คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Pandora 19
Chapter 19
ในเวลาดึกดื่นจนเกือบจะถึงวันใหม่แบบนี้ เป็นช่วงเวลาที่ใครหลายๆ คนคงกำลังหลับฝันดี แต่ไม่ใช่สำหรับแบคฮยอน..
น้ำตาใสยังคงเอ่อคลออยู่ที่ดวงตาอยู่ตลอดเวลา ภาพเมื่อตอนบ่ายยังคงฉายชัดวนไปวนมาให้ได้เจ็บช้ำอยู่เสมอ... เหมือนหัวใจมันแหลกสลายไปนับตั้งแต่วินาทีที่เปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่เคยอาศัยอยู่ร่วมกัน
ร่างเล็กของแบคฮยอนขยับไปมาสักพักแล้วลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงสีฟ้าอ่อน ดวงตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างแล้วเผลอคิดถึงช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน
ภาพต่างๆ ตั้งแต่สมัยเด็กๆ จนถึงปัจจุบันเรียกร้องให้แบคฮยอนน้ำตาไหลอาบใบหน้าอีกครั้งหลังจากที่เอ่อคลออยู่นาน
ทำไม.. ทำไมชานยอลไม่นึกถึงเวลาที่เคยได้อยู่ด้วยกันบ้าง... ทำไมไม่นึกถึงถึงเรื่องราวต่างๆที่เคยผ่านมาร่วมกัน กับช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาเกือบสิบปี ชานยอลลืมมันไปแล้วหรืออย่างไรว่ามันลำบากแค่ไหนกว่าที่จะได้รักกัน...
มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ไม่ว่าจะพยายามเช็ดออกไปมากแค่ไหนมันก็ยังคงไม่แห้งเหือดหายไป..
เจ็บเหลือเกิน.. ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้..
แบคฮยอนหันไปคว้าชานเลี่ยที่หัวเตียงมากอดไว้แนบอก แล้วพร่ำเพ้อออกมาอย่างระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ
“ชานเลี่ยอา... ป่ะป๊าเจ็บจังเลยครับ”
“......”
“ป่ะป๊าเจ็บที่หัวใจ ฮึก.. เหมือนมันกำลังบีบตัวจนป่ะป๊าอึดอัดไปหมด”
“.....”
“ป่ะป๊าไม่เข้าใจความรัก หรือความรักมันไม่เข้าใจป่ะป๊าก็ไม่รู้ ฮึก..”
“....”
“ทำไมความรักถึงต้องกลั่นแกล้งป่ะป๊าแบบนี้ ฮึก.. ฮึก.. ทำไมความรักของป่ะป๊าถึงได้รับผลตอบแทนแบบนี้ ทั้งๆที่ป่ะป๊ารักชานยอลมาก ฮึก... แต่ทำไม.. ทำไมชานยอลถึงต้องทำกับป่ะป๊า ฮึก.. แบบนี้ ฮือ..”
ใบหน้าซุกลงกับตุ๊กตาที่ตนกอดแนบอกไว้ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเปรอะที่หัวของตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ภายในอ้อมกอด..
เสียงสะอื้นดังเข้ากระทบกับโสตประสาทของผู้เป็นแม่ แล้วส่งผลให้เกิดความเจ็บช้ำที่หัวใจไม่ต่างกับลูกชายของเธอ..
เฮเคียวแอบยืนมองแบคฮยอนอยู่ที่ประตู แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอาบใบหน้าสวยไม่ต่างกัน.. ลูกชายที่เป็นดั่งหัวแก้วหัวแหวน เธอเฝ้าชุบเลี้ยงมาอย่างดีไม่เคยทำให้ลูกชายตัวเองต้องบาดเจ็บหรือผิดหวังกับเรื่องใดๆ มาก่อน
แต่วันนี้น้ำตาจำนวนมากมายกำลังหลั่งไหลออกจากดวงตาของลูกชาย...
อยากจะเข้าไปกอด.. อยากจะปลอบโยนให้ลูกหยุดร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้ ปล่อยให้แบคฮยอนอยู่กับตัวเองสักพักคงจะดีกว่า
ปล่อยให้เวลาและน้ำตาคอยเยียวยาหัวใจไปเอง...
เฮเคียวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วเดินกลับห้องนอนของเธอไป
“ชานเลี่ยครับ..”
“ป่ะป๊าไม่อยากเจอชานยอล.. ป่ะป๊าไม่อยากอยู่เกาหลีอีกแล้ว”
ผ่านไป 2 วันแล้ว แบคฮยอนยังคงเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ไม่ออกไปข้างนอก ไม่ยอมพูดจากับใครสักคน แม้จะมีเพื่อนมาหาแต่แบคฮยอนก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด
ไม่ใช่ไม่อยากเจอ.. เพียงแต่ยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามของใครต่างหาก
ไม่อยากพูดถึง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับอดีตคนรักอย่างชานยอล.. ไม่อยากเสียน้ำตาให้อีกแล้ว ต่อไปนี้แบคฮยอนจะเข้มแข็ง จะไม่อ่อนแอให้ใครอีกต่อไป
แบคฮยอนลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องนอนเพื่อไปหาเฮเคียวที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน
“แม่ครับ ผมอยากคุยอะไรกับแม่หน่อยได้มั้ยครับ ?”
เฮเคียววางหนังสือพิมพ์ในมือลงไว้ข้างตัว แล้วเงยหน้ามองผู้เป็นลูกอย่างข้องใจ.... นึกยังไงถึงได้ออกมาพูดคุยกับแม่ได้นะ เจ้าลูกชายคนนี้ ?
“ว่าไงล่ะครับ คนดีของแม่” เฮเคียวยิ้มให้แบคฮยอนอย่างอ่อนโยน แล้วพูดกับลูกชายเหมือนตอนที่ยังคงเป็นเด็กอยู่
แบคฮยอนรู้เรื่องหมดแล้วตั้งแต่ต้นที่เฮเคียวคอยให้เทาตามดูชานยอล จนถึงเรื่องที่ชานยอลนอกใจเทา.. แบคฮยอนไม่ได้โกรธอะไรผู้เป็นแม่ แล้วยังขอบคุณด้วยซ้ำที่ทำให้เขาได้รู้ถึงความมั่นคงของชานยอลที่มีต่อเขา...
“พี่มินซอกกับพี่จงแดยังอยู่ที่อเมริกาหรือเปล่าครับแม่ ?”
“......”
“แบคฮยอนอยากไปอยู่กับพี่เขา ขอไปอยู่สักพักแล้วเมื่อไหร่ที่รู้สึกโอเคขึ้น.. แบคฮยอนจะกลับมา”
“แบคฮยอน...”
“ฮึก.. นะครับแม่ แบคฮยอนไม่อยากอยู่เกาหลีแล้ว ฮึก..” น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพเก่าๆ
เฮเคียวยืนขึ้นแล้วดึงลูกชายมากอดไว้ แขนเรียวยกขึ้นโอบหลังของลูกชายแล้วลูบเบาๆ เพื่อปลอบโยน
“อย่าร้องไห้เลยนะแบคฮยอน.. อย่าอ่อนแอแบบนี้สิลูก แม่เข้าใจว่าแบคฮยอนเจ็บและเสียใจมากแค่ไหน”
“ฮึก..”
“แม่เคยผ่านมาแล้ว แม่เข้าใจ...”
“ความรักมันเป็นแบบนี้หรอครับแม่ ? ฮึก.. ความรักมันทำให้เราต้องเสียใจ ต้องมีน้ำตาแบบนี้หรอครับ ?”
“มันไม่ใช่เสมอไปหรอกแบคฮยอน.. ความรักมันกำลังสอนให้เราโตขึ้นนะรู้หรือเปล่า มันทำให้ลูกมีความสุข มีความทุกข์ และเสียน้ำตาได้ในเวลาเดียวกัน”
“....”
“มันมีอีกหลายอย่างที่ลูกยังต้องพบเจอนะแบคฮยอน”
“แบคฮยอนเจ็บจังครับ ฮึก..”
“เวลาจะช่วยให้เราดีขึ้นนะแบคฮยอน...”
“......”
“แม่จะติดต่อพี่มินซอกกับพี่จงแดให้.. แต่ลูกแน่ใจแล้วนะว่าคิดดีแล้ว ?”
“ฮึก.. ครับแม่” เฮเคียวดันตัวออกแล้วมองหน้าลูกชายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มือของเธอยกขึ้นแล้วลูบใบหน้าลูกชายของเธออย่างอ่อนโยน
“แม่รักลูกเสมอนะแบคฮยอน”
“แบคฮยอนก็รักแม่นะครับ”
เมื่อแบคฮยอนขึ้นห้องไปแล้ว เฮเคียวก็นั่งกุมศีรษะอยู่สักพักอย่างคิดไม่ตก..
เธอควรจะทำอย่างไรให้ลูกชายของเธอหายเศร้าแบบนี้.. ควรจะทำอย่างไรให้รอยยิ้มของลูกชายกลับมา
แล้วเหมือนคำตอบทั้งหมดจะถูกเฉลยขึ้น เมื่อเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งที่อยู่ภายในตู้กระจกข้างทีวี เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบมันมาเปิดดู
ภาพของเฮเคียว จีมิน และมินโฮเมื่อสมัยก่อน
“คุณป้า.. บอกคนขับรถฉันจะออกไปข้างนอก เตรียมตัวให้เรียบร้อยฉันให้เวลา 2 นาทีเท่านั้น”
เฮเคียวหันไปบอกกับป้าแม่บ้านแล้วเดินไปเตรียมตัวเพียงแค่แปปเดียวก็ขึ้นรถออกไปจากบ้านทันที
เมื่อมาถึงที่หมายแล้ว ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบกลับแสดงความไม่พอใจออกมาทันที..
บ้านตระกูลปาร์ค.. ดูอบอุ่นจนน่าหมั่นไส้เสียจริงๆ...
เฮเคียวกดออดหน้าบ้านเพียงสักพัก ประตูก็เปิดออก เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างรีบร้อน แล้วก็พบกับจีมินที่นั่งอยู่บนโซฟา
ฝ่ายจีมินเมื่อเห็นว่าแขกคือใครก็ถึงกับตกใจ แล้วลุกยืนขึ้นด้วยใบหน้าเหวอ จนเฮเคียวหลุดขำกับท่าทีแบบนั้น
“ฮ... เฮเคียว”
“ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยด้วย เกี่ยวกับเรื่องลูกชายของฉันกับเธอ”
“อ.. อื้อ มานั่งก่อนสิ” เฮเคียวเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับจีมิน เธอสบตากับจีมินสักพักแล้วถอนหายใจออกมา
บอกตรงๆเลยว่าบรรยากาศแบบนี้มันน่าอึดอัดใจมากสำหรับจีมิน...
“เธอรู้เรื่องของแบคฮยอนและชานยอลแล้วใช่มั้ยจีมิน ?”
“ฉันรู้แล้ว.. ชานยอลพึ่งจะกลับไปที่คอนโดเมื่อวานเอง”
“เขาเป็นไงบ้าง ?”
“ย่ำแย่พอสมควรเลยล่ะ.. แล้วแบคฮยอนล่ะ ?”
“ร้องไห้ทุกวัน.. ตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการ์ณนั้นแหละ” ถึงตอนนี้จีมินถึงกับใจกระตุก สงสารทั้งคู่..
แต่เรื่องนี้ก็โทษใครไม่ได้นอกจากลูกชายของเธอเอง.. ถ้าชานยอลไม่นอกใจแบคฮยอนเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้
“จีมิน..”
“หืม ?”
“ตามให้ชานยอลไปหาแบคฮยอนหน่อยได้ไหม ? ขอร้องล่ะ ฮึก.. ฉันรับไม่ได้จริงๆ ที่ลูกเป็นแบบนี้ ฮือ..” เฮเคียวยกมือขึ้นปิดหน้าของเธอ แล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างไม่อายคนตรงหน้าเลยสักนิด
ตอนนี้เธอยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ จะทำอย่างไรก็ได้ขอแค่ให้ลูกชายของเธอไม่เป็นแบบนี้ก็พอ
จีมินลุกขึ้นแล้ววิ่งมากอดเฮเคียวไว้อย่างลืมตัว
“ย.. อย่าร้องไห้สิเฮเคียว ! ฉันจะโทรบอกให้ชานยอลไปหาแบคฮยอนเดี๋ยวนี้แหละ”
จีมินหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงของเธอแล้วโทรออกหาชานยอลโดยที่มืออีกข้างก็ยังโอบเฮเคียวไว้
อดีตเพื่อนรักทั้งสองที่กำลังกอดกันทำให้คนที่บังเอิญเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นภาพนี้ถึงกับระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ คาดว่าอีกไม่นานทั้งสองตระกูลจะกลับมาดีกันเช่นเดิม...
ชานยอลที่กำลังอาบน้ำอยู่ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบวิ่งออกมารับ ทั้งๆที่ยังมีฟองแชมพูอยู่เต็มศีรษะ ในใจแอบคาดหวังว่าจะเป็นแบคฮยอน เลยรีบวิ่งออกมาแบบนี้
แต่พอพบว่าไม่ใช่ก็แทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งทันที ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจแม่ และโทรศัพท์มีราคาแพง...
“ว่าไงครับแม่”
[ ชานยอล ! ไปหาแบคฮยอนที่บ้าน ด่วน ! เดี๋ยวนี้ เร็วๆ เข้า ! ]
“ม.. มีอะไรครับแม่ ทำไมผม....”
[ ไปเถอะน่า ! อย่าร้องสิเฮเคียว.. เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเองนะ ] เมื่อได้ยินว่าแม่ของตนกำลังปลอบใครอยู่ก็ถึงกับตกใจ แทบจะปล่อยโทรศัพท์ล่วงพื้น...
ยิ่งประโยคที่ได้ยิน ยิ่งทำให้สงสัยหนักเข้าไปใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น !
“แม่ครับ ! แบคฮยอนเป็นอะไร ?แล้วคุณเฮเคียวร้องไห้ทำไมครับ !?”
[ โอ๊ยยย ! ไปหาแบคฮยอนก่อนเถอะ แบคฮยอนจะแย่แล้วนะลูก ! ] เมื่อได้คำตอบแบบนั้น ชานยอลถึงกับหน้าเสีย เกิดอะไรขึ้นกับแบคฮยอน แล้วแบคฮยอนเป็นอะไร ทำไมเฮเคียวถึงต้องร้องไห้ !
พอจะเอ่ยถามอีกครั้ง ก็พบว่าจีมินได้ตัดสายทิ้งไปแล้ว ชานยอลจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้เรียบร้อยแล้วออกไปหาแบคฮยอนที่บ้าน
แต่เป็นเพราะความรีบร้อนเกินไป...
พรืด !
“โอ๊ยยยย !” ชานยอลเหยียบผ้าเช็ดเท้าหน้าห้องแล้วลื่นพรืดจนเกิดเสียงดังลั่น แต่ชานยอลก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับอาการระบมที่ก้นของตน เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำต่อให้เสร็จทันที
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นกับแบคฮยอนหรอกนะ....
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชานยอลก็รีบขับรถออกจากคอนโดแล้วมาที่บ้านของแบคฮยอนทันที ร่างสูงรีบลงจากรถแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองไปบนชั้นสองแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป แต่เพราะเขาพึ่งเคยได้ขึ้นมาชั้นบนครั้งแรกทำให้เขาไม่รู้ว่าห้องแบคฮยอนอยู่ตรงไหน..
ความเงียบจากภายในบ้าน ทำให้เขาได้ยินเสียงสะอื้นแว่วมาจากห้องใดห้องหนึ่ง ชานยอลเดินไปตามเสียงก่อนจะหยุดลงที่หน้าประตูห้องสีขาวสะอาด
ห้องนี้สินะ...
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว.. แต่แล้วความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่ความตื่นเต้นเมื่อสักครู่
ภาพตรงหน้าของชานยอลคือ ผู้ชายตัวเล็กๆ ที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง สายตาเหม่อลอยไปนอกหน้าต่างพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมา ซึ่งเป็นต้นเหตุของเสียงสะอื้น..
“ฮึก.. ฮึก..” เจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่ได้เห็น.. นี่หรอคือผลที่เกิดจากการกระทำของเขา.. เขาทำให้แบคฮยอนต้องเจ็บช้ำมากถึงขนาดนี้...
ชานยอลเดินเข้าไปในห้อง แล้วทรุดนั่งลงบนเตียงข้างแบคฮยอน.. แบคฮยอนไม่ได้สนใจที่จะหันมามองเลยสักนิดเพราะคิดว่าเป็นแม่ หรือแม่บ้านที่เข้ามาบังคับให้เขาไปทานข้าวเช่นเดิม
“ผมไม่ทานข้าวนะครับ แม่ทานได้เลย ฮึก..”
“แบคฮยอน”
“ !!! “ เสียงแหบทุ้มที่แสนคุ้นเคยทำให้แบคฮยอนเบิกตาโพลง ไม่กล้าที่จะหันหน้าไปเมื่อรู้ว่าจะต้องเจอหน้าใคร
แบคฮยอนเลือกที่จะนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จนชานยอลเริ่มใจหายกับปฏิกิริยาที่ได้รับ...
“แบคฮยอน.. ยอลขอโทษ”
“กลับไป...” เสียงเอ่ยตอบกลับมาเบาๆ หากแต่ดังชัดเจนสำหรับชานยอลกำลังทำให้น้ำตาเอ่อคลอขึ้นจากร่างสูง
ชานยอลขยับตัวเข้าไปใกล้แบคฮยอน แต่กลับโดนอีกคนขยับหนีอย่างนึกรังเกียจ
“มาทำไม ! ออกไปเดี๋ยวนี้ !”
“แบค.. ฟังยอลก่อนได้มั้ย ?” พยายามที่จะใจเย็นแล้วทำเสียงอ่อนเพื่อให้อีกคนสงสาร ทว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นไปตามต้องการ
แบคฮยอนเลือกที่จะกระเถิบตัวออกห่างมากขึ้น แล้วไม่ยอมหันมามองหน้าอดีตคนรักเลยสักนิด
“มีอะไรที่ต้องพูดกันอีก มีอะไรจะหลอกกันอีกล่ะปาร์คชานยอล !”
“ไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น.. ยอลไม่ได้มาเพื่อจะแก้ตัว” ชานยอลก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง แบคฮยอนเลือกที่จะใจแข็งกับเขามากขนาดนี้ก็สมควรแล้ว
สมควรแล้วที่เขาจะต้องโดนโกรธโดนเกลียดแบบนี้...
“แบคฟังยอลก่อนได้มั้ย.. ขอร้อง”
“กลับไปเถอะชานยอล ฮึก.. กูไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น” น้ำตาใสเริ่มไหลรินหนักขึ้นอีกครั้ง
ภาพที่ยังคงติดตาอยู่มันช่างยากเหลือเกินที่จะลบเลือนมันไปง่ายๆ.. หัวใจของแบคฮยอนมันโดนทำลายเสียจนไม่มีชิ้นดีไปแล้วนับตั้งแต่วันนั้น..
ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็คงไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก...
“ขอร้องล่ะแบคฮยอน ฟังยอลก่อนได้มั้ย ? ยอลขอร้องจริงๆ ฮึก” เสียงสะอื้นที่ดึงขึ้นจากคนตัวสูง ทำให้แบคฮยอนเผลอหันไปมอง
ภาพที่ปรากฏต่อสายตาทำให้แบคฮยอนอยากจะขยับตัวเข้าไปกอดปลอบไว้ น้ำตาที่ไหลอาบน้ำของชานยอลทำให้หัวใจของแบคฮยอนแทบจะอ่อนยวบไปเสียให้ได้ หากแต่สิ่งที่ชานยอลทำไว้มันกลับเป็นสิ่งที่รั้งไม่ให้แบคฮยอนทำตามที่ใจต้องการได้
“เจ็บหรอชานยอล.. เสียใจมากมั้ย ?”
“ฮึก..”
“มึงเลือกที่จะทำตัวมึงเองแล้วมึงจะเสียใจทำไมชานยอล ฮึก.. มึงเลือกที่จะทำลายความรักของเรา มึงเลือกทางเดินของเราให้เป็นแบบนี้ ฮึก.. แล้วมึงจะเสียใจทำไม”
“ยอลไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้..”
“แล้วมึงนอกใจกูทำไม !!” เสียงตะโกนดังขึ้นตามแรงอารมณ์ ดวงตาแดงกล่ำที่คาดเดาไม่ได้ว่าเกิดจากความโมโหหรือความเสียใจกำลังจ้องตรงมาที่หน้าของชานยอล ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเพื่อพยายามระงับอารมณ์อย่างถึงที่สุด
“ยอลขอโทษ...”
“ฮึก.. มึงหักหลังกูทำไม ฮือ..” มือเรียวยกขึ้นปิดหน้า แล้วก้มหน้าลง.. เสียงสะอื้นดังก้องอยู่ภายในห้อง แล้วส่งผลให้เกิดความเจ็บช้ำไปถึงหัวใจ..
ชานยอลเลือกที่จะเงียบเมื่อไม่สามารถอธิบายได้.. มือหนาเอื้อมขึ้นไปคว้าแบคฮยอนมากอดไว้แนบอก ซึ่งแบคฮยอนก็ไม่ได้เลือกที่จะผลักไสเขาอย่างที่คาดไว้
“ฮึก.. กูเสียใจแทบบ้ามึงเคยรู้มั้ยชานยอล ฮึก.. ทำไมทำกับกูแบบนี้ กูไปทำอะไรให้ ฮือ...” ร่างของคนในอ้อมกอดสั่นอย่างรุนแรงเมื่อเริ่มสะอื้นหนักขึ้น น้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสายเมื่อหัวใจดวงน้อยมันกำลังบีบกันจนเจ็บปวดไปหมด
เหมือนจะขาดใจตายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น เจ็บช้ำเจียนตายเมื่อความรักที่ให้ไปกลับได้รับผลตอบแทนแบบนี้..
“รู้.. ขอโทษ.. ชานยอลขอโทษนะแบคฮยอน.. อย่าทิ้งกันไปได้มั้ยครับ”
“ฮึก.. ฮึก..”
“แบคอย่าทิ้งยอลไปได้มั้ยครับ ?” คำถามเดิมถูกทวนขึ้นอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบ.. แบคฮยอนผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนตัวสูง แล้วเลือกที่จะหันหลังให้อย่างตอนแรก
“เรื่องของเรา ฮึก.. มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วชานยอล ฮึก..”
“......”
“กลับไปได้แล้ว.. ขอร้องเถอะ กลับไปสะ !” แบคฮยอนตะโกนใส่อีกคนทั้งๆที่ยังหันหลังอยู่ แต่ทว่าคำพูดนั้นเหมือนไม่ได้ดังเข้าโสตประสาทของอีกคนเลยสักนิด
ชานยอลเลือกที่จะเข้าไปกอดแบคฮยอนจากทางด้านหลังเหมือนอย่างที่เคยทำเวลาง้อคนรักของเขา
“อ๊ะ ! ปล่อยนะ !” แบคฮยอนดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดนั้น แล้วจิกเล็บลงบนแขนของชานยอลจนเลือดไหลซิบ แต่ชานยอลก็ไม่ได้ยอมแพ้หนำซ้ำยังกอดรัดแน่นเพิ่มขึ้นอีกด้วย
“ไม่ปล่อย !”
“ปล่อยสิ ! ชานยอล ฮึก.. ปล่อยกูไปได้แล้ว”
“.....” ชานยอลเลือกที่จะเงียบ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยแขนที่กอดแบคฮยอนไว้แต่อย่างใด.. แม้แขนขาวๆของเขาจะถูกเล็บจากแบคฮยอนจิก ข่วนจนเกิดแผลหลายที่แต่ความเจ็บนั้นก็คงไม่เท่ากับสิ่งที่แบคฮยอนได้รับ
ยอมให้ทำร้ายเสียให้พอใจ แต่ไม่ยอมที่จะปล่อยหัวใจดวงนี้ไปแน่นอน...
“ชานยอล ฮึก.. ยังรักกันอยู่บ้างมั้ย ?” คำถามถูกเอ่ยออกมาปนเสียงสะอื้น..
“รัก.. รักมากครับ” อ้อมกอดถูกกระชับมากขึ้นเพื่อยืนยันว่าคำที่เขาพูดออกไปนั้นเป็นเรื่องจริง แบคฮยอนปล่อยมือที่จับแขนชานยอลออกแล้วทิ้งลงข้างตัว
“ถ้าชานยอลรักแบค.. ชานยอลก็ปล่อยแบคไปเถอะนะ”
“.....”
“สิ่งที่ชานยอลทำไว้... มันยากเกินไปที่จะให้ลืมแล้วเริ่มต้นกันใหม่...”
“ไม่...”
“แบคทำใจให้กลับไปรักชานยอลเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ ฮึก...”
จบคำตอบนั้น แขนทั้งสองข้างของชานยอลก็ปล่อยกอดออกมาจากคนตัวเล็ก.. คำตอบที่ได้ยินทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป
เหมือนหัวใจที่มีกำลังหยุดเต้นไปเสียตรงนี้ อยากจะหลับตาลงแล้วคิดไปเสียว่าทุกอย่างคือความฝันแต่กลับทำไม่ได้.. สิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างมันเกิดจากสิ่งที่ตัวเขาเองทำลงไปทั้งนั้น แล้วยังจะไปเรียกร้องให้เขาสงสารทำไมอีก...
“เข้าใจแล้ว ฮึก.. ผมเข้าใจแล้วแบคฮยอน” สรรพนามเปลี่ยนไปทันที.. ความห่างเหินเข้ามาแทรกกลางระหว่างเขาทั้งสองคน
ชานยอลเลือกที่จะเขยิบตัวลงมาจากเตียงแล้วยืนขึ้นหันหลังใส่แบคฮยอน
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.. ฮึก.. ขอบคุณที่ผมเคยได้มีคุณอยู่ข้างๆมาเสมอ...”
“ฮึก.. ฮึก..”
“ผมขอโทษจริงๆ แบคฮยอน... ฮึก.. ผมเลวเอง” ชานยอลกำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์ เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้กลับหลุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้จริง... เสียใจที่ต้องจากกันไปแบบนี้
“ลาก่อนนะชานยอล...”
“ผมรักแบคฮยอนนะ...” ขายาวก้าวออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ..
เสียงประตูปิดลงเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ขาดสะบั้นลงแล้ว...
แบคฮยอนปิดตาลงแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่คิดจะห้ามอีกต่อไป.. ภาพในอดีตหลายๆอย่างไหลย้อนกลับมาให้ชวนคิดถึงวันวานที่เคยได้อยู่ร่วมกัน..
วันเวลาหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็กย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจดวงน้อยให้บอบช้ำไปยิ่งกว่าเก่า..
ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ได้นอนกอดกันมาตั้งแต่จำความได้ ได้อยู่ใกล้กันมาตลอดจนเหมือนเป็นคนสำคัญที่ขาดไม่ได้.. แต่พอมาถึงวันนี้ทุกอย่างกลับหายไปแล้วไม่สามารถแก้ไขได้อีก
ย้อนเวลากลับไปได้มั้ย.. ย้อนกลับไปในตอนที่ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ อยากกลับไปแก้ไขกับเรื่องในอดีต อยากจะเก็บทุกอย่างไว้ให้เป็นความลับตลอดไปหากสุดท้ายต้องจบลงแบบนี้....
“แบคฮยอนก็รักชานยอล... ตลอดไป”
ฝ่ายชานยอลเลือกที่จะขับรถกลับมาที่บ้าน เมื่อเดินเข้าไปภายในบ้านก็เห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่พร้อมกับเฮเคียว.. แม่ของแบคฮยอน..
ทุกคนหันมามองที่เขาด้วยความอยากรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น.. แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่อาบน้ำตาแบบนั้นก็เลือกที่จะเงียบแล้วปล่อยให้ชานยอลเดินขึ้นห้องไป
ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วจิกผ้าห่มผืนบางไว้แน่น.. กลิ่นกายหอมของแบคฮยอนยังคงติดอยู่ที่ผ้าทำให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างหยุดไม่ได้
“แบคฮยอน.. ฮึก.. ผมขอโทษ ฮือ..”
“ผมขอโทษ.. ผมผิดไปแล้ว ฮึก....”
“อย่าทิ้งผมไป.. ฮึก.. ได้โปรด”
เสียงของชานยอลดังรอดออกไปถึงข้างนอก เฮเคียวที่ขอตัวขึ้นมาดูชานยอลแอบฟังอยู่สักพักก็นึกสงสารเด็กหนุ่มคนนี้จับใจ
ถึงแม้ชานยอลจะทำร้ายลูกชายผู้เป็นดั่งดวงใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแบบนั้น แล้วสุดท้ายประตูห้องก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างระหงที่ก้าวเข้าไปในห้องนอนของชานยอล
“ชานยอล...”
“ฮึก.. ฮึก..” ไม่มีการตอบรับใดๆ จากชานยอล แต่ใบหน้าคมคายหันมามองที่เฮเคียวแล้วหวังจะลุกขึ้นอย่างรักษามารยาทถึงแม้แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงในการขยับตัวแล้วก็ตาม...
“ไม่ต้องลุกหรอก..” เมื่อเฮเคียวเห็นอีกคนจะลุกขึ้น เธอเลยพูดขึ้นมาขัดไว้แล้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆ ที่ชานยอลนอนอยู่
“ฉันจะไม่ถามเหตุผลที่เธอทำให้ลูกชายฉันต้องเจ็บและเสียใจแบบนี้....”
“ผมขอโทษ ฮึก..”
“ฉันจะพยายามเข้าใจเธอนะชานยอล..” เฮเคียวหันมามองชานยอลที่ก้มหน้าฟุบลงกับเตียงอย่างพยายามปิดกลั้นน้ำตาที่ไหลรินออกมา
“แบคฮยอนจะไปอยู่ต่างประเทศสักพัก.. ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน”
“!!!!”
“ตอนนี้แบคฮยอนอาจจะยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรจากเธอ....”
“ฮึก...”
“รอให้เขากลับมา.... เธอทำได้มั้ยชานยอล ?” เฮเคียววางมือลงบนมือหนาของชานยอลที่จิกผ้าห่มอยู่อย่างต้องการจะปลอบโยน ชานยอลยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ใบหน้าของเฮเคียวอย่างไม่เข้าใจความหมาย
“เธอรอให้แบคฮยอนกลับมา แล้วค่อยลองไปคุยกันอีกครั้ง.. ฉันเชื่อว่าตอนนั้นทุกอย่างคงจะดีขึ้น”
“คุณเฮเคียว...” หญิงสาวเลือกที่จะยิ้มให้ชานยอลอย่างอ่อนโยนเป็นครั้งแรก หลังจากที่ผ่านมาเธอตั้งแง่กับชานยอลมาตลอด แต่ตอนนี้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกสงสารเด็กคนนี้ขึ้นมาได้
“แม่ให้โอกาสเธอได้พิสูจน์ตัวเอง และแม่เชื่อว่าลูกชายของแม่ต้องให้โอกาสเธอเช่นกัน”
“.......”
“อย่าทำให้แม่ต้องผิดหวังกับเธออีกครั้งนะชานยอล”
“ข.. ขอบคุณครับ... คุณแม่” แล้วรอยยิ้มอย่างมีความหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของชานยอล...
ขอบคุณที่เฮเคียวยังคงให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ตัวเองอยู่.. ขอบคุณที่โชคชะตายังคงเข้าข้างคนเลวอย่างเขา
ต่อไปนี้ไม่ว่าจะพบเจอกับใครชานยอลก็จะไม่หวั่นไหวอีกแล้ว.. ทั้งหัวใจของเขาจะหมั่นคงกับแบคฮยอนเพียงคนเดียวเท่านั้น..
ต่อจากนี้และตลอดไป หัวใจของปาร์คชานยอลจะมั่นคง และมีแค่แบคฮยอนคนเดียวเท่านั้น...
ไม่ว่านานแค่ไหนชานยอลก็จะรอแบคฮยอนกลับมา.. แล้วเราจะเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง
To be continued
อ้ากกกกกกกกกกกก ! หน่วงจังเลยตอนนี้ T^T ไม่รู้ว่ารีดจะมโนภาพได้ตามที่ไรต์มโนหรือเปล่า แต่ไรต์บอกเลยว่าไรต์แต่งไปร้องไปเลยล่ะตอนนี้ กระซิก T^T
ขอโปรโมตแปปนึงนะ -.- เรื่องจองเล่มไรต์จะเปิดจองเรื่อยๆ ถึงเดือนมกราคมนะคะ
คือไรต์อยากบอกว่าคนที่จองเล่มไว้ไรต์ไม่ทำให้ผิดหวังกับเนื้อหาภายในเล่มแน่นอน >_O
https://docs.google.com/forms/d/1PkxBx8Vf-ub5Wy4-aAODXrj_T0ELYdlkYXLnwPVTxtg/viewform
เม้นให้กำลังใจไรต์หน่อยนะคะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น