ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    { EXO }Pandora of love [ Chanbaek ]

    ลำดับตอนที่ #24 : Pandora 19

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.85K
      7
      18 พ.ย. 56

    Chapter  19

     

     

     

     

    ในเวลาดึกดื่นจนเกือบจะถึงวันใหม่แบบนี้ เป็นช่วงเวลาที่ใครหลายๆ คนคงกำลังหลับฝันดี แต่ไม่ใช่สำหรับแบคฮยอน..

     

    น้ำตาใสยังคงเอ่อคลออยู่ที่ดวงตาอยู่ตลอดเวลา ภาพเมื่อตอนบ่ายยังคงฉายชัดวนไปวนมาให้ได้เจ็บช้ำอยู่เสมอ... เหมือนหัวใจมันแหลกสลายไปนับตั้งแต่วินาทีที่เปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่เคยอาศัยอยู่ร่วมกัน

     

    ร่างเล็กของแบคฮยอนขยับไปมาสักพักแล้วลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงสีฟ้าอ่อน    ดวงตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างแล้วเผลอคิดถึงช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน

     

     

    ภาพต่างๆ ตั้งแต่สมัยเด็กๆ จนถึงปัจจุบันเรียกร้องให้แบคฮยอนน้ำตาไหลอาบใบหน้าอีกครั้งหลังจากที่เอ่อคลออยู่นาน

     

    ทำไม.. ทำไมชานยอลไม่นึกถึงเวลาที่เคยได้อยู่ด้วยกันบ้าง... ทำไมไม่นึกถึงถึงเรื่องราวต่างๆที่เคยผ่านมาร่วมกัน  กับช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาเกือบสิบปี ชานยอลลืมมันไปแล้วหรืออย่างไรว่ามันลำบากแค่ไหนกว่าที่จะได้รักกัน...

     

    มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ไม่ว่าจะพยายามเช็ดออกไปมากแค่ไหนมันก็ยังคงไม่แห้งเหือดหายไป.. 

     

    เจ็บเหลือเกิน.. ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้..

     

    แบคฮยอนหันไปคว้าชานเลี่ยที่หัวเตียงมากอดไว้แนบอก แล้วพร่ำเพ้อออกมาอย่างระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ

     

    ชานเลี่ยอา... ป่ะป๊าเจ็บจังเลยครับ

    ......

    ป่ะป๊าเจ็บที่หัวใจ ฮึก.. เหมือนมันกำลังบีบตัวจนป่ะป๊าอึดอัดไปหมด

    .....

    ป่ะป๊าไม่เข้าใจความรัก หรือความรักมันไม่เข้าใจป่ะป๊าก็ไม่รู้ ฮึก..

    ....

    ทำไมความรักถึงต้องกลั่นแกล้งป่ะป๊าแบบนี้ ฮึก.. ฮึก.. ทำไมความรักของป่ะป๊าถึงได้รับผลตอบแทนแบบนี้  ทั้งๆที่ป่ะป๊ารักชานยอลมาก ฮึก... แต่ทำไม.. ทำไมชานยอลถึงต้องทำกับป่ะป๊า ฮึก.. แบบนี้ ฮือ..

     

    ใบหน้าซุกลงกับตุ๊กตาที่ตนกอดแนบอกไว้ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเปรอะที่หัวของตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ภายในอ้อมกอด..

     

    เสียงสะอื้นดังเข้ากระทบกับโสตประสาทของผู้เป็นแม่ แล้วส่งผลให้เกิดความเจ็บช้ำที่หัวใจไม่ต่างกับลูกชายของเธอ..

     

    เฮเคียวแอบยืนมองแบคฮยอนอยู่ที่ประตู แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอาบใบหน้าสวยไม่ต่างกัน..  ลูกชายที่เป็นดั่งหัวแก้วหัวแหวน  เธอเฝ้าชุบเลี้ยงมาอย่างดีไม่เคยทำให้ลูกชายตัวเองต้องบาดเจ็บหรือผิดหวังกับเรื่องใดๆ มาก่อน 

     

    แต่วันนี้น้ำตาจำนวนมากมายกำลังหลั่งไหลออกจากดวงตาของลูกชาย...

     

    อยากจะเข้าไปกอด.. อยากจะปลอบโยนให้ลูกหยุดร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้   ปล่อยให้แบคฮยอนอยู่กับตัวเองสักพักคงจะดีกว่า

     

    ปล่อยให้เวลาและน้ำตาคอยเยียวยาหัวใจไปเอง...

     

    เฮเคียวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วเดินกลับห้องนอนของเธอไป

     

     

     

    ชานเลี่ยครับ..

     

     

     

    ป่ะป๊าไม่อยากเจอชานยอล.. ป่ะป๊าไม่อยากอยู่เกาหลีอีกแล้ว

     

     

     

     

     

     

     

    ผ่านไป 2 วันแล้ว แบคฮยอนยังคงเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ไม่ออกไปข้างนอก ไม่ยอมพูดจากับใครสักคน  แม้จะมีเพื่อนมาหาแต่แบคฮยอนก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด

     

    ไม่ใช่ไม่อยากเจอ.. เพียงแต่ยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามของใครต่างหาก

     

    ไม่อยากพูดถึง  ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับอดีตคนรักอย่างชานยอล.. ไม่อยากเสียน้ำตาให้อีกแล้ว  ต่อไปนี้แบคฮยอนจะเข้มแข็ง จะไม่อ่อนแอให้ใครอีกต่อไป

     

    แบคฮยอนลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องนอนเพื่อไปหาเฮเคียวที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน

     

    แม่ครับ ผมอยากคุยอะไรกับแม่หน่อยได้มั้ยครับ ?” 

     

    เฮเคียววางหนังสือพิมพ์ในมือลงไว้ข้างตัว แล้วเงยหน้ามองผู้เป็นลูกอย่างข้องใจ....  นึกยังไงถึงได้ออกมาพูดคุยกับแม่ได้นะ เจ้าลูกชายคนนี้ ?

     

    ว่าไงล่ะครับ คนดีของแม่”  เฮเคียวยิ้มให้แบคฮยอนอย่างอ่อนโยน   แล้วพูดกับลูกชายเหมือนตอนที่ยังคงเป็นเด็กอยู่

     

    แบคฮยอนรู้เรื่องหมดแล้วตั้งแต่ต้นที่เฮเคียวคอยให้เทาตามดูชานยอล จนถึงเรื่องที่ชานยอลนอกใจเทา..  แบคฮยอนไม่ได้โกรธอะไรผู้เป็นแม่ แล้วยังขอบคุณด้วยซ้ำที่ทำให้เขาได้รู้ถึงความมั่นคงของชานยอลที่มีต่อเขา...

     

    พี่มินซอกกับพี่จงแดยังอยู่ที่อเมริกาหรือเปล่าครับแม่ ?”

    ......

    แบคฮยอนอยากไปอยู่กับพี่เขา  ขอไปอยู่สักพักแล้วเมื่อไหร่ที่รู้สึกโอเคขึ้น.. แบคฮยอนจะกลับมา

    แบคฮยอน...

    ฮึก.. นะครับแม่  แบคฮยอนไม่อยากอยู่เกาหลีแล้ว ฮึก..น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพเก่าๆ

     

    เฮเคียวยืนขึ้นแล้วดึงลูกชายมากอดไว้ แขนเรียวยกขึ้นโอบหลังของลูกชายแล้วลูบเบาๆ เพื่อปลอบโยน

     

    อย่าร้องไห้เลยนะแบคฮยอน.. อย่าอ่อนแอแบบนี้สิลูก  แม่เข้าใจว่าแบคฮยอนเจ็บและเสียใจมากแค่ไหน

    ฮึก..

    แม่เคยผ่านมาแล้ว แม่เข้าใจ...

     

    ความรักมันเป็นแบบนี้หรอครับแม่ ? ฮึก.. ความรักมันทำให้เราต้องเสียใจ ต้องมีน้ำตาแบบนี้หรอครับ ?”

    มันไม่ใช่เสมอไปหรอกแบคฮยอน..  ความรักมันกำลังสอนให้เราโตขึ้นนะรู้หรือเปล่า  มันทำให้ลูกมีความสุข มีความทุกข์ และเสียน้ำตาได้ในเวลาเดียวกัน

    ....

    มันมีอีกหลายอย่างที่ลูกยังต้องพบเจอนะแบคฮยอน

    แบคฮยอนเจ็บจังครับ ฮึก..

    เวลาจะช่วยให้เราดีขึ้นนะแบคฮยอน...

    ......

    แม่จะติดต่อพี่มินซอกกับพี่จงแดให้.. แต่ลูกแน่ใจแล้วนะว่าคิดดีแล้ว ?”

    ฮึก.. ครับแม่”  เฮเคียวดันตัวออกแล้วมองหน้าลูกชายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา  มือของเธอยกขึ้นแล้วลูบใบหน้าลูกชายของเธออย่างอ่อนโยน

     

    แม่รักลูกเสมอนะแบคฮยอน

    แบคฮยอนก็รักแม่นะครับ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    เมื่อแบคฮยอนขึ้นห้องไปแล้ว เฮเคียวก็นั่งกุมศีรษะอยู่สักพักอย่างคิดไม่ตก..

    เธอควรจะทำอย่างไรให้ลูกชายของเธอหายเศร้าแบบนี้.. ควรจะทำอย่างไรให้รอยยิ้มของลูกชายกลับมา

     

    แล้วเหมือนคำตอบทั้งหมดจะถูกเฉลยขึ้น เมื่อเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งที่อยู่ภายในตู้กระจกข้างทีวี  เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบมันมาเปิดดู

     

    ภาพของเฮเคียว จีมิน และมินโฮเมื่อสมัยก่อน

     

     

    คุณป้า.. บอกคนขับรถฉันจะออกไปข้างนอก เตรียมตัวให้เรียบร้อยฉันให้เวลา 2 นาทีเท่านั้น

    เฮเคียวหันไปบอกกับป้าแม่บ้านแล้วเดินไปเตรียมตัวเพียงแค่แปปเดียวก็ขึ้นรถออกไปจากบ้านทันที

     

     

     

     

    เมื่อมาถึงที่หมายแล้ว ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบกลับแสดงความไม่พอใจออกมาทันที..

     

    บ้านตระกูลปาร์ค.. ดูอบอุ่นจนน่าหมั่นไส้เสียจริงๆ...

     

    เฮเคียวกดออดหน้าบ้านเพียงสักพัก ประตูก็เปิดออก    เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างรีบร้อน แล้วก็พบกับจีมินที่นั่งอยู่บนโซฟา

    ฝ่ายจีมินเมื่อเห็นว่าแขกคือใครก็ถึงกับตกใจ แล้วลุกยืนขึ้นด้วยใบหน้าเหวอ จนเฮเคียวหลุดขำกับท่าทีแบบนั้น

     

    ฮ... เฮเคียว

    ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยด้วย   เกี่ยวกับเรื่องลูกชายของฉันกับเธอ

    อ.. อื้อ มานั่งก่อนสิ”  เฮเคียวเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับจีมิน  เธอสบตากับจีมินสักพักแล้วถอนหายใจออกมา  

     

    บอกตรงๆเลยว่าบรรยากาศแบบนี้มันน่าอึดอัดใจมากสำหรับจีมิน...

     

     

    เธอรู้เรื่องของแบคฮยอนและชานยอลแล้วใช่มั้ยจีมิน ?”

    ฉันรู้แล้ว..  ชานยอลพึ่งจะกลับไปที่คอนโดเมื่อวานเอง

    เขาเป็นไงบ้าง ?”
    ย่ำแย่พอสมควรเลยล่ะ.. แล้วแบคฮยอนล่ะ ?”

    ร้องไห้ทุกวัน.. ตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการ์ณนั้นแหละ”  ถึงตอนนี้จีมินถึงกับใจกระตุก  สงสารทั้งคู่..

     

    แต่เรื่องนี้ก็โทษใครไม่ได้นอกจากลูกชายของเธอเอง.. ถ้าชานยอลไม่นอกใจแบคฮยอนเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้

     

    จีมิน..

    หืม ?”

     

    ตามให้ชานยอลไปหาแบคฮยอนหน่อยได้ไหม ? ขอร้องล่ะ ฮึก.. ฉันรับไม่ได้จริงๆ ที่ลูกเป็นแบบนี้ ฮือ..”  เฮเคียวยกมือขึ้นปิดหน้าของเธอ แล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างไม่อายคนตรงหน้าเลยสักนิด 

    ตอนนี้เธอยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ จะทำอย่างไรก็ได้ขอแค่ให้ลูกชายของเธอไม่เป็นแบบนี้ก็พอ

     

    จีมินลุกขึ้นแล้ววิ่งมากอดเฮเคียวไว้อย่างลืมตัว

     

    ย.. อย่าร้องไห้สิเฮเคียว ! ฉันจะโทรบอกให้ชานยอลไปหาแบคฮยอนเดี๋ยวนี้แหละ

     

    จีมินหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงของเธอแล้วโทรออกหาชานยอลโดยที่มืออีกข้างก็ยังโอบเฮเคียวไว้

     

    อดีตเพื่อนรักทั้งสองที่กำลังกอดกันทำให้คนที่บังเอิญเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นภาพนี้ถึงกับระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ   คาดว่าอีกไม่นานทั้งสองตระกูลจะกลับมาดีกันเช่นเดิม...

     

     

     

     

     

     

     

    ชานยอลที่กำลังอาบน้ำอยู่ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบวิ่งออกมารับ  ทั้งๆที่ยังมีฟองแชมพูอยู่เต็มศีรษะ  ในใจแอบคาดหวังว่าจะเป็นแบคฮยอน เลยรีบวิ่งออกมาแบบนี้

    แต่พอพบว่าไม่ใช่ก็แทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งทันที ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจแม่ และโทรศัพท์มีราคาแพง...

     

    ว่าไงครับแม่

     

    [ ชานยอล ! ไปหาแบคฮยอนที่บ้าน ด่วน ! เดี๋ยวนี้ เร็วๆ เข้า ! ]

     

    ม.. มีอะไรครับแม่ ทำไมผม....

     

    [ ไปเถอะน่า ! อย่าร้องสิเฮเคียว.. เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเองนะ  เมื่อได้ยินว่าแม่ของตนกำลังปลอบใครอยู่ก็ถึงกับตกใจ แทบจะปล่อยโทรศัพท์ล่วงพื้น...

     

    ยิ่งประโยคที่ได้ยิน ยิ่งทำให้สงสัยหนักเข้าไปใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น !

     

    แม่ครับ ! แบคฮยอนเป็นอะไร ?แล้วคุณเฮเคียวร้องไห้ทำไมครับ !?”

     

    [ โอ๊ยยย ! ไปหาแบคฮยอนก่อนเถอะ แบคฮยอนจะแย่แล้วนะลูก ! ]  เมื่อได้คำตอบแบบนั้น ชานยอลถึงกับหน้าเสีย  เกิดอะไรขึ้นกับแบคฮยอน แล้วแบคฮยอนเป็นอะไร ทำไมเฮเคียวถึงต้องร้องไห้ !

    พอจะเอ่ยถามอีกครั้ง ก็พบว่าจีมินได้ตัดสายทิ้งไปแล้ว   ชานยอลจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้เรียบร้อยแล้วออกไปหาแบคฮยอนที่บ้าน

     

    แต่เป็นเพราะความรีบร้อนเกินไป...

     

    พรืด !

     

    โอ๊ยยยย !”  ชานยอลเหยียบผ้าเช็ดเท้าหน้าห้องแล้วลื่นพรืดจนเกิดเสียงดังลั่น  แต่ชานยอลก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับอาการระบมที่ก้นของตน  เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำต่อให้เสร็จทันที

     

     

     

     

    หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นกับแบคฮยอนหรอกนะ....

     

    เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชานยอลก็รีบขับรถออกจากคอนโดแล้วมาที่บ้านของแบคฮยอนทันที  ร่างสูงรีบลงจากรถแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน

     

    ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองไปบนชั้นสองแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป  แต่เพราะเขาพึ่งเคยได้ขึ้นมาชั้นบนครั้งแรกทำให้เขาไม่รู้ว่าห้องแบคฮยอนอยู่ตรงไหน..

     

    ความเงียบจากภายในบ้าน ทำให้เขาได้ยินเสียงสะอื้นแว่วมาจากห้องใดห้องหนึ่ง ชานยอลเดินไปตามเสียงก่อนจะหยุดลงที่หน้าประตูห้องสีขาวสะอาด

     

    ห้องนี้สินะ...

     

    ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว.. แต่แล้วความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่ความตื่นเต้นเมื่อสักครู่

     

    ภาพตรงหน้าของชานยอลคือ ผู้ชายตัวเล็กๆ ที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง สายตาเหม่อลอยไปนอกหน้าต่างพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมา ซึ่งเป็นต้นเหตุของเสียงสะอื้น..

     

    ฮึก.. ฮึก..”  เจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่ได้เห็น.. นี่หรอคือผลที่เกิดจากการกระทำของเขา.. เขาทำให้แบคฮยอนต้องเจ็บช้ำมากถึงขนาดนี้...

     

    ชานยอลเดินเข้าไปในห้อง แล้วทรุดนั่งลงบนเตียงข้างแบคฮยอน..  แบคฮยอนไม่ได้สนใจที่จะหันมามองเลยสักนิดเพราะคิดว่าเป็นแม่ หรือแม่บ้านที่เข้ามาบังคับให้เขาไปทานข้าวเช่นเดิม

     

    ผมไม่ทานข้าวนะครับ แม่ทานได้เลย ฮึก..

    แบคฮยอน

    “ !!! “  เสียงแหบทุ้มที่แสนคุ้นเคยทำให้แบคฮยอนเบิกตาโพลง  ไม่กล้าที่จะหันหน้าไปเมื่อรู้ว่าจะต้องเจอหน้าใคร

    แบคฮยอนเลือกที่จะนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จนชานยอลเริ่มใจหายกับปฏิกิริยาที่ได้รับ...

     

    แบคฮยอน.. ยอลขอโทษ

    กลับไป... เสียงเอ่ยตอบกลับมาเบาๆ หากแต่ดังชัดเจนสำหรับชานยอลกำลังทำให้น้ำตาเอ่อคลอขึ้นจากร่างสูง

     

    ชานยอลขยับตัวเข้าไปใกล้แบคฮยอน  แต่กลับโดนอีกคนขยับหนีอย่างนึกรังเกียจ

     

    มาทำไม ! ออกไปเดี๋ยวนี้ !”

    แบค.. ฟังยอลก่อนได้มั้ย ?” พยายามที่จะใจเย็นแล้วทำเสียงอ่อนเพื่อให้อีกคนสงสาร ทว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นไปตามต้องการ

    แบคฮยอนเลือกที่จะกระเถิบตัวออกห่างมากขึ้น แล้วไม่ยอมหันมามองหน้าอดีตคนรักเลยสักนิด

     

    มีอะไรที่ต้องพูดกันอีก มีอะไรจะหลอกกันอีกล่ะปาร์คชานยอล !”

    ไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น.. ยอลไม่ได้มาเพื่อจะแก้ตัวชานยอลก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง  แบคฮยอนเลือกที่จะใจแข็งกับเขามากขนาดนี้ก็สมควรแล้ว

    สมควรแล้วที่เขาจะต้องโดนโกรธโดนเกลียดแบบนี้...

     

    แบคฟังยอลก่อนได้มั้ย.. ขอร้อง

    กลับไปเถอะชานยอล ฮึก.. กูไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้นน้ำตาใสเริ่มไหลรินหนักขึ้นอีกครั้ง

    ภาพที่ยังคงติดตาอยู่มันช่างยากเหลือเกินที่จะลบเลือนมันไปง่ายๆ..  หัวใจของแบคฮยอนมันโดนทำลายเสียจนไม่มีชิ้นดีไปแล้วนับตั้งแต่วันนั้น..

     

    ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็คงไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก...

     

    ขอร้องล่ะแบคฮยอน ฟังยอลก่อนได้มั้ย ? ยอลขอร้องจริงๆ ฮึก เสียงสะอื้นที่ดึงขึ้นจากคนตัวสูง ทำให้แบคฮยอนเผลอหันไปมอง 

    ภาพที่ปรากฏต่อสายตาทำให้แบคฮยอนอยากจะขยับตัวเข้าไปกอดปลอบไว้  น้ำตาที่ไหลอาบน้ำของชานยอลทำให้หัวใจของแบคฮยอนแทบจะอ่อนยวบไปเสียให้ได้   หากแต่สิ่งที่ชานยอลทำไว้มันกลับเป็นสิ่งที่รั้งไม่ให้แบคฮยอนทำตามที่ใจต้องการได้

     

    เจ็บหรอชานยอล.. เสียใจมากมั้ย ?”

    ฮึก..

    มึงเลือกที่จะทำตัวมึงเองแล้วมึงจะเสียใจทำไมชานยอล ฮึก.. มึงเลือกที่จะทำลายความรักของเรา มึงเลือกทางเดินของเราให้เป็นแบบนี้ ฮึก.. แล้วมึงจะเสียใจทำไม

    ยอลไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้..

    แล้วมึงนอกใจกูทำไม !!” เสียงตะโกนดังขึ้นตามแรงอารมณ์  ดวงตาแดงกล่ำที่คาดเดาไม่ได้ว่าเกิดจากความโมโหหรือความเสียใจกำลังจ้องตรงมาที่หน้าของชานยอล   ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเพื่อพยายามระงับอารมณ์อย่างถึงที่สุด

     

    ยอลขอโทษ...

    ฮึก.. มึงหักหลังกูทำไม ฮือ.. มือเรียวยกขึ้นปิดหน้า แล้วก้มหน้าลง.. เสียงสะอื้นดังก้องอยู่ภายในห้อง แล้วส่งผลให้เกิดความเจ็บช้ำไปถึงหัวใจ..

     

    ชานยอลเลือกที่จะเงียบเมื่อไม่สามารถอธิบายได้.. มือหนาเอื้อมขึ้นไปคว้าแบคฮยอนมากอดไว้แนบอก  ซึ่งแบคฮยอนก็ไม่ได้เลือกที่จะผลักไสเขาอย่างที่คาดไว้

     

    ฮึก.. กูเสียใจแทบบ้ามึงเคยรู้มั้ยชานยอล ฮึก.. ทำไมทำกับกูแบบนี้ กูไปทำอะไรให้ ฮือ...ร่างของคนในอ้อมกอดสั่นอย่างรุนแรงเมื่อเริ่มสะอื้นหนักขึ้น  น้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสายเมื่อหัวใจดวงน้อยมันกำลังบีบกันจนเจ็บปวดไปหมด

     

    เหมือนจะขาดใจตายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น  เจ็บช้ำเจียนตายเมื่อความรักที่ให้ไปกลับได้รับผลตอบแทนแบบนี้..

     

    รู้.. ขอโทษ.. ชานยอลขอโทษนะแบคฮยอน.. อย่าทิ้งกันไปได้มั้ยครับ

    ฮึก.. ฮึก..

    แบคอย่าทิ้งยอลไปได้มั้ยครับ ?” คำถามเดิมถูกทวนขึ้นอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบ..  แบคฮยอนผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนตัวสูง แล้วเลือกที่จะหันหลังให้อย่างตอนแรก

     

    เรื่องของเรา ฮึก.. มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วชานยอล ฮึก..

    ......

    กลับไปได้แล้ว.. ขอร้องเถอะ   กลับไปสะ !”  แบคฮยอนตะโกนใส่อีกคนทั้งๆที่ยังหันหลังอยู่ แต่ทว่าคำพูดนั้นเหมือนไม่ได้ดังเข้าโสตประสาทของอีกคนเลยสักนิด

    ชานยอลเลือกที่จะเข้าไปกอดแบคฮยอนจากทางด้านหลังเหมือนอย่างที่เคยทำเวลาง้อคนรักของเขา  

     

    อ๊ะ ! ปล่อยนะ !” แบคฮยอนดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดนั้น แล้วจิกเล็บลงบนแขนของชานยอลจนเลือดไหลซิบ  แต่ชานยอลก็ไม่ได้ยอมแพ้หนำซ้ำยังกอดรัดแน่นเพิ่มขึ้นอีกด้วย

     

    ไม่ปล่อย !”

    ปล่อยสิ ! ชานยอล ฮึก.. ปล่อยกูไปได้แล้ว

    ..... ชานยอลเลือกที่จะเงียบ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยแขนที่กอดแบคฮยอนไว้แต่อย่างใด.. แม้แขนขาวๆของเขาจะถูกเล็บจากแบคฮยอนจิก ข่วนจนเกิดแผลหลายที่แต่ความเจ็บนั้นก็คงไม่เท่ากับสิ่งที่แบคฮยอนได้รับ

     

    ยอมให้ทำร้ายเสียให้พอใจ แต่ไม่ยอมที่จะปล่อยหัวใจดวงนี้ไปแน่นอน...

     

    ชานยอล ฮึก.. ยังรักกันอยู่บ้างมั้ย ?” คำถามถูกเอ่ยออกมาปนเสียงสะอื้น..


    รัก.. รักมากครับอ้อมกอดถูกกระชับมากขึ้นเพื่อยืนยันว่าคำที่เขาพูดออกไปนั้นเป็นเรื่องจริง   แบคฮยอนปล่อยมือที่จับแขนชานยอลออกแล้วทิ้งลงข้างตัว

     

    ถ้าชานยอลรักแบค.. ชานยอลก็ปล่อยแบคไปเถอะนะ
     

    .....

    สิ่งที่ชานยอลทำไว้... มันยากเกินไปที่จะให้ลืมแล้วเริ่มต้นกันใหม่...

    ไม่...

    แบคทำใจให้กลับไปรักชานยอลเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ ฮึก... 

     

    จบคำตอบนั้น แขนทั้งสองข้างของชานยอลก็ปล่อยกอดออกมาจากคนตัวเล็ก.. คำตอบที่ได้ยินทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป

    เหมือนหัวใจที่มีกำลังหยุดเต้นไปเสียตรงนี้  อยากจะหลับตาลงแล้วคิดไปเสียว่าทุกอย่างคือความฝันแต่กลับทำไม่ได้..  สิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างมันเกิดจากสิ่งที่ตัวเขาเองทำลงไปทั้งนั้น แล้วยังจะไปเรียกร้องให้เขาสงสารทำไมอีก...

     

    เข้าใจแล้ว ฮึก.. ผมเข้าใจแล้วแบคฮยอน สรรพนามเปลี่ยนไปทันที.. ความห่างเหินเข้ามาแทรกกลางระหว่างเขาทั้งสองคน
     

    ชานยอลเลือกที่จะเขยิบตัวลงมาจากเตียงแล้วยืนขึ้นหันหลังใส่แบคฮยอน 
     

    ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.. ฮึก.. ขอบคุณที่ผมเคยได้มีคุณอยู่ข้างๆมาเสมอ...

    ฮึก.. ฮึก..

    ผมขอโทษจริงๆ แบคฮยอน... ฮึก..  ผมเลวเองชานยอลกำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์  เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้กลับหลุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้จริง...  เสียใจที่ต้องจากกันไปแบบนี้

     

    ลาก่อนนะชานยอล...” 

    ผมรักแบคฮยอนนะ...”  ขายาวก้าวออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ..

     

    เสียงประตูปิดลงเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ขาดสะบั้นลงแล้ว...

    แบคฮยอนปิดตาลงแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่คิดจะห้ามอีกต่อไป.. ภาพในอดีตหลายๆอย่างไหลย้อนกลับมาให้ชวนคิดถึงวันวานที่เคยได้อยู่ร่วมกัน..

     

    วันเวลาหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็กย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจดวงน้อยให้บอบช้ำไปยิ่งกว่าเก่า..

    ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ได้นอนกอดกันมาตั้งแต่จำความได้ ได้อยู่ใกล้กันมาตลอดจนเหมือนเป็นคนสำคัญที่ขาดไม่ได้.. แต่พอมาถึงวันนี้ทุกอย่างกลับหายไปแล้วไม่สามารถแก้ไขได้อีก

     

     

    ย้อนเวลากลับไปได้มั้ย.. ย้อนกลับไปในตอนที่ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่  อยากกลับไปแก้ไขกับเรื่องในอดีต  อยากจะเก็บทุกอย่างไว้ให้เป็นความลับตลอดไปหากสุดท้ายต้องจบลงแบบนี้....

     

    แบคฮยอนก็รักชานยอล... ตลอดไป

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ฝ่ายชานยอลเลือกที่จะขับรถกลับมาที่บ้าน  เมื่อเดินเข้าไปภายในบ้านก็เห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่พร้อมกับเฮเคียว.. แม่ของแบคฮยอน..

     

    ทุกคนหันมามองที่เขาด้วยความอยากรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น.. แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่อาบน้ำตาแบบนั้นก็เลือกที่จะเงียบแล้วปล่อยให้ชานยอลเดินขึ้นห้องไป

     

     

    ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วจิกผ้าห่มผืนบางไว้แน่น.. กลิ่นกายหอมของแบคฮยอนยังคงติดอยู่ที่ผ้าทำให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างหยุดไม่ได้

     

    แบคฮยอน.. ฮึก.. ผมขอโทษ ฮือ..

     

    ผมขอโทษ.. ผมผิดไปแล้ว ฮึก....

     

    อย่าทิ้งผมไป.. ฮึก.. ได้โปรด

     

     

     

     

     

    เสียงของชานยอลดังรอดออกไปถึงข้างนอก  เฮเคียวที่ขอตัวขึ้นมาดูชานยอลแอบฟังอยู่สักพักก็นึกสงสารเด็กหนุ่มคนนี้จับใจ 

    ถึงแม้ชานยอลจะทำร้ายลูกชายผู้เป็นดั่งดวงใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแบบนั้น     แล้วสุดท้ายประตูห้องก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างระหงที่ก้าวเข้าไปในห้องนอนของชานยอล

     

    ชานยอล...

    ฮึก.. ฮึก..ไม่มีการตอบรับใดๆ จากชานยอล  แต่ใบหน้าคมคายหันมามองที่เฮเคียวแล้วหวังจะลุกขึ้นอย่างรักษามารยาทถึงแม้แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงในการขยับตัวแล้วก็ตาม...

     

    ไม่ต้องลุกหรอก..เมื่อเฮเคียวเห็นอีกคนจะลุกขึ้น เธอเลยพูดขึ้นมาขัดไว้แล้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆ ที่ชานยอลนอนอยู่

     

    ฉันจะไม่ถามเหตุผลที่เธอทำให้ลูกชายฉันต้องเจ็บและเสียใจแบบนี้....

    ผมขอโทษ ฮึก..

    ฉันจะพยายามเข้าใจเธอนะชานยอล..เฮเคียวหันมามองชานยอลที่ก้มหน้าฟุบลงกับเตียงอย่างพยายามปิดกลั้นน้ำตาที่ไหลรินออกมา

     

    แบคฮยอนจะไปอยู่ต่างประเทศสักพัก.. ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน

    “!!!!” 

    ตอนนี้แบคฮยอนอาจจะยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรจากเธอ....

    ฮึก...

    รอให้เขากลับมา.... เธอทำได้มั้ยชานยอล ?” เฮเคียววางมือลงบนมือหนาของชานยอลที่จิกผ้าห่มอยู่อย่างต้องการจะปลอบโยน  ชานยอลยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ใบหน้าของเฮเคียวอย่างไม่เข้าใจความหมาย

     

    เธอรอให้แบคฮยอนกลับมา แล้วค่อยลองไปคุยกันอีกครั้ง.. ฉันเชื่อว่าตอนนั้นทุกอย่างคงจะดีขึ้น

    คุณเฮเคียว...หญิงสาวเลือกที่จะยิ้มให้ชานยอลอย่างอ่อนโยนเป็นครั้งแรก หลังจากที่ผ่านมาเธอตั้งแง่กับชานยอลมาตลอด  แต่ตอนนี้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกสงสารเด็กคนนี้ขึ้นมาได้

     

    แม่ให้โอกาสเธอได้พิสูจน์ตัวเอง  และแม่เชื่อว่าลูกชายของแม่ต้องให้โอกาสเธอเช่นกัน

    .......

    อย่าทำให้แม่ต้องผิดหวังกับเธออีกครั้งนะชานยอล

    ข.. ขอบคุณครับ... คุณแม่ แล้วรอยยิ้มอย่างมีความหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของชานยอล...

     

     

     

     

     

     

     

     

    ขอบคุณที่เฮเคียวยังคงให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ตัวเองอยู่.. ขอบคุณที่โชคชะตายังคงเข้าข้างคนเลวอย่างเขา

     

    ต่อไปนี้ไม่ว่าจะพบเจอกับใครชานยอลก็จะไม่หวั่นไหวอีกแล้ว.. ทั้งหัวใจของเขาจะหมั่นคงกับแบคฮยอนเพียงคนเดียวเท่านั้น..

     






    ต่อจากนี้และตลอดไป หัวใจของปาร์คชานยอลจะมั่นคง และมีแค่แบคฮยอนคนเดียวเท่านั้น...

     

     

     

     

     

     

     









    ไม่ว่านานแค่ไหนชานยอลก็จะรอแบคฮยอนกลับมา.. แล้วเราจะเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     


















     

     

     

     

     

    To be continued

     

     

     

     

     

     

















     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    อ้ากกกกกกกกกกกก ! หน่วงจังเลยตอนนี้ T^T ไม่รู้ว่ารีดจะมโนภาพได้ตามที่ไรต์มโนหรือเปล่า แต่ไรต์บอกเลยว่าไรต์แต่งไปร้องไปเลยล่ะตอนนี้ กระซิก T^T

     

     

     

     

    ขอโปรโมตแปปนึงนะ -.-  เรื่องจองเล่มไรต์จะเปิดจองเรื่อยๆ ถึงเดือนมกราคมนะคะ 

    คือไรต์อยากบอกว่าคนที่จองเล่มไว้ไรต์ไม่ทำให้ผิดหวังกับเนื้อหาภายในเล่มแน่นอน >_O

    https://docs.google.com/forms/d/1PkxBx8Vf-ub5Wy4-aAODXrj_T0ELYdlkYXLnwPVTxtg/viewform

     

     

     

     

     

     

    เม้นให้กำลังใจไรต์หน่อยนะคะ จุ๊บๆ 












































     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×