คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Pandora 20
Chapter 20
Taoho’s part
ไม่ใช่ว่าเทาพึ่งจะรู้ว่าคนรักของเขานอกใจ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าซูโฮรักใคร.. แล้วกำลังใช้เขาเพื่อเป็นเครื่องมือในการไปหาใครบางคน...
ตั้งแต่วันที่ไปโรงพยาบาลแล้ว..
หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดไปเยี่ยมชานยอลจนถึงเวลาที่คนป่วยควรต้องนอนพัก เขาก็เลยพากันออกจากห้องไปกันหมด ยกเว้นซูโฮที่บอกว่ามีธุระจะคุยกับชานยอลก่อน.. เทาเลยเลือกที่จะเดินลงไปรอที่ชั้นล่างของโรงพยาบาล เวลาผ่านไปสักพักก็ยังไม่เห็นว่าคนรักจะลงมา เทาเลยเลือกที่จะขึ้นไปตาม...
ไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบฟังหรือแอบดู... เพียงแต่เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากประตูห้องของโรงพยาบาลทำให้ขาทั้งสองข้างหยุดชะงักลง
“ชานยอล...” เสียงแผ่วๆที่ดังเข้ามาในโสตประสาททำให้เทาเลือกที่จะไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้วมองผ่านกระจกใสที่ติดอยู่หน้าประตูห้อง
ภาพที่เห็นทำให้เหมือนโลกทั้งใบของเขาหยุดหมุนลง..
ภาพของคนรักที่เดินเข้าไปใกล้กับคนที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะโน้มตัวลงไปหา... แล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็สัมผัสกัน
“ฉันรักนายมากนะชานยอล..”
หึ..
เทาขยับตัวออกจากตรงหน้าประตู แล้ววิ่งไปอยู่ตรงบันไดหนีไฟ เพียงสักพักก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออกแล้วตามด้วยเสียงคนวิ่งออกมา...
เทาเลือกที่จะยืนนิ่งๆ อยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ได้ออกไปขวางทางของซูโฮแต่อย่างใด..
ร่างสูงค่อยๆ ปล่อยตัวนั่งลงกับขั้นบันได.. ความผิดหวังและสับสนเข้ามาผสมปนเปเสียจนไม่รู้จะเริ่มต้นแก้ปัญหาตรงไหนก่อนดี..
แต่ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่องไม่อย่างนั้น...
มันอาจจะเกิดรักสามเศร้าขึ้นก็ได้...
เมื่อกลับมาถึงที่คอนโดเทาก็ไม่พบกับคนรักภายในห้อง.. เขาเดินเข้าไปที่ห้องครัวแล้วหยิบกระป๋องเบียร์สี่ถึงห้ากระป๋องที่แอบซ่อนไว้ในตู้เก็บจานออกมา
เหตุผลที่ต้องซ่อนเพราะเวลาที่เขาเมาแล้วมักจะโวยวายเสมอ.. เขาเลยโดนซูโฮบ่นเป็นประจำ แล้วสุดท้ายก็โดนห้ามไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับเครื่องดื่มมึนเมาทุกชนิด ! ขืนเขาไม่ทำตามล่ะก็ มีหวังได้โดนไล่ออกไปนอนหน้าห้องแน่ๆ ล่ะ..
เขาเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวแล้วหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเปิดแล้วดื่มสลับกับสูบบุหรี่ไปด้วย...
ควันสีขาวที่ถูกพ่นออกมาจากร่างสูงทำให้ทั้งห้องเหม็นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นบุหรี่.. ก้นบุหรี่ที่เคยไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้เขากลับใช้มันให้ดูมีค่าขึ้นมาได้.. เทาดีดก้นบุหรี่ลงในกระป๋องเบียร์แล้วดื่มเข้าไปเพื่อให้ฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์แรงมากยิ่งขึ้น
แล้วเป็นไปตามที่หวัง...
ใบหน้าขาวเข้มของเทาเริ่มขึ้นสีแดงจัด... ดวงตาเริ่มปรือด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ หากแต่สมองกลับไม่ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แม้แต่น้อย..
“ฮึก..” สุดท้ายน้ำตาก็ไหลออกมา..
เทาทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาตัวยาวทั้งๆ ที่ในมือก็ยังถือกระป๋องเบียร์อยู่แบบนั้น.. มืออีกข้างที่ว่างถูกยกขึ้นมาพาดหน้าผากอย่างที่เขาทำเป็นประจำเวลาที่ต้องเจอกับเรื่องเครียดๆ
ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น.. เขาควรจะถามออกไปตรงๆ หรือควรที่จะปล่อยมันไปอย่างคนที่ไม่รู้ไม่เห็นมาก่อน ?
รู้ดีว่าตอนนี้เขาก็ไม่ต่างจากคนโง่ที่โดนคนรักของตัวเองหลอก.. แต่ถ้าจะให้เสียซูโฮไปเขาก็ทำไม่ได้
คนมันรักไปแล้ว.. แถมยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี..
ประตูห้องถูกเปิดขึ้นโดยเจ้าของห้องอีกคน..
ซูโฮที่เดินเข้ามาในห้องก็ถึงกับผงะกับกลิ่นบุหรี่ที่เขาเกลียดมากที่สุด !
ดวงตากลมโตมองไปตามห้อง แล้วมาหยุดลงที่โซฟายาว.. กระป๋องเบียร์เปล่าจำนวนมากล้มระเนระนาดอยู่บนพื้นข้างโซฟา ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคนที่ดื่มจะต้องนอนอยู่ตรงนั้น !
“เทา ! นี่นายดื่มหรอ !?” เสียงแหลมตะโกนถามคนที่คาดว่าจะนอนอยู่ตรงบนโซฟา.. ขาเรียวก้าวเข้าไปหาเทา แต่สิ่งที่เห็นก็ทำให้คนตัวเล็กสติขาดทันที
“เทา ! นี่นายสูบบุหรี่ทำไมน่ะ ! เอามานี่เลยนะ !” ซูโฮหยิบบุหรี่ที่นิ้วยาวของเทาหนีบมันไว้ออกแล้วจุ่มมันลงไปในกระป๋องเบียร์ในมือของเทา..
“อือ.. ซูโฮหรอ ?”
“เออ ! บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่านายดื่มทำไม ! แล้วนายก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันเกลียดบุหรี่ แล้วทำไมถึง...”
“ฉันเครียด...” เทาลุกขึ้นนั่งแล้วก้มหน้าลงไปมองกับพื้น..
“เครียดบ้าอะไร !”
“ซูโฮ.. ถ้านายโดนคนที่นายรักมากที่สุดหักหลัง นายจะรู้สึกยังไง ?”
อึก !
เกิดความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อคำถามนั้นถูกเอ่ยออกมา.. ซูโฮเลือกที่จะไม่ตอบ แต่กลับยืนมองหน้าเทานิ่งๆ ก่อนที่จะก้มลงเก็บกระป๋องเบียร์ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาถือไว้ในมือ
“นาย... หักหลังฉันทำไมซูโฮ ?”
เคร้ง !
กระป๋องเบียร์ที่อยู่ในมือล่วงหล่นลงสู่พื้นห้องจนเกิดเสียงดัง.. ซูโฮก้มลงมองไปตามกระป๋อง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่ยังคงจ้องเขาอยู่ในตอนนี้
ใบหน้าสวยมีเหงื่อซึมออกมา.. ดวงตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจกับคำถามเมื่อสักครู่
“ตอบฉันมา ! นายอย่าเงียบสิ ! บอกฉันมาว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมันไม่ใช่เรื่องจริงน่ะ !!” เมื่อไม่ได้คำตอบ เทาก็ยืนขึ้นแล้วจับแขนของซูโฮกระชากเข้ามาใกล้ตัวให้มากขึ้น แล้วตะโกนใส่หน้าด้วยความโมโหที่เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์และความรู้สึกผิดหวังเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
คนตัวเล็กผลักเทาให้กระเด็นออกไปจากตัว.. คิ้วบนใบหน้าเริ่มขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจที่เทาขึ้นเสียงใส่
“เป็นบ้าอะไรของนายหะ ! ฮวาง จื่อเทา !”
“แล้วนายทำบ้าอะไรของนายอยู่วะ ! คิม จุนมยอน !!”
“ท.. เทา !” ซูโฮที่ตอนแรกกำลังโมโหอย่างถึงที่สุด กลับแปรเปลี่ยนเป็นความกลัวในตัวของคนรักขึ้นมา... ปกติเทาไม่ใช่คนที่จะมาเถียงเขาแบบนี้.. ไม่สิ.. ความจริงแล้วชื่อจริงของเขาไม่น่าจะถูกเอ่ยออกมา.. ถ้าเทาไม่โมโหถึงที่สุดจริงๆ
“นายรักมันใช่มั้ย ! ชานยอลน่ะ ! นายรักมันมากใช่มั้ย หะ !?”
“!!!!”
“แล้วฉันล่ะซูโฮ ! นายเอาฉันไปไว้ตรงไหนแล้ว.. นายเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่ ?”
“เทา....” คนถูกเรียกทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาเช่นเคย มือหนายกขึ้นปิดใบหน้าทั้งสองข้างอย่างคนคิดมาก..
ซูโฮที่เห็นภาพนั้นก็ถึงกับน้ำตาคลอ ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นภายในหัวใจ..
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะ.. เรื่องนี้เราค่อยคุยกันทีหลังนะ” ซูโฮสอดมือเข้าไปคล้องแขนเทา แล้วประคองตัวขึ้น.. ร่างสูงที่เดินโอนเอนไปมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำให้ผลสุดท้ายคือทั้งคู่สะดุดล้มลงบนเตียงในห้องนอน
“อ๊ะ !”
“....” คนตัวเล็กที่โดนทาบทับร้องออกมาด้วยความตกใจ.. เทาซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวแล้วพ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมาอย่างแรงเหมือนคนที่กำลังพยายามข่มโทสะของตนเอง
“ท.. เทา ! ลุกไปสิ ฉันหนักนะ”
“แปปนึง.. ขออยู่แบบนี้สักพัก” น้ำเสียงที่ปนออดอ้อนของคนรักทำให้ซูโฮใจอ่อนยวบ แล้วยอมให้อีกคนนอนนิ่งอยู่แบบนั้นโดยไม่คิดจะผลักไสออกไป
“ซูโฮ...” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมาหลังจากเงียบไปสักพัก
“หือ ?”
“นาย.. อย่าทิ้งฉันได้มั้ย ?”
“.....”
“ได้มั้ย... ?” คำถามถูกเอ่ยซ้ำเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบ ใบหน้าคมคายเงยขึ้นจากคอของซูโฮแล้วจ้องตาของคนรักแทน... น้ำตาใสเอ่อคลอที่ดวงตากลมโตของคนรัก.. ความรู้สึกผิด และความลังเลใจกำลังทำให้ผู้ถูกถามเลือกที่จะเงียบกับคำถาม.. ที่แม้แต่ตัวของซูโฮเองก็ไม่รู้คำตอบ
“ฉัน.. อื้อ!” ริมฝีปากบางถูกปิดลงด้วยริมฝีปากของคนที่กำลังทาบทับอยู่
ไม่พร้อมที่จะรับรู้คำตอบในตอนนี้.. รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นอย่างไร เพียงแต่ยังไม่พร้อม.. ไม่พร้อมจริงๆ ที่จะต้องเสียซูโฮไป
หนึ่งปีผ่านไป...
ทุกอย่างกำลังแย่ขึ้นทุกวันๆ เทากับซูโฮทะเลาะกันบ่อยขึ้น และหลายต่อหลายครั้งที่บนร่างกายของเทามีร่องรอยจากการทำร้ายเต็มไปหมด
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน.. ซูโฮคือคนที่เริ่มตลอด
ตั้งแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างการที่เขาไปเที่ยวกับเพื่อน.. ก็ถูกซูโฮกล่าวหาว่าไปเที่ยวกับคนอื่นบ้าง หาว่านอกใจบ้าง ไม่สนใจบ้าง และอะไรอีกหลายๆ อย่างที่มันเป็นเรื่องไร้สาระแต่กลับถูกขึ้นมาใช้ให้เป็นหัวข้อในการทะเลาะ และมีปากเสียงรุนแรง
คนที่อดทนก็คือเทาตลอด.. ทั้งโดนจิก โดนทุบ หรือโดนตบ เขาก็เลือกที่จะนิ่งแล้วปล่อยให้คนรักทำร้ายร่างกายของเขาจนกว่าจะเหนื่อยแล้วหยุดไปเอง แต่ดูเหมือนทุกครั้งปัญหาจะไม่ได้จบลงแค่นั้น.. เวลาที่มีปัญหาแล้วทะเลาะกันทีไรซูโฮก็มักจะหนีกลับไปนอนที่บ้านของตัวเองตลอด แล้วปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว
แล้วก็มีอยู่ครั้งนึงที่เขากับซูโฮทะเลาะกันรุนแรงมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา...
คืนนั้นเป็นคืนที่เทาออกไปเที่ยวสังสรรค์กับเพื่อนแล้วกลับมาที่คอนโดดึกมาก.. เขาเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ เพราะกลัวว่าซูโฮจะตื่นแล้วลุกขึ้นมาโวยวายให้เขาต้องปวดหัวอีก
แต่เหมือนเขาจะคิดผิดที่ว่าอีกคนนอนไปแล้ว..
เสียงของซูโฮดังออกมาถึงห้องนั่งเล่นเหมือนกำลังคุยกับใครอยู่.. เทาเลือกที่จะเดินไปแนบหูไว้กับประตูไม้ที่กั้นห้องนอนกับห้องนั่งเล่นเอาไว้..
“ไม่เป็นไรหรอกนาอึน.. พี่ว่าแผนนั้นคงไม่สำเร็จ”
“ก็เธอเคยทำมาแล้วไม่ใช่หรอ ? สุดท้ายก็ไม่เห็นแบคฮยอนมันจะหวั่นไหวอะไรเลยนี่” แบคฮยอน... เรื่องอะไรกัน ?
ไม่รู้ว่าปลายสายตอบกลับมาเช่นไร แต่ก็พอเดาได้ว่าเรื่องที่สองพี่น้องคุยกันตอนนี้ คงจะเกี่ยวกับแบคฮยอน หรือชานยอลอย่างแน่นอน..
“อือ... พี่ว่าแบคฮยอนคงไม่หวั่นไหวกับผู้หญิงแล้วล่ะ.. ขนาดน้องพี่ออกจะมีเสน่ห์ขนาดนี้มันยังไม่หลงกลเลย ฮ่าๆ”
“โอเค.. พี่ก็คิดถึงเธอนะ ว่างๆ จะกลับไปหาที่บ้านอีก ฝันดีครับ”
ไม่หวั่นไหวกับผู้หญิง... หลงกล.. ? เหอะ ! ถ้าเทาไม่โง่พอก็คงจะพอเดาได้ว่าสองพี่น้องเคยวางแผนอะไรไว้...
สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป..
ซูโฮสะดุ้งเฮือกแล้วแอบซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง.. ดวงตากลมโตหันมามองทางเขาอย่างหวาดระแวง กลัวว่าเขาจะได้ยินเรื่องที่คุยกับนาอึนเมื่อสักครู่นี้...
แต่ดูเหมือนเรื่องที่ซูโฮกลัวจะกลายเป็นจริงไปแล้วล่ะ...
“หึ ! วางแผนอะไรกับน้องหรอซูโฮ ?” น้ำเสียงปนเยาะเย้ยของเทาถูกเอ่ยออกมา ทำให้อีกคนรู้สึกขนลุกวาบขึ้นมากับน้ำเสียงแบบนั้น
อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี.. ไม่มีสักครั้งที่เทาจะถามซูโฮด้วยเสียงแบบนี้เลย..
“คิดจะแยกแบคฮยอนออกจากชานยอลหรือไง ?”
“เรื่องนี้มันตั้งนานแล้วนะเทา !”
“หึ ! แต่นายก็เคยทำมัน !” ครั้งนี้คนที่ถูกถามถึงกับหน้าซีดเมื่อเผลอหลุดยอมรับข้อกล่าวหาไปแบบเต็มๆ แบบนั้น..
“ฉัน...”
“อยากได้มันมากเลยหรือไงชานยอลน่ะ !” คราวนี้คนที่เคยใจเย็นอดทนให้อีกคนทำร้ายตนมาตลอด กลับเป็นฝ่ายเดินไปกระชากแขนขาวให้ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเขา
“โอ๊ย ! ฉันเจ็บนะ !”
“แล้วสิ่งที่นายทำกับฉัน.. คิดว่าฉันไม่เจ็บหรือไงซูโฮ ! คิดบ้าอะไรอยู่หา !? รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว แล้วจะไปยุ่งกับมันทำไม !” เทาเขย่าตัวของอีกคนเพื่อระบายความอึดอัดที่เก็บซ่อนไว้มานานแล้ว..
“เลิกบ้าสักทีเถอะเทา !”
“นายนั่นแหละเลิกบ้าได้แล้ว จุนมยอน !” จากเมื่อก่อนที่เทายอมให้ซูโฮขึ้นเสียงใส่โดยที่เขาเงียบตลอด แต่ครั้งนี้ร่างสูงกลับขึ้นเสียงใส่บ้าง พร้อมกับผลักคนตัวเล็กจนล้มลงไปนอนบนเตียง
ซูโฮหมายจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกอีกคนกดแขนลงกับเตียงไปเสียก่อน...
เทาขึ้นไปคร่อมร่างของคนที่นอนไว้ แล้วจับข้อมือเล็กๆนั่นกดลงบนเตียง แม้ซูโฮจะพยายามดิ้นแล้วดันตัวออกจากการกักกุมนี้แต่ก็ไร้ผล เมื่อเรี่ยวแรงของเทามีเยอะมากกว่าซูโฮหลายเท่า...
สุดท้ายเมื่อเห็นว่าอีกคนคงไม่ยอมลุกขึ้นไปง่ายๆ จึงเลือกที่จะหยุดขัดขืนแล้วเปลี่ยนมามองหน้าด้วยแววตาที่ฉายชัดถึงความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด !
“ชานยอลมันมีอะไรดีนักหนา นายถึงได้รักได้หลงมันมากขนาดนั้นหะ !?”
“.....”
“ฉันถามนายก็ตอบสิซูโฮ !” มือหนาที่กดข้อมือของซูโฮไว้กับเตียงเริ่มออกแรงบีบจนคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บปวดที่บริเวณนั้น...
“ฉันรักชานยอลก่อนที่จะรักนายอีก...” คำตอบถูกเอ่ยออกมาแผ่วเบาจนอีกคนจับใจความไม่ค่อยได้...
“นายว่าอย่างไงนะ ?”
“ฉันบอกว่าฉันรักชานยอลก่อนที่จะรักนายอีก !! ได้ยินชัดพอหรือยัง ฮวางจื่อเทา !!” คนตัวเล็กตะโกนออกมาเสียงดังลั่นห้อง แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลง.. เหลือเพียงแค่เสียงหอบหายใจเพราะความโมโหจากคนทั้งสองคน..
“แล้วนายเคยรักฉันบ้างมั้ยจุนมยอน” น้ำเสียงที่เอ่ยเริ่มกลับมาเย็นเยือกอีกครั้งหลังจากที่คำตอบนั้นหลุดออกมาจากปากคนรัก..
“.......”
“ฉันถาม.. นายก็ตอบสิ”
“ฉันไม่รู้... ฉัน...” ซูโฮเบือนหน้าหนี แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาเปื้อนแก้ม..
“ช่างมันเถอะ.. ฉันเข้าใจ...” เทาปล่อยมือที่ข้อมือของซูโฮออก แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะหันหลังให้กับซูโฮ..
“แต่มีอย่างนึงที่ฉันอยากขอร้องนาย..”
“ฮึก..”
“ช่วยอยู่กับฉันก่อนได้มั้ย ? แล้วเมื่อไหร่ที่ฉันทำใจได้แล้ว.. ฉันจะออกไปจากชีวิตของนายเอง..”
“ฮึก.. ฮึก”
“แล้วนายจะไม่ได้เจอฉันอีกตลอดไป ฉันสัญญา...”
เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน.. และแล้ววันจากลาก็มาถึง....
วันที่ความจริงทุกอย่างถูกเปิดเผยทั้งต่อหน้าเทาและแบคฮยอน.. วันนั้นก็คือวันที่เขาได้กลับบ้านเกิดของเขาเสียที..
ในตอนเช้าที่เฮเคียวโทรมาบอกเขาว่าจะให้แบคฮยอนกลับที่ไปที่คอนโด เทาก็เตรียมตัวเก็บเสื้อผ้า ข้าวของทั้งหมดในห้องใส่กระเป๋าไว้เรียบร้อย.. เพื่อรอเวลาที่จะไปจากที่ที่นี้เสียที..
หลังจากที่ทุกอย่างเปิดเผย หน้าที่ของเขาก็จบลง.. พร้อมกับหัวใจที่แตกสลายจนไม่มีชิ้นดี..
แม้จะรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าคนรักของเขาแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อน.. แต่ก็อดไม่ได้อยู่ดีที่จะแสดงความอ่อนแอออกมาแบบนั้น.. ไม่ได้ตั้งใจที่จะเรียกร้องความสงสาร เพียงแต่มันห้ามไหวไม่ไหวจริงๆ
แล้วหน้าที่ของเขาก็จบลงเมื่อเฮเคียวมารับแบคฮยอนกลับไป..
เขาเดินกลับมาที่ห้องพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นใดๆ เล็ดลอดออกมา..
ดวงตาคมมองไปรอบๆ ห้อง แล้วหลับตาลงช้าๆ เพื่อซึมซับทุกความทรงจำที่ผ่านมาตลอด 3 ปี..
อุตส่าห์วางแผนอนาคตไว้มากมาย แต่สุดท้ายก็ต้องพังทลายลงไปเสียอย่างนั้น...
ภาพต่างๆ ในอดีตย้อนกลับมาทำร้ายคนที่กำลังอ่อนแอในตอนนี้ สิ่งที่เขาเห็นเมื่อสักครู่.. มันเลวร้ายเกินกว่าที่หัวใจจะรับไหวอีก
เทาเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วเดินไปที่เตียงนอนขนาดกว้างที่พอดีสำหรับคนสองคนจะใช้ในการนอนแนบชิดกันทั้งคืน.. ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้วที่จะได้นอนกอดอีกคนแล้วหลับไป.. คงไม่มีคนตัวเล็กๆ ที่ง้องแง้งใส่เวลาที่เขานอนหันหลังให้..
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปที่มีรูปคู่ของเขาทั้งสองอยู่.. เทาเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูแล้วระบายยิ้มออกมาที่มุมปาก..
ภาพของเขาที่กำลังยื่นช่อกุหลาบขนาดใหญ่ให้อีกคนในวันวาเลนไทน์ ใบหน้าของเขาก้มลงเล็กน้อยพร้อมกับมือที่ส่งขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน.. รอยยิ้มของซูโฮที่ปรากฏออกมาในภาพทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันเวลาเก่าๆแบบนั้น..
ภาพเมื่อวันวาเลนไทน์เมื่อ 4 ปีที่แล้ว...
ในวันนั้นเป็นวันแรกที่เทาไปสารภาพรักกับซูโฮ.. เขาขอให้เพื่อนเป็นคนไปแอบถ่ายรูปให้เพื่อให้รูปนั้นออกมาดูเป็นธรรมชาติที่สุด แล้วก็เป็นไปตามที่ต้องการ..
ใบหน้าของซูโฮที่ยิ้มกว้าง พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงอย่างน่ารัก..
ช่อกุหลาบขนาดใหญ่ที่ยื่นให้ ถูกซูโฮรับไปโอบแนบลำตัว จนคนที่มอบให้รู้สึกอิจฉาเจ้าดอกกุหลาบช่อนั้น
“เอ่อ.. ฉ.. ฉัน.....”
“ห.. ห๊ะ ? มีอะไรหรอ ?”
“คือว่า.. ฉันชอบซูโฮนะ ! เรา.. คุยกันได้มั้ยอ่า...” คำถามนั้นถูกเอ่ยออกไปจากคนร่างสูง.. แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ
“.....” ซูโฮเพียงแค่ยิ้มให้กับเขา แล้วเอื้อมมือมาหยิกที่แก้มของเขาเบาๆ..
“นายนี่เขินแล้วน่าหมั่นเขี้ยวชะมัดเลย คิก”
“เฮ้ ! นายตอบไม่ตรงคำถามฉันนะ !” เทาจับมือของคนที่หยิกแก้มผมอยู่มาจับไว้ แล้วแกล้งทำหน้ายู่ใส่
“.......” แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลง.. มือนุ่มๆ ที่เทากอบกุมอยู่กำลังเพิ่มองศาอย่างน่าประหลาดใจ ใบหน้าขาวๆ ของซูโฮกำลังขึ้นสีแดงจัดราวกับลูกมะเขือเทศสุก
เราทั้งสองยืนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น แล้วอยู่ดีๆ ก็เหมือนมีแรงดึงดูดจากอะไรสักอย่างให้เราทั้งสองค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าหากัน... ดวงตากลมโตของคนตรงหน้าหลับพริ้มลงอย่างเผลอไผล แต่เมื่อริมฝีปากของเขาทั้งสองกำลังจะสัมผัสกันนั้นเอง...
ฟุ่บ !
เหมือนมีเสียงของสิ่งมีชีวิตกำลังเคลื่อนไหวอยู่ตรงพุ่มไม้ในสวนสาธารณะอย่างค่ำคืนที่เทาเลือกเป็นสถานที่ในการสารภาพรักครั้งนี้...
แล้วจากที่ริมฝีปากเทาจะได้ประทับลงกับของหวานตรงหน้า ก็ถูกแปรเปลี่ยนเป็นช่อกุหลาบขนาดใหญ่ที่ถูกยกขึ้นมากีดขวางไว้ก่อนนั่นเอง !
ภาพในอดีตที่ไหลกลับมาทำให้เขาเผลอยืนยิ้มคนเดียวให้กับรูปนั้น..
สิ่งดีๆ ที่ผ่านมา ช่างทำร้ายเขาเสียจริง... ถ้าหากวันแรกที่เขาเข้ามหาวิทยาลัยไม่บังเอิญไปเจอกับซูโฮ วันนี้เขาก็คงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้..
อยากกลับไปแก้ไขอดีตเสียจริงๆ...
แต่ก็อย่างที่ใครๆ เขาพูดกันว่า ‘สายน้ำไม่มีวันไหลย้อนกลับ’............
เทาวางกรอบรูปนั้นลงไว้ที่เดิม แล้วหยิบจดหมายที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อมาวางไว้ข้างๆ กันก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป
ลาก่อน...
ในเมื่อนายได้ครอบครองคนที่นายรักแล้ว.. คนอย่างฉันก็คงไม่มีค่าอีกต่อไป...
ฝ่ายซูโฮก็เดินกลับมาที่ห้องหลังจากที่เทาออกไปได้เกือบชั่วโมง...
คนตัวเล็กมองไปรอบๆ ห้อง แล้วก็รู้สึกโหวงในใจแปลกๆ..
“เทา...”
“.....”
“เทา ! นายอยู่ไหน ?”
“......” ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากคนที่กำลังตามหา ซูโฮก็ไม่ได้ติดขัดใจอะไรเพราะคิดว่าเทาน่าจะออกไปข้างนอก.. แต่รอแล้วรอเล่า จนเวลาผ่านไปเกือบค่ำก็ยังไม่มีวี่แววว่าเทาจะกลับมา...
แปลก...
ซูโฮหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเทา แต่กลับได้ยินแค่สัญญาณตอบกลับ ซึ่งเป็นตัวบ่งบอกว่าเทาได้ปิดเครื่องมือสื่อสาร...
คราวนี้เหมือนอะไรสักอย่างทำให้ซูโฮรู้สึกกลัว.. กลัวว่าจะโดนอีกคนทิ้งไปโดยที่ยังไม่ได้เอ่ยคำล่ำลากัน...
แล้วเหมือนสิ่งที่เขาคิดจะเป็นจริง...
ซูโฮวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้วมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าข้าวของเครื่องใช้ของเขาสองคนที่เคยวางคู่กันไว้ ตอนนี้มันกลับเหลือแค่ของของเขาคนเดียว...
คนตัวเล็กเดินไปทางตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดมันออกมาหวังว่าจะได้เห็นเสื้อผ้าของเทายังอยู่ในนั้น ทว่าทุกอย่างที่คาดหวังไว้มันกลับไม่เป็นจริง..
ว่างเปล่า.. ไร้ซึ่งเสื้อผ้าของเทาที่เคยอยู่ในตู้นี้..
ซูโฮทรุดเข่านั่งลงบนพื้นห้องอย่างอ่อนแรง.. แล้วสายตาก็มองไปทางตู้หัวเตียงที่มีกรอบรูปวางอยู่พร้อมกับซองจดหมายสีขาว...
เขาขยับตัวไปหยิบมันมา แล้วเปิดออกด้วยหัวใจที่สั่นรัวด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไรดี...
ดวงตากลมโตไล่อ่านข้อความในกระดาษสีขาวที่ถูกเขียนด้วยลายมือของคนรัก.. แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความเสียใจ และรู้สึกผิด..
‘จุนมยอนอา.. ถ้านายได้อ่านจดหมายฉบับนี้เมื่อไหร่ นั่นหมายความว่าฉันไม่ได้อยู่ข้างๆ นายอย่างเคยแล้วนะ..
ฉันขอโทษที่เลือกจะจากไปโดยที่ไม่ล่ำลานายก่อน แต่ฉันหวังว่านายคงจะเข้าใจฉัน..
ขอบคุณนายจริงๆ ที่ทนอยู่กับฉันมาตลอด 3 ปี ทั้งๆที่นาย.. ไม่เคยรักฉันเลย... เหอะ ! พูดแล้วก็ขำตัวเองเนอะ ขอร้องให้นายอยู่กับฉันทั้งๆที่นายไม่เต็มใจเลยสักนิด น่าสมเพซจริงๆ เลยฉันนี่....
จุนมยอนอา ฉันรักนายนะ.. นายคือความรักของฉันนับตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยโซล.. ภาพของนายที่กำลังยืนหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนมันติดตาฉันมาตลอด 2 ปี แล้วในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวต้องสารภาพรักนายไป.. ให้ตายสิ ! ตอนนั้นฉันเขินนายแทบบ้าเลยล่ะ ฮ่าๆ
แล้วในที่สุดนายก็ตกลงคบกับฉัน J ฉันมีความสุขมากเลยนะกับการที่ฉันได้ใช้ชีวิตร่วมกับนาย..
อ้อมกอดของนายอุ่นมากๆ มันทำให้ฉันอบอุ่นทุกครั้งที่โดนนายกอด แล้วตัวนายเองก็เป็นเหมือนหมอนข้างใบโปรดที่ฉันนอนหลับตลอดเมื่อได้กอดก่ายไว้
เห้อ... แล้วต่อจากนี้ไปฉันจะนอนหลับมั้ยล่ะเนี่ย ?
เป็นห่วงนายจัง.. กลัวว่านายจะนอนดิ้นแล้วล่วงเตียงไปอีก ! นายรู้ตัวหรือเปล่า นายโคตรนอนดิ้นเลยนะจุนมยอน ! ลำบากให้ฉันต้องคอยตื่นมาดึงตัวนายเข้ามากอดไว้ทุกคืนเลย.. แต่ฉันเต็มใจนะ ^^
ฉันต้องไปแล้วล่ะ.. นายต้องดูแลตัวเองดีๆ นะซูโฮ ! ถ้าอากาศหนาวนายก็ต้องพันผ้าพันคอนะ เวลาจะนอนก็อย่าลืมเปิดเครื่องกรองอากาศล่ะ ! เดี๋ยวตื่นมาเป็นหวัดล่ะแย่เลย
ไม่มีฉันคอยดูแลนายแล้วนะ ต่อจากนี้นายคงต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองแล้วล่ะ....
สุดท้าย.. ฉันรักนาย แล้วจะจำไว้เสมอว่านายคือความรักที่ดีที่สุดในช่วงชีวิตหนึ่ง..
ลาก่อน...
ฮวางจื่อเทา...’
เหมือนโลกมันหยุดหมุนเมื่ออ่านเนื้อความในจดหมายฉบับนี้จบ.. มือบางเหมือนอ่อนแรงปล่อยให้กระดาษที่อยู่ในมือล่วงหล่นลงไปที่พื้น..
“ขอโทษ... ฮึก.. กลับมานะเทา..”
“.....”
“อย่าทิ้งฉัน ฮึก.. อย่าไป ฮือ...”
To be continued…
หน่วงจังงงงงงง ! ไม่ไหวแล้ววว สงสารอาเทา T^T รู้สึกหมั่นไส้ซูโฮนะ แต่ลึกๆ ก็สงสารนางอ่า...
เฮ้อ.. ความรักนี่เข้าใจยากแท้ -.-
มีข่าวดี ? มาบอกสำหรับรีดที่น่ารัก ^^
สปอย
“เทา.. นั่นนายหรือเปล่า !”
“......”
“อย่าเดินหนีฉันอีก.. ขอร้อง ฮึก.. ฟังฉันก่อน”
“ฉันรักนาย...”
^
^
^
ติดตามได้ในเล่มเท่านั้น ^^ คิกคิก สนใจ จิ้ม https://docs.google.com/forms/d/1PkxBx8Vf-ub5Wy4-aAODXrj_T0ELYdlkYXLnwPVTxtg/viewform
^
^
^
ความคิดเห็น