วยนะจ๊ะ

" Thanks for reading "