หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #3 : ลักหลับแม่ดอกบัว

เสียงเครื่องยนต์ �ดังกระหึ่ม �สักพัก �ก็เงียบเสียงไป �เธอจึงมั่นใจว่า ชายหนุ่มกลับมาแล้ว �จึงควานมือจับนาฬิกาเพื่อดูว่า �ตีสอง �ไปไหนมานะถึงกลับป่านนี้ �คงไปกับคุณแพทสินะ �ช่างเถอะ นอนดีกว่า �คิดได้ดังนั้นก็ล้มตัวลงนอน เพราะผ่านการร้องไห้มาทั้งวัน �อีกทั้งยังถ่างตารอเขากลับมา ทำให้เธอหลับอย่างง่ายดาย
แก๊ก.... เขายืนยิ้มในความมืด มองหญิงสาวที่หลับไหลบนเตียง เขารู้ว่าเธอเพิ่งหลับ เพราะเขาเห็นแสงไฟลอดออกมา เขากะว่าจะมาพูดคุยกะเธอ ทั้งวันไม่ได้ยินเสียง เห็นหน้า หวาน ตากลมโต เลย เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาเลยเดินมาลงนอนข้าง ๆ เธอ แปลกจังที่เธอกลับไม่รู้สึกตัวสักนิด
"บัวจ๋า �บัวของพี่ คิดถึงจัง" เขาส่งเสียงกระซิบที่ข้างหู ทั้งยังสูดดม ความหอมของแม่ดอกบัวด้วย
เธอไม่ได้ลืมตา �มีเพียงแต่เสียงกับท่าทีอึดอัดที่ถูกรบกวนเวลาหลับของตน
"อือ...." �ทั้งยังบัดไม้บัดมือเขาอีก
"ขนาดหลับยังมีฤทธิ์ อีกนะคนดี" �กล่าวพร้อมทั้งอมยิ้ม ที่อีกฝ่ายตอบโต้เขาทั้งที่หลับตาอยู่แท้ ๆ�

"พี่คินค่ะ พี่คินจ๋า " ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้แก่ เขาทั้งยังยกมือขึ้นมากอดเขา �คว้าตัวเขาลงไปนอนข้าง ๆ �
"บัวรักพี่คินนะค่ะ" �สิ่งที่เขาได้ยินคือความแปลกใหม่ที่หญิงสาวตรงหน้าบอกรักเขา �สิ่งที่แปลกคือ เธอไม่ได้ลืมตา �หรือว่า ....เขาอยากจะหัวเราะดัง ๆ จังเลย โธ...แม่ดอกบัว �ของพี่จะบอกรักทั้งที่ก็บอกในฝันนี่นะ �หรือเธอกำลังฝันว่า.... ต้องช่วยให้ฝันคนดีสำเร็จซะแล้วสิเรา �หึ...หึ..เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงต้อง...เผด็จศึกคนขี้เซาสะแล้ว
"พี่คิน บัวขอจูบพี่คินหน่อยสิค่ะ " สิ่งที่ลอยออกจากปากของเธอ ทำให้เขายิ่งอึ้งหนักเข้าไปอีก �ขนาดเขาขอร้องให้เธอแค่หอมแก้มเขาเธอยังไม่ยอม �แต่นี้เธอกลับขอจูบ �แน้.. �ยื้นปากมาซะด้วย เอากะเธอสักหน่อย
"จ๊ะ �นี่จ๊ะ" เขาจึงโน้มไปหน้าเข้าหาใบหน้ามน �ด้วยความเต็มใจ �เธอเป็นคนควบคุมเกมเองซะด้วย
"พี่คิน �น้องบัวเก่งไหมค่ะ" �เมื่อละจากปากเขา เธอก็ร้องถาม เสียงแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ �แต่พอรู้เรื่อง�
"เก่งที่สุดเลยครับ " �อยากจะรู้นักถ้ารู้สึกตัวจะยังกล้าแบบนี้ไหมนะ �
เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วสงสัย �ต้องให้เธอทำต่อให้จบซะแล้ว �ร่างขาว นุ่มนิ้มที่กำลัง เคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายเขา ช่างเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายของเขาเหลือเกิน �

เมื่อแสงอรุณมาเยือน �ความเมื่อยล้า ก็ปรากฏ ขึ้น พร้อมกับทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้แก่เธอ หากแต่เธอพยายามหาเหตุผล �มาลบล้าง �และเชื่อว่ามันคือความฝัน
เมื่อคืนนี้เธอหลับไปและฝัน �น่าละอายจังเลย �นี่เธอกล้าขนาดนั้นเลยหรอ �แต่ทำไมเหมือนจริง �ไม่สิ �แค่ฝันเท่านั้น �เรื่องน่าอายอย่างนั้นใครจะกล้าทำ แค่คิด เธอก็หน้าแดงเป็นผลแตงโมใบโต ๆ เห็นจะได้ �แล้วรีบสาวเท้าเข้าไปชำระร่างกาย �แต่เธอก็ต้องแปลกใจ �อีกครั้ง �แล้วนี้รอยอะไร �ไม่นะ �
"เจ้าประคุณสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อคืน ลูกฝันไปเท่านั้น" เธอบ่นกับอะไรสักอย่าง ให้รับรู้ว่ามันคือความฝันเท่านั้น �

"อรุณสวัส ค่ะคุณแม่" �ทักทายมารดา �ที่นั้งยิ้มให้เธอ
"จ๊ะ ลูก" ตอบทักทายแกเธอ �
"ทานเลยลูกไม่ต้องรอ พี่เขาหรอก แบบนี้ถ้าไม่อยู่ ก็ตื่นสาย เห็นว่ากลับดึก" �พักหลังนี้บุตรชายของนางมักจะกลับดึกเสมอ �ยิ่งตอนนี้คู่หมั่นคู่หมายกลับมาด้วย �คิดแล้วกลุ้มใจจัง
"แอะ แอ้ม..นินทาอะไรผมหรือครับคุณแม่ �" เสียงที่ดังมาพร้อมกับการเข้ามาสวมกอด และหอมแก้มมารดาอย่างเอาอกเอาใจ�
"ชื่นใจจังเลยครับคุณแม่" กล่าวกับมารดาแต่ดวงตาจับจองอยู่ที่หญิงสาว ที่หน้าแดง �ก้มหลบหน้า หลบตาเขา
"อรุณสวัสครับน้องบัว... �" เขาเหมือนจะพูด คำต่อท้าย �แต่ไม่ได้ออกเสียง ให้ได้ยิน �แต่ทำให้เธอเท่านั้นที่รู้
" เออ.. อรุณสวัสค่ะ" รู้ว่าถูกเขาแกล้ง �เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร �มือจึงถูกบิดเป็นเกลียว
"นอนหลับฝันดีไหมครับ มือคืน" ท่าทางอมยิ้ม แบบเจ้าเล่ห์ �ของเขาทำให้ยิ่งทำให้เธอ �ร้อนร้น �หรือว่าเมื่อคืนคือเรื่องจริง�
"ม่ะ...ไม่นี่ค่ะ �บัวไม่ได้ฝันอะไร" � เสียงตอบตะกุกตะกัก �ของเธอ ทำให้เขาต้องกลั้นเสียงหัวเราะ �ทุกอย่างเขาจึงส่งมันออกมาจากดวงตา �ว่าจริงหรือ �อย่างล้อเลียน �ให้เธอกลับยิ่งอายขึ้นเท่านั้น
"พอได้แล้วมั้ง ตาคิน "เมื่อเห็นบุตรชายสนุกที่ได้แหย่หญิงสาว นางจึงปราม กราย ๆ �
"ไหนว่าไปรับหนูแพทตี้ �ไม่ไช่หรือ �" การเปลียนเรื่องของนาง ทำให้หญิงสาวตั้งใจฟังการสนทนาระหว่างทั้งคู่ อย่างใจจดใจจ่อ
"ครับ �ผมไปรับที่สนามบิน �แล้วก็ไปส่ง แพทที่บ้าน �อยู่ทานข้าวกับที่บ้านของแพท �ตอนดึกก็พาแพทออกไปขับรถเล่นทั่วกรุงเทพฯ เพราะแพทไปนานเลยอยากดูบรรยากาศตอนกลางคืน นะครับ �" �เขาเล่าเสียยืดยาวกับวันทั้งวันที่เขาหายไป �
ทั้งน้ำเสียง �แววตาที่เขาพูดถึงคุณแพท ช่างอบอุ่น เอื้ออาทร �อย่างมาก �ใช่สิก็คุณแพท คือคนที่เขารักนิ �เมื่อยิ่งได้ฟัง ได้เห็นเขาในยามพูดถึงคู่หมั่น �ทำไมก้อนเนื้อข้างซ้ายมันถึงได้เต้นแรงผิดปกตินักนะ �ไหนเจ้าน้ำตาอีก มันพลานจะไหลให้ได้ �ทำไม ทำไม �
เธอได้แต่ร้องบอกตัวเองในใจ �อย่างคับแค้นแน่นอกเพียงคนเดียว �ทั้งทีเมื่อกี้เขายังหยอกล้อเธออยู่แท้ ๆ �พอมีชื่อของอีกคนมา �เขาไม่สนใจเธออีกเลย �ค่อนคอดเขาในใจแล้วเพลอพ่นลมหายใจออกมา
"เหอ ....!!" แม้มันจะไม่ดังแต่คนที่นั่งใกล้ก็ได้ยินถนัด �และหันมามองอย่างใคร่รู้
"ขอ โทษค่ะ" �เมื่อเห็นมารดามองอย่างสงสัย เธอจึงรีบกลบเกลื่อนทันที
"ผมไปทำงานก่อนนะครับ คุณแม่ �เพราะต้องเลยไปรับแพทด้วย " �เขาเองก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของหญิงสาว เขารู้ว่าแม่ดอกบัวของเขาคิดอะไร � รอก่อนนะ แม่ดอกบัว �
"แล้วพาหนูแพทมาหาแม่บ้างนะ" �จะทำอย่างไรได้ นางเองก็จนปัญญา �เพราะนางเป็นผู้ใหญ่แล้วนางต้องเป็นกลาง ให้พวกเขาจัดการกันเอาเอง โต ๆ กันแล้วทั้งนั้น
"ครับ �คุณแม่ " �เขาไม่ได้หันกลับมามองเธอ �เพราะกลัวจะอดใจไม่ไหว �จำต้องก้าวเท้าออกไปอยากจะเข้า ไปปลุกปลอบ �ให้คลายความกังวล แต่ไม่ใช่ตอนนี้