คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [เอส สเตลล่า] : ตอน ลางร้ายมาเยือนภาค2 มาช้าก็ให้มันมีขอบเขตบ้างสิ!!!
‘ว่าไงนะ’
‘จะให้พูดอีกกี่ครั้งก็ได้ ฉันไม่ได้รักนาย และไม่มีวันจะรักด้วย’ หญิงสาวผมทองเยียดยิ้มเย้ยยันชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสะใจ
‘แต่ฉันรักเธอนะ’
‘บ้ารึเปล่าน่ะ’ ราวกับโดนน้ำเย็นสาดใส่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชาไปทั้งตัว ‘ใครมันจะไปรักคนอย่างนายกัน’ หญิงสาวมองชายหนุ่มเยียดๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งร่างนั้นให้อยู่กับความว่างเปล่าและหัวใจที่แทบจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ
แสงอาทิตย์ยามเย็นกระทบเปลือกตาของร่างสูงซึ่งนอนเอกเขนกอยู่บนต้นไม้
‘เบื่อ...’ สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในความคิดของชายหนุ่มผมสีรัติกาลหลังตื่นจากนิทรา
ตึกๆๆ
“หือ” ภาพที่ชายหนุ่มเห็นคือหญิงสาวผมสีดำเช่นเดียวกับเขา แต่ว่าร่างนั้นเล็กและดูบอบบางกว่าเขามากนัก
ทำไมยังไม่มาอีกนะ ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะพิงต้นไม้อย่างเหนื่อยใจ เฮ้อ ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ ว่าแต่พึ่งรู้นะว่าหลังโรงเรียนมีที่แบบนี้ด้วย ต้นไม้ใหญ่ และทุ่งหญ้าเขียวขจี คงสามารถรับคนได้ถึง 100 คน ฉันละอยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนสร้างไว้ (ฉันอยากรู้ว่าเธอใช้สายตาคำนวณได้ยังไงมากกว่า - -)
เอสเหม่อมองท้องฟ้าไปเรื่อยจนตะวันใกล้จะตกดิน ทวงทำนองค่อยๆไหลรินออกมาจากริมฝีปากหญิงสาว เพลงที่ทั้งไพเราะและเศร้าสร้อย ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงตอนที่เขาพบกับรุ่นน้องตัวแสบของตนครั้งแรก ในงานโรงเรียนเทอมที่แล้ว
แปะๆๆ
เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วโรงยิมเมื่อการแสดงจบลง ผู้มีความสามารถทั้งในการร้องเพลงและความเป็นผู้นำในฐานะของประธานสภานักเรียนที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ เขาซึ่งรู้สึกสนอกสนใจในตัวของหญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปหาเธอหลังเวที
‘เธอเนี้ยร้องเพลงเก่งจังนะ’ เขาพูดพลางเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องหลงสเน่ห์ หากแต่ว่ามันใช้ไม่ได้กับเธอคนนี้ซึ่งเกลียดผู้ชายเข้าไส้
‘เก็บรอยยิ้มกับคำพูดของนายไว้ใช้กับแฟนคลับของนายเถอะ’
‘ท่าทางเธอคงจะมั่นใจในต้องเองมากสินะ’
‘ก็คงงั้นมั๊ง’
‘ฉันชอบเพลงของเธอนะในโรงเรียนนี้ เธอคงเป็นคนที่ร้องเพลงเก่งที่สุดสินะ’
‘หึ’ หญิงสาวสถบในลำคอ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ‘จะเป็นไปได้ยังไงกันเล่า ยังมีคนทีร้องเพลงได้เก่งกว่าฉันอีกนะ ฉันยังไม่เคยชนะยัยนั้นได้เลยซักครั้ง’
‘ใครอย่างนั้นหรอ?’ ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสีหน้าสงสัย
‘ยัยนั้นน่ะนะ...’
เวลา 19 : 00 น. แม้ดวงตะวันจะตกดินไปแล้ว แต่ทว่าบัดนี้ไฟในใจของฉันกลับลุกไหม้ดุจเปลวเพลิงเลยทีเดียว -*- เพราะเจ้าบ้าที่ไหนไม่รู้ (นั่นรุ่นพี่เธอนะ - -") นัดแล้วยังไม่มาอีก ฉันขอจบชีวิต ม.ต้น ไปแบบธรรมดาจะได้ม๊ายยยย ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยหน้ามองดูดาว รู้งี้ฉันเชื่อที่ยัยเมย์บอกซะก็ดีหรอก
‘ไม่ต้องไปงั้นหรอ?’ ฉันพูดพลางเก็บกระเป๋า
‘อือ เรื่องที่หมอนั่นคิดน่ะมีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งนั้นแหละ’ เมย์พูดหน้ามุ่ยหลังจากกลับมาจากอาการช็อก
‘หมอนั่น? แปลว่าเป็นคนรู้จักของเธอสินะ’
‘ก็นะ... ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะรู้จักหรอก - -a’
‘เป็นคนยังไงหรอ’ ฉันถามเมย์ที่กำลังเตรียมเอกสารส่งอาจารย์
‘สนใจด้วยรึไงจ๊ะ’ เมย์มองฉันด้วยสายตาแบบว่า... *-*
‘ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกน่า!’
‘ดีแล้วล่ะ เพราะคนอย่างตานั่นไม่เหมาะกับเธอเลยซักนิดเดียว แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ปรึกษาฉันได้นะ’
‘รู้แล้วน่า’ ฉันตอบส่งๆไปเพราะคิดว่าไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอกน่า
ในตอนนี้ฉันคิดว่าฉันคงคิดผิด ฉันน่าจะไปปรึกษายัยเมย์เรื่องความตรงเวลาของคนอยากที่เจอฉันสัก (ไม่) หน่อยแล้วล่ะ
พรึบ!!!
ร่างๆหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ที่ฉันยืนพิงอยู่ ช่างดูเท่... ซะที่ไหนเล่า!!! ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาสนใจวิธีปรากฏตัวของเขาแล้ว ฉันสนใจแต่เพียงว่าเขาเป็นนัดฉันแล้วยังมาสายอีกแถมยังสายแบบไม่น่าให้อภัยด้วย
“ไง” คำสั้นๆที่ออกจากปากเขา ทำให้ฉันแทบกรีดร้องออกมา ไม่ใช่เพราะความพิษสวาทหมอนี่เหมือนที่คิดกันหรอกนะ ดูเขาทำสิปล่อยให้ฉันรอมาป็นชั่วโมง ชั่วโมงพูดแค่ ‘ไง’ งั้นหรอฉันอยากจะเข้าไปบีบคอคนตรงหน้าจริงๆเลย
“แล้วสรุปนายอยากจะพูดอะไรกับฉันล่ะ” ฉันข่มความรู้สึกโมโหเอาไว้แล้วพูดสิ่งที่อยากรู้
“นั้นสินะ^^” หมอนั้นยิ้ม อ๊ากกกกฉันทนไม่ไหวแล้วนะ
“นี่นายปล่อยให้ฉันรอมาเป็นชั่วโมงพูด ‘แค่นั้นสินะ’ หรอ”
“งั้นมาเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะ~” ก็ทำซะตั้งแต่แรกสิ (เฟ้ย) ฉันไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาจะพูดต่อจากนี้จะทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไป
TBC.
ฝากติดตามด้วยนะ
ความคิดเห็น