ดินแดนแหวนหรรษา

"คุณย่าขา ไปเที่ยวสนุกไหมค่ะ"เด็กสาวผู้ยังเยาว์วัยต่อโลกใบนี้ เยื้อย่างก้าวหาปผู้เป็นย่าด้วยท่าทางที่ใสซื่อ
"สนุกจ๊ะหลานรัก"ผู้เป็นย่าของเด็กน้อยเพียงอายุสีขวบเศษยิ้มอย่าอ่อนโยนให้หลานผู้เป็นที่รัก
"ของฝากค่ะคุณย่า ของฝาก หนูลีต้องการของฝากค่ะ"
"ย่าไม่มีของฝากให้หลอกจ๊ะ"หลังจากผู้เป็นย่าได้เอื่อยให้เด็กน้อยได้รับรู้ ท่าทางของเด็กน้อยนั้นได้หม่นหมองลงในทันที

"หนูลีจ๊ะฟังย่านะ ของฝากนั้นมีไว้สำหรับคนที่ยังไม่มี แต่สำหรับหนูลี ย่าได้มอบให้หมดทุกอย่างแล้วนะ"
"หนูลีจะเอาของฝากๆ คุณย่าใจร้ายฮื่อออ"เด็กน้อยผู้ยังเดียงสานั้นร้องไห้จนกระทั่งผู้เป็นมารดาต้องเข้ามาปรอบประโลม
"เอ๊ะ มีอะไรหรือป่าวค่ะคุณแม่ ทำไมหนูลีร้องไห้หละค่ะ"
"หนูลีจะเอาของฝากจ๊ะ หนูมนช่วยปลอบแกหน่อยแล้วกันนะ ย่ามีธุระต้องไปทำนะ"
"ค่ะคุณแม่ ไม่ร้องนะค่ะหนูลี หนูลีคนเก่งของแม่"ผู้เป็นมารดาปรอบเด็กน้อยให้หยุดร้องจนกระทั่งความอ่อนเพลียนั้นได้ทำให้เด็กได้หลับใหลไปในนิทรา

ตอนกลางคืน
"หนูลีหลับแล้วหลอหนูมน"หลังจากไปทำธุระเสร็จ 
"ค่ะคุณแม่"
"หนูมนมานั่งใกล้ๆแม่ได้ไหม"เธอเข้าไปหาด้วยกกิริยานอบน้อม
"ค่ะ"
"ฉันมีเรื่องจะคุยกลับเธอนะหนูมน เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับเราทั้งสามคน เฮ้อ"หญิงวัย70นั่งถอนหายใจ
"มีอะไรรึป่าวค่ะคุณแม่"หญิงสาวถามผู้แม่บุญธรรม เพราะเธอเห็นท่าทีของผู้เป็นแม่เลี้ยงนั้นไม่สบายใจ
"ฉันมีกฏ 3 ข้อ ที่เธอต้องรับรู้ในการเลี้ยงหนูลีนะหนูมน"
"กฏหลอค่ะ ทำไมเราต้องสร้างกฏในการเลี้ยงหนูลด้วยค่ะ แก่ยังเด็กอยู่นะค่ะ"
"ใช้แก่ยังเด็กอยู่นั้นฉันเข้าใจ แต่แก่เป็นเด็กคนนึงที่สำคัญมากนะสิ เด็กคนนี้เดิกจากแหวนสีขาวนะหนูมน"
"คุณแม่กำลังจะบอกอะไรมนค่ะ ตอนนี้มน งง ไปหมดแล้วค่ะ"
"เฮ้อ ใจจริงฉันก็ไม่อยากจะเล่านะหมูมน แต่เรื่องนี้มันสำคัญสำหรับหนูลี และความปลอดภัยของเราทุกคน โดยเฉพราะหนูลี และเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับเท่่านั้น จำไว้นะหนูมน"
"ค่ะ คุณแม่ "