หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #5 : ห่วงหาแม่ดอกบัว

ความมืดปกคลุมทั่วท้องฟ้า �มีเพียงแสงสว่างจากไฟฟ้าเท่านั้นยามนี้ �บ้านที่เงียบสงบ สร้างความอ้างว้าง �โดดเดียว ละคนใจหาย �ยามมองเข้าไปไม่เห็นใคร �ไม่ได้ยินเสียงพูดคุย ถามสารทุกข์สุกดิบยามกลับมาถึงบ้าน �ดึกแล้วสินะ �เธอพร่ำบอกตนเอง ใครเขาจะมารอเธอ �ยิ่งคิด ก็ยิ่งเหงา �สายลมที่พัดผ่านมาเพียงแผ่วเบา �แต่เธอกลับยกแขนสองข้างขึ้นมากอดตัวเองไว้อย่างน้อยเธอก็ยังมีแขนสองข้าง ที่พร้อมจะให้ความอบอุ่นยามนี้
เดินผ่านความมืดเข้าสู่ตัวบ้านอย่างเงียบ �เพราะไม่ต้องการรบกวนใคร �ให้ตื่นยามนี้ �เดินผ่่านห้องของเขา �ลมหายใจเหมือนจะหยุดนิ่ง �ป่านนี้เขาคงนอนหลับไปแล้ว �เธอจึงก้าวยาว ๆ ต่อไปให้ถึงห้องของตนเอง
"กรี๊ด....ว๊ายยยยยยยย" �ถูกดึกเข้าไปปะทะร่างหนา �การกอดจากทางด้านหลัง �มือข้างหนึ่งลูบศรีษะ �อีกข้างกอดรั้งที่เอวบาง �แม้จะรู้สึกอบอุ่นแต่เมื่อสติกลับคืนมา ดวงตากลมโตบ่งบอกถึงการตกใจสุดขีด �และหวาดกลัว �
"ชะ..ช่วย..ช่วย..." �เธอร้องได้เพียงแค่นั้น �ปากงอนรั้นนิด ๆ ของเธอก็ถูกปิดด้วยปากหนานุ่ม ของเขาอย่างรวดเร็ว เนินนานและอ่อยอิ่ง สร้างความวาบวามยิ่งนัก ใครกันนะถึงกล้าทำอย่าง หรือว่า�
"พ่ะ..พี่คิน" �ใช่ �ต้องใช่เขาแน่ ๆ �ถึงกล้าทำแบบนี้ได้
เขาแค่อยากจะลงโทษเธอเท่านั้น
วันนี้เขาอุตสาห์ลงไปหาเธอที่แผนกเพื่อที่จะรับเธอไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน �แต่เธอไม่ได้มาทำงาน �ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน กับใคร �เขาโทรหาเธอทุก 10 นาทีเห็นจะได้ แต่ไม่สามารถติดต่อเธอได้ �ถามที่บ้านก็ไม่มีใครรู้ �เธอหายไปไหนเขาร้อนใจไม่เป็นอันทำงานทั้งวัน � กลัวจะเกิดเหตุร้ายกับเธอ � เขากลับบ้านแต่วัน เพราะรถของเขาให้แพทตี้ไปใช้ �เขาจึงต้องนั้งแท็กซี่กลับมา และหวังว่าจะเจอกับคนที่เฝ้าตามหาทั้งวัน ไร้วี่แววของเธอตั้งแต่ก่อนค่ำ จนบัดนี้ เขาโกรธเธอมาก �อารมณ์เขาเดือดอย่างแรงที่เธอหายไปไม่บอกใครเลย �เมื่อรถเธอแล่นเขามาเขาพร้อมจะเอาเรื่องกับเธออยู่แล้ว �แต่...
เมื่อเธอก้าวออกจากตัวรถ �เขาเห็นใบหน้าซีดเซียว �ปากสั่นเล็กน้อย �และแววตาที่หม่นหมอง การ กอดตัวเองนั้นอีกที่มันบาดเข้าไปในใจเขา ทำให้อารมณ์แปรเปลี่ยนเป็นอยากเข้าไปปลอบประโลม เธอยิ่งนัก �
"หายไปไหนมาครับคนดี " �เขาพยายามเก็บอารมณ์โกรธ �
"พี่ตามหา โทรหาน้องบัวทั้งวันเลย" เขาตามหาเธออย่างนั้นหรือ �ความอบอุ่นใจวิ่งเข้าสู่ร่างกายเธอ �แค่เพียงแวบเดียวก็หายไป �
"หือ....ยังไม่ตอบพี่เลยว่าวันนี้หายไหนมาทั้งวันครับ " ทั้งที่รอคำตอบแต่ปากกับมืออันซุกซนก็ไม่ได้อยู่นิ่ง
"ปล่อยบัวก่อนค่ะ เดียวมีใครมาเห็นเข้า " �ถ้ามีใครบังเอิญผ่านมาเห็น �เธอจะทำอย่าง แล้วไหนจะคุณแม่ของเขาอีก นางจะว่าอย่างไร
"หลับกันหมดบ้านแล้วครับบบบบบ" เขาลากเสียงยาว ๆ �ยิ่งเพิ่มความวาบวิวขึ้นไปอีก
"งั้น เราไปคุยต่อที่ห้องน้องบัว ก็ได้เนาะ" �เขาพาเธอก้าวเดินสู่ห้องนอน �แต่ยังคงกอดเอวเธอไม่ยอมปล่อย

เพียงเสียงอ้อน อมยิ้มหน่อย ๆ เหมือนยอมเธอ แต่เปล่าเลย �เข้าชนะต่างหาก �แพ้เขาทุกทีสินะเรากับคำพูดอ้อนๆๆ �หวาน ๆๆ อย่างนั้นอย่างนี้ �ของคนตัวโตที่เอาแต่ใจ � ถ้าเข้าห้องมันจะแค่คุยจริงหรือ �
"น้องบัวครับ �พี่เป็นห่วงมากเลยรู้ไหม หายไปไหนมาครับ" �ก้าวพ้นประตูมาได้เขาก็ยิ่งคำถามคาใจทันที �
"บัวไปวัดมาค่ะ" �รีบตอบคำถามเขา เพราะถ้าช้าจะยิ่งทำให้คนตัวโต อารมณ์เปลี่ยนได้
"อยากไป �ไม่บอกพี่ล่ะครับพี่จะได้ไปด้วย " ตอนนี้เขากอดเธอไว้หลวม ๆ �อยากให้อีกคนผ่อนคลายลงบ้าง �
"บัวไปกราบคุณพ่อนะค่ะ �..." เธอบอกแค่นั้น จะให้บอกได้อย่างไร ว่าเธอไปทำอะไรมา
"นั้นแหละครับ ไปคนเดียวมันอันตรายจะตายไป �แล้วที่สำคัญพี่สมควรต้องไปด้วยอย่างยิ่งเลยรู้ไหมครับ" �เธอหันมามองหน้าเขา �เห็นรอยยิ้ม �ดวงหน้าที่แวววาว จึงเลิกคิ้วขึ้น เป็นเชิงถามเขา
"เมื่อก่อนพี่ไปเยี่ยมท่าน ในฐานะคนที่อยู่บ้านเดียวกันและท่านเป็นสามีของคุณแม่เท่านั้น" �ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับเธอ �ที่ยังคงมองเขาตาแป๋ว �อย่างใคร่รู้ �ต่างกันยังงัยนะตอนนี้
"แต่ตอนนี้ถ้าไปเยี่ยมท่าน �ก็ไปในฐานะ �ลูกเขย และจะได้ไปบอกท่านด้วย �ว่าไม่เป็นแค่ลูกติดภรรยาท่านแล้วนะ �เป็นลูกเขย " �ดวงตาที่ปกติก็โตอยู่แล้ว �ยิ่งขยายโตกว่าเดิมอีกหลายเท่า�
ทำให้เขา หัวเราะออกมาเบา �กับร่างงามที่ตกใจกับคำพูดของเขา
"สัญญานะคราวหน้าต้องชวนพี่ไปด้วย" �ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ �มีเพียงการพยักหน้า และใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเธอ
"บัวขอไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ" �เมื่อเห็นว่าเขาคงไม่หยุดง่าย ๆ �เธอต้องหาทางออกให้กับตัวเอง
"จะรีบไหนนนนนน" �ไม่อยากปล่อยให้ไป จึงอ้อนเธอต่อ
"บัว เหม็นมากเลยนี่ �แล้วก็เหนียวตัวมากด้วย" � �เอากับเขาสิสงสัยคงจะไม่ปล่อยง่าย ๆ แน่
"ก็ได้ครับ งั้นพี่รอที่เตียงนะครับ" เมื่อเห็นเธอนิ่งเขาก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจอีก �จึงยอมปล่อยตัวเธอ ��
"ไม่ต้องอาบน้ำมากก็ได้นะครับ �มันไม่เหม็นหรอก �ออกจะหอมเสียด้วย" �แกล้งล้อให้อีกฝ่ายหน้าแดง �และงอง้ำ ได้ เขาก็หัวเราะชอบใจ
เมื่อเขาแกล้ง �จึงคิดที่จะเอาคืนบ้างให้นอนรออยู่อย่างนั้นแหละ �เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงหลับไปแล้วจึงได้ออกมา �จริงดังคาด �เขาหันหลังให้เธอ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ �ของเขา �เธอเพียงส่ายหน้าและยิ้มให้ตนเองที่ชนะเขาได้ครั้งแรก