หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #7 : ประจันหน้า

เมื่อเช้านี้เขาติดรถของเธอไปบริษัท �แต่ตลอดการเดินทางเขาขับรถอย่างเดียว ไม่แม้แต่จะมองมาทางเธอ หรือพูดคุยกับเธอเลย �เธอจึงหันหน้าไปมองที่สองข้างทางหรือพูดอีกอย่าง �มองทางด้านที่เธอนั้งมากกว่า �จึงไม่เห็นเขาซึ่งชำเรืองมองเธอเป็นระยะ อยากพูดอยากบอกกล่าวแกหญิงสาวยิ่งนัก�
"รอก่อนนะแม่ดอกบัวของพี่ �รอพี่นะคนดี " เขาเอยในใจ �เมื่อเห็นแวววิตกกังวลของคนข้าง ๆ อย่าง �เข้าใจเธอที่สุด �

"บัว จ๋า �เจอกันที่บ้านนะครับ �" เมื่อเห็นข้อความหน้าจอโทรศัพท์ �สิ่งที่ลอยเข้ามาในหัวก็คือ เขาคงกลับพร้อมคู่หมั่นเขาสินะ ��เธอไม่ได้ส่งข้อความกลับแต่อย่างไร �ได้แต่เพียงมองอย่างใคร่ครวญ �ว่าตัวเองควรจะกลับเข้าบ้านดีไหมเย็นนี้
ตื๊ด �ตื๊ด �ตื๊ด �เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังอยู่อย่างนั้น โดยที่เจ้าของเองไม่คิดจะรับ หากแต่เพื่อน ๆ ทักจึงรีบกดรับทันที
"ค่ะ บัวค่ะ" �กดรับโดยไม่ได้มองว่าใครโทรเข้ามา
"คุณบัวค่ะ น้อมเองค่ะ คุณผู้หญิงค่ะ คุณผู้หญิง" �เสียงแม่น้อมขาด ๆ หาย ๆ หญิงสาวจึงถามย้ำ
"มีอะไรค่ะป้าน้อม คุณแม่ ทำไมค่ะ "น้ำเสียงที่ร้อนร้นของแม่บ้าน ยามนี้ทำให้เธอตระหนก �นึกห่วงมารดาจับใจ
"คุณผู้หญิง ท่านลื่นล้มในห้องน้ำนะค่ะ " ยังไม่สิ้นเสียงของแม่น้อมดีนัก
"คุณแม่.." เธอนึกถึงแต่เรื่องของตัวเองจนลืมนึกถึงผู้มีพระคุณ �ลืมเรื่องสุขภาพของท่านได้อย่างไรกันนะ
เธอรีบบอกกล่าวกับเพื่อนๆ �และรีบออกจากที่ทำงานทันทีมุ่งกลับให้ถึงบ้าน �แอบภาวนาในใจ
'ขอให้คุณแม่ปลอดภัย'โดยลืมเรื่องที่วางแผนไว้ว่าจะยังไม่กลับเข้าบ้าน �ด้วยความห่วงใยในตัวผู้มีพระคุณ
"คุณแม่ค่ะ คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างค่ะ "ทันทีที่ถึงบริเวณบ้าน เธอรีบสาวเท้าถึงห้องนอนของมารดาทันที
"บัวหรือลูก ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง" นางไม่ได้ห่วงตนเอง แต่ห่วงบุตรสาวมากกว่า�
"บัว เป็นห่วงคุณแม่นะค่ะ เลยกลับมาก่อน �" เห็นความสงสัยของมารดา จึงรีบคลายข้อข้องใจให้อีกฝ่าย
"แม่ไม่เป็นไรมากหรอกลูก แม่น้อมก็ตื่นตูมไปได้ " นางตำหนิแม่บ้านทันที เพราะไม่อยากให้บุตรสาวตกอกตกใจนั้นเอง
"บัวขอโทษนะค่ะคุณแม่ ที่ดูแลคุณแม่ไม่ดี " เธอเสียใจที่ปล่อยให้มารดาได้รับบาดเจ็บอย่างนี้
"ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่ผิดเองที่ไม่ระมัดระวัง �จึงลื่นล้ม "นางยิ้มให้เธอทันที่เข้าใจดีว่าเธอห่วงใยในตัวนางมากเพียงใด
ไม่นานนักเสียงรถที่วิ่งเข้ามายังกับพายุ และการแบรคที่ดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ทุกสายตาหันไปมองทางเดียวกันทันที �ไม่นานนักประตูห้องนอนมารดาก็เปิดออก
"คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างครับ " สายตาที่มองมารดาแสดงความห่วงใย �แต่สายตาที่มองหญิงสาว อย่างกับคาดโทษที่ไม่ยอมบอกแก่เขาเรื่องมารดา �ถ้าเขาไม่บังเอิญ �อยากเห็นหน้าแม่ดอกบัว �คงไม่ทราบเรื่องกัน � หรือไมก็คงรู้อีกทีเมื่อกลับเข้าบ้านเป็นแน่แท้
"แม่ไม่เป็นไรแล้ว" �ยิ้มให้บุตรชายที่รีบกลับมาหาตนเช่นเดียวกับบุตรสาวทันทีที่ทราบข่าว
"สวัสดีค่ะ คุณแม่ " แต่อีกเสียงเรียกสายตานาง ให้หันมองไปตามเสียงที่เปล่งออกมา
"สวัสดีจ๊ะ �หนูแพท �ขอโทษนะหนู �ที่เกิดเรื่องสะก่อนเลยต้องนอนต้อนรับ" � นางกล่าว รู้สึกผิดต่อเธอยิ่งนัก ��
"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ �แค่คุณแม่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ " เธอเห็นนางสะบายดีแค่นี้ก็โล่งอกแล้ว เธอจึงส่งยิ้มให้นาง
" มาทำงานกับตาคิน เป็นงัยบ้างลูก" �เมื่อเห็นทุกคนเงียบ จึงมองคนนั้นทีคนนี้ที � นางจึงเอ่ยทำลายบรรยากาศอันเงียบทันที
"แพทต้องเรียนรู้อีกเยอะค่ะ �ก็ดีตรงที่คินเขาสอนงานแพทเอง" รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาว �ช่างอ่อนหวาน �จริงใจ �เสียจนอีกคนต้องนั้งก้มหน้า �ไม่กล้าจะสบตากับใคร
"อ่าว ...บัวจะไปไหนลูก" �เมื่อหันไปเห็นสาวกำลังจะเดินออกจากห้องไป
"บัวขอตัว ไปดูอาหารให้คุณแม่ �กับคุณที่ครัวค่ะ" เธอฝืนยิ้มให้ �และเดินจากไปโดยไม่รอการอนุญาตจากใคร