คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : '.GEMINATE.' :: Chapter 16 ' Third month
Chapter 16
Third month
“พี่านยอล ! ื่นสิฮะ สายแล้วนะ”
“อืมม.. แปปนึ”
“ไม่แปปแล้วพี่านยอล ! นี่ะเที่ยอยู่แล้ว !” นัวเล็ระุายผ้าห่มหลาย่อหลายรั้ หวัะให้มันิมือมาบ้าแ่็ไม่เลย.. านยอลยื้อผ้าห่มไว้มั่น หนำ้ำยัลุมโปหน้าาเย
นที่เริ่มยับัวไปไหนมาไหนลำบาเพราะท้อโึ้นว่าเิมถึับหุหิ ปล่อยผ้าที่เยับไว้แล้วยืนออที่ปลายเียโยที่ไม่ไ้ละสายาไปไหน
“พี่านยอล...”
“…”
“ถ้าไม่ื่นล่ะ็.. วันนี้แบฮยอนให้นอนห้อัวเอริๆ ้วย !” ำู่ที่แบฮยอนไม่ิว่าะใ้ไ้ผล แ่ลับทำให้อีนถึับสะุ้ัวึ้นนั่้วยวามรวเร็วแม้ะยัไม่ยอมลืมาึ้นมามอ็าม
านยอลนอนเร็ว ื่นสาย ทานอาหารรสั เ้าห้อน้ำบ่อย...
เป็นมาประมาเือบอาทิย์นใร่อใร็พาันทัว่าแพ้ท้อแทนเมีย.. นี่ีนะว่ายัไม่ถึับอ้ว ไม่ั้นไ้ิว่าแพ้ท้อริแน่ๆ ละ
“พี่อินื้อพิบิมบับมาฝา พี่านยอลรีบลไปินเถอะฮะ เี๋ยวะเย็น่อนนะ.. เี๋ยวแบฮยอนเ็บเียให้เอ”
“เินยัลำบาเลย.. ยัะทำนู่นทำนี่อีเหรอแบฮยอน ?”
“็แ่เินลำบา ไม่ไ้หมายวามว่าเป็น่อยนี่ฮะ”
เท่านั้นล่ะ บทสนทนา็บล านยอลถึไ้ยอมลุาเียแล้วเินเ้าห้อน้ำไปแปรฟัน...
หลัาที่เลียร์ัวเอเรียบร้อยแล้ว านยอล็เินเ้าไปในห้อรัวเพื่อินพิบิมบับที่อินื้อมาฝา แ่ยัไม่ทันที่เาะไ้เห็นรูปร่าหน้าาอมัน เา็รู้สึแย่เสียแล้ว.. ลิ่น้าวที่เาเยิว่าหอม แ่วันนี้มันลับทำให้เาเหม็น และรู้สึแปลๆ..
เหมือนมีอะไรหมุนวนอยู่ในท้อ และอยาะระบายมันออมา..
“อุ้บ !” มือหยาบยึ้นปิปา เหื่อเม็ให่ผุึ้นามไรผมสีน้ำาลอ่อน.. ไม่ไหวแล้ว...
อินที่เินเ้ามาพอีถึับะัเมื่อเห็นว่าเพื่อนนำลัยืนปิปาอยู่้าโ๊ะอาหาร ยิ่เินเ้าไปใล้็เห็นว่าานยอลหน้าีนาไหน ึ้อถามออไป้วยวามเป็นห่ว
“เห้ย ! เป็นอะไรวะ ? หน้าี..” แ่ยัไม่ทันที่อินะพูบ านยอล็รีบผลัอีนให้ถอยออไปแล้ววิ่ไปเ้าห้อน้ำทันที
“านยอล ! เป็นอะไรเนี่ย !?”
“แหวะ ! แ่..”
อินวิ่ามมา็เห็นว่าานยอลนั่ยอๆ เาะฝาส้วมแล้วโ่ออาเียนอย่าน่าสสาร..
ใบหน้าึ้นสีแล่ำนลามมาถึหู มือ้าที่ว่ายึ้นมาับออนเอเมื่อรู้สึว่าสิ่ที่ระบายออมามัน่าร้อนแล้วเหมือนะบาออเาให้ทรมานเล่นๆ
“เิอะไรึ้นฮะพี่อิน โวยวายอะไรัน ?”
แบฮยอนที่เพิ่ะทำวามสะอาบ้านั้นบนเสร็ รีบเินลมาูเมื่อไ้ยินเสียเอะอะโวยวายัไปถึ้าบน แ่เมื่อแบฮยอนมอไปทาห้อน้ำที่อินยืนอยู่็ถึับใ แทบะระโาบันไลมาทันที
“พี่านยอล !”
เสียหวานะโนลั่น รีบมาหาานยอลที่ห้อน้ำ แล้วเมื่อเห็นว่าานยอลเป็นอะไร็ถึับรีบวิ่เ้าไป่วยลูบหลัอย่าไม่นึรัเีย
“ออไปสิแบฮยอน.. แ่ !”
“เป็นอะไรเนี่ยพี่านยอล ? ไหวหรือเปล่าฮะ ?” แ่แบฮยอนลับไม่สนใในสิ่ที่านยอลพู มือเล็ยัลูบึ้นเพราะหวัะให้านยอลอาเียนออมาให้หม แววาวูบไหว้วยวามเป็นห่วเมื่อสัเไ้ว่าานยอลหน้าีถึนาไหน
เป็นอะไรไปนะ..
“ไหวรับ.. ไม่เป็นอะไรหรอน่าแบฮยอน”
อบลับมาเสียสั่นพร่าแล้วลุึ้นยืน ทว่าทำไมู่ๆ พื้นมันถึไ้เอนเอียแบบนี้ ? ทำไมานยอลถึเห็นว่าแบฮยอนับอินมีฝาแฝ ?
แล้วทำไมเาถึไ้หมเรี่ยวแรแบบนี้...
“พี่านยอล ! / านยอล !” สอเสียประสานันัลั่น เมื่อู่ๆ านยอล็ลบพับไป่อหน้า่อา นัวอ้วนรีบทรุัวไปยศีรษะอนที่เป็นลมึ้นมาไว้บนั สอมือเล็พัไปมารหน้าพร้อมับน้ำาที่เริ่มเอ่อลอ
“พี่านยอล ! ฮึ.. พี่านยอลเป็นอะไร ฮืออ...”
“เห้ย ! แบฮยอนอย่าเพิ่ร้อไห้ ท.. ทำไีวะเนี่ย !?”
เพราะอีน็เป็นลม ส่วนอีน็วัเสียนร้อไห้ทำให้อินถึับทำอะไรไม่ถู เินวนไปวนมาแล้วยมือยี้ผมนฟูฟ่อ
แ่แล้ว็มีผู้ี้ทาสว่ามาให้...
“เิอะไรึ้นเหรอ.. เสียัเอะอะลั่นบ้าน... เห้ย ! พี่านยอลเป็นอะไรไปน่ะ !!”
หรือมา่วยโวยวายหนัว่าเิมันแน่
ถุผลไม้ที่ยอูื้อมาให้แบฮยอนถูว้าระเ็นไปไลเพราะเ้าัวรีบพุ่เ้ามาหานที่ำลัร้อไห้โยที่มีานยอลนอนไม่ไ้สิอยู่บนั
ยิ่เห็นเพื่อนร้อไห้หนัยอู็ยิ่ทำอะไรไม่ถู ถึับหน้าีไปามๆ ัน
“โรพยาบาล.. เออใ่ ! ้อพาานยอลไปโรพยาบาล !” อินะโนึ้นมาเมื่อนึออ รีบถลาเ้าไป้อนัวเพื่อนรัึ้นมาอุ้มไว้ในท่าเ้าสาวแล้ววิ่ออไปาบ้าน โยไม่ลืมที่ะบอให้นัวเล็อีสอนรีบามไปที่รถ..
แ่แล้วู่ๆ แบฮยอน็นิ่ไปแล้วทรุัวลับพื้น...
“แบฮยอน ! แบฮยอนเป็นอะไร !?” ยอูที่หันมาเห็นพอีึวิ่ลับมาูเพื่อนอัวเอที่นั่เอามือุมท้อ แล้วปล่อยให้น้ำาไหลรินออมา สีหน้าแสออถึวามเ็บปวและีนน่าลัว.. ลัวว่าะเป็นอะไรึ้นมาอีน
“ปวท้อ ฮึ ! แบฮยอนปวท้อ โอ๊ย !”
“แบฮยอน !” ยิ่เห็นว่าแบฮยอนทรมานมานาไหน ยอู็ยิ่ัวสั่นมาึ้นเท่านั้น วาลมโวามอหานที่ะเ้ามา่วยแบฮยอน แ่็ไม่มีวี่แววออินอยู่แถวนี้เลยเพราะำลัไปเอาุแรถ
โอ๊ย ! ยอูะทำไี ยอูะทำไี !!!
ระหว่าที่ยอูำลัระวนระวายนั้นเอ ็มีรถเบน์ันสีำเลื่อนเ้ามาอภายในบ้านอย่าถือวิสาสะ เหมือนอย่าที่ยอูทำ..
เออใ่ ! รถยอู็มีนี่นา...
เ้าอรถันหรู้าวลมา ึ่ไม่ไ้มีเพียนเียวเท่านั้น..
“แบฮยอน !” ทั้สอนที่เพิ่ลมาารถวิ่เ้ามาูอาารนที่นัุ่มท้ออยู่บนพื้น้วยวามใ แ่เหมือนะเป็นารแย่ันเ้ามาูเสียมาว่า อีนเลยสะุายาวๆ อเฮุนเ้าเ็มๆ
“โอ๊ย ! ไอ้บ้าเฮุน !”
“อย่าเพิ่มาหาเรื่อทะเลาะเลยลู่หาน ุไม่เห็นหรือไว่าแบฮยอนเป็นอะไร ! เปิประูหลัเร็วเ้า เรา้อรีบพาแบฮยอนไปโรพยาบาลนะ”
“อึ ! ปวท้อ.. ฮืออ...” เป็นเพราะเสียร้อไห้อแบฮยอนัึ้นมาทำให้ลู่หาน้อรีบลุาพื้นแล้วเปิประูหลัามทีุ่ายโอสั่แทบะทันที
ฝาไว้่อนเถอะไอุ้าย ! เี๋ยวเอีแน่ !!
“แล้วอินับานยอลไปไหน ? ทำไมปล่อยให้แบฮยอนนั่ปวท้ออยู่รนี้ ?” หลัาที่ทั้สี่ึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว เฮุน็ถามยอูโยที่สายายัับ้อไปที่ท้อถนนแล้วเหยียบันเร่มิ แรถทุันที่อยู่้าหน้า ฝ่าทุไฟแที่มี ไม่สนใรารแล้ววินาทีนี้
ำถามที่เฮุนถามทำให้ยอูนึออว่านลืมบออิน มือเล็หยิบโทรศัพท์ึ้นมาาระเป๋าเสื้อแล้วโทรหาอีน ส่วนมือ้าที่ว่า็อยประอมือเรียวอแบฮยอนไว้เพื่อให้ำลัใ
[ ยอู ! นายอยู่ไหนเนี่ย ? อนนี้ันอยู่โรพยาบาลแล้วนะ ! ]
“ยอูำลัะไปโรพยาบาลเหมือนันฮะ ! เี๋ยวเอันนะพี่อิน”
[ มาทำไม ? ใรเป็นอะไร ]
“แบฮยอนปวท้อฮะ อนนี้น่าเป็นห่วมาเลย”
[ อะไรนะ ! แบฮยอนปวท้อ ? / ว่าไนะ !! ]
หลัาที่อินพูว่าแบฮยอนปวท้อแล้ว านยอล็ถึับเ้ึ้นาเียที่ำลัเ็นเ้าห้อรวเล่นเอาบุรุษพยาบาลสะุ้ไปามๆ ัน
“ฟื้นแล้วเหรอวะ ?”
“นายพูว่าอะไรนะ ? แบฮยอนปวท้อเหรอ ? แบฮยอนเป็นอะไร ! แล้วนี่ันอยู่ไหน ? โว้ยยยย !” เหมือนสิแไปแล้วเมื่อรับรู้ว่าเิอะไรึ้นับแบฮยอน นัวสูระโลาเียนไ้เพื่อะวิ่ออไปาโรพยาบาล แ่ยัไม่ทันที่ะไปไหน็มีมือออินึไว้เสีย่อน
“เห้ย ! ใเย็นิ เี๋ยวเา็มาที่นี่”
“แล้วใรพาแบฮยอนมา ? แล้วแบฮยอนเป็นอะไรมาไหมอิน ?!”
“เี๋ยวันุยับยอูแปป... ยอู..”
อินเรียนปลายสาย แ่็ไม่มีใรอบ มีเพียแ่เสียัเอะอะโวยวายเท่านั้นในอนนี้ แล้วสิ่ที่อินพอะับใวามไ้..
[ แบฮยอน ! อทนไว้นะ ะถึแล้ว ! / ไม่ไหวแล้ว ฮึ.. / ับเร็วๆ หน่อยไ้ไหมเล่าไอุ้าย ! / นี่็เหยียบนมิแล้วนะ ! ถ้ารถผมเหาะไ้นี่ผมพาเหาะไปนานแล้ว ! ]
“ว่าไ ? แบฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า ?! อิน ! อย่า..”
“ิบ..” อินสบถออมาเบาๆ แล้วยื่นโทรศัพท์ให้านยอล
“ยอู ! แบฮยอนเป็นอะไรมาไหม ?!” น้ำเสียร้อนรนถามออไป้วยวามเป็นห่ว ปลายสายที่เพิ่ะไ้สิึรีบยื่นโทรศัพท์ให้แบฮยอนเมื่อเห็นว่าเป็นเสียอานยอล
[ พี่านยอล ฮึ.. แบฮยอนปวท้อ ฮืออ ! ]
“แบฮยอนรับ.. แบฮยอนอทนไว้นะ.. อย่าเป็นอะไรนะแบฮยอน”
[ ฮึ.. แบฮยอนลัว ] น้ำเสียสั่นพร่าปนสะอื้นอบลับมา พร้อมับมือที่เลื่อนไปสัมผัสที่หน้าท้อ... ลัวเหลือเิน ลัวว่าลูะเป็นอะไรไป
“ไม่้อลัวนะแบฮยอน.. แบฮยอน้อไม่เป็นอะไร ้อเ้มแ็นะ แล้วลู็ะเ้มแ็เหมือนับแบฮยอนไรับ”
[ ฮืออ.. ] ยิ่านยอลพูแบฮยอน็ยิ่หวั่นใ อาารปวท้อยัรุมเร้าอย่า่อเนื่อโยไม่มีท่าทีว่าะลล ้ำยัปวหนัึ้นว่าเิมึ้นทุทีๆ..
อทนไว้นะลู.. อย่าเป็นอะไรนะ
“พี่รัแบฮยอนับลูนะรับ.. อย่าเป็นอะไรนะ”
ผ่านมาเือบั่วโมแล้วที่แบฮยอนโนพาเ้าไปในห้อุเิน โยหน้าห้อยัมีานยอลที่อยเินวนเวียนอยู่ลอเวลาอย่าไม่ิะนั่พั
เินวนไป.. วนมา.. วน...
“วนทำไมนัหนาวะไอ้บ้านี่ ! ันมึนหัวับนายแล้วเนี่ย !” เฮุนเป็นนแรที่ว้าึ้นหลัาที่ทนไม่ไหว ถึแม้ว่าะเสมอไปทาอื่นแล้ว็ามเถอะ แ่สุท้ายไอ้เสียรอเท้าที่ระทบับพื้น็ทำให้เาเิวามรำาอยู่ี
“.. ็นมันเป็นห่วนี่หว่า...”
“รู้ว่าเป็นห่ว แ่ารที่เินวนไปวนมาแบบนี้มันไม่ไ้่วยให้อะไรีึ้นเลยนะเว้ย !”
“ลอให้เมียนายมาปวท้อบ้าเอาไหมเล่า !”
“โอ๊ย ! ถ้าลู่หานปวท้อเพราะั้ท้อแบบแบฮยอนนะันะไม่ว่าอะไรเลย.. แ่ปวท้ออึนี่ไม่เอานะเว้ย !”
นที่นั่เย ๆแล้วโนลาเ้าไปเป็นัวประอบในบทสนทนาถึับสะุ้ วาลมโวัมามอนที่นั่อยู่้าๆ ้วยวามไม่พอใ
“ปวท้ออึบ้าอะไรเล่า ! แล้วที่สำันะ.. ใรเป็นเมียนายไม่ทราบวะไอุ้าย !?”
“อนนี้ไม่ใ่.. เี๋ยวสัวัน็้อเป็น”
“ฝันไปเถอะ ไอ้บ้าเอ้ย !!” เสียหวานะโน้อ แ้มาวึ้นสีแฝาึ่ไม่รู้ว่าเิึ้นเพราะวามโมโห หรืออะไรันแน่
แ่ที่รู้ๆ ือหัวใมันเ้นแรเินไปแล้ว !
านยอลที่เหมือนะหลุาบทสนทนาไปั้แ่อนไหนไม่รู้็ยัเินไปมาอยู่อย่านั้น รอเวลาทีุ่หมอริสะเปิประูออมาแล้วบอว่าแบฮยอนับลูไม่เป็นอะไร..
แล้วเวลาที่เารออยมานานนับั่วโม็มาถึ
แอ๊..
“เอ่อ.. ไม่ทราบว่าุานยอล..”
“อยู่นี่รับ ! ผมอยู่นี่ !” นที่โนเรียหาถึับวิ่เ้ามา้วยวามเร็ว สอมือหนาเอื้อมไปรหน้าแล้วึมือุหมอเ้ามาับไว้้วยวามื่นเ้น
“แบฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่ารับ ? แล้วลูผมล่ะ ? ลูผมเป็นอะไรหรือเปล่า ? นี่ ! ุหมออบผมสิ อย่าเียบไ้ไหม !”
ร่าายอุหมอริสสั่นลอนไปามแรที่านยอลเย่าเมื่อมือเลื่อนึ้นมาอบุมอเสื้อไว้แทนมือ
เอารๆ ว่าั้แ่เห็นหน้าอหมอ็พอะเาไ้แล้วว่าแบฮยอนะไม่เป็นอะไร แ่็อไม่ไ้อยู่ีที่ะื่นเ้นแบบนี้
“แบฮยอนับลูไม่เป็นอะไรแล้วล่ะรับ.. ว่าแ่านยอลปล่อยให้แบฮยอนินเยอะไปหรือเปล่า ทำไมท้อถึไ้ให่นานี้ ?”
“หืม.. ็ไม่่อยนะรับ ่วนี้แบฮยอน็ไม่่อยไ้ินอะไรเลย”
มีแ่ผมนี่แหละที่ินไ้ินี...
สิ้นำอบอานยอล นเป็นหมอ็ถึับทำหน้าเรีย แล้วมัน็ายออมาัเนแม้ว่าะมีแมสปิไว้รึ่หน้า็าม
“ทำไมเหรอรับ ? แบฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า ?”
“ือ.. ผมแปลใับนาท้ออแบฮยอนมานะ เพราะว่าามปิแล้วนท้อแรไม่น่าะท้อให่นานั้น.. แ่สำหรับท้อแบฮยอนนี่เทียบเท่าับอายุรรภ์ 5 เือนเลยนะรับ”
“ล.. แล้วะส่ผลเสียอะไรับลูหรือเปล่า ?”
“็ไม่ส่ผลเสียอะไรเท่าไหร่หรอรับ แ่หมออยาให้แบฮยอนแ็แรว่านี้่อนแล้วถึะรวอย่าละเอียอีที.. ่วยเือน้วยนะรับว่าอย่าวิ่ หรือยอที่มีน้ำหนั ไม่ั้นอาะเป็นอันรายับลูในท้อ หมออัวนะ”
ร่าสูโปร่ในุาวน์สีาวเินออไป ทิ้ให้อีห้านที่เหลือนั่อยู่ในวามเียบ นระทั่ยอูเป็นฝ่ายเปิปาพูึ้นมา่อน
“เอ่อ.. เป็นไปไ้ไหมฮะว่าแบฮยอนะมีน้อแฝ ?”
“ไม่น่าะใ่มั้ยอู...” เสียทุ้มออินอบลับมาแทนานยอล ใบหน้ามายไม่ยอมหันมาหานยอูนึหมั่นไส้
อย่ามาเมินำถามอยอูนะ ! ็แ่ลอถามออไปามวามิเห็นเท่านั้นเอ
านยอล่อยๆ เินเ้ามาในห้อพิเศษที่มีแบฮยอนนอนหลับอยู่บนเียนั้น ใบหน้าหวานที่เยึ้นสีแระเรื่อลับถูแทนที่้วยวามาวี ริมฝีปาบาเผยอออน้อยๆ เมื่อำลัหลับสนิท
เป็นห่ว.. เป็นวามรู้สึเียวที่ายัในอนที่รู้ว่าแบฮยอนปวท้อ น้ำเสียปนสะอื้นอแบฮยอนทำให้านยอลลืมไปเลย้วย้ำว่าัวเอ็ำลัแย่อยู่ไม่น้อย
แ่เพราะวามห่วใยที่มีให้แบฮยอนับลูมันมาว่า ทำให้เา้ออยุยโทรศัพท์ับแบฮยอน อยให้ำลัใอยู่เรื่อยๆ นระทั่มาถึโรพยาบาล.. สิ่แรที่ทำเอาหัวใแร่สั่นลอนือน้ำาใสที่ไหลรินอาบแ้มาว เสียแผ่วเบาอยเรียหาแ่ื่ออานยอลอยู่ลอเวลา
วามหวาลัว และวามทรมานที่เิึ้นับแบฮยอนมีมาแ่ไหน.. านยอลรับรู้ไ้แม้ะไม่ไ้เอ่ยอะไรออมา
มือหยาบเลื่อนไปสัมผัสเบาๆ บริเวหน้าท้อที่โเินวามเป็นริ..
ลูอเราะเป็นอะไรหรือเปล่าแบฮยอน ? หรือว่าเาัวอ้วน ?แบฮยอนถึไ้ลมแบบนี้...
รอยยิ้มบาๆ ปราึ้นบนใบหน้า านยอลยิ้มให้ับัวเอเมื่อินนาารถึเ็น้อยที่อยู่ในท้ออนรั.. ถ้าออมาแล้วัวอ้วน าว น่ารัเหมือนแบฮยอน็ะี มีหวันเป็นพ่อะไ้ฟัลูน้อยแทนแม่แน่นอน
ร่าสูโน้มัว่ำ ริมฝีปาหยัร้อนลบนหน้าท้อผ่านทาผ้าห่มที่ลุมไว้...
อย่าหนีไปไหนนะรับนี.. อยู่ับพ่อ่อนนะ
100%
มาแบบไม่่อยฟินนะ แล้ว็ทิ้ปมที่ิว่าหลายนพอะเาออไว้ให้าใเล่นๆ 555 แ่บอเลยว่าอน่อไปือฟิน.. ฟินนะ น่าะฟินล่ะ -.-
อนนี้ือไม่่อยะมีอะไรมาหรอ ็แบบ.. แบฮยอนปวท้อเพราะวิ่ามหลัานยอลที่เป็นลมมา ือแบฮยอนไม่ไ้ะลอนะ ! ถ้าลอในระยะเวลา 3 เือนนี่็แท้แล้วรับ =___=
แ่ละ Chapter ะบอระยะเวลาเือนไว้นะ First month ือเือนที่หนึ่ Second month ือเือนที่สอ ไรี้.. อย่า ๆ เี๋ยวไรท์ าม 5555
ฝาเม้น ฝาิแท๊ #มนบ ้วยน๊า แล้วเ้าะหาเวลามาอัพบ่อยๆ เลย ^^
ความคิดเห็น