ตอนที่ 2 : สตรีโง่

เช้าวันต่อมา​ 

มีเทียบ​เชิญ​จาก​ในวังโดยฮองเฮาเป็นคนส่งมา​ ต้องการ​พบข้าเป็นการส่วนตัว​   

ข้าแต่งตัว​พร้อมออกจากจวนในยาม​ยามซื่อ ( 09.00 - 10.59 ) ภายใน​ใจ​ข้านึกสงสัยว่าฮองเฮาต้องการพบข้าเพราะเหตุอันใด แต่ข้าก็มิได้คิดอะไรเพราะยังไงข้าก็มิได้มีความสำคัญกับฮองเต้อยู่​แล้ว​ จากวันนั้นที่มีการแต่งตั้งฮองเฮาคู่บังลังส์ ข้าก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านหญิงแทนที่จะเป็นฮองเฮา

รถม้ามาจอดหน้าวัง​โดยมีกงกงมายืนคอยอยู่แล้วข้าเดินตาม​กงกงโดยมาหยุด​อยู่หน้าตำหนักหนึ่งโดยมีป้ายเขียนว่าตำหนัก​คุนหนิง  ที่ตรงนี้มันควรจะเป็นของข้า​    

ประตูได้เปิดออกพร้อมกับฮองเฮาที่นั่งตรงบังลังก์​หง​ส์ ในใจข้าเจ็บปวดข้าอยากสาบเเช่งเจ้า​ที่แย่งทุกสิ่งและคนๆนั้นไปจากข้า ในใจก็ผันคิดถึงบุรุษ​ผู้นั้น​ ตลอดเวลา8ปีข้าเฝ้าฝันที่จะได้อยู่เคียงข้างท่านมาตลอดท่านเคยเป็นเป้าหมายในชีวิต​ของข้า เพราะนาง.....  

"ถวายพระพรเพคะฮองเฮา "

"ลุกขึ้นเถอะ "ฮองเฮาผายมือให้ข้านั่งข้างล่างตรงด้านซ้าย

ฮองเฮายิ้ม​เแย้มมองมาทางข้า​ "เปิ่นกงแค่อยากทำความรู้จักเจ้า เปิ่นกงได้ข่าวว่าเจ้าได้แต่งตั้งเป็นว่าที่ท่านหญิงสิน่ะคุณหนูไป่"   

"เพคะ " "ออ พี่ชายเจ้าคือแม่ทัพไปหลี่เว่ยนี้เอง​ เขามีความสาม​รถ​ฝ่าบาทมักชื่นชมเขาให้ข้าฟังบ่อยๆ​เจ้าคงมิได้ตำหนิเปิ่นกงใช่หรือไม่ ที่ฝ่าบาททรงเลือกเปิ่นกงแทนที่จะเลือกเจ้า"  เพียงแค่ได้ยินสิ่งที่ฮองเฮาตรัสในใจข้าหรือจะไม่ตำหนิ เพราะเจ้า ถ้าไม่มีเจ้าเขาต้องเลือกข้า   "หม่อมฉันมิกล้าพะค่ะฝ่าบาทเป็นโอรสสวรรค์ จะทำสิ่งใดสิ่งนั้นยอมถูกเสมอเพคะ" 

 "เจ้าไม่ตำหนิเปิ่นกงก็ดีแล้ว"

   

ข้าสนทนา​กับ​ฮองเฮา​อยู่นานจึงขอทูลลา     

 ข้ากลับมาถึงจวน​ยามโหย่ว ( 17.00 - 18.59 ) 

หวนคิดถึงวัยเด็กตอนที่ข้าอายุได้7ขวบข้าและพี่ชายถูกเชิญให้มาร่วมงานเลี้ยงในวัง​  แม่ของข้าเสียชีวิตตอนคลอดข้า​ ไม่นานท่านพ่อผู้ซึ่งเป็นแม่ทัพก็ตรอมใจทิ้งเราสองพี่น้องไว้​ ข้าโตมาโดยที่มีพี่ชายคอยเลี้ยงดูตอนนั้นพี่ชายข้าดำรงตำแหน่งเป็นรองแม่ทัพเพื่อข้าพี่ชายยอมทำได้ทุกอย่าง เพื่อเป็นกำลังให้ข้าในอนาคต เพื่อข้าจะได้นั่งบัลลังก์หงส์โดยไม่ต้องกลัว​ต่อสิ่งใด 

ตอนนั้น   ข้าพลัดหลงกับพี่ชายทำให้ข้า​เดินหลงเข้าไปในตำหนักหนึ่ง ตำหนักนั้นถึงจะทรุดโทรม​แต่บริเวณรอบๆกับมีดอกไม้ ต้นไม้บานสะพรั่ง​โดยเฉพาะ​ดอกเหมย ดอกของมันปลิวลอยตามสายลม​ ข้าร้องไห้โดยไม่สนใจกับธรรมชาติเหล่านั้น​ แต่นั้นก็ทำให้ข้าได้พบกับบุรุษ​ผู้หนึ่ง​ เขาเพียงยื่นมือมาให้ข้า​ " เด็กน้อย ที่ตรงนี้มิให้ผู้ใดเข้ามา​ ถ้าผู้อื่นรู้เจ้าจะถูกโบยรู้หรือไม่​"  เขาพาข้าออกมาจากตำหนักนั้น โดยบอกให้กงกงว่าคงมีบุตร​ขุนนางที่เข้ามาในงานเลี้ยงวันนี้เดินหลงทางกระมั้ง "เจ้าพาดรุณีน้อยผู้นี้ไปพบญาติเถอะป่านนี้คงตามหากันวุ่นแล้วกระมั้ง"  ข้าได้แต่มองแผ่นหลังที่กำลังเดินจากไป.....แผ่นหลังนั้นช่างรู้สึกหม่นหมองและเเสนเศร้าเหลือเกิน ....... 

กงกง เดินนำทางมาบริเวณห้องโถงที่เป็นที่จัดงาน ข้าก็ได้พบพี่ชาย 

พี่ชายข้าพอเห็นข้าก็รีบวิ่งมาหาข้าทันที บริเวณหน้าของท่านพี่มีเหงื่อไหลท่วมหน้า  "เหม่ยเออร์เจ้าไปเถลไถลที่ไหนมารู้หรือไม่พี่ตามหาเจ้าจนวุ่นไปหมด" "ข้าเดินพลัดหลงกับท่านพี่เจ้าค่ะ ยังดีที่น้องได้เจอท่านผู้หนึ่ง เขาเป็นคนให้กงกงนำทางน้องมาในห้องโถงที่จัดงานเลี้ยง เลยได้พบท่านพี่พอดีเจ้าค่ะ" "เอาล่ะชั่งเถอะ เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ข้าไม่อยากสูญเสียเจ้าไปอีกคน" ข้าได้แต่ยิ้มด้วยความรู้สึกผิด " เจ้าค่ะ "

  

ในงานเลี้ยงข้ามองเห็นเขานั่งถัดลงมาจากฮ้องเต้ ข้าเลยถามว่า"เขาคือใครหรือท่านพี่" "เขาคือโอรสองค์ที่2​ หลงเทียนสุย​ว่าที่ฮองเต้ในอนาคต​เพราะองค์​แรกทรงไม่ปรารถ​นาในบังลัง​ก์ ฮองเต้องค์​ปัจจุบัน​เลยแต่งตั้งโอรส​องค์​ที่2​เป็นรัชยาท พี่ชายได้บอกว่าข้าจะต้องเป็นหงส์​คู่กับมังกรตามคำทำนาย เพราะในคำทำนายสตรีที่เกิด ยามซื่อ วันที่9เดือน9 คือผู้ที่จะเป็นหงส์  คำทำนายนั้นก็คือตัวเจ้า" จากตอนนั้นข้าก็ตั้งใจฝึกฝนตนเองตลอดเวลาไม่ว่าจะเย็บปักถักร้อย บทกวี ดีดผิน ระเบียบในวังข้าล้วนฝึกตนให้เหมาะสมคู่ควรกับท่าน​ แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่จะได้พบหน้าท่านตลอดเวลา8ปี ท่านจะรู้หรือไม่ว่าข้าคือสตรีน้อยผู้นั้น.....  เพียงแรกพบสบตาก็ตรึงใจไม่รู้ลืม

 

 

ข้ามันสตรีโง่เขลาที่รักท่าน

น้ำตาข้าไหลไม่หยุดเสียใจที่ท่านรักสตรีคนอื่น  ตลอดเวลาข้าหวังว่าสักวันท่านจะยอมรับข้าแต่ไม่เลยท่านไม่เคยให้ข้าอยู่ในสายตา

ข้าร้องไห้ไม่หยุดจนเพลอหลับไปพร้อมน้ำตา..............

  

********  กว่าจะคิดพิมเสร็จปวดหัวตูบๆๆนับถือคนแต่งนิยายเก่งๆกันเลยทีเดียวเราอ่านไม่ถึง10นาทีแต่เขียนนี้หลายชั่วโมงกันเลย********

อย่าพึ่งรีบลำไยนางเองเน้อ 

  

ขอบคุนที่เข้ามาอ่านจ้าวค่ะ