คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดีตของคาเรน : คำสารภาพ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดก่อนที่รีบอร์นจะโดนสำสาปได้ไม่นาน เวลา 19.00 น. ณ ห้องVIPของโรงเรมชั้นหนึ่ง มีร่างเล็กนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงไซส์คิงสีขาวบริสุทธิ์อย่างหน่ายๆก่อนจะเปิดทีวีดู
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้เด็กสาวหันไปให้ความสนใจกับร่างสูงที่เข้ามาในห้อง “เธอเนี้ยไม่เบื่อรึไง วันๆเอาแต่อยู่ในห้อง”
“แล้วไง ถึงฉันจะอยากออกไปข้างนอกนายก็จะตามฉันไปอยู่ดีไม่ใช่รึไง” ร่างเล็กพูดอย่างปลงๆ ที่เธอต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ก็เพราะนักฆ่าผู้เก่งกาจบอกว่าเธอคือเป้าหมายของเขา ความจริงแล้วเธอไม่ได้เกรงกลัวคำขู่ของเขาเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่เธอรู้สึกสนใจในพลังของเขาก็เท่านั้น
“ก็คงงั้น” หนุ่มอรุณเอ่ยทำให้ร่างเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เกี่ยวกับเธอหรอกน่า ได้เวลานอนของเด็กแล้วนะเข้านอนได้แล้ว”
“จ้าๆ” เด็กสาวห่มผ้าพลางพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันจนน่าต่อย แต่ทว่า...ในความคิดของร่างสูงตอนนี้มีเพียงประโยคที่สาวนภาพูดทิ้งท้ายเอาไว้
‘รีบอร์น’
‘อะไรหรอลูเช่’
‘เรื่องของเด็กคนนั้นน่ะ’
‘ฉันไม่ฆ่าหรอกน่า’
‘ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันหมายถึงเธอยังไม่ได้บอกความรู้สึกไปสินะ’
‘ยังไม่จำเป็นต้องบอกหรอก’
‘เด็กคนนั้นน่ะมีความรู้ความคิดความอ่านเทียบเท่า ไม่สิอาจมากกว่าพวกเราเลยด้วยนะ อย่าทำเหมือนเธอเป็นแค่เด็กจะดีกว่านะ’
‘อะไรน่ะจู่ๆก็พูดเรื่องนี้’
‘ช่วงเวลาแห่งความสุขน่ะมันไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดไปหรอกนะ’
‘…’
‘เด็กคนนั้นเองก็โตขึ้นทุกวันฉันว่าให้เธอได้รับรู้เถอะนะ ก่อนที่มันจะไม่มีโอกาสได้บอก’ นภาสาวลูบท้องเบาๆพลาดทอดสายตาไปไกลแสนไกล
กลาบดึกสงัด ร่างสูงมองแผ่นหลังของร่างเล็กที่ (แกล้ง) หลับ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “เธอน่ะยังไม่หลับใช่ไหม”
“รู้แล้วจะถามทำไมละ”
“หันหน้ามาคุยกับฉันหน่อยสิ”
“ไม่เอาล...” ไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบร่างสูงก็พลิกร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา “เออๆ มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”
“ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกเธอน่ะ” ชายหนุ่มฉวดโอกาสกอดร่างเล็กไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้เด็กสาวรู้ตัว
“ก็แล้วมันเรื่องอะไรละ” ร่างเล็กพูดพลางแงะมือร่างสูงที่กอดตนอยู่
“ฉันรักเธอ”
“หา!!!” เด็กสาวช็อกอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะรวบรวมสติแล้วถามออกไป “เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ”
“จะให้พูดอีกกี่ครั้งก็ได้ ฉันรักเธอ...คาเรน” ร่างสูงกระชับกอดร่างเล็กให้แน่นขึ้นทำให้ร่างเล็กแทบจะซบกับแผงอกของชายหนุ่มอยู่แล้ว หากว่าเด็กสาวไม่ใช่แรงดันไว้ก่อนละก็นะ
“นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“หึ! ก็คงใช่” ร่างสูงเชยคางของเด็กสาวให้ขึ้นมาสบตากับตัวเองแล้วถามต่อ “แล้วเธอละรักฉันบ้างรึเปล่า?”
“ฉ...” ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้บอกอะไรชายหนุ่มก็ประกบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว
‘ตาบ้าเอ๊ย ถ้าหากนายรักฉันจริงๆละก็ นายก็ต้องรู้คำตอบอยู่แล้วสิ’
ณ ดาดฟ้าตึกฝังตรงข้ามที่มองเห็นห้องของทั้งสอง
“ดูเหมือนจะไปได้สวยนะเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่ลดกล้องส่องทางไกลลงเมื่อเห็นว่าทั้งสองลงเอยด้วยดีแล้ว
“แต่แบบนี้ดีแล้วหรอลูเช่” รัล มิลจิถามลูเช่ที่นั้งอยู่ข้างๆ
“จ๊ะ ให้พวกเขาได้มีความทรงจำดีๆด้วยกันดีกว่านะ อย่างน้อยก็ก่อนที่...โชคชะตาจะเปลี่ยนไป”
“นั้นสินะเว้ยเฮ้ย”
ความคิดเห็น