คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [เอส สเตลล่า] : ตอน ลางร้ายมาเยือน นี่ฉันฝันไปใช่ม๊าย!!!
แสงแดดยามบ่ายส่องลงมากระทบกับน้ำตกในสวนหินได้ปรากฏให้เห็นหญิงสาวเรือนผมสีน้ำเงิน มือเรียวขาวลูบแมวที่นอนอยู่บนตักอย่างแผ่วเบา ร่างบางเงยหน้าขึ้นจ้องมองพื้นฟ้าสีเทาด้วยความกังวล
‘ฝนจะตกไหมนะ?’
ฟิ้ว~
นัยน์ตาสีน้ำทะเลสั่นระริกเล็กน้อยพลางใช้มือจับเรือนผมที่ปลิ้วไปตามลม ในตอนนี้หญิง
“!!!” หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อถูกร่างสูงกอดจากด้านหลัง เป็นเวลานานทีเดียวที่ร่างสูงกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนของเขา บนใบหน้านวลสวยเริ่มปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาจางๆ ก่อนจะขยับริมฝีปากสีชมพูแล้วเอ่ยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ยินดีต้อนรับกลับนะ...”
กริ๊ง~~~ กริ๊ง~~~
ฉันปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียง ก่อนจะลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ฉันเอิ้มมือไปบิดฝักบัวแรงๆจนที่เปิดแทบหักด้วยความง่วง ฉันฝันแบบเดิมซ้ำกันมา7วันติดแล้วถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ แต่ก็รู้สึกว่าจะไม่ใช่ลางดีซะด้วย
เมื่อได้รับการชำระล้างแล้วฉันก็หยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างกายของตัวเองไว้ก่อนจะเดินออกมาหยุดหน้าชุดนักเรียนซึ่งฉันแขวนติดผนังไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ฉันสวมชุดนักเรียนเสร็จสับแล้วถีบสโนห์ออกจากบ้านไป อ้อ สโนห์ก็คือชื่อของจักรยานคู่ใจของฉันเอง
หน้าโรงเรียนเมื่อฉันนำสโนห์ไปจอดในที่ๆมันควรอยู่แล้วในขณะที่จะเดินเข้าโรงเรียนเสียงอันแสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“ไง เอสมาโรงเรียนวันศุกร์เช้าแบบนี้ หิมะจะตกรึเปล่าหนอ” เมย์พูดพลางทำท่าทางล้อเลียนฉัน
“เออน่า เธอน่ะทำหน้าที่ประธานนักเรียนของตัวเองไปเถอะ” ฉันพยายามเบี่ยงเบนประเด็นเพื่อไม่ให้โดนถามอะไรไปมากกว่านี้
“จ้าๆ เจอกันตอนเที่ยงนะ”
“อือ”
และแล้วก็พักเที่ยง ฉันซื้อบะหมี่มากินเพราะขี้เกียจเลือกกับข้าว ว่าแต่เมย์กินข้าวรึยังนะแต่ก็ช่างมันเถอะ ซูด~~~ ฉันซดน้ำซุปเข้าปากแล้วจดจ่ออยู่กับการกิน เอ...เสียงดังอะไรกันในนี้ล่ะ ฉันพยายามชะเง้อหน้ามอง อะพวกสภานักเรียนนี่นามาทำอะไรในโรงอาหาร รึว่า...จะมากินข้าวกันเป็นหมู่รึเปล่า
“ข้อรองละค่ะหัวหน้าห้อง” อยู่ๆรองประธานนักเรียนก็นำขบวนสภานักเรียนบุกโรงอาหาร (?) เฮ้ย! ไม่ใช่ละๆ
“แล้วเธอจะมาขอร้องฉันเรื่องอะไรละ” ฉันมองเรนซึ่งกำลังก้มหัวให้ฉันอยู่พลางคีบเส้นหมี่เข้าปาก งั่ม
“คือว่าเรื่องของเรื่องมันเริ่มเมื่อ 30 นาที ก่อนน่ะค่ะ
ระหว่างที่ประธานกำลังเดินตรวจโรงเรียนตามปรกติอยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งร้องไหผ่านหน้าพวกเราไปน่ะค่ะ
‘แปลกจังนะค่ะประธาน’
‘…’ ประธานทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่
‘ประธานค่ะ’ ฉันเรียกประธานอีกครั้ง
‘รึว่าจะเป็นหมอนั่น’ คราวนี้ประธานทำหน้าจริงจังกว่าเดิมแล้วเริ่มออกตัววิ่งไปที่ห้องริมสุดของทางเดินของตึกม.6 จนพวกเราต้องวิ่งตาม
‘แฮ่กๆ’ ฉันหอบด้วยความเหนื่อยก่อนจะมองเข้าไปในห้องเห็นประธานกำลังคุยกับรุ่นพี่คนนึ่ง
ตึง!!!
ประธานตบโต๊ะด้วยสีหน้าเหลืออดแล้วตะคอกใส่รุ่นพี่คนนั้น ‘เมื่อไรนายจะเลิกนิสัยแบบนี้ซักทีหะ แล้วชายเสื้อน่ะแค่ใส่เข้าไปในกางเกงมันจะตายไหมย่ะ’
‘เอส สเตลล่า...’ รุ่นพี่พูดโดยยังไม่ผละจากหนังสือ
‘หา!!!’
‘เอส สเตลล่า เมดิสันท์ หากพาผู้หญิงคนนั้นมาพบฉัน ฉันจะทำตามที่เธอพูดก็ได้นะ’ รุ่นพี่พูดพลางเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
ก็แบบนี้ละค่ะ”
“แล้ว...” ฉันจิบน้ำก่อนจะพูดต่อ “ยัยเมย์ล่ะ”
“เออ คือว่าตั้งแต่ได้ฟังที่รุ่นพี่คนนั้นพูดก็ค้างไปเลยละค่ะ” อืมๆ เห็นภาพเลยนะเนี้ย
“แต่ว่าฉันเป็นแค่หัวหน้าห้องนะ ไอ้งานแบบนี้น่ะเป็นของสภานักเรียนไม่ใช่หรอ”
“ก็รุ่นพี่เขาพูดแบบนี้นี่ค่ะ ขอร้องละค่ะ จะให้ฉันกราบเท้าเลยก็ได้นะค่ะ” ดูเหมือนเธอจะไม่ได้พูดเล่นด้วยสิ ฉันมองเรนก่อนจะถอนหายใจ
“แล้วเวลากับสถานท...”
“ขอบคุณมากเลยนะค่ะ” เธอเขย่ามือฉันแรงๆแล้วยัดกระดาษแผ่นเล็กๆใส่มือฉัน “ส่วนเวลากับสถานที่อยู่ในนั้นแล้วนะค่ะ” แล้วสภานักเรียนก็สลายตัวไปทิ้งให้ฉันนั้งอึ่งอยู่ในโรงอาหาร
“นี่ฉัน... โดนหลอกรึเปล่าเนี้ย” ฉันพูดพึมพัมในลำคอก่อนจะมานั้งยิกตัวเองว่าฉันฝันไปรึเปล่า โอ๊ย! เจ็บแสดงว่าไม่ใช่ฝัน แต่ทำไมฉันจะต้องซวยในเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยนะให้ตายเถอะ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าฉันฝันไป!!!
ความคิดเห็น