
เช้าวันต่อมา
มีเทียบเชิญจากในวังโดยฮองเฮาเป็นคนส่งมา ต้องการพบข้าเป็นการส่วนตัว
ข้าแต่งตัวพร้อมออกจากจวนในยามยามซื่อ ( 09.00 - 10.59 ) ภายในใจข้านึกสงสัยว่าฮองเฮาต้องการพบข้าเพราะเหตุอันใด แต่ข้าก็มิได้คิดอะไรเพราะยังไงข้าก็มิได้มีความสำคัญกับฮองเต้อยู่แล้ว จากวันนั้นที่มีการแต่งตั้งฮองเฮาคู่บังลังส์ ข้าก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านหญิงแทนที่จะเป็นฮองเฮา
รถม้ามาจอดหน้าวังโดยมีกงกงมายืนคอยอยู่แล้วข้าเดินตามกงกงโดยมาหยุดอยู่หน้าตำหนักหนึ่งโดยมีป้ายเขียนว่าตำหนักคุนหนิง ที่ตรงนี้มันควรจะเป็นของข้า
ประตูได้เปิดออกพร้อมกับฮองเฮาที่นั่งตรงบังลังก์หงส์ ในใจข้าเจ็บปวดข้าอยากสาบเเช่งเจ้าที่แย่งทุกสิ่งและคนๆนั้นไปจากข้า ในใจก็ผันคิดถึงบุรุษผู้นั้น ตลอดเวลา8ปีข้าเฝ้าฝันที่จะได้อยู่เคียงข้างท่านมาตลอดท่านเคยเป็นเป้าหมายในชีวิตของข้า เพราะนาง.....
"ถวายพระพรเพคะฮองเฮา "
"ลุกขึ้นเถอะ "ฮองเฮาผายมือให้ข้านั่งข้างล่างตรงด้านซ้าย
ฮองเฮายิ้มเแย้มมองมาทางข้า "เปิ่นกงแค่อยากทำความรู้จักเจ้า เปิ่นกงได้ข่าวว่าเจ้าได้แต่งตั้งเป็นว่าที่ท่านหญิงสิน่ะคุณหนูไป่"
"เพคะ " "ออ พี่ชายเจ้าคือแม่ทัพไปหลี่เว่ยนี้เอง เขามีความสามรถฝ่าบาทมักชื่นชมเขาให้ข้าฟังบ่อยๆเจ้าคงมิได้ตำหนิเปิ่นกงใช่หรือไม่ ที่ฝ่าบาททรงเลือกเปิ่นกงแทนที่จะเลือกเจ้า" เพียงแค่ได้ยินสิ่งที่ฮองเฮาตรัสในใจข้าหรือจะไม่ตำหนิ เพราะเจ้า ถ้าไม่มีเจ้าเขาต้องเลือกข้า "หม่อมฉันมิกล้าพะค่ะฝ่าบาทเป็นโอรสสวรรค์ จะทำสิ่งใดสิ่งนั้นยอมถูกเสมอเพคะ"
"เจ้าไม่ตำหนิเปิ่นกงก็ดีแล้ว"
ข้าสนทนากับฮองเฮาอยู่นานจึงขอทูลลา
ข้ากลับมาถึงจวนยามโหย่ว ( 17.00 - 18.59 )
หวนคิดถึงวัยเด็กตอนที่ข้าอายุได้7ขวบข้าและพี่ชายถูกเชิญให้มาร่วมงานเลี้ยงในวัง แม่ของข้าเสียชีวิตตอนคลอดข้า ไม่นานท่านพ่อผู้ซึ่งเป็นแม่ทัพก็ตรอมใจทิ้งเราสองพี่น้องไว้ ข้าโตมาโดยที่มีพี่ชายคอยเลี้ยงดูตอนนั้นพี่ชายข้าดำรงตำแหน่งเป็นรองแม่ทัพเพื่อข้าพี่ชายยอมทำได้ทุกอย่าง เพื่อเป็นกำลังให้ข้าในอนาคต เพื่อข้าจะได้นั่งบัลลังก์หงส์โดยไม่ต้องกลัวต่อสิ่งใด
ตอนนั้น ข้าพลัดหลงกับพี่ชายทำให้ข้าเดินหลงเข้าไปในตำหนักหนึ่ง ตำหนักนั้นถึงจะทรุดโทรมแต่บริเวณรอบๆกับมีดอกไม้ ต้นไม้บานสะพรั่งโดยเฉพาะดอกเหมย ดอกของมันปลิวลอยตามสายลม ข้าร้องไห้โดยไม่สนใจกับธรรมชาติเหล่านั้น แต่นั้นก็ทำให้ข้าได้พบกับบุรุษผู้หนึ่ง เขาเพียงยื่นมือมาให้ข้า " เด็กน้อย ที่ตรงนี้มิให้ผู้ใดเข้ามา ถ้าผู้อื่นรู้เจ้าจะถูกโบยรู้หรือไม่" เขาพาข้าออกมาจากตำหนักนั้น โดยบอกให้กงกงว่าคงมีบุตรขุนนางที่เข้ามาในงานเลี้ยงวันนี้เดินหลงทางกระมั้ง "เจ้าพาดรุณีน้อยผู้นี้ไปพบญาติเถอะป่านนี้คงตามหากันวุ่นแล้วกระมั้ง" ข้าได้แต่มองแผ่นหลังที่กำลังเดินจากไป.....แผ่นหลังนั้นช่างรู้สึกหม่นหมองและเเสนเศร้าเหลือเกิน .......
กงกง เดินนำทางมาบริเวณห้องโถงที่เป็นที่จัดงาน ข้าก็ได้พบพี่ชาย
พี่ชายข้าพอเห็นข้าก็รีบวิ่งมาหาข้าทันที บริเวณหน้าของท่านพี่มีเหงื่อไหลท่วมหน้า "เหม่ยเออร์เจ้าไปเถลไถลที่ไหนมารู้หรือไม่พี่ตามหาเจ้าจนวุ่นไปหมด" "ข้าเดินพลัดหลงกับท่านพี่เจ้าค่ะ ยังดีที่น้องได้เจอท่านผู้หนึ่ง เขาเป็นคนให้กงกงนำทางน้องมาในห้องโถงที่จัดงานเลี้ยง เลยได้พบท่านพี่พอดีเจ้าค่ะ" "เอาล่ะชั่งเถอะ เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ข้าไม่อยากสูญเสียเจ้าไปอีกคน" ข้าได้แต่ยิ้มด้วยความรู้สึกผิด " เจ้าค่ะ "
ในงานเลี้ยงข้ามองเห็นเขานั่งถัดลงมาจากฮ้องเต้ ข้าเลยถามว่า"เขาคือใครหรือท่านพี่" "เขาคือโอรสองค์ที่2 หลงเทียนสุยว่าที่ฮองเต้ในอนาคตเพราะองค์แรกทรงไม่ปรารถนาในบังลังก์ ฮองเต้องค์ปัจจุบันเลยแต่งตั้งโอรสองค์ที่2เป็นรัชยาท พี่ชายได้บอกว่าข้าจะต้องเป็นหงส์คู่กับมังกรตามคำทำนาย เพราะในคำทำนายสตรีที่เกิด ยามซื่อ วันที่9เดือน9 คือผู้ที่จะเป็นหงส์ คำทำนายนั้นก็คือตัวเจ้า" จากตอนนั้นข้าก็ตั้งใจฝึกฝนตนเองตลอดเวลาไม่ว่าจะเย็บปักถักร้อย บทกวี ดีดผิน ระเบียบในวังข้าล้วนฝึกตนให้เหมาะสมคู่ควรกับท่าน แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่จะได้พบหน้าท่านตลอดเวลา8ปี ท่านจะรู้หรือไม่ว่าข้าคือสตรีน้อยผู้นั้น..... เพียงแรกพบสบตาก็ตรึงใจไม่รู้ลืม
ข้ามันสตรีโง่เขลาที่รักท่าน
น้ำตาข้าไหลไม่หยุดเสียใจที่ท่านรักสตรีคนอื่น ตลอดเวลาข้าหวังว่าสักวันท่านจะยอมรับข้าแต่ไม่เลยท่านไม่เคยให้ข้าอยู่ในสายตา
ข้าร้องไห้ไม่หยุดจนเพลอหลับไปพร้อมน้ำตา..............
******** กว่าจะคิดพิมเสร็จปวดหัวตูบๆๆนับถือคนแต่งนิยายเก่งๆกันเลยทีเดียวเราอ่านไม่ถึง10นาทีแต่เขียนนี้หลายชั่วโมงกันเลย********
อย่าพึ่งรีบลำไยนางเองเน้อ
ขอบคุนที่เข้ามาอ่านจ้าวค่ะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
สู้ๆค่ะ ^^