คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เป้าหมายที่2 : ดิเอ็นด์ออฟโรงเรียน
ณ บ้านซาวาดะ
“3 2 1”
“แว๊กกกกกกกกกกกกก ทำอะไรของนายน่ะรีบอร์น”
“ตื่นได้แล้วหรอ” รีบอร์นพูดโดยที่ใส่ชุดหมอ
“แค่ปลุกให้ตื่นถึงกับต้องใช้ไฟช็อตหัวใจกันเลยหรอ”
“ค่อยยังชั่วที่ตื่นอย่างปลอดภัย บางทีก็มีคนที่ใช้วิธีนี้แล้วไม่ตื่นอีกเลย”
“เพราะว่าเขาช็อกตายไปแล้วน่ะสิ”
“กำหนดการของวันนี้” รีบอร์นพูดแล้วยื่นสมุดโน๊ตกำหนดการให้สึนะอ่าน
“กำหนดการ?” สึนะทำหน้างงๆ ก่อนจะเริ่มอ่านกำหนดการ “มีนักเรียนใหม่มาแนะนำตัว แข่งวอลเลย์บอล(ช่วงบ่าย) ว…วอลเลย์เนี้ยนะ เรื่องกีฬาน่ะมันไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว ฉันเป็นตัวสำรองนะ”
“แต่ว่า จู่ๆผู้เล่นตัวจริงก็มีไม่พอน่ะ ตัวสำรองของตัวสำรอง แล้วก็ตัวสำรองอย่างสึนะก็เลยต้องลงแข่งแทน”
“หา! ทำไมอะ”
“นั่นสิ”
“นี่ๆๆ อย่าบอกนะว่ารีบอร์น”
ขอให้ทุกคนนึกภาพรีบอร์บถือปืนไรเฟิ้ล (เลออน) กำลังลอบยิงนักกีฬาตัวจริงอยู่แล้วก็
ปัง
“คง คงไม่ใช่มั๊ง” สึนะตะโกน
“จะเป็นไปได้ไงเล่า”
“ฮะๆๆ นั่นน่ะสิ ถึงจะเป็นนักฆ่า แต่คงไม่ทำถึงขนาดนั้น”
“ทุกคนดูเหมือนจะสั่งพิซซ่าจากร้านเดียวกันมากิน แล้วท้องก็เสียกันหมดเลย”
ขอให้ทุกคนนึกภาพรีบอร์นใส่ชุดเด็กส่งพิซซ่าแล้วกดกริ่งหน้าบ้าน
“ฝีมือรีบอร์นจริงๆหรอออออออออออออ”
“ไม่ว่าจะอะไรก็เพื่อให้สึนะเป็นบอสรุ่นที่สิบของวองโกเล่แฟมมิลี่นะ” รีบอร์นนั่งพลางลูบเลออน
“อย่ามาตลกน่าฉันเล่นวอลเลย์บอลเป็นที่ไหนเล่า และฉันก็บอกแล้วว่าฉันจะไม่เป็นบอสของมาเฟียด้วย”
“แต่มันเป็นชะตากรรมของนาย สำคัญอยู่ที่การไม่ยอมแพ้”
“บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้เด็กตัวกะเปี๊ยกมาสอน”
“ไม่ต้องเป็นห่วง มีฉันอยู่ข้างๆคอยสอนให้แบบหมดเปลือกอยู่แล้วล่ะ” รีบอร์นยังคงลูบเลออนต่อไป
“นั่นแหละที่น่าห่วงที่สุด!!!”
ณ โรงเรียนนามิโมริ
ในขณะที่สึนะกำลังเอารองเท้าของตัวเองเก็บใส่ชั้นวางรองเท้าก็มีเสียงๆนึ่งดังขึ้น
“อรุณสวัสดิ์สึนะคุง”
“อ…อรุณสวัสดิ์ เคียวโกะจัง”
“วันนี้ห้องเรามีนักเรียนย้ายมาใหม่ด้วยนะ”
“อ…อ้อ หรอ จริงด้วยเห็นในสมุดรีบอร์น”
“จะเป็นคนแบบไหนนะ ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายนะ”
“น…นั่นน่ะสินะ”
ชั้นเรียน ม.1 ห้อง A
“ขอแนะนำนักเรียนใหม่นะ เขาเพิ่งย้ายมาจากอิตาลี่ ชื่อว่า โกคุเดระ ฮายาโตะ” ทันทีที่อาจารย์แนะนำนักเรียนใหม่เสร็จ เสียงซุบซิบก็ดังขึ้น
“นี่หล่อเนอะ” นักเรียนหญิง A
“ฉันว่าเท่สุดๆไปเลย” นักเรียนหญิง B
“หล่อบาดใจ” นักเรียนหญิง C
ในขณะที่สึนะกำลังคิดว่า ‘พูดถึงอิตาลี่แล้ว ก็บ้านเกิดเดียวกับรีบอร์นน่ะสิ’
‘เคียวโกะจัง ว๊าก ยิ้มใสๆไร้มลพิษด้วย’
แล้วก็มีร่างๆนึ่งเดินมาบังหน้าสึนะซึ่งกำลังจ้องเคียวโกะอยู่
นั้นก็คือโกคุเดระ ฮายาโตะนั่นเอง เมื่อถูกจ้องสึนะจึงหันซ้ายหันขวา “อะ อะ อะไรหะ” แล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “ฉะ ฉะ ฉันหรอ!!!”
แล้วโกคุเดระก็โตะเก้าอี้สึนะให้ล้ม
‘จะ จะ จะทำอะไรน่ะ ละ แล้วฉันไปทำอะไรให้เนี้ย’
“โกคุเดระคุง ที่ของเธอน่ะโกคุเดระคุง”
โกคุเดระไม่สนใจเสียงเตือนของอาจารย์สักเท่าไร แต่ก็เดินไปนั่งที่แต่โดยดี (หรอ)
“สึนะรู้จักด้วยหรอ” นักเรียนคนนึ่งถามสึนะที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น (ไม่คิดจะช่วยหน่อยเรอะ)
“ฉะ ฉะ ฉันไม่รู้จัก”
“เป็นอะไรรึเปล่า” หญิงสาวผมยาวจนถึงบ่ายื่นมือให้สึนะจับ
‘น…น่ารักจัง’
“อ…อืม” สึนะพูดแล้วจัดเก้าอี้ตัวเองให้เหมือนเดิม
“เออ ส่วนเธอคนนี้ ย้ายมาจากอังกฤษ…”
“ชื่อว่า คาเรน ค่ะ ฝากตัวด้วยนะค่ะ” คาเรนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย
ในความคิดของนักเรียนชาย ‘น่ารักอะ’
ในความคิดของนักเรียนหญิง ‘เท่ดี เหมือนผู้ชายเลย’
“เออ คือว่านามสกุลอะไรหรอค่ะ” นักเรียนหญิงคนนึ่งยกมือขึ้นถาม
“ไม่มีหรอกค่ะ” คาเรนพูดเสียงเรียบก่อนจะปรับเสียงแล้วยิ้มออกมาบางๆ “แค่คาเรนเฉยๆน่ะค่ะ”
“ที่ของคาเรนอยู่หน้าซาซางาวะนะ”
“ค่ะ” คาเรนเดินไปนั่งที่ของตัวเอง
ส่วนสึนะนั้นหรือพอลองหันไปข้างหลังก็เจอสายตาอำมหิตของโกคุเดระ
‘จึ๋ย ทำไมจ้องแต่ฉันคนเดียว’
พักเที่ยง
“โหย เกร็งทั้งชั่วโมงเหนื่อยสุดๆเลย”
สึนะรู้สึกว่ามีคนมาตบบ่าเบาๆจึงหันไปดู “ยามาโมโตะ?”
“วันนี้ช่วยหน่อยนะสึนะ”
“เห๊ะ! ช่วยอะไรหรอ”
“ก็แข่งวอลเลย์บอลไงเล่า” เพื่อนคนหนึ่งพูด
“ยามาโมโตะก็อยู่ทีมวอลเลย์ด้วยหรอ”
“ชมรมน่ะอยู่เบสบอล แต่กีฬาอื่นเขาก็เก่งนี่นา” เพื่อนอีกคนนึ่งพูด
“ช่วงนี้นายก็ดูเจ๋งดี เลยสนใจนายน่ะ” สึนะงงกับคำพูดของยามาโมโตะเล็กน้อยก่อนจะนึกออกว่าต้องเองพึ่งทำอะไรลงไป “วันนี้ทุกคนหวังมากเลยนะ ระเบิดพลังแบบตอนแข่งเคนโด้เลย”
‘ยามาโมโตะ’
“เออ ตะ ตะ ตะ แต่ว่าตอนนั้นมัน” ในขณะที่สึนะกำลังจะอธิบาย
“จริงด้วยตอนนั้นสึนะคุงน่ะเท่มากเลย” เคียวโกะก็พดแทรกขึ้นมา
“ตั้งแต่นั้นมาทุกคนเลยเลิกเรียกว่าสึนะจอมห่วยเลยล่ะ” คานะพูดบ้าง
“ก…ก็จริงอยู่”
“พยายามเข้านะ ฉันจะคอยเชียร์”
“อ…อืม วางใจได้เลย”
‘เอาไงดี ถ้าให้รีบอร์ยิงกระสุนดับเครื่องชนอาจพอไหว’
สึนะไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการกระทำของตัวเองถูกมองโดยโกคุเดระ ฮายาโตะ ทั้งหมด
‘เหอะ ขอดูหน่อยเถอะ จะได้รู้ว่าที่ผ่านมาไม่ได้ฟลุค’
ก่อนคาบวอลเลย์นิดนึ่ง
“รีบอร์น รีบอร์น อยู่ไหนเนี้ย แปลกจังเลย หมอนั่น น่าจะคอยจับตาดูเราอยู่ตลอดนี่นา หะ อะไรกันน่ะ กลิ่นนี้” สึนะมองหาที่มาของกลิ่นจึงเอาหูไปแนบกับตู้เก็บอุปกรณ์ดับเพลิง
โครม!!!
ประตูตู้เปิดออกอย่างแรงทำให้สึนะกระเด็น และทำให้เห็นรีบอร์นนั่งดื่มกาแฟอยู่ข้างใน “ดีจ้า ตอนนี้เป็นช่วงเบรกดื่มกาแฟ”
“ตะ แต่ แต่มานั่งอะไรอยู่ในนี้เล่า”
“กองบัญชาการฉันถูกติดตั้งไว้รอบโรงเรียน”
“แล้วไปนั่งสร้างตั้งแต่เมื่อไรกันเนี้ยเฮอะ จริงสิ เรื่องนั่นน่ะชั่งเหอะนะช่วยยิงฉันทีสิ เดี๋ยวฉันจะไปแข่งวอลเลย์ อยากจะให้เคียวโกะจังเห็นว่าฉันเท่น่ะ”
“ยิงก็ได้ แต่ตายนะ”
“ใช่ ตายไง หือ”
“กระสุนดับเครื่องชน ถ้าถูกยิงแล้วไม่คิดเสียใจที่จะตายก็จะไม่ฟื้นคืนชีพ ทำเพื่อให้คนอื่นมายกอยชื่นชมจะเสียใจที่ตายไหม”
“น…นั่นสิ ก็หมายความว่าใช้กระสุนดับเครื่องชนไม่ได้”
“งั้นจะลองดูไหมละ ถ้าโชคดีอาจไปสบายก็ได้” รีบอร์นจ่อปืน (เลออน) ไปที่สึนะ
“เฮ้ย ม…ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา พอแล้ว พอแล้ว”
“งั้นพยายามเข้าพ่อฮีโร่” รีบอร์นว่าแล้วก็ปิดประตู้
“ธะ โธ่เอ๊ย เอาไงดีอุสาไม่ใช่สึนะจอมห่วยแล้วเชียว ถ้าเกิดโชห่วยแพ้อีก ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม เออ ใช่ งั้นก็…”
“มีทางเดียวเท่านั้นก็คือหนีไปซะ”
“เออ ใช่เลย หนีมันโลดเลย”
“แต่ว่าถ้าเกิดหนีไป ก็เท่ากับว่าหักหลังเคียวโกะจังที่หวังในตัวเราขนาดนั้น”
“นั้นแหละปัญหาที่ว่าเลย”
“เฮ้ย รีบอร์น” สึนะเพิ่งสังเกตว่ารีบอร์นนั่งอยู่บนไหล่
“นี่คือเสียงหัวใจสึนะ”
“ไม่ต้องอุสาพูดออกเสียงให้ก็ได้” รีบอร์นกระโดดลงจากไหล่สึนะ
“ลูกผู้ชายน่ะ ต้องยอมตายดีกว่าหนี”
“นายก็พูดได้น่ะสิ ไม่ใช่เรื่องตัวเองนี่”
“ไม่มีใครหัวเราะเยาะคนสู้อย่างสุดความสามารถหรอกนะ มันคือการต่อสู้ของลูกผู้ชาย”
“รีบอร์น”
โรงยิม
“เคลิ้มที่รีบอร์นพูดจนมาอีกแล้ว แบบนี้เล่นให้จบๆแล้วเผ่นดีกว่า”
เริ่มครึ่งหลังแล้วฝ่ายสึนะโดนหนักที่เดียว ตัดมาทางด้านรีบอร์น
“ดูเหมือนจะเข้าใจแล้วสินะเด็กคนนั้น” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสนอกสนใจเล็กน้อย
“นั่นสินะ” รีบอร์นหยิบกระสุนขึ้นมาสองนัดแล้วยิงไปที่ขาสึนะ
“นายก็ใจดีซะจริงนะ”
“จะไม่ดูจนจบหรอ” รีบอร์นถามเจ้าของเรือนผมสีเพลิงที่กำลังหันหลังให้สนามแข่ง
“อือ แค่นั้นก็รู้ผลแล้วละ แล้วฉันก็ยังมีเรื่องต้องจับตาดูอีกหน่อย”
จบการแข่งขันผลคือฝ่ายสึนะชนะ “ยามาโมโตะ ทาเคชิ มีกำลังดีและมีคนเชื่อถือซึ่งจำเป็นมากกับแฟมมิลี่ เพื่อนกันได้ดีซะด้วย” รีบอร์นพูดพลางมองไปที่สนามแข่ง
“ยังหรอกน่า” โกคุเดระเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ฉันยังไม่ยอมรับนายหรอก คนที่เหมาะจะเป็นรุ่นที่10ก็คือฉันคนนี้”
“เอ๋ รุ่น10หรอ”
‘ทำไมถึงรู้เรื่องละ’
หลังโรงยิม
“ทะ ทะ ทำไม มีธุระอะไรหรอโกคุเดระคุง”
“ถ้าคนอย่างนายเป็นบอสรุ่นที่10ละก็วองโกเล่แฟมมิลี่ถึงจุดจบแน่”
“ทะ ทำไม ถึงรู้เรื่องแฟมมิลี่”
“นายมันเกะกะตายซะที่นี่แหละ” โกคุเดระพูดพลางหยิบระเบิดออกมา
“ระ ระ ระเบิดหรอ”
“มาเร็วกว่าที่คิดนะเนี้ย” รีบอร์นโผล่ออกมาจากต้นไม้
“อะ รีบอร์นสร้างไว้อีกแล้วหรอเนี้ย”
“หนึ่งในกองบัญชาการ” รีบอร์นพูดก่อนกระโดดมานั่งที่หัวสึนะ“โกคุเดระ ฮายาโตะ”
“เอ๋ ร…รู้จักกันด้วยหรอ”
“ใช่ เป็นหนึ่งในแฟมมิลี่ที่ฉันเรียกมาจากอิตาลี่”
“งั้นโกคุเดระคุงก็เป็นมาเฟีย”
“หึ”
“ฉันก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรกเนี้ยละ”
“นายคือนักฆ่าที่รุ่นที่9ไว้ใจมากที่สุดรีบอร์นหรอ ได้ยินเขาร่ำลือกันน่ะ”
ขอตัดฉาก (โดนโบก) เพราะมันเหมือนในการ์ตูน
ยามค่ำคืนในตรอกที่มืดมิดและเงียบเชียบมีเพียงเสียงสนทนาของใครบางคนเท่านั้น
“นี่รีบอร์น นายคงไม่คิดจะเรียกฉันมาดูเด็กๆเทลาะกันหรอกนะ”
“อืม ก็นะ”
“เฮ้อ แล้วโนโน่เป็นไงบ้าง”
“ก็สบายดี”
“งั้นหรอ”
“ฉันมีจดหมายที่ฝากมาให้เธอด้วย” รีบอร์นยื่นจดหมายให้หญิงสาว
ร่างบางใช่มือเรียวเปิดซองจดหมายอย่างบรรจงก่อนจะลงมืออ่านแล้วขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นเงื่อนตาย “เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจ ก่อนจะพูดกับรีบอร์น “นี่ รู้อะไรไหม ฉันน่ะเกลียดคำว่าฝากด้วยนะของพวกนายจริงๆ”
ความคิดเห็น