คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Pandora 14
Chapter 14
1 ปีผ่านไป (ไวเหมือนโกหก )
ตั้งแต่วันที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมา ชานยอลและแบคฮยอนก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่คอนโดเดียวกับเทาและซูโฮ ชีวิตของชานยอลปกติสุขดีไม่มีปัญหาใดๆ เว้นก็แต่แบคฮยอน....
ตั้งแต่เรื่องเมื่อปีที่แล้วแบคฮยอนยังคงโดนล้อไม่เลิก เพื่อน ๆในกลุ่มได้ยินกันหมดเพราะเซฮุนเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้ แม้จะฟังไปเพียงหน่อยเดียว (?) ด้วยความเกรงใจเลยวางสายให้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแซวกันอยู่ดี
“แบคฮยอนอ่า... วันนี้ไปทานข้าวกับที่บ้านยอลนะๆ”
ส่วนเรื่องความหวานมุ้งมิ้งก็เพิ่มอีกเป็นเท่าตัว สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองก็เปลี่ยนจากมึงกู เป็นชื่อของตัวเองแทน
ชานยอลตามใจแบคฮยอนเกือบทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องการเลือกคอนโด การเดินทางไปไหนมาไหน การใช้จ่าย การกินการอยู่ รวมถึงการตกแต่งห้อง
ห้องที่คอนโดของทั้งคู่ถูกแต่งแบบเรียบง่าย โทนห้องออกไปแนวสีขาวดำตามที่แบคฮยอนและชานยอลชอบ ส่วนห้องนอนมีสองห้อง ซึ่งตอนแรกแบคฮยอนจะนอนคนละห้องกับชานยอล แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ชานยอลที่งอแงไม่ยอมลูกเดียวเลย ห้องนั้นก็เลยถูกเปลี่ยนเป็นห้องเก็บของแทน ห้องนั่งเล่นก็ไม่มีอะไรมาก มีแค่โซฟาหนึ่งตัว ทีวี และถูกแบ่งโซนเป็นครัวแยกออกไปอีก
เอาหล่ะ ชั่งมันเถอะ...
“จ... จริงหรอชานยอล ? แต่แบคกลัว...”
“ไม่ต้องกลัวหรอกแบค แม่ยอลใจดีนะ ^^”
ตั้งแต่วันครบรอบ 1 ปีของทั้งคู่ ชานยอลพยายามลากแบคฮยอนไปทานข้าวกับครอบครัวให้ได้ แต่แบคฮยอนไม่ยอมท่าเดียว เพราะกลัวว่าจะโดนผู้ใหญ่มองไม่ดี แล้วจะต้องถูกกีดกันหรือบังคับให้เลิกกัน...
แบคฮยอนไม่อยากเสียชานยอลไป..
“แต่ว่า.. เอ่อ... วันนี้แบคจะทำกับข้าวให้ชานยอลกินนะ !”
“น่า... เดี๋ยวไว้วันหลังก็ได้”
“แบคอยากกินเค้กอ่ะวันนี้”
“ที่บ้านยอลมีเค้ก - -“
“แล้วก็มีผ้าที่ยังต้องซัก”
“เมื่อเช้ายอลซักหมดแล้ว =___=”
“แต่ว่า..... แบคยังไม่ได้ขัดห้องน้ำนะ !”
ในเมื่อเกลี้ยกล่อมไม่ได้ผล ชานยอลก็เริ่มมีสีหน้าที่จริงจังขึ้น จนคนตัวเล็กที่เห็นก็ถึงกับคอตก...
“เมื่อเช้านี้แม่ผมโทรมา บอกว่าอยากเห็นหน้าแบคฮยอนนะครับ แล้วแบคฮยอนยังจะปฏิเสธท่านอีกหรอ ?”
นั่นไง มาอีกแล้วไอ้คำว่า ผม หรือ คำพูดเพราะๆแบบนี้ !
ไอ้โหมดโหดร้ายทางอ้อมที่แบคฮยอนเจอทีไรก็ถึงกับต้องยอมทุกที...
“ช.. ชานยอลอ่า อย่าโกรธแบคดิ ไปก็ได้ๆ .____.”
“งั้นก็ไปเตรียมตัว อีก 5 นาทีเจอกันที่หน้าคอนโดนะแบค เดี๋ยวยอลไปเอารถมารับ”
“หะ !? ไปเลยหรอ !!”
ชานยอลเดินไปหยิบกุญแจรถสปอร์ตสีดำคู่ใจ แล้วหันมายักคิ้วให้แบคฮยอนแทนคำตอบแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แบคฮยอนหวาดวิตกอยู่ฝ่ายเดียวในการพบเจอกันครั้งแรกกับครอบครัว ปาร์ค T^T
ชานยอลเดินไปที่ลิฟท์แล้วยืนรอเพียงพักเดียวลิฟท์ก็เปิดออก พร้อมกับคนบางคนที่กำลังจะเดินออกมา แต่ก็ชะงักขาไป
ชานยอลรู้สึกตัวเหมือนว่ามีคนมองเลยเงยหน้าขึ้น พอเห็นคนที่อยู่ในลิฟท์ สายตาของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นความเย็นชาจนอีกคนสะดุ้ง
“ออกไปสิ จะยืนรออะไร”
“ชะ.. ชานยอลอ่า”
“เชิญครับ”
“ฉันจะลงไปข้างล่าง”
เมื่อชานยอลได้ยินแบบนั้น จึงเดินแทรกตัวเข้าไปในลิฟท์แล้วนำสโมทอล์กที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเสียบแล้วเปิดเพลงในโทรศัพท์ฟัง
ทำเหมือนกับอยู่คนเดียว โดยที่ไม่สนใจเพื่อนเก่าที่ยืนข้างๆ เลยสักนิด...
“ชานยอล... เรื่องครั้งนั้นฉันพูดจริง”
“......”
“ได้โปรดอย่าเฉยชากับฉันมากไปกว่านี้.. ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“.......”
“ฉันรักนายจริงๆ นะชานยอล ได้โปรด...”
ติ๊ง !
เสียงลิฟท์เปิดออกพร้อมกับชานยอลที่ก้าวขายาวๆ นั่นออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้หันมาสนใจคนในลิฟท์แม้แต่น้อย...
เมื่อแบคฮยอนแต่งตัวเสร็จก็มายืนคอยลิฟท์เมื่อที่จะลงไปด้านล่าง บริเวณที่ชานยอลนัดไว้ ยืนรอพักเดียวลิฟท์ก็ขึ้นมาถึง
พอลิฟท์เปิดออกจนแบคฮยอนเห็นคนด้านในก็ยิ้มกว้างให้ตามประสาเพื่อนตั้งแต่สมัยมหาลัย...
“อันยอง ซ.....”
คนในลิฟท์มองหน้าแบคฮยอนด้วยสายตาที่คาดเดาความหมายไม่ได้ก่อนจะเดินกระแทกไหล่แบคฮยอนออกไปทันที
“ซูโฮ... เป็นอะไรของเขากันนะ ?”
“ชานยอลอ่า เมื่อกี้แบคเจอซูโฮในลิฟท์ด้วยแหละ ไม่ทักแบคเลย แถมยังเดินชนอีก...”
“ช่างมันเถอะแบคฮยอน ว่าแต่หายตื่นเต้นแล้วหรอจะไปเจอแม่ ? ไม่สิ ตระกูลปาร์คต่างหาก ^^”
ชานยอลพูดแล้วขับรถเร็วขึ้น เหมือนจะเป็นการแกล้งให้แบคฮยอนตื่นเต้นมากขึ้น เพราะเวลาเตรียมตัวยังไม่พอ
“ช.. ชานยอลอ่า ขับช้าๆ หน่อยสิ แบคยังไม่พร้อม .////.”
“ถ้าอยากได้อะไร ก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะแบค...”
ชานยอลอมลมไว้จนแก้มพอง แล้วแกล้งยื่นเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แบคฮยอนเลยยื่นหน้าไปหอมแก้มคนรักเบา ๆแล้วกลับมานั่งหน้าแดงที่ฝั่งคนขับเช่นเดิม ฝ่ายชานยอลที่ได้ของแลกเปลี่ยนก็เบาความเร็ว แล้วจอดข้างถนนที่เริ่มไม่มีรถสัญจรวุ่นวายเหมือนในเมือง
“จอดทำไมน่ะชานยอล ? มีอะไรหรอ”
“แบคฮยอน.. กลัวแม่ยอลหรอ ?”
“แบคไม่ได้กลัวนะชานยอล..”
ชานยอลสังเกตแบคฮยอนมาตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว ถึงแม้ว่าแบคฮยอนจะคอยชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้หายตื่นเต้น แต่ความกลัวก็ฉายออกมาทางการกระทำได้อย่างชัดเจน
เพราะมือของแบคฮยอนที่จับขากางเกงแล้วขยำเบาๆ มาตลอดทางนั่นแหละ คือตัวการที่ยืนยันได้อย่างชัดเจน
ชานยอลจับมือแบคฮยอนขึ้นมาแล้วกดปากไปจูบเบาๆ จนแบคฮยอนถึงกับหน้าแดง
“แบคฮยอนอย่ากลัวเลยนะครับ... ยอลหมั่นใจนะ ว่าแบคฮยอนจะต้องเป็นที่รักของคนในบ้านยอลแน่นอนเพราะแบคน่ารัก และดูสดใสเสมอ ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข... เพราะฉะนั้นแบคอย่ากลัวเลยนะครับ ^^”
“ชานยอล.. แล้วเมื่อไหร่ที่เราจะไปบ้านแบคบ้างล่ะ ?”
อึก !
เกิดอาการพูดไม่ออกเมื่อนึกถึงเวลาที่ตัวเองต้องไปบ้านของแบคฮยอนบ้าง ถึงแม้จะไม่เคยได้พบเจอกับครอบครัวบยอนเลยสักครั้ง แต่เขาก็พอจะได้ยินกิตติมศักดิ์ในความหวงลูกชายของคุณนายบยอนมามากพอสมควร
คยองซูเคยเล่าให้ฟังในสมัยเรียนว่าแม่ของคนตัวเล็กเนี่ยใจดีมาก แต่ถ้าลองได้รู้ว่าแบคฮยอนมีแฟนเถอะ นางฟ้าก็เปลี่ยนเป็นนางมารได้ทันทีเลยล่ะ
“ชานยอลอ่า... กลัวครอบครัวแบคหรอ คิก”
แบคฮยอนอดไม่ได้ที่จะแซวกลับไปบ้างเมื่อเห็นว่าของชานยอลซีดลงอย่างเห็นได้ชัด มือที่กุมมือบางของแบคฮยอนไว้ก็เริ่มมีเหงื่อซึมออกมา
“ยอลไม่ได้กลัวสักหน่อย ตัวเล็กอ่ะชอบคิดเองเออเอง”
ชานยอลเลื่อนมือออกจากมือที่จับกุมแบคฮยอนไว้ตอนแรก แล้วเปลี่ยนไปขับรถต่อเพื่อไปยังบ้านของเขา ภายในหัวก็คิดไปถึงเรื่องต่างๆ มากมายที่เก็บไว้ในใจ
ถ้าครอบครัวของแบคไม่ยอมรับยอล แล้วยอลจะต้องทำยังไง ?
Suho’s part
ตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยโซล ผมก็ได้เจอกับเขาคนนั้น... รักแรกของผม
ปาร์ค ชานยอล
ชีวิตของผมมันเรียบง่ายแบบที่วันๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย ประเภทแบบว่าชี้นิ้วสั่งก็ได้แล้ว ประมาณนี้ หลายๆคนมองว่าผมเป็นลูกคุณหนู แล้วลูกคุณหนูคืออะไรล่ะ ต้องเรียบร้อย เรียนเก่ง นิสัยดีใช่มั้ย ?
โอเค... ผมยอมรับว่าผมเรียนเก่ง แต่เรื่องเรียบร้อยกับนิสัยดี ผมก็ไม่รู้สินะ
ทุกคนรู้แล้วใช่มั้ยว่านาอึนกับผมเป็นพี่น้องกัน ? แล้วทุกคนก็คงรู้อีกใช่มั้ยว่านาอึนเคยคบกับชานยอล ?
แต่ความจริงที่ผมตบน้องตัวเองคงไม่มีคนรู้...
ผมไม่สนใจว่าคำว่าคุณหนู ในสายตาแต่ละคนจะต้องเป็นแบบไหน แต่สิ่งที่ผมเป็นคือ ถ้าผมอยากได้อะไรผมก็ต้องได้ ใครที่เป็นตัวขัดขวาง ผมก็พร้อมจะทำลายมันเช่นเดียวกัน...
ผมรู้ว่าน้องสาวผมรักชานยอลมาก แต่ผมก็รักชานยอลไม่แพ้เธอ
คนที่คอยบอกชานยอลว่านาอึนมั่วผู้ชายไม่เลือกหน้าก็คือผมอีกนั่นแหละ
ไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวผมมากนักหรอก เพราะผมเป็นคนเงียบๆ เลยไม่ค่อยอยากมีใครจะสุงสิงด้วย ยกเว้น... เทา
เทาเข้ามาคุยกับผมตั้งแต่ตอนปี 2 แล้วเราก็ตกลงที่จะคบกันในช่วงปี 3 ปลายๆ เทาเป็นคนที่ดีมาก เขาดูแลผมในทุกๆเรื่อง แต่..
ผมไม่ได้รักเทา และเทาคือเครื่องมือชั้นเยี่ยมในการที่จะทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับชานยอล !
นาอึนไม่รู้ว่าผมมีแฟน เพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันแต่พอกลับไปผมก็มักจะแยกย้ายกันเข้าห้อง จะเจอหน้ากันอีกทีก็คือตอนทานข้าว และไปกลับจากมหาวิทยาลัย
คนที่ส่งเทาไปที่ผับ แล้วให้ไปนัวเนียกับนาอึนก็คือผม...
เทาพร้อมจะทำตามในสิ่งที่ผมขอทุกอย่าง เพียงแค่คำพูดสองสามคำเขาก็เชื่อใจผมแล้ว
แค่ผมบอกเทา ว่าผมหวังดีกับเพื่อนของเทา และไม่อยากให้ชานยอลต้องมาเสียใจกับน้องสาวของผมทีหลัง เท่านั้นเทาก็ยอมทำตาม
แล้ววันนั้น ครั้งแรกที่ผมตบน้องสาวตัวเองก็มาถึง
วันที่นาอึนสั่งให้ไอ้พวกเด็กปี 2 กากๆ นั่นไปรุมกระทืบคนที่ผมรัก ! ผมไม่รู้เรื่องเลยสักนิดในตอนแรก กว่าจะรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็คือตอนที่เทาวิ่งออกไปจากร้านเค้กหลัง ม. หลังจากที่วางโทรศัพท์แล้ว
แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนเสาะแสะ เลยวิ่งช้ากว่าเทาไปเยอะ แต่ผมก็พอเดาทิศทางที่คิดว่าเทาจะไป
แล้วสิ่งที่ผมเห็น ก็ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน....
ชานยอลที่นอนอยู่กลางวงของไอ้พวกเด็กปีสองนับสิบคน สภาพที่ดูแทบไม่ได้นั่นทำให้ผมน้ำตาคลอ..
เกิดอะไรขึ้น !
“พี่จุนมยอน...”
เสียงที่แสนคุ้นหูของผมดังขึ้น เมื่อผมหันไปเห็นก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ว่าน้องสาวของผมมาที่นี่ได้ไง ทั้ง ๆที่ควรจะกลับบ้านไปแล้ว
แต่แล้วข้อสงสัยทั้งหมดของผมก็ถูกคลี่คลายจากคนที่ผม เกลียดที่สุด
เสียงของแบคฮยอนที่พูดเข้ามา ผมได้ยินชัดเจนทุกประโยคแต่ผมไม่ได้สนใจ
เพราะตอนนั้นคนที่ผมต้องสนใจที่สุดคือนาอึน !
กล้าดียังไงมาทำร้ายชานยอลของผม !!
“นาอึน.... กลับบ้าน ! พฤติกรรมทั้งหมดของเธอพี่จะรายงานให้ป๊ากับม๊ารับรู้ แล้วเราต้องเคลียกันยาว !!”
ช่วงที่ผมกลับไปที่บ้านมันยังไม่ถึงเวลาที่ป๊ากับม๊าจะกลับบ้าน ผมเลยมีโอกาสได้เคลียกับนาอึนง่ายดายขึ้น
ผมผลักนาอึนออกจนเธอล้มไปกองกับพื้นตรงส่วนห้องนั่งเล่นของบ้าน นาอึนมองผมด้วยแววตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนถึงความไม่เข้าใจ
“พี่จุนมยอน ทำไม....”
“เธอทำบ้าอะไรของเธอ นาอึน !!”
ผมตะโกนลั่นจนนาอึนถึงกับสะดุ้ง เธอคงแปลกใจที่ผมแสดงอารมณ์ออกมาแบบนี้ ทั้งๆที่ปกติแล้ว ผมดูจะเป็นคนที่ใจเย็น และเงียบที่สุดในบ้าน
“ฉัน.. ฉัน ฮึก!”
เพี้ยะ !
การกระทำไวกว่าความคิด
มือของผมฟาดลงไปที่หน้าหวานๆ ของนาอึนเต็มแรงจนเลือดกรบปาก นาอึนหันมามองผมอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วตอนนี้สติของผมก็ไม่เหลืออีกแล้ว
“แกจำไว้นะนาอึน ! ชานยอลเป็นของฉัน แกไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำร้ายเขา !”
“พ.. พี่จุนมยอน..”
“แกเลิกยุ่งกับชานยอลสะ ถ้ายังไม่อยากให้เรื่องของแกวันนี้ไปถึงหูป๊ากับม๊า !”
“ฮึก... ฮือ”
ผมเดินขึ้นห้องเพื่อไประงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพลุกพล่านของผม
ถึงสิ่งที่ผมจะบอกให้นาอึนทำต่อไปนี้มันอาจจะดูทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงมากเกินไป แต่ผมก็ต้องทำ
ในเมื่อผมอยากได้อะไรผมก็ต้องได้ !
ก๊อก ก๊อก !
ตอนกลางดึกผมลุกขึ้นจากเตียงของตัวเองเมื่อคิดว่าถึงเวลาที่ผมต้องพูดบางอย่างกับนาอึน ผมเดินมาเคาะประตูห้องเมื่อรู้ว่านาอึนยังไม่นอนอย่างที่ผมคาดไว้
เธอยังคงร้องไห้อยู่...
“พี่จุนมยอน.. ฮึก..”
“ขอพี่คุยด้วยหน่อยนาอึน...”
ผมเดินแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนของน้องสาวแล้วเดินไปนั่งที่เตียงนอนของเธอ นาอึนเดินตามผมมาพร้อมกับมองผมด้วยดวงตาที่บวมช้ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“นาอึน พี่ขอโทษ...”
มือของผมส่งไปสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากของน้องสาวตัวเอง.. ปากของนาอึนบวมขึ้นมาเล็กน้อยเพราะแรงที่โดนตบจนทำให้ปากแตก
“ฮึก..”
“พี่มีอะไรให้นาอึนช่วย.. แล้วถ้านาอึนช่วยพี่ พี่จะถือว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”
“พี่จุนมยอน ฮึก.. พี่รักพี่ชานยอลหรอคะ ?”
“อืม.. ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนาอึน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันด้วยซ้ำ แต่ชั่งเถอะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร”
ผมลูบศีรษะของนาอึนคล้ายจะปลอบโยน แต่ก็ไร้ผล.. น้ำตาของเธอไหลลงมาจนเปรอะใบหน้า คล้ายจะรู้สึกผิดและเสียใจกับการกระทำของตัวเอง
“ฉันขอโทษ ฮึก..”
“ไม่เป็นไรนาอึน เธอไม่รู้....”
“ฮึก..”
“พรุ่งนี้นาอึนไปโรงพยาบาลกับพี่นะ”
“คะ ?”
“เข้าไปข้างในห้องที่ชานยอลอยู่ แล้วบอกอยากคุยกับแบคฮยอน”
“.......”
“แย่งแบคฮยอนมาจากชานยอลสะนาอึน ทำให้แบคฮยอนมันหวั่นไหวกับเธอให้ได้ แล้วเราจะกลับมาดีกันเหมือนเดิม”
ผมพูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเตรียมจะออกจากห้องของน้องสาวตัวเอง
“ทำไม ?”
“ทำตามที่พี่บอกก็พอนาอึน”
ในตอนเช้าของอีกวัน เทาโทรมาปลุกผมเพื่อที่ผมกับพวกเพื่อนของเขาจะได้ไปโรงพยาบาลพร้อมกัน ซึ่งก่อนออกจากบ้านผมได้กำชับกับนาอึนไว้ว่าพอถึงที่นั่น
ละครตบตาก็จะเริ่มขึ้น !
พอพวกผมมาถึงที่โรงพยาบาลก็ไม่พบกับชานยอล แต่กลับเจอแค่คนที่ผมเกลียดที่สุด.. แบคฮยอน !
ไม่ใช่ว่าผมจะใสซื่อถึงขั้นมองสายตาของคนไม่ออก ผมเองก็ผู้ชายเหมือนกันก็พอจะรู้ว่าแบคฮยอนรักชานยอลมากแค่ไหน แล้วชานยอลเองก็รู้สึกไม่ต่างกันกับแบคฮยอน...
ผมเดินไปตรงระเบียงห้องกับเทาเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการได้ยินประโยคหลายๆประโยคที่แซวแบคฮยอนเกี่ยวกับเรื่องชานยอล แต่แล้วผมก็คิดได้ว่ามันถึงเวลา
ที่ผมต้องเริ่มเล่นละคร !
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเดินไปจับมือของแบคฮยอนไว้ จนอีกคนมองผมด้วยความสงสัย
“แบคฮยอน.. ฉันขอโทษแทนน้องสาวด้วยนะ”
“นายไม่ต้องขอโทษฉันหรอกซูโฮ นายไม่ใช่คนผิดนะ คนที่ผิดคือนาอึนต่างหาก”
“แต่....”
ผมแกล้งบีบน้ำตาเล็กน้อยเพื่อความสมจริงจนแบคฮยอนเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ถ้าน้องนายไม่มายุ่งกับชานยอลอีก ฉันจะถือสะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”
“ขะ.. ขอบคุณมากนะแบคฮยอน แต่เมื่อคืนฉันคุยกันเรียบร้อยแล้วแหละว่าไม่ให้มายุ่งกับพวกนายอีก”
“แต่เมื่อเช้าน้องนายโทรหาชานยอลตั้งแต่เช้าเลยล่ะซูโฮ”
โทร ? โทรมาทำไม นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่ผมให้นาอึนทำนี่ แต่ชั่งเถอะ...
“เอ่ออ...”
“เอาน่าแบคฮยอน นาอึนอาจจะอยากขอโทษชานยอล”
เทาเดินมาดึงผมไปไว้ในอ้อมกอดเมื่อเห็นว่าน้ำตาของผมเริ่มซึมออกมาจากหางตา
เทาก็เป็นแบบนี้ ดีกับผมตลอด แคร์ความรู้สึกของผมมากกว่าใคร จนบางครั้งผมเองก็แอบรู้สึกผิด..
แล้วบรรยากาศภายในห้องที่ตอนแรกดูกดดันก็เปลี่ยนไป เมื่อจงอินชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น สร้างความตกใจให้กับพวกผมที่อยู่ในห้องจนทุกคนเงียบกริบ แต่กลับมีผมอยู่คนเดียวที่กำลังใจสั่นด้วยความตื่นเต้น
“เอ่อ...อันยองค่ะ”
“นาอึน ! เธอมาที่นี่ทำไม พี่บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่ให้มายุ่งกับชานยอลอีก !”
ละครเริ่มขึ้นแล้ว !
ผมเดินเข้าไปหานาอึนแล้วกระชากข้อมือขาวๆของเธอสุดแรง แสร้งโมโหใส่น้องสาวตัวเองที่ขัดคำสั่ง..
“โอ๊ย ! พี่จุนมยอน ฉันก็ไม่ได้มาหาพี่ชานยอลสะหน่อย !”
“แล้วเธอมาหาใคร”
“ฉันมาหาพี่แบคฮยอน”
“........”
“ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องบอกพี่แบคฮยอนให้ได้”
“อะไร ?”
นาอึนบิดข้อมือออกจากการจับกุมของผมแล้วเดินไปหาแบคฮยอน..
“พี่แบคฮยอนคะ ฉันอยากคุยกับพี่สองคน”
แล้วนาอึนก็ลากแบคฮยอนออกไปท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครถามอะไรขึ้น จนเวลาผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีท่าทีว่าทั้งคู่จะกลับมา จนผมเองก็ขี้เกียจจะรอ ทว่า...
“อ้าว กลับมาแล้วหรอวะไอ้อ่อน ฮ่าๆ!”
ผมหันไปตามเสียงของจงอินแล้วก็พบกับชานยอลที่นั่งรถเข็นเข้ามาในห้อง พอผมเห็นสภาพของชานยอลที่บอบช้ำไปทั้งตัวก็ถึงกับน้ำตาคลอ...
อยากจะเข้าไปกอดสักครั้ง อยากจะแสดงความห่วงใยให้อีกฝ่ายได้รับรู้บ้าง แต่ก็ทำไม่ได้....
พวกเราคุยกันอยู่เพียงพักเดียวก็แยกย้ายกันกลับที่พักหมด ยกเว้นผม...
“อ้าว ซูโฮลืมอะไรหรอ ?”
“ป.. เปล่า คือว่า...”
“หืมม.. เป็นอะไรหน้าแดงเลย ? ไม่สบายหรือเปล่า ?”
“ป.. เปล่า ฉันสบายดีน่ะ เอ่ออ.. ชานยอล”
“.....”
“นายคบกับแบคฮยอนหรอ”
ผมก้มหน้างุดอย่างเขินอายที่ถามไปตรงๆ แบบนั้น ชานยอลคงจะสงสัยไม่น้อยเพราะมันแสดงออกมาทางสีหน้าหมดแล้ว
“ก็คบนะ ทำไมหรอ ?”
“ชานยอล...”
ผมเดินเข้าไปหาชานยอลที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ แล้วโน้มตัวลงไปกดริมฝีปากของผม เข้ากับริมฝีปากของชานยอลทันที
แม้ไม่ได้มีการรุกล้ำอะไรเกิดขึ้น แต่หัวใจของผมกลับเต้นอย่างรุนแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้ ริมฝีปากของผมสั่นน้อยๆ ด้วยความดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับชานยอลมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก...
ผมค่อยๆ ผละตัวออกมาแล้วก้มหน้ามองพื้นอีกครั้ง
“ฉันรักนายมากนะชานยอล”
“ !! “
“ฉันจะรอนายนะ ไปละ”
ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ หัวใจของผมตอนนี้มันเต้นแรงจนเกรงว่ามันอาจจะทำให้ผมหัวใจวายตายเสียก่อนจะได้ชานยอลมา !
พอผมกลับมาถึงที่บ้านสักพัก นาอึนก็กลับมาเช่นกัน เราเดินเข้าไปคุยกันในห้องอย่างเมื่อคืนแล้วผลที่ได้มาก็ทำให้ผมพอใจมาก
“พี่แบคฮยอนหน้าแดงมากตอนที่ฉันเดินไปโอบคอ แถมพี่เขายังเลื่อนหน้ามาหาฉันเองอีกนะพี่จุนมยอน คิกคิก”
“อืม.. แล้วเธอไม่โกรธพี่หรอนาอึน ?”
นาอึนเงยหน้ามาสบตากับผม แล้วสอดแขนขาวๆ ของเจ้าตัวมากอดผมไว้แน่น หัวเล็กๆ นั่นซุกลงกับหน้าท้องของผมเหมือนกับที่เธอชอบทำเวลาจะอ้อนผม
“ไม่หรอกค่ะ ฉันรักพี่จุนมยอนมากนะ ฉันยอมพี่ได้ทุกอย่าง...”
“ขอบคุณนะนาอึน พี่ก็รักเธอ”
ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันอาจจะเป็นเรื่องที่ผิดกับแบคฮยอนและเทา ซึ่งเป็นคนรักของผม.. แต่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อหัวใจของผมไม่เคยมีเทาเลยแม้แต่น้อย...
เทาเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมไปทุกๆ อย่าง และใครที่อยู่กับเขาก็คงจะมีความสุข... ซึ่งผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกัน ความสุขที่เกิดจากการได้รับการเอาใจใส่ ไม่ใช่ความสุขที่ได้อยู่กับคนรัก....
หัวใจของผม มีแค่ปาร์คชานยอลคนเดียวจริงๆ.......
To be continued
กรีดร้องงงงงงงงงงง !! จบแล้วตอนนี้ 140% เลยเอ้า 5555 หลายๆ คนคงยัง งง อยู่ว่าทำไมชานยอลถึงได้เฉยเมยใส่ซูโฮใช่ม๊า ถ้าอยากรู้นะคะ... ต้องช่วยกันเมนต์เยอะ ๆ ไม่งั้นไรท์จะลงสเปเชียลแค่ในเล่ม แต่ถ้าไรท์ได้กำลังใจเยอะจริงๆ ตอนถัดไปไรท์จะลงสเปเชียลเทาโฮให้เลย ^^
ขอบคุณนะคะสำหรับหลายๆ คนที่ยังคงติดตามอยู่จนถึงตอนนี้ ไรท์รู้สึกปิติยินดีเป็นอย่างมาก 555 แล้วก็ตอนนี้มีรีดเดอร์ไปคุยกับไรท์หลายคนมากในทวิต บ่องตรงไรท์สนุกมากๆ เลยนะ แบบ ไม่เหงาอ่ะ ได้กำลังใจ >///<
สุดท้าย รักรีดทุกคนเช่นเดิม จุ๊บๆ ค่ะ >3<
ความคิดเห็น