ช่วงชีวิตของข้า

ข้อมูลเบื้องต้น

           ข้ามีเรื่องจะเล่าให้พวกเจ้าฟัง พวกเจ้าเคยรักใครมากๆไม่ อาจพวกเจ้าเคยรัก ไม่สิ ตอนนี้ก็ยังรัก มันทั้งสุขทั้งทุกข์ ข้าเคยคิดนะ ว่าทำไมท่านแม่ถึงเอาแต่ร้องไห้ขังตัวเองในห้อง พอตื่นมาท่านกลับยิ้มได้ราวกับเรื่องนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น  

            มันเป็นเรื่องตอนที่ข้าอายุ 7 หนาว

            จนเวลาผ่านไป ท่านพ่อได้พาหญิงนางหนึ่งกับเด็กสาวอายุพอๆกับข้า ท่านพ่อมีสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ตอนนั้นข้าคิดว่าท่านพ่อจะต้องมีเรื่องดีแน่ๆ  

            ใช่! มันเป็นเรื่องดี... สำหรับท่านพ่อเท่านั้น

            แต่สำหรับข้ากับท่านแม่มันไม่ใช่ ตอนนั้นท่านแม่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่นั้น ส่วนตัวข้าด้วยวัยเพียงเท่านั้น ข้าแต่กรีดร้องโวยวาย ท่านพ่อเดินมาหาข้า ข้าคิดว่าท่านพ่อจะปลอบประโลมข้าเหมือนตอนที่มีข้าท่านแม่ท่านพ่อ 

            เพี้ยง!

            ท่านพ่อตบหน้าข้า แล้วบอกให้ข้าเงียบเพราะมันทำให้แม่รองกับน้องรองของเจ้ากลัว ตอนนั้นข้าตกใจมาก ข้าพูดไม่ออก นับตั้งแต่นั้นมา ข้าเปลี่ยนทั้งนิสัยอารมณ์ทุกอย่าง กดมันภายใต้ความเงียบ 

            ภายใต้ความเงียบ ความห่างเหินของท่านพ่อ ข้าไม่เคยได้ความรักความอบอุ่นจากท่านอีกเลย มีเพียงแต่ท่านแม่ทั้งนั้น  

            ตอนนั้นข้าคิดว่า เพียงเท่านี้ก็ดีแล้ว มีแค่ข้ากับท่านแม่ แต่ทว่า แม่รองกลับไม่คิดเช่นข้า นางอยากเป็นใหญ่แทนแม่ของข้า

            ได้! สิ่งใดที่ท่านอยากได้ ข้าจะเป็นคนแย่งชิงมันเอง และแน่นอน! เรื่องที่นางวางยาพิษแม่ข้า ข้าก็จะสนองคืนเอง! และอีกเรื่อง ข้าจะไม่ให้แม่รองตายเร็วแน่นอน ข้าจะให้ท่านเห็นความพินาศของลูกของท่านก่อน น้องสาวที่แสนดี! ข้าจะให้พวกเจ้าทุกคนชดใช้! ใคร! ที่มันบังอาจมามาคิดร้ายกับข้าและท่านแม่ ข้าจะสนองคืนให้หมด

            ต่อแต่นี้ ข้าจะไม่ยอมให้พวกท่านมีความสุขง่ายๆหรอนะ อาจข้าตาย พวกเจ้าก็ต้องตาย พวกเจ้าจะต้องชดใช้ให้กับท่านแม่!

            นับแต่นั้นมา 

            

            ตัวข้าในวัย 10 หนาวขอท่านพ่อไปเล่าเรียนในสำนัก ข้าไม่ได้บอกท่านพ่อว่าข้าอยู่สำนักไหน ถ้าข้าบอก ข้าก็คงไม่ได้เข้าแน่ๆ ข้าเก็บเสื้อผ้าพร้อมจะไปสำนักที่ข้าหมายไว้แล้ว แต่ก่อนไป ข้าจะขอตอบแทนเล็กๆน้อยๆให้ท่านแม่รองสักหน่อย ไม่สิ ข้าต้องให้ท่านพ่อกับน้องรองด้วยสิ เดี๋ยวน้องรองกับท่านพ่อจะมีความสุข ข้าอยากให้พวกท่านมีความทุกข์ยิ่งนัก ตายก็ตายไม่ได้ อยู่ก็ไม่ต่างจากตาย 

            ตัวข้าในวัย 15 หนาวจบการศึกษาแล้วเรียบร้อย ส่วนเรื่องของท่านพ่อแม่รองน้องรอง แน่นอนว่าข้าจะไม่ให้พวกมันตายง่ายๆหรอ คนที่ควรตายคนแรกก็คือน้องรอง อาจไม่มีแสงสว่างในชีวิต พวกท่านจะทำเยี่ยงไร 

            ข้าเดินทางเพียง 5 วันก็ถึงจวนที่ข้าอยู่ตั้งแต่เด็กๆ ไม่ต่างจากเดิมนัก แต่ดูท่าจะไม่มีชีวิตชีวา ยังไงสะ มันก็จะไม่มีชีวิตชีวายิ่งกว่านี้ ข้าต้องรีบไปหาท่านพ่อแม่รองน้องรองสักแล้ว 

            ข้าได้ยินเสียงเรียกจากบ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ ใช่ นางเป็นวางยาพิษท่านพ่อแม่รองน้องรอง ข้ามิอาจทนดูพวกเขามีความสุขหรอนะ มันเป็นพิษที่ท่านแม่เป็นคนสอนข้า มันไร้กลิ่น ไร้รสชาติ อาจกินในปริมาณน้อยแต่ทุกวัน มันก็จะสะสมจนทำให้ร่างกายอ่อนแอ อาจจะคิดว่าเพียงเป็นไข้ไม่เป็นอะไรมาก ถึงว่าพวกท่านพลาดนะ ท่านพ่อแม่รองน้องรอง 

            ใกล้จะถึงวันปักปิ่นของน้องรองแล้ว ข้าคงต้องทำให้เจ้าตายเร็วๆแล้ว ขัดหูขัดตาข้ายิ่งนัก ข้าเรียกบ่าวใช้ส่วนตัวให้เข้ามา แล้วบอกให้นางจัดการสะ อย่าให้มันมาถึงตัวข้าได้ นางบอกว่าจะไม่ถึงตัวท่านแน่นอนเจ้าคะ คุณหนู ข้าพยักหน้าแล้วบอกว่ามีอะไรก็ไปจัดการสะ 

            

            และแล้ววันที่ข้ารอคอยมันก็มาถึง น้องรองได้ตายไปแล้ว ท่านพ่อกับแม่รองเศร้าเสียใจดีนัก ร่างกายจึงอ่อนแอกว่าเดิม ตัวข้าก็จำเป็นต้องสวมชุดสีขาวเพื่อไว้อาลัยแด่น้องรอง เพื่อไม่ให้ใครมาสนใจข้า ข้าจึงเรียกสาวใช้ส่วนตัวมา แล้วบอกให้นางไปสร้างข่าวลือให้พวกชาวบ้านนินทาว่าน้องรองเสียใจที่ชายคนรักมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้ว แถมนางยังมาที่หลัง จึงได้แต่เก็บความเศร้าเสียใจจนนางตัดสินใจฆ่าตัวตาย สาวใช้ตัวส่วนรับคำข้าแล้วเดินออกไปเพื่อสร้างข่าวลือในจวนก่อน 

            เวลาผ่านไปไม่กี่วัน ข่าวที่ข้าเป็นคนสร้าง ไม่มีคนไหนไม่รู้ ไม่ว่าจะเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ คนแก่ ข้าได้แต่ยิ้มเหยียดในใจ  

            ข้าอยากรู้นักท่านพ่อกับแม่รองจะทำไงกับข่าวนี้! และก็ไม่ต่างกับที่ข้าคิด โยนมาให้ข้า และแน่นอนข้าก็จะตอบโต้คืน!

            ข้ารำคาญท่านพ่อกับแม่รองแล้วยิ่งนัก ข้าจึงวางแผนฆ่าท่านพ่อกับแม่รอง แผนของข้าก็คือการที่ข้าท่านพ่อแม่รองและสาวใช้ไปเมืองเหยี่ยน ข้าจักเป็นคนสังหารท่านพ่อกับแม่รองเอง! 

            ผ่านไป 3 วันข้าก็เริ่มทำตามแผน ข้ารอให้ถึงที่นัดหมาย ถึงสักที ข้าส่งสัญญาให้ศิษย์พี่จัดการตามแผน  ศิษย์พี่เริ่มจากการยิงธนูไปโดนม้า ทำให้ม้าเริ่มวิ่งไปคนละทาง ข้าจึงใช้โอกาสนี้ในการสังหารท่านพ่อกับแม่รอง  ข้าใช้ดาบแทงทะลุหัวใจท่านพ่อ ท่านพ่อหันมามองข้าด้วยสายตาตกตะลึง ข้าไม่อยากรอช้านัก 

            ข้าจึงชักดาบกลับแล้วแทงไปที่ท้องแม่รอง ข้าพูดกับนางว่า เจ้าจำได้ไหม เจ้าเป็นคนวางยาพิษแม่ข้า นับตั้งแต่นั้นมา ข้ารอเวลาที่ข้าจะได้แก้แค้นท่าน ท่านคิดว่าทำไมร่างกายท่าน สามีท่าน ลูกท่านถึงอ่อนแอ ฝึกพลังยุทธ์มิได้ แม่รองทำหน้าตกใจแล้วเปลี่ยนเป็นแค้น 

            ใช่! เพราะข้าเอง เพราะงั้น ท่านก็จงตายไปสะ! ตายไปพร้อมกับความแค้นที่ท่านทำอันใดข้าไม่ได้! 

            ฉึก! ฉึก!

            ข้าชักดาบกลับแล้วแทงไปที่หัวใจของแม่รอง ข้าชักกลับอีกรอบแล้วแทงไปคอหอยของนาง ลาขาดนะ แม่รอง ข้ายิ้มเหยียดปนสมเพชนาง ข้าไม่คิดจะปล่อยงูพิษอย่างท่านไว้นานๆหรอ มัดขัดหูขัดตาข้ายิ่ง 

            ข้าเดินไปหาศิษย์พี่แล้วบอกให้ศิษย์พี่จัดการให้เรียบร้อย ศิษย์พี่พยักหน้าแล้วจัดการให้ข้า ข้าเหินไปสำนักนภาไร้ใจด้วยความรวดเร็ว

                             

                                    จบ

    สวัสดีค่ะ คนอ่านทุกคนนน คนแต่งอินดี้แต่งเรื่องใหม่อีกแล้วค่าาา//หลบตรีนคนอ่านแป๊บ

    แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นคะ จบแล้วเรียบร้อยย ใช่เวลา 3 ชม.ได้คะ 555 //เลข5 ซ่อนน้ำตา

    อ่านแล้วคิดว่าไง บอกกันหน่อยนะคะ อยากรู้ว่าเราแต่งเป็นไงคะ ขอความกรุณาด้วยนะคะ บายยยย