คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เป้าหมายที่3 : สายฟ้าแลบ คุ๊กกิ้งความรักและความกลัว
ณ บ้านซาวาดะ
ตู้ม!!!
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ห้องครัว
“แหม พวกสึคุงเล่นกันสนุกเชียวเด็กผู้ชายก็ต้องซ่าแบบนี้สิถึงจะดี” นานะพูดแล้วทำกับข้าวต่อ
ห้องนอนของสึนะ
“อะไรเนี้ยรีบอร์น มีครูพิเศษที่ไหนในโลก เขาระเบิดนักเรียนทุกครั้งที่ตอบผิดบ้างเหอะ”
“นี่คือวิธีสอนของฉัน”
“แบบนี้มันไม่ถูกนะ”
“สึนะคุงน้ำส้มจ๊ะ” คาเรนยื่นแก้วน้ำให้สึนะ
“ขอบคุณนะ เอ๊ย! ไม่ใช่สิรีบอร์นทำไมถึงเรียกคาเรนมาที่นี่ละ”
“เรียกมาช่วยฉัน และอีกอย่างนายมีลูกน้อง3คนแล้ว บอสต้องพยายามมากกว่านี้ จะได้ไม่ขายหน้า”
“3 คน? หมายถึงโกคุเดระคุงกับยามาโตะและก็คาเรนหรอ พวกเขาน่ะเป็นเพื่อนร่วมชั้น ฉันไม่อยากได้ลูกน้อง บอสมาเฟียอะไรนั่นก็ไม่เอาด้วย”
“งั้นคำถามข้อต่อไป”
“ฮึ่ย ฟังบ้างเด้ เฮ้อ แล้วทำไมฉันต้องมาให้เด็กตัวกะเปี้ยกมาสอนหนังสือด้วย หือ” สึนะเหลือบไปหนึ่งเด็กใส่ชุดวัวอายุ (น่าจะ) 5 ขวบ
“ที่นี้ก็ใช้สูตรนี้นะ”
“ดะ ดะ เดี๋ยวสิรีบอร์น ดูนั่น”
“ตายซะเถอะรีบอร์น” แต่แล้วกิ่งไม้ก็หักจนได้ “ช่วยด้วยแย่แล้ว”
“แง ฮือๆ อด-ทน-ไว้”
กริ๊งๆ
“รีบอร์นคุงมาเล่นกัน”
“ค่า ใครเอ๋ย” นานะมาเปิดประตู
“เย้ๆ แผนบุกสำเร็จ”
“เห?”
ห้องสึนะ
“ไม่เจอกันนานนะรีบอร์นฉันเองแรมโบ้ไงเล่า”
“ฮะ เฮ้ย มันเข้ามาแล้วเป็นเพื่อนรีบอร์นหรอเนี้ย”
“นายจำสูตรนี้ไว้ดีๆนะ”
“หือ...”
“หนูจ๊ะเข้ามาในนี้ทำไมหรอจ๊ะ”
“หนอยแน่ทำเป็นไม่สนใจหรอเดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว” เด็กวัว (เรียกแบบนั้นไปก่อน) พุ่งเข้าหารีบอร์น
จึงโดนผลักติดกำแพง “รู้สึกว่าจะมีอะไรผิดพลาดนิดหน่อย ฉันนักฆ่าของโบวีโน่แฟมมิลี่จากอิตาลี่ คุณแรมโบ้ห้าขวบผิดพลาดไปหน่อย ชอบกินองุ่นและทอฟฟี่ที่สุด และคุณแรมโบ้ก็เป็นศัตรูของรีบอร์น แต่พลาดไปหน่อยก๊ากๆๆๆ แงๆๆๆๆ”
‘ร้องไหไปแนะนำตัวไปอย่างสุดชีวิตเลย’
“เพราะฉะนั้น เรามาเริ่มกันใหม่นะรีบอร์น” แรมโบ้พูดอย่างร่าเริง (มั๊งนะ)
“ตานี้ลองใช้สูตรแก้โจทย์ดูนะ”
“ฮึ่ย ไม่สนเลยหรอ” สึนะถามรีบอร์น
“กึ๋ย อด-ทน-ไว้” แรมโบ้พูดก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากผม “โอ๊ะโอ๋นี่อะไรเอย” แล้วขวางระเบิดไปทางรีบอร์น “ไปตายซะเถอะรีบอร์น”
เลยโดนรีบอร์นจัดไปอีกดอก “โอ๊ย!” แล้วลอยออกนอกหน้าต่างไป
ตู้ม!!!
“ลองข้อต่อไปนะ”
ห้องครัว
“เอ๊ะ! พอมีเพื่อนใหม่มาเพิ่มก็ยิ่งคึกครืนเลยนะ”
ตัดกลับมาห้องสึนะต่อ
“นี่ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนี่เลยอะ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอเนอะคาเรนจัง”
“เออ ก็คงงั้นมั๊งค่ะ”
“ฉันไม่รู้จักเจ้าหมอนั่น ยังไงซะพวกโบวีโน่แฟมมิลี่ก็เป็นมาเฟียขนาดกลาง ฉันไม่ลดระดับตัวเองลงไปเสวนากับพวกนั่น”
“โอ้โหย เท่ขาดใจเลย”
เช้าวันตอนมา
“ไปก่อนนะครับ”
“โชคดีนะสึคุง”
“ตั้งใจเรียนเข้าละ ซูด” รีบอร์นว่าแล้วก็กินบะหมี่ต่อ
“ว่าแต่เด็กเมื่อวานนี้มันอะไรกันน่ะ ตั้งแต่รีบอร์นมาก็มีแต่พวกแปลกๆโผล่มาทั้งนั้นเลย” สึนะพูดทั้งๆที่คาบขนมปังอยู่ในปาก
“ว้า วันนี้น้องน่ารักไม่มาด้วยนี้ ฮารุเศร้าจัง” ฮารุพูดแล้วเดินไปโรงเรียน
แล้วก็มีคนปั่นจักรยานมาหยุดหน้าสึนะพอถอดหมวกออกก็
‘ว้าว สวยสุดๆเลย (สึนะแกคิดอยู่แค่นี้หรอ)’
“ถ้าไม่รังเกียจละก็เชิญดื่ม” หญิงสาวโยนกระป๋องน้ำส้มให้สึนะแล้วปั่นจากไป
ส่วนสึนะก็ทำกระป๋องน้ำส้มตกพื้นจนมันหก “ทำขายขี้เขาอีกแล้วเรา หกเลอะเทอะหมดเลย ว่าแต่ทำไมเอามาให้เรา” ก่อนที่สึนะจะหยิบกระป๋องขึ้นมามีไอสีม่วงๆลอยขึ้นมาแล้วอีกาก็ตกลงมาตาย “อะไรกันเนี้ย”
‘เฮ้อ เมื่อกี้นี้มันอะไรกันแน่’
ครืด
“อรุสวัสดิ์ครับรุ่นที่10”
“โกคุเดระคุง ไม่ต้องเรียกแบบนั้นก็ได้”
“อ้อ ไม่ได้หรอกครับ ก็รุ่นที่10นั้นเป็นรุ่นที่10นี่ครับ”
“แต่ แต่ว่า...”
“โอ้ เล่นเป็นมาเฟียกันอีกแล้วหรอน่าสนุกจังเลยนะ ให้ฉันเป็นแฟมมิลี่ด้วยคนนะ”
“ย...ยามาโมโตะ”
‘นึกว่าเราเล่นกันหรอเนี้ย’
“เล่นอะไรหรอ นายน่ะคิดจะเป็นมือขวาของรุ่นที่10ยังงั้นสินะ ฝันไปเถอะน่ามือขวาของรุ่นที่สิบคือฉันคนนี้”
“อะ นี่ๆๆ เลิกเป็นบอสเป็นลูกน้องอะไรกันนี่เหอะนะ”
“อย่าพูดยังงั้นสิให้ฉันเล่นด้วยคนเถอะน่า เล่นด้วยกันเยอะๆมันถึงจะสนุกนะ”
“เออ... ยามาโมโตะ”
“พวกนายเกะกะหลบหน่อยซิ”
“อรุณสวัสดิ์ สึนะคุง” เคียวโกะทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มต่างจากคานะ
“เคียวโกะจังอรุณสวัสดิ์”
‘วันนี้เคียวโกะจังก็ยังน่ารัก’
“ว่าแต่เด็กคนนี่ น้องสึนะคุงหรอ”
“เอ๊ะ มาได้ยังไงเนี้ย”
“หมอนี่เป็นใคร”
“น่ารักดีนะ”
“หนูอายุเท่าไรจ๊ะ ชื่ออะไรหรอ”
“ไม่ดีมั๊งพามาถึงที่โรงเรียนเนี้ย” คานะพูด
“เออ คือ คือ เด็กคนนี้ไม่ใช่” สึนะพยายามแงะแรมโบ้ออกจากขาตัวเอง
“แงๆๆๆๆ”
“อึ๋ย”
“เฮ้ยซวยแล้ว” นักเรียนคนนึ่ง
“แย่แน่” นักเรียกอีกคนนึ่ง
‘คุณฮิบาริกรรมการคุมกฎซวยแล้วสิ’
“ขอโทษนะครับเดี๋ยวผมจะรีบพากลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
“อะ รุ่นที่10 จะไปไหน”
“กลับมาให้ทันเข้าเรียนด้วยนะ”
“คุณฮิบาริจะว่าไงเนี้ย” นักเรียน 1
“คุณฮิบาริน่ากลัวจริงๆเลยนะ” นักเรียน 2
“จะสุมหัวกันอีกนานไหมเดี๋ยวขย้ำซะหรอก”
ภายใต้ความเงียบมีเสียงนึ่งดังขึ้น
“ขอโทษนะค่ะ ช่วยถอยหน่อยได้ไหมค่ะ”คาเรนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามปรกติ
“หือ” ฮิบาริมองคาเรนแบบพิจารณาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หลีกทางให้
“เฮ้อ” คาเรนถอยหายใจก่อนจะเดินผ่านฮิบาริไป “อรุณสวัสดิ์จ๊ะยามาโมโตะคุง”
“อรุณสวัสดิ์”
พักเที่ยง
ณ ดาดฟ้า
“เฮ้อ วุ่นวายกันแต่เช้าเลย” สึนะสถบพลางแกะห่อกล่องข้าว “แถมทำเรียนสายก็เลยถูกดุอีก”
“แค่ไปส่งเด็กหลงทางเองเนอะ”
“แล้วทำไมถึงทำเนียนมากินข้าวด้วยกันได้ละเนี้ยเจ้าบ้าเบสบอล”
“เป็นอะไรไปเล่ากินข้าวใต้ท้องฟ้าน่ะอร่อยจะตาย”
“นั้นสินะค่ะ” คาเรนพูด เมื่อสึนะเปิดกล่องข้าวออกกา3ตัวก็ตกลงมาตาย
“น่ะนี่มัน” โกคุเดระพูดติดขัดเล็กน้อย
“ฉันว่าอย่ากินจะดีกว่านะ แค่คำเดียวก็ขึ้นสวรรค์ได้” รีบอร์น (มาตอนไหนไม่รู้)
“อะไรนะ รีบอร์น”
“ออกมาซะ อยู่ตรงไหนใช่ไหม เบี้ยงกี้” พอรีบอร์นพูดเสร็จประตูดาดฟ้าก็ถูกเปิดออก
“คนเมื่อเช้า” สึนะพูดพลางชี้ไปที่เบี้ยงกี้
“อาเจ๊...”
“อาเจ๊ พี่หรอ”
“ไม่เจอซะนานเลยนะฮายาโตะ”
“ดีจ้าเบี้ยงกี้”
“ฉันมารับเธอแล้วนะรีบอร์น ไปทำงานใหญ่ด้วยกันอีกนะ สิ่งที่เธอด้วยจะทำน่ะมันต้องอยู่ในวงการมืดที่เสี่ยงอันตรายกว่านี้”
“ฉันบอกแล้วไงเบี้ยงกี้ ฉันมีงานที่ต้องดูแลสึนะอยู่”
“รีบอร์นผู้น่าสงสาร ตราบใดที่รุ่นที่10ไม่ตายหรือว่าเดี้ยงไปซะก่อนน่ะ รีบอร์นก็จะไม่มีอิสระไปตลอดสินะ”
“หา!”
“รอก่อนนะ ถ้าฉันฆ่ารุ่น... ถ้ารุ่น10ตายเมื่อไรฉันจะมารับเธออีก”
‘หรือว่านี่ฉันถูกหมายหัวหรอ’
“พี่สาวโกคุเดระนี่ สวยจังเลยเนอะ”
ห้องพยาบาล
“ดูเหมือนแคเครียดนิดหน่อยน่ะจ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พวกเธอกลับไปเรียนเถอะ”
“อ...อืม ฝากด้วยนะคาเรน” พวกสึนะเดินออกจากห้องไป
“แล้วเป็นไงบ้าง” รีบอร์นถาม
“ฮิบาริ เคียวยะเป็นเด็กที่น่าสนใจที่เดียวนะ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ ฝากโกคุเดระด้วยล่ะ”
“จ้าๆ”
“อืม แม่ครับ” โกคุเดระละเมอออกมา
“เฮ้อ มนุษย์เนี้ยนะ...” คาเรนห่มผ้าให้โกคุเดระ
หมับ
“นี่นายปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” คาเรนพยายามแงะมือโกคุเดระออกจากมือตัวเอง
“อือ”
“เฮ้อ” คาเรนถอนหายใจก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
ความคิดเห็น