หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #9 : ใกล้แค่เอื้อม...แต่เอื้อมไม่ถึง

หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย �คิดว่ามารดาคงหลับแล้วเพราะว่ามันดึกมากแล้ว �จึงไม่อยากเข้าไปรบกวนมารดา ยามนี้ แต่อีกคนคงยังไม่หลับแน่เลย �จึงยิ้มออกมา อยากกอดให้หายคิดถึงจังเลยแม่ดอกบัวน้อย ๆ �
เขาจึงเดินมาที่ห้องของหญิงสาวทันที �ตามที่หัวใจเรียกร้อง �พอจับที่ลูกบิดประตู หือ ทำไมไม่ล็อกประตู หรือว่า ยิ้มกว้างขึ้นอีกสองเท่าเมื่อคิดว่าคนตัวเล็กคงเปิดไว้รอเขาแน่เลย �จึงเปิดเข้ามาด้านในทันที
"น้องบัวครับ �น้องบัว " หรือว่าหลับ �ช่างประไรหลับได้ก็ตื่นได้
"ทำไมหลับไวจังครับ" เขามานั่งบนเตียงและเอืื้อมมือจับผ้านวมเปิดออก อยากแกล้งคนนอนหลับ
แต่.....แม่ดอกบัวหายไปไหนนะ �เมื่อไม่เห็นคนที่อยากเจอใจแทบขาด �แต่เธอกลับหายไป �เขายังใจเย็นคิดว่าคนตัวเล็กอาจจะลงไปดื่มน้ำก็ได้ จึงใจเย็นนั่งรอ �นอนรอ �แต่ไม่มีวี่แววคนตัวเล็กจะกลับมา
เขาจึงแอบย่องมาที่ห้องของมารดาทันที �และได้ยินเสียงพูดคุยของสองแม่ลูกแว่ว �ใช่อย่างที่คิดมาอยู่นี่เองแม่ตัวดี คิดหรือว่าจะหนีพ้น �
"ก็อก ก็อก �" �เสียงเคาะประตูเรียกสายตาของคนทั้งสองมองหน้ากันทันที
"ยังไม่หลับหรือครับคุณแม่" เมื่อก้าวเข้ามา ก็ถามมารดาทันที ยิ้มอย่างประจบประแจง หวังว่าถ้ามารดานอนคนตัวเล็กจะกลับไปห้องตัวเองเสียที
"ยัง แม่ยังไม่ง่วงเลย " นางรู้ทันลูกชายตัวแสบ ว่าคิดอะไร จึงแกล้งชายหนุ่มบ้าง
"เอ่อ บัวลูกคืนนี้หนูนอนเป็นเพื่อนแม่นะ" �เมื่อเห็นสายตาตัดพ้อของบุตรชายนางจึงแหย่เขาต่อทันที
"ค่ะคุณแม่ "หันกลับมามองที่แม่ดอกบัวทันทีเหมือนกัน ที่พลอยเป็นไปกับมารดาด้วย
"ไม่ดีมั้งครับคุณแม่ คุณแม่ไม่สบายอยู่เดียวน้องบัว �ติดไข้จะทำงัย" หน้าตาเหรอหลาบอกมารดา สีหน้าผิดหวังยิ่งนัก
"แม่แค่หกล้ม ไม่ได้ไข้เสียหน่อย เพื่อกลางค่ำ กลางคืนเข้าห้องน้ำมันลำบาก " เขาหน้าถอดสีทันทีที่มารดาพูดจบ เห็นแก่ตัวจริง ๆๆ เรานี่ เขาตำหนิตนเองทัน ที
"ก็ดีเหมือนกัน น้องบัวคนเดียวคงประคองคุณแม่ไม่ไหว งั้นผมนอนเฝ้าคุำณแม่ด้วยคนก็แล้วกัน" แม้จะรู้สึกผิดที่อยากเอาตัวหญิงสาวไปกับเขา แต่ก็อดห่วงมารดาไม่ได้ในสิ่งที่นางเตือนสตินั้นเอง
"แน่ใจนะพ่อตัวดี" น้ำเสียงเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่บุตรชายบอก แต่ก็พยักหน้ารับข้อเสนอ �เขาจึงยิ้มออกมาได้ �พร้อมกับส่งสายตา ให้อีกคนที่นั่งหัวเราะ ที่เห็นเขาแพ้มารดา � พร้อมกับพูด เพียงให้ได้ยินกันสองคน �'ยังงัยก็ไม่รอด' �ทำเอาคนที่นั่งหัวเราะหุบยิ้มทันทีเหมือนกัน
"แม่ง่วงแล้วล่ะ นอนกันเถอะ �อ้อ ..ตาคินแกนอนทางขวาของเตียงนะ ส่วนบัวลูกหนูนอนทางซ้ายนะ" นางแจกแจงทันทีที่เห็นคนหนึ่งอ้าปากจะเถียง ช่างเถอะ รอแม่หลับก่อนก็ได้ ฮึฮึ �
"เป็นอะไรของแกตาคิน ไปนอนได้แล้ว" �นางคิดว่า ตัวนางเองรู้ทันบุตรชายจอมเจ้าเลห์ เดียวเจอกัน นางอมยิ้มทันทีเหมือนกัน
หลังจากปิดไฟสักครูุ่ เขารอจนแน่ใจว่ามารดาหลับ สนิท �จึงนำผ้าห่มมาพันทำท่าทำทางให้เหมือนคนนอน คลุมโปง �เสร็จแล้วเขาจึงย่องเข้าไปฝั่งซ้ายของเตียงมารดาทันที �
"อุ๊ย ...ว้ายยยย" �เอาแล้วงัย �พี่คินเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาทำแบบนี้ที่ห้องคุณแม่ เพราะถูกเขาเอามือปิดปากไว้ไม่ให้ร้อง �
"จุ๊ จุ๊ �เบา ๆ สิเดียวแม่ได้ยินไม่รู้ด้วย �"เขาลอยหน้า ลอยตาบอกพร้อมกับกอดกระชับ เอาร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอดของตนเอง�
"อย่าทำแบบนี้สิพี่คิน" �อ้าปากร้องห้าม แต่ถูกเขาเอาปากเขามาปิดปากเธอเสียก่อน และกำลังควานหาความหวาน อย่างกับคนตายอดตายอยากมาจากไหน �ยังไม่ทันทีจะสานต่อ
"อ่ะ �อ่ะอืม �บัวลูกบัว ขอน้ำแม่หน่อยสิลูก" �เท่านั้นแหละ ทั้งคู่เหมือนถูกสาปเป็นหินไม่มีการขยับเขยื่อนใด จนนางต้องย้ำ
"บัวได้ยินแม่ไหมลูก " �เธอจึงรีบลุกขึ้นทันทีทั้ง ทีเสื้อผ้ากระดุมหลุดออกจากรังหลายเม็ด แต่เธอไม่มีเวลาสนใจ�
"ค่ะ คุณแม่ �นี่ค่ะ" �รีบรินน้ำส่งให้มารดาทันที และแอบหวังว่านางจะไม่เห็นเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของเธอ
"ขอบใจลูก � เอ่อ บัวเดียวขึ้นมานอนบนเตียงกับแม่ดีกว่า แม่ว่าวันนี้มันเย็น ๆ �เดียวไม่สบายเอา " คนฟังตาโต �เพราะไม่แน่ใจจึงหันไปมองอีกคนที่นอนอยู่บนที่นอนฝั่งซ้ายของเธอ
"มีอะไรหรือเปล่าลูก " �ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไอ้ตัวดี �นอนผิดที ผิดทาง
"ป่ะ เปล่าค่ะ " เธอจึงละ ความสนใจจากชายหนุ่มทันที
"งั้นมานอนข้างแม่นี่ลูก �ไม่ต้องสนใจพี่เขาหรอก ป่านนี้คงหลับไปแล้วมั้ง ขนาดเราคุยกัน ยังไม่ยอมตื่นเลย " นางกล่าวยิ้ม ๆ �ให้กับตัวเอง�
�แม่นะแม่ �ทำกันได้ เขาบ่นในใจ �แต่ไม่กล้าลุกขึ้นมากลัวมารดาจะรู้ว่าเขาแอบย่องมาหาลูกสาวท่าน�
เขาจึงได้แต่แอบพ่นลมหายใจระบาย ความอึดอัดออกไปบ้างเท่านั้น �เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่ามารดา �กางปีกปกป้องลูกสาว �เขานอนกระสับกระส่ายอยู่เป็นนานจึงหลับไป �
บัวชมพูก็เช่นกันตอนนี้ก็นอนไม่หลับ แต่เธอไม่กล้าขยับมากเพราะกลัวมารดาจะรำคราน �จึงนอนนิ่ง ตาค้างอยู่อย่างนั้น �เมื่อไม่ได้ยินเสียงเขากระขยับกาย �เขาคงหลับแล้วสินะ �เธอเองก็อยากหลับเหมือนกัน �จึงปิดเปลือกตาลงและหลับไปตอนไหนไม่รู้

"บัว บัวสายแล้สลูก" เสียงเรียก กับการถูกเขย่าร่างกาย �ทำให้คนนอนหลับขยี้ตา ตัวเองก่อนทันที
"สายแล้วหรือค่ะคุณแม่" หันหน้ามองมารดา แต่ไม่มีทีท่าว่าจะลูก
"จ๊ะ �เดียวไปทำงานสายนะ" เมื่อมารดา ย้ำ �เธอถึงกลับดีดตัวลุกขึ้นทันที
"สาย แล้ว สายแล้ว �" เธอ เดินแกมวิ่งจากห้องมารดาไปทันที �เหมือนสมัยเด็กไม่มีผิด � นางได้แต่สายหน้า แต่ก็ไม่ได้ว่ากล่าวสิ่งใด