หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #8 : ประจันหน้า2 ครบจ้า

เมื่อบัวชมพูก้าวผ่านประตูไป ได้ไม่นานเท่าไหร่ เหมือนเธอจะคิดอะไรบ้างอย่างได้จึงย้อนกลับมาเพื่อถามมารดา �แต่สิ่งที่ทำให้เธอถึงกับช็อค �เมื่อได้ยินเสียงมารดา
"หนูท้องได้กี่เดือนแล้วลูก �" �คุณแพทท้องกับพี่คิน �เธอยืนนิ่งไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวเองได้ �น้ำตาไหลอาบสองแก้ม �เธอควรจะเดินไปหามารดาเหมือนที่ตั้งใจแต่แรก หรือจะเดินหันหลังกลับดี �
แต่เมื่อคิดได้เธอก้าวหันหลังกลับทันที �
"อ่าววว...คุณบัวไหนว่าจะมาหาคุณท่านงัยค่ะ " นางน้อม แม่บ้านถามเมื่อหญิงสาวถอยหลังเดินกลับมา โดยไม่ได้เข้าไปหาคุณท่านของนางอย่างที่บอกแก่นาง �สร้างความสงสัยให้ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
"แล้วนี่คุณพ่อ คุณแม่ว่าอย่างไรล่ะหนูแพท" ไม่แน่ใจนักเมื่อทราบความจริงจากว่าที่ลูกสะใภ้ของนาง ที่บัดนี้เป็นเพียงอดีตแล้ว �นางถึงกับยิ้มได้เต็มหน้า จากนี้ไปคนที่เป็นลูกสาวของนางจะเป็นลูกสะใภ้ของนางด้วย �นางดีใจแทนหญิงสาวจนแทบจะลืมอาการเข็ดขัดยอกไปเลยที่เดียว
"ยังเลยค่ะ แพทแค่เคยบอกท่านว่าได้ถอนหมั่นกับคินแล้ว �แต่ท่านคิดว่าแพทพูดเล่นนะค่ะ " สีหน้าที่รู้สึกผิดของแพทตี้ �ช่างน่าเห็นใจยิ่งนัก�
"เพราะแพทต้องรอให้ โจนาธาน บินมาเมืองไทยก่อนค่ะคุณแม่ ถึงจะเข้าไปเรียนให้ท่านทั้งสองทราบเรื่องของเรานะค่ะ" �แม้จะยังรู้สึกกังวลใจอยู่บ้าง �แต่มันคือความจริงที่เธอและว่าที่สามีต้องยอมรับและพร้อมจะก้าวเข้าไปบอกกล่าวแก่ท่านทั้งสองเอง
"แพทยังไม่ได้บอกใคร �มีแค่คุณแม่กับคิน ที่ทราบเรื่อง " �เธอรู้สึกโล่งใจทันทีที่สามารถบอกทุกเรื่องแก่คุณภาสินี �ซึ่งนางเองก็อยากจะช่วยคุณแม่มือใหม่ให้ก่าวผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้
"ดีแล้วล่ะลูก �ถ้ามีปัญหาอะไรให้แม่ช่วยก็บอกนะ แม่ยินดี " นางยิ้มปลอบใจ
"ขอบพระคุณ คุณแม่มากนะค่ะ ที่ไม่รังเกียจแพท" �คราวนี้เธอยิ้ม และเข้าไปสวมกอดนางอย่างกับเด็กที่หาที่กำบังยามมีภัย
"แม่จะรังเกียจหนูทำไมล่ะลูก �หนูยังเป็นลูกสาวของแม่เหมือนเดิมจ๊ะ" มือที่ลูบศรีษะเพียงเบา ๆ เหมือนช่วยยกปัญหาทั้งหมดให้หายไปได้
"ฮือ ...ฮืออออ" เสียงร้องไห้ของเธอดังขึ้นทันทีที่นางพูดจบ �
"ไม่เอาลูก ไม่ร้อง นิ่งซะนะคนดี" �ยิ่งสงสารหญิงสาวที่แบกความรู้สึกผิดเอาไว้คนเดียว แล้วเธอล่ะบัวชมพู �จะเป็นอย่างไรหนอ �
"ตาคิน พาหนูแพทไปทานข้าวได้แล้ว �ป่านนี้โต๊ะคงตั้งเสร็จแล้ว" �นางหันไปพนักหน้าสั่งลูกชายตัวแสบให้พาแขกลงไปข้างล่างทันที
"ครับคุณแม่ " เขาหันไปชวนแพทตี้ทันที
"งั้นเดียวแพทขอล้างหน้า ล้างตาแปบนะคินเดียวตามลงไป" �เธอส่งยิ้มให้เข้า
"งั้นคินลงไปรอข้างล่างนะ " เขารีบขานรับทันที �ก็จะอะไรสะอีกถ้าไม่ใช่จะ ลงไปเพื่อลงโทษใครบางคนที่บังอาจไม่บอกเขาเรื่องมารดา �

"อุ๊ย..... "เธอร้องออกมาเพียงเบา ๆ �เพราะกลัวใครจะได้ยินเข้า
"ทำอะไรทานครับ คนดี" ครั้งแรกกะว่าจะลงโทษโดยการว่ากล่าว �แต่เมื่อเห็นคนน่ารัก ตัวเล็กเข้าก็เปลี่ยนใจทำโทษด้วยวิธีนี้ดีกว่า
"ปล่อยค่ะพี่คิน เดียวใครมาเห็นเข้า " เพราะกลัวใครมาเห็น ก็จะใครสะอีกถ้าไม่ใช่คู่หมั่นเขา �เมื่อนึกถึงตรงนี้ เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างวิ่งขึิ้นมาจุกที่ลำคอ ทันที แล้วน้ำตาก็พาลจะไหลอีกจนได้ �เธออุตส่าห์ �ทำให้มันหายไปได้แล้วเชียว
"โห..มีแต่ของน่าทานทั้งนั้นเลย" �เมื่อลงมาถึงโต๊ะอาหาร �เห็นอาหารที่วางอยู่มากมายมันสามารถเรียกน้ำลายของคนท้องได้ดีจริงเชียว �แต่ แอ้..ทำไมเหมือนมีแต่อาหารคนท้องนะนี่
เมื่อได้ยินเสียงแพทตี้ คนตัวเล็กรีบกระโดดออกจากอ้อมแขนอีกฝ่ายทันที �เพราะกลัวแพทตี้มาเจอเข้า �จะทำให้เธอคิดมาก ยิ่งกำลังท้อง กำลังใส้อยู่ด้วย�
"ทานเลยจ๊ะแพท �วันนี้น้องบัวลงมือทำเองทุกอย่างเลย " �พู้ยอคนทำให้เพื่อนสาวฟัง �อย่างอยากเอาใจคนทำ
"พี่ไม่เกรงใจนะค่ะน้องบัว" �ตักอาหารหลากหลายชนิดตรงหน้าเข้าปากเขี้ยวทันทีที่พูดจบเลย
"บัวมานั่งสิ �ข้าง �ๆ �พี่" �ภาคินร้องบอกบัวชมพู �ทั้งยังส่งสายตาอ้อนวอนให้เธอมานั่งข้าง ๆๆ อีกด้วย
"เอ่อ �บัวจะขึ้นไปทานเป็นเพื่อนคุณแม่ข้างบนนะค่ะ "หลบสายตาของเขาทันที เพราะกลัวว่าคุณแพทตี้จะเห็นสายตาของเขาที่ส่งมายังเธอ
"อ่าว น้องบัวพี่นึกว่าจะทานด้วยกันเสียอีก �" แพทตี้ร้องขึ้นทันทีเช่นกัน ที่ได้ยินเธอบอกกับชายหนุ่ม
เธอเองก็รับรู้เรื่องราวของฝ่ายชายทุกเรื่อง �ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่น้องคู่นี้ �เพราะครั้งแรกที่เขารู้ว่าเธอมีคนอื่นเขากับไม่โกรธ ซึ่งผิดจากนิสัยของเขามากนั้นเอง �เธอจึงเรียบ ๆ เคียง ๆ ถาม จนเขาหลุดปากบอกในที่สุด เธอเองก็ดีใจกับเขาเช่นกัน เพราะเธอรับรู้มาตลอดเวลาว่าสองคนนี้ไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ �อีกอย่างบัวชมพูเป็นเด็กน่ารัก นิสัยก็ดีอีกด้วย
"ขอโทษนะค่ะพี่แพท �บัวกลัวคุณแม่จะเหงานะค่ะ ถ้าท่านทานข้าวคนเดียว" ใครจะกล้าสู้หน้าล่ะ �บางที่เขาอาจจะอยากอยู่ทานข้าวกันเฉพาะ พ่อ แม่ ลูกก็ได้ �
"ขอตัวนะค่ะ �" เธอรีบเดินจากไปทันที �เพราะกลัวจะถูกรั้งให้นั่งทานข้าวด้วย �ใครจะทานลงล่ะ �มันจุกสะจนอิ่มแล้วตอนนี้
"น้องบัวทำตัวแปลก �ๆ �"ความเปลี่ยนไปของหญิงสาวสร้างความแปลกใจให้เธอ
ชายหนุ่มเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน �จะต้องถาม ใช่เขาจะต้องถามให้รู้เรื่อง �ว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าหลบตาเขาบ่อยจังเดียวนี้
"อร่อยมากเลยคิน �แพทไม่ได้ทานอาหารอร่อยแบบนี้นานเลย" ตักอาหารเคี้ยวตุ้ย ๆ �พร้อมกล่าวชมคนทำด้วย
"ทานของว่างไหมแพท หรือจะเป็นผลไม้ดี �" �เมื่อเห็นเธอรวบช้อน เขาก็เอยถามทันทีเหมือนกัน
"ไม่ไหวล่ะคิน อิ่มจะตายแล้วนี่" ตอบอาย ๆ �แต่ก็นึกเสียดายของว่างเหมือนกัน แต่ไม่ไหวจริง ๆ น้ำลายก็อดจะไหลไม่ได้
เมื่อทานเสร็จก็พากันย้ายมาที่ห้องนั่งเล่นแทน �เมื่อเห็นเวลาที่ควรกลับได้แล้วจึงขึ้นไปกล่าวลาเจ้าของบ้าน
"คุณแม่ แพทเห็นจะต้องกลับแล้วนะค่ะ " �เธอกราบลาคนป่วย ที่นอนยิ้มส่งแขกพร้อมกับพยักหน้าแทนการเอยตอบ
"น้องบัวพี่ขอบคุณมากนะ �อาหารอร่อยมากจ๊ะ " �หันไปกล่าวขอบคุณ น้องสาวเพื่อนที่นั้งยิ้มแหย่ ๆ ข้าง ๆ มารดา
"ค่ะ " �ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ�
"ผมไปส่งแพทนะครับ คุณแม่ " �ภาคินเอยบอกมารดาทันที �เมื่ออีกฝ่ายลากลับแล้ว
"จ๊ะ" �นางเพียงตอบรับเฉย ๆ เท่านัั้น

เมื่ออยู่ในรถกันเพียงลำพังเธอจึงไม่ยอมเก็บความสงสัยไว้อีกต่อไป�
"คิน ยังไม่ได้บอกเรื่องของเรากลับน้องบัวใช่ไหม" หันกลับไปถามคนขับรถแบบเอาจริงเอาจัง
"อืม �ยังเลย " เขาไม่ได้หันกลับมามอง แต่ตอบเสียงในลำคอเท่านั้น
"ทำไมล่ะคิน �จะรออะไร �ไม่กลัวน้องบัวเข้าใจผิดหรอ �" นั้นสิเขารออะไร ทั้งที่เขากับ แพทตี้ คุยเรื่องนี้กันมานานมากแล้วก่อนที่เขาและบัวชมพูจะมาไกลถึงป่านนี้ด้วยซ้ำ�
"รอให้เรื่องของแพทจบก่อนค่อยว่ากัน" �เขาห่วงเธอถ้า โจนาธานมาช้า �เธอจะยิ่งท้องโตขึ้นเรื่อย ๆ�
เธอจะตอบทุกคนว่าอย่างไรล่ะ
"ถ้าน้องบัวคิดว่าเราสองคนจะต้องแต่งงานกัน �น้องบัวจะทนได้หรอคิน �คินจะทนได้หรอถ้าน้องบัวไม่รอคิน หรือ หนีคินไป" ใช่เขาลืมคิดข้อนี้ไป �แต่เขามั่นใจว่าเธอจะไม่ไปไหน เพราะเธอรักมารดาเขามากนั้นเอง แต่ถ้าไม่ล่ะ เขาจะทนได้ไหม
เมื่อคิดถึงข้อนี้เขาก็เงียบไปตลอดการเดินทางไม่มีการสนทนากันอีกเลย จนส่งเพื่อนสาวเสร็จ และกลับเข้าบ้าน�
แอบมองห้องคนตัวเล็กแสนน่ารัก �กำลังปิดไฟนอน �เขาก็ยิ้มออกทันที � เดียวเจอกันนะครับน้องบัว

�